Gdybym miał udzielić krótkiej, acz treściwej odpowiedzi na pytanie “Dlaczego człowiek cierpi?” napisałbym po prostu - “bo ma ciało i umysł”. Pewien poziom cierpienia będzie nam towarzyszył w życiu tak czy inaczej i nie ma na to recepty - większość emocji, które posiadamy na fabrycznym wyposażeniu to emocje “negatywne”, mało dla nas przyjemne (i nie da się ich pozbyć!), poza tym jesteśmy organizmami, w których program wpisane są choroby i śmierć. Myślę, że można jednak podjąć próbę usystematyzowania podstawowych przyczyn cierpienia współczesnego człowieka, a że na tym forum są same mądre głowy zakładam ten temat, byśmy się swoimi przemyśleniami w tym przedmiocie mogli podzielić. Moim zdaniem za nasze cierpienie odpowiadają przede wszystkim: a) wychowanie i socjalizacja, w wyniku których tracimy poczucie pełni i nabieramy przekonania, że coś jest z nami nie tak - że niektóre nasze emocje są nie w porządku, że niektóre nasze myśli, impulsy i pragnienia są “niewłaściwe”, “niestosowne”, że my sami tacy jacy jesteśmy naprawdę jesteśmy “niewystarczający”, b) życie ideałami zaczerpniętymi z TV i internetu, a przez to nieumiejętność docenienia niedoskonałych ludzi, których mamy wokół siebie, nieumiejętność docenienia własnego partnera, przyjaciół, rodziców, dzieci, a także i siebie, c) nasza wyobraźnia podpowiadająca nam, że w innym miejscu, w innych okolicznościach, w otoczeniu innych ludzi, a najlepiej w innym, nieistniejącym świecie bylibyśmy szczęśliwsi niż teraz, d) próby dopasowania ogólnych, stworzonych przez innych definicji słów “miłość”, “przyjaźń” do własnego życia, a przez to nieumiejętność dostrzeżenia tego, co mamy tuż przed własnymi oczami, e) próby bycia wyłącznie dobrym człowiekiem, będące pokłosiem wychowania w duchu religii katolickiej, a w konsekwencji odcinanie się od własnego wewnętrznego mroku, własnej ciemnej strony, której integracja jest kluczowym elementem każdej terapii - bez niego jesteśmy po prostu popychadłem, które nie potrafi wchodzić w konfrontacje i wszystkim ulega, f) nieprzyjmowanie podstawowej prawdy, że inni ludzie, w tym Ci nam najbliżsi, będą nas ranić i jest to wpisane w człowieczeństwo - nikt nie jest idealny, g) nieumiejętność odpuszczania, radzenia sobie z uczuciem bezsilności i bezradności, h) towarzyszące nam poczucie oddzielenia od całego świata, poczucie, że jesteśmy przybyszem z innej planety, który planetę Ziemia zamieszkuje tymczasowo i nie zdawanie sobie sprawy, że jesteśmy częścią wszechświata. Póki co tyle przychodzi mi do głowy. Macie inne pomysły, żuczki?

Ej chyba zapomniałeś o tak podstawowych powodach cierpienia, jak to, że np wybuch miny ci upierdoli nogi gdzieś na froncie, albo najebany spadniesz ze schodów i sobie zęby powybijasz. Idąc dalej: ktoś cię okradnie. Sąd cię skaże a ty niewinny. Dziecko ci umrze. Zgubiłeś się w górach i trzeci dzień głosujesz i marzniesz. Masz raka i cię wszystko boli. No jest dużo powodów, które są raczej obiektywne, raczej niezależne od “procesowania” emocji w głowie.

leto Słusznie. Czyli jednym słowem losowe przypadki, które są wpisane w życie. W życie, które ma w dupie nasze plany i marzenia 🙂

Główną przyczyną cierpienia emocjonalnego jest poczucie odrzucenia i wyobcowania przez najbliższych. Z tego wynika chęć aprobaty i działanie w tym kierunku by ją uzyskać, której nie dostajemy, i to jest kolejną przyczyną cierpienia Następnie ucieczka w nałogi, by moc poradzić sobie z lawiną negatywnych emocji. Skoki dopaminy, przeplatane ze zjazdem emocjonalnym, to też jest cierpienie Na koniec zamknięcie się w sobie, utrwalenie się w swoim zjebaniu, co też jest cierpieniem To generuje znowu fale emocji, nad którą nie panujemy, rozbudowujemy nasze nałogi o kolejne bodźce To też jest cierpienie Cierpimy z braku miłości, bo o nią finalnie tu chodzi. I nie piszę tu w kontekście miłości do drugiego człowieka. Przetrącenie emocjonalnego kręgosłupa nie łatwo naprawić

@Johnny panie kochany aleś dojebał wątek. Cierpienie to różnica między stanem oczekiwanym a faktycznym.

Imbryk Cierpienie to różnica między stanem oczekiwanym a faktycznym W zdecydowanej większości przypadków tak, ale też nie do końca. Są powody cierpienia, na które znajdziemy lekarstwo (np. terapia, zmiana przekonań) i takie, nad którymi nie mamy żadnej kontroli (choćby te wymienione przez @leto ). Nie jesteśmy też w stanie pozbyć się oczekiwań, bo nasz umysł nie potrafi żyć teraźniejszością - jest albo w przeszłości albo w przyszłości, a projektowana w naszej głowie “przyszłość” to wyobrażenia, oczekiwania i pragnienia, które siłą rzeczy są powodem naszego cierpienia - bo one nie mają końca.

@Johnny nie do końca się z Tobą zgadzam ale nie chce mi się pisać ścian tekstu.

Imbryk nie do końca się z Tobą zgadzam ale nie chce mi się pisać ścian tekstu Przekonałeś mnie.

Johnny co ty kurde takie ciężkie tematy na sam weekend wrzucasz? 😉

MalVina A lubię tak sobie czasem pofilozofować bez celu.

Johnny lubię tak sobie czasem pofilozofować bez celu. Miałem kiedyś ochotę na takie pierdoły. Życzę owocnej dyskusji.

Przyczyny cierpienia

Johnny

statusquo Może właśnie im człowiek mądrzejszy, tym bardziej sobie zdaje sprawę, na ile rzeczy nie ma wpływu.

Kiedyś myślałem, że mądrość i znajomość prawideł rządzących światem przyjdzie do mnie z wiekiem, a tak naprawdę im człowiek starszy tym więcej ma lat i nic ponadto.
No może większa zgoda na to, że tak naprawdę nic się nie wie.

statusquo

Johnny No może większa zgoda na to, że tak naprawdę nic się nie wie.

Świadoma niekompetencja, jest level wyżej, niż nieświadoma niekompetencja, chociaż niektórzy mawiają, że ignorancja jest błogosławieństwem.. Nie wiem, którzy mają racją..
Zresztą.. be careful what you wish for.. kto powiedział w ogóle, że ludzie mają być szczęśliwi.. mi się wydaje, że każdy poszukuje tego mitycznego szczęścia, bo tak na prawdę jest ono zawsze krótkotrwałe i ulotne.. A może szczęście i nieszczęście to “gra o sumie zerowej”.. i jeśli sobie nie zapracujesz, to nie docenisz.. ?

Johnny

statusquo Świadoma niekompetencja, jest level wyżej, niż nieświadoma niekompetencja, chociaż niektórzy mawiają, że ignorancja jest błogosławieństwem..

Ło Panie, jesteś w tym lepszy niż ja. Dałem lajka, chociaż tak naprawdę nic nie skumałem.

Jadę na koncert, do następnego przyjaciele!

statusquo

Johnny Dałem lajka, chociaż tak naprawdę nic nie skumałem.

Nie no taki mądry nie jestem, zasłyszane 🙂 .. poniżej masz pełnym zdaniem 🙂

Model czterech etapów kompetencji, znany również jako cztery fazy uczenia się, matryca uczenia się czy drabina świadomych kompetencji ilustruje uniwersalny proces nauki:

nieświadomą niekompetencję - np. konie to najlepszy środek transportu :) 
świadomą niekompetencję - np. oo samochód, fajne to, muszę się nauczyć tym jeździć.. 
świadomą kompetencję - np. jakoś jeżdżę, ale muszę się bardzo skupić
nieświadomą kompetencję - np. odruchowe prowadzenie samochodu

« Poprzednia strona