Proza życia

Zeki

Cześć
Jak sobie radzicie z prozą życia i która dekada w waszym życiu, była dla was najlepsza?

JAL

Chciałbym odpowiedzieć, że wszystkie dekady były całkiem fajne, ale to ankieta jednokrotnego wyboru. Wybieram więc aktualną dekadę bo plusy z poprzednich również trochę tu procentują.

KptSkok

Zaznaczyłem swój wiek (dekadę 40-50).
Jestem jeszcze młody i silny fizycznie, nawet tak silny, jak jeszcze nigdy nie byłem.
Jestem świadomy wielu rzeczy, znam siebie i swoje ciało i umysł, wiem, czego się wystrzegać i co mnie naprawdę kręci.
Dzieci mam nastoletnie, samodzielne - cieszą mnie rozwojem a zarazem nie trzeba się nimi zajmować na poziomie elementarnym, w raczej wychowawczo. Jako rodzic daję wspólną naukę (języki!) i przykład osobisty. Resztę dostają od życia i przez socjalizowanie się z rówieśnikami czy tzw. sympatiami (syn został np. poderwany na wakacjach przez starszą od niego i już pierwsze przejścia ma za sobą).
Z żoną, z którą mi od lat było nie po drodze się rozstałem, jestem bardzo zadowolony z następczyni, która ma wszystko to, co lubię i brak mankamentów powszechnie występujących u poprzednich, zwłaszcza ex-ślubnej.
W seksie jest zmiana gatunkowa. Nie jest to już n-stosunków w nocy (czasy nastoletnie czy dwudziestka tu był tryb królika lub lwa - często i dużo, ale krótko) ale raczej mniej na dane posiedzenie (poleżenie?), a dłużej i intensywniej.
Materialnie jestem z grubsza bezpieczny, mogę być nawet selektywny przy wyborach w sprawach zarobkowych.
Ogólnie polecam bycie po czterdziestce!

Imbryk

Najlepiej jest teraz po 40-tce,
bo między 29-30 byłem nieszczęśliwy bojąc się podjąć wielu decyzji życiowych,
między 30-40 zacząłem jest podejmować i w konsekwencji niektórych mocno sobie spierdoliłem życie,
a teraz między 40-50 nie dość że podnoszę się zwycięsko z katastrofy w świetnym stylu, to jeszcze potrafię robić rzeczy, o które bym siebie w wieku 20-30 nie podejrzewał.

KptSkok

W sumie wiek 10-20 też był spoko. Bardzo dużo się działo, doświadczałem wielu rzeczy nowych, przeżywałem je całym sobą, autentycznie.
Wydaje mi się, że obecny wiek to powrót o tego stanu.
Jako student, dwudziestolatek systematycznie poważniałem, przychodziły nowe zobowiązania, role społeczne. Jako dwudziestoparolatek byłem już ojcem i mężem, pracownikiem, początkującym przedsiębiorcą. Czwarta dekada życia (lata 30-40) to okres dorabiania się, szukania możliwości, ale i stres i błędy, często nieumiejętnie rozwiązywane tanimi źródłami dopaminy.
Teraz mam wrażenie, jakbym zatoczył koło - miał znowu ten nastoletni stan ducha.

Themotha

Ciężko coś wybrać. Bo jedna dekada, choć z pozoru chujowa, była nawozem po drugą dekadę, w której jestem w kompletnie innym miejscu 🙂

Okres 20-30,
to okres fatalnych decyzji, chujowych wyborów, zmarnowanego potencjału, powolnego i mozolnego wychodzenia z syfu, który wyniosłem z dzieciństwa. To okres robienia czegoś pod kogoś, nie pod siebie, co spowodowało dużą dawkę stresu, którego wygaszam aż do dziś.

Dekada 30-40,
jak narazie zdecydowanie na plus. Stoję solidnie, korzystam z życia, nie posiadam jakichś większych zobowiązań, właściwie robię co chce, bo stać mnie na to zarówno finansowo jak i czasowo.

Wewnętrznie coraz bardziej stabilnie, wychodzę z pewnych ograniczających schematów, coraz więcej wiem, widzę i rozumiem jak działam

Coraz większe wyjebanie, położenie chuja na wiele nieistotnych spraw, które nie pozwoliły mi spać 10 lat wcześniej

Aczkolwiek złapałem też pewną dozę pokory do życia i stwórcy

Nie mniej jednak, jeszcze sporo do przepracowania, ale ogólnie jestem zadowolony 🙂

Nieidealny

Pasuje tu..