Obrazek 1 Świętujemy duży kontrakt z klientem. Lokal dobrej klasy. Nie wchodzi się do niego z przysłowiowej ulicy. Nie jestem wielkim fanem takich miejsc, ale jestem zawodowcem. Czasem trzeba. Jak zwykle, jestem pierwszy. Klient przychodzi z partnerką. Wiem, że to nie jego żona, nie moja rzecz. Jestem tu przecież w innym celu. Miły wieczór, swoją drogą. Fajny klimat. Ludzie na poziomie. Po jakimś czasie klient przeprasza i idzie do toalety. Zostaję z jego partnerką sam na sam. Rozmawiamy o pierdółkach, taki small talk. W sumie o czym mamy rozmawiać, jak widzimy się pierwszy raz w życiu? I nagle słyszę - wiem, O, że jesteś facet na poziomie. Z klasą. Gdybyś chciał, moglibyśmy spędzić ze mną trochę czasu sam na sam, dostosuję się. I patrzy na mnie, uśmiecha się. A ja chyba pierwszy raz w życiu nie wiem, co powiedzieć. Oczy musiałem wtedy mieć jak ten pies z Andersenowskiej bajki. Moja obrączka na palcu nie robi różnicy. Znak czasów. Obracam sprawę w żart i zmieniam temat. Na szczęście klient pojawia się na horyzoncie. Niesmak. Obrazek 2 Jestem zaproszony na amatorski turniej golfowy. Golf jest fajny, wziąłem wcześniej parę lekcji. Zebrała się na miejscu elita regionu. Część znam, część poznaję na miejscu. Jest fajnie. Na początku. Potem obserwuję w praktyce tezę, iż alkohol nie każdemu służy. Jest go coraz więcej. Żarty coraz mniej przednie, coraz bardziej “tylne”. Do personelu, do kelnerek. Widzę, że dla nich to pierwszyzna, ale świata nie zmienię. Wiem, gdzie jest granica. I obserwuję jej przekraczanie. Potem widzę, jak Pan z tzw. pierwszych stron gazet opróżnia prawie “na hejnał” butelkę Johnniego Walkera na środku pola golfowego, który dostarczył mu usłużny personel, potem malowniczo zwraca zawartość butelki pod swoje nogi. Zaraz potem wrzeszczy i klnie, bo mu strzał nie wyszedł. Niesmak. Zdecydowanie wolę jednak strzelnicę. Obrazek 3 Siedzę w moim biurze ze znanym, lokalnym politykiem, dosyć dobrze umocowanym w ogólnopolskich strukturach. Kiedyś się poznaliśmy, chce się ze mną spotkać. Dlaczego nie? Umawiam spotkanie. Kampania samorządowa za pasem. Domyślam się, jaki będzie cel tego spotkania, ale chcę się osobiście przekonać. Nie mylę się. Chodzi o pieniądze na kampanię. Kwota spora, ale dla mnie wtedy już akceptowalna. “Niczym nie będziesz się musiał przejmować. Zarobisz Ty, zarobię ja, spółki wojewódzkie staną przed Tobą otworem”. Słyszę wprost, praktycznie od razu. Grzecznie dziękuję. Nie pracuję z politykami i dla polityków. Wiem, że nie wchodzi się “z ulicy” w pewne miejsca, nawet z doświadczeniem, ale nie warto. Niesmak. Są ludzie, którzy naprawdę chcą się z Tobą zaprzyjaźnić. Otwierają Ci drzwi. Dają szanse na świetną fuchę, wspaniały seks, perspektywy. Oczekują niewiele, na początku. Tylko się zaprzyjaźnić. Są fajni. Tacy fajnoPolacy. Jak to, to Ty nie jesteś taki fajny? Przecież jesteś ktoś! Jesteś jak my. Jesteś nasz! Masz możliwości. Jesteś przecież częścią naszego świata. Nie, nie jestem. I nie warto. Stracisz duszę.

@Obliteraror , temat konkret, to lubie. Coz tu powiedziec, chcac nie chcac bedziesz sie juz zawsze obracal w takich kregach ze wzgledow biznesowych i pozycji. Masz widze swoje zasady/granice i spoko. Odsiewac po prostu ludzi z ktorymi jest ci “nie po drodze” co nie znaczy, ze zamykac sie na wszystkich “z elit”. Drzwi juz masz otwarte, a niz wleci kolejny lukratywny kontrakt ze znajomym znajomego z ktorym akurat sie dogadasz. Z kazdym nie musisz byc kumplem, co nie znaczy, ze nie mozesz swojej pozycji i znajomosci wykorzystac do rzeczy ktore ci beda pasowaly. Ciekawa sytuacja jesli chodzi o lokalnych politykow. Nie wiem jak sa w PL regulowane wplaty na kampanie wyborcze partii w sumie. Temat sliski wiadomo ale to istnieje na calym swiecie (pomieszanie polityki i biznesu) i zawsze jest to szara strefa ze tak powiem.

@Obliteraror Kiedyś miałem ambicje by zostać politykiem - czasy, gdy miałem głowę napompowaną szlechtnymi ideałami i chciałem zmienić świat właśnie przez politykę. Pojechałem po studiach na 2-tygodniowy objazd po Polsce zorganizowany przez NZS - spotkałem wtedy wielu polityków ówczesnych i tych, którzy byli lub są obecnie “ustawieni” na stołkach. To było zarazem moje totalne otrzeźwienie jak i ostatnie kroki w stronę polityki. Inaczej zmieniam świat - realnie.

Obliteraror Nie, nie jestem. I nie warto. Definitywnie nie warto, bywam, widzę i tam tylko pustka. Obliteraror Moja obrączka na palcu nie robi różnicy. Znak czasów. Obracam sprawę w żart i zmieniam temat. Na szczęście klient pojawia się na horyzoncie. Tu bym się aż tak nie przejmował kurwę spotkałeś taką do zabierana na kolacje i do wyra - nic specjalnego. Szambo! Cnotliwym mężem być ha ponad tym. Da się i warto!

A ta pani z historii #1 to nie była taka, że liczy się dla niej bardziej rekompensata w monetach? Nic nie ujmując Twojemu urokowi osobistemu 😉

azagoth @Obliteraror Kiedyś miałem ambicje by zostać politykiem - czasy, gdy miałem głowę napompowaną szlechtnymi ideałami i chciałem zmienić świat właśnie przez politykę. : To było zarazem moje totalne otrzeźwienie jak i ostatnie kroki w stronę polityki. Inaczej zmieniam świat - realnie. Hehe, ja na ostatnim roku studiów, miałem trochę więcej czasu, więc pomyślałem, ze się coś zainteresuję. Przeszedłem się na spotkanie młodzieżówki PO.. to było zanim mieli okazje pokazać, z czego są ulepieni 😉 .. Pierwszy i ostatni raz.. To co tam zobaczyłem, to była żenada. Jedyne co robili przez półtorej godziny, to napierdalanie z PISu, żadnych ambicji, trochę kolesiostwa, trochę elitaryzmu.. Może ciężko spotkać polityka, co nie myśli głównie o swojej dupie, bo w ogóle ciężko jest spotkać człowieka, co nie myśli o swojej dupie.. 🙂

leto A ta pani z historii #1 to nie była taka, że liczy się dla niej bardziej rekompensata w monetach? Nic nie ujmując Twojemu urokowi osobistemu Prawdę mówiąc, nie wiem. Ale prędzej GD, bułkę przez bibułkę. Ja jestem bezpośredni, ale na taką bezpośredniość mnie zatkało 🙂 Tych historii było więcej. Dużo więcej. Taki Żulczyk w “Ślepnąc od świateł” jak dla mnie pokazał i tak bardzo ugładzoną wersję tego “wielkiego świata”.

@Obliteraror Przez moment zahaczyłem o ułamek klasy ciut “lepszej” (może nie aż takiej jak Ty). Powiedz mi jak sobie radzisz z tym, by obracając się w takich kręgach nie wciskać w siebie poczucia pogardy dla innych ludzi? Jak zachowujesz normalność. Jaką masz na to receptę, bo to nie jest łatwe i bardzo lekko można przeskoczyć na tą łechtającą ego stronę mocy.

Dobre pytanie 🙂 Tak, bardzo łatwo przeskoczyć w mrok. Bo to jest mrok. Na dłuższą metę. Pustka, jak napisał @Jasnie_wielmozny Nic więcej. Chyba najlepiej nigdy nie zapominać, skąd Ci nogi wyrastają. Ta klasa jest lepsza tylko z nazwy, statusu i możliwości. To też nie jest tak, że każdy jej przedstawiciel się zachowuje w ten sposób. Inaczej bym oszalał i nawet zawodowo nie chciał mieć na dłuższą metę nic wspólnego z takimi ludźmi. Nie ukrywam i przyznaję się, że dobrych kilka lat temu chciałem spróbować takiego stylu życia. Jak oni. Gdy już mogłem. Ale to kompletnie nie była moja bajka. Bardziej mnie to męczyło, niż cieszyło. Więc szkoda życia na granie kogoś, kim się nie czujesz i nim nie jesteś. Co najzabawniejsze, mnie to wtedy pociągało i imponowało bardziej, nie żonie. Co do pogardy. Pomogło mi może też to (bo nie czuję praktycznie do nikogo takiego stanu, ani kiedyś, ani teraz), że pamiętam jak mnie traktowano dawno temu, w bananowym liceum. Zachowując się teraz w identyczny sposób plułbym dawnemu sobie w twarz i nabrałbym obrzydzenia. Przede wszystkim do siebie. Dystans do siebie, do świata, do wszystkiego co Cię otacza też uznaję za pomocny. Zmieniło się w moim życiu wiele, ale to co w środku zostało takie samo. Na szczęście. I przyjaciele z prawdziwego zdarzenia.

Takie samo miałem odczucie - pustka. Granie ludzi, którzy mają “pełne życia” podczas gdy za tą kolorową, bogatą fasadą jest tyle pustki, że czuć zimno. Pytam, bo niestety, na mnie przeszła pełna namiastka pogardy. Czułem się jakbym był w nieswojej skórze. Odrzuciłem to i powróciłem na swój tor. Tak jakby kamień z klatki piersiowej spadł.

Obliteraror Gdybyś chciał, moglibyśmy spędzić ze mną trochę czasu sam na sam, dostosuję się. I patrzy na mnie, uśmiecha się. Czym się zajmujesz? Przebranżowię się!

Oni chcą się tylko zaprzyjaźnić - obrazki.

Azizi

Still byłego rajdowca Krzysztofa H

Czy to ten wiecznie uśmiechnięty i sympatyczny Krzysztof H?
Uuuu…

Still

Azizi Dokładnie. Jeszcze lepszą ma córeczkę. Nie wiem jak teraz jej stan cywilny, ale za młodu wszyscy się pchali aby ją zdobyć. Pasztet jakich mało, ale przebywanie koło tatusia brało górę 😅

« Poprzednia strona