Niech żyje wojna!

leto

Dzięki @LaLibertine za zapodanie tego materiału. Polecam obejrzeć, nie jest to długie, a wg mnie to głęboko przejmująca, ludzka relacja żołnierza z frontu.

Poruszył mnie ten materiał tym bardziej, że facet uwieczniony na filmie jest dość podobny do mojego świętej pamięci dziadka, który też co nieco o wojnie wiedział - działał jako partyzant na kresach wschodnich. Nie pamiętam zbyt dużo z jego opowiadań o tamtych czasach (niestety!), ale jedno mi na zawsze pozostanie: jego słowa, z pewnym takim wyrazem przerażenia w oczach, “nigdy więcej wojny”.

Macie jakieś tego typu rodzinne historie?

Uważacie się za pacyfistów?

Themotha

leto Macie jakieś tego typu rodzinne historie?

Tak. UPA na spółę z OUN zamordowała brata mojego dziadka, drugiego spalili żywcem razem z jego żoną.

Ruscy wywozili na Syberię, z której wrócił tylko jeden członek mojej rodziny. Szedł między innymi przez Iran.
Ojciec mojej mamy został wywieziony na pracę przymusowe do Niemiec. To tyle.

leto

Themotha Szedł między innymi przez Iran.

O kurde, brzmi jak niesamowita historia. Opowiedz więcej!

KimUnJest

Themotha Tak. UPA na spółę z OUN zamordowała brata mojego dziadka, drugiego spalili żywcem razem z jego żoną.

Ruscy wywozili na Syberię, z której wrócił tylko jeden członek mojej rodziny. Szedł między innymi przez Iran.
Ojciec mojej mamy został wywieziony na pracę przymusowe do Niemiec. To tyle

Dzisiaj dramatem jest utrata pracy, zdrada małżonka, nielojalność przyjaciela. A ludzie przeżyli takie tragedie jak pisze Theemotha, często będąc naocznym świadkiem, jakim cudem potrafili się jeszcze pozbierać po takich doświadczeniach to do dziś jest dla mnie niepojęte! Ja dzisiaj jestem przekonany, że nie potrafiłbym żyć po czymś takim. Absolutnie paraliżujące nawet gdy słucha się od kogoś takich opowieści, a co dopiero przeżyć.

Themotha

leto O kurde, brzmi jak niesamowita historia. Opowiedz więcej!

Bo to była niesamowita historia. Jego opowieści znam z drugiej ręki. Jak wywieźli go na Syberie to mróz był taki że jak splunął, to ślina dolatując do ziemi była kawałkiem kryształu. To co Ci ludzie przeżyli to się w palę nie mieści.

Wrócił pierwszym rzutem 24 marca 1942 roku na mocy układu Sikorski-Majski.

Imbryk

Themotha Jak wywieźli go na Syberie to mróz był taki że jak splunął, to ślina dolatując do ziemi była kawałkiem kryształu

To również opowieść z drugiej ręki mojego dziadka-wujka.

Themotha

KimUnJest A ludzie przeżyli takie tragedie jak pisze Theemotha, często będąc naocznym świadkiem, jakim cudem potrafili się jeszcze pozbierać po takich doświadczeniach to do dziś jest dla mnie niepojęte! Ja dzisiaj jestem przekonany, że nie potrafiłbym żyć po czymś takim. Absolutnie paraliżujące nawet gdy słucha się od kogoś takich opowieści, a co dopiero przeżyć.

Dziś ludzie internetu nie mają kwadrans i to jest tragedia.

Znam wiele historii z tamtych czasów, dużo jest zapisane w pamiętnikach. Czyli znam relacje jakby '‘od kuchni’' i mogę je śmiało weryfikować z bezczelnymi kłamstwami na temat wojny które się co raz w mediach pojawiają.
Dlatego mam alergie na zakłamanych pismaków, którzy dziś sobie siedzą w ciepełku, popijając latte i pisząc takie bzdury za '‘parę groszy’'

Ale to może jakiś osobny wątek stworze poświęcony temu, jak znajdę trochę więcej czasu.

leto

Themotha pisz, opowiadaj!

Baelish

Niestety nie znam żadnych historii, wiem tylko, że jeden z moich dziadków znajduje się na liście zamordowanych w Katyniu, drugi, za którego wyszła potem babcia, i tego już poznałem - wspominał, że prowadził jakieś działania związane z dowodzeniem obroną jakiejś części wybrzeża.

Imbryk

Baelish rugi, za którego wyszła potem babcia,

Tu mi przypomniałeś o innym dziadku-wujku, który został zesłany, po 10 latach żona straciła nadzieję, uznano go za zmarłego i wyszła za mąż za kogoś innego - a dziadek na szczęście wrócił. Przewalone.

KimUnJest

Nie miałem przywileju wysychać osobiście okrucieństwach wojny, bo dziadek nigdy nie chciał mówić. Wiem tylko od mamy, że zaznał głodu i biedy, resztę ran pewnie nie chciał rozdrapywać.

Natomiast wśród wielu historii zasłyszanych, obejrzanych, jedna poruszyła mnie do żywego. Był to wywiad z ocalałym z rzezi wołyńskiej. Miał prośbę, by po kilkudziesięciu latach od tamtych strasznych wydarzeń zabrać go na chwilę w tamte okolice. Kiedy wysiadł z auta, niespiesznie zrobił kilka kroków w stronę bezkresnych pól, łzy napłynęły jak na zawołanie, a ciało wyraźnie zaczęło się trząść. Ktoś by pomyślał - no nic takiego, wspomnienia napłynęły, naturalne. Ale mnie uderzyła symbolika tej sytuacji. Minęło kilkadziesiąt lat, wspomnienia pewnie powracają, traumy, ale już może czuć się bezpiecznie w swoim kraju, a tutaj nagle zapach okolicy, którego my nie mamy prawa czuć, krajobraz, który my nie mamy prawa postrzegać tak jak on i paraliżujący strach pomieszany z bólem. Ten pan nie rozpaczał, nie padł na ziemię w geście bezsilności, bo pewnie nauczył się tłumić traumy w sobie, ale jaki to był dojmujący widok, jak to wszystko musiało w nim wrócić. Poleciały mi grochy po twarzy…

Obliteraror

Nie jestem pacyfistą, ale najpodlejszy dzień pokoju jest lepszy od najpiękniejszego dnia wojny.

Mój dziadek nawiał z armii w 46 roku, gdy go powołano jako gówniarza. Miał alergię na czerwone dowództwo. Co robił przez następne 3 lata, nie mam pewności, ale się ukrywał, był m.in na Pomorzu. Czy był wtedy w lesie - nie wiem. Możliwe. Nigdy o tym nie chciał mówić. Ale do dziś pamiętam że przedstawił się swojej przyszłej żonie innym imieniem i tego imienia naprzemiennie używał z prawdziwym.

Imbryk

Kiedy komuniści przyszli łapać intelektualistów, patrzyli ludziom na ręce - wiadomo - urzędnik czy umysłowy, będzie miał ręce nie tak zniszczone jak chłop czy robotnik.

Kolejnego dziadka-wujka, urzędnika chyba austro-węgierskiego uratowały dłonie zniszczone od ulubionej pracy w ogródku. Potraktowali jako chłopa czy robotnika i pozwolili mu żyć.

JAL

Dużo podobnych historii słuchałem przez lata. Dziadek ze strony ojca był ułanem. Otworzył się z tego co mi wiadomo tylko raz, krótko przed śmiercią i stąd wiemy np. że trafił na wyspy (obstawiamy, że był w 24 pułku, ale to nic pewnego). Dziadka ze strony matki siłą wcielono do niemieckich oddziałów. Konstatacja była taka, że gdyby się spotkali, mogłoby nas nie być. A po wojnie od razu wzięli się do płodzenia i ciężkiej pracy. Pęcherze na dłoniach się robią od samego słuchania. Zgadzam się z powyższymi opiniami, że teraz mamy cudowne czasy pokoju, gdzie największym problemem jest często brak internetu.

Mężczyźni niechętnie wracali do tamtych czasów, więc dużo słuchałem również relacji kobiet. Że wszystkie dziewczynki we wsi kryły się w kopule kapliczki przed “czerwonoarmistami”. O Żydach zamurowanych żywcem w piwnicy (przeżyli w ten sposób całą wojnę). Jak gwałcili dzicy żołnierze, a jak “cywilizowani”. Włos się na głowie jeży.

Moi przodkowie, którzy pamiętali wojnę już nie żyją. Ostatnia rozmowa, którą prowadziłem w temacie była z babcią żony. Ostatecznie podsumowała “ Niech wojny już nie będzie i wy też nikomu jej nie życzcie”.