Miałem przez chwilą dziwną sytuację, niecodzienną. Czekam w kolejce po obiad, przy czym stolik obok ojciec krzyczy i macha łapami w kierunku swojego dziecka (ale nie szarpał i nie uderzył), które zamówiło coś, ale się jej odwidziało i już tego nie chcę (jak to dziecko) Moim pierwszym odruchem, był kontakt wzrokowy z gościem, kolejnym odruchem była chęć wstania, złapania gościa za kark i rozbicie mu twarzy o ten ładny drewniany stolik Ale zreflektowałem się i sobie pomyślałem '‘Przecież to nie jest moja sprawa, i nie dzieje się nic strasznego’' Teraz pytanie, kiedy Wy czujecie że trzeba reagować, a kiedy nie, i czy w ogóle reagujecie na podobne sytuacje w której udział bierze ktoś bezbronny?

Trudna sytuacja. Chyba tylko w przypadku użycia przemocy cielesnej byłbym skłonny zareagować. Ale tutaj też: zdefiniuj “przemoc”. Klaps, dwa klapy, jak mocne klapsy, szarpanie, mocny chwyt za “bety”? Nie umiem dać złotej rady w tym temacie.

@Themotha nie wpierdalaj się w czyjeś życie rodzinne. Rozumiem odruch, ale nie. Mógłbym wysmarować o tym elaborat, może kiedyś. Themotha '‘Przecież to nie jest moja sprawa, Słusznie. i nie dzieje się nic strasznego’' Dzieje się, ale o tym będzie elaborat.

Imbryk Rozumiem odruch, ale nie. I teraz pytanie, czy ten odruch, to wbita otoczka kulturowa, czy instynktowna chęć obrony słabszych?

Themotha I teraz pytanie, czy ten odruch, to wbita otoczka kulturowa, czy instynktowna chęć obrony słabszych? Wszystko na raz: Twoja interpretacja rzeczywistości przepuszczona przez filtry: Twoje wewnętrzne dziecko sprzed lat coś Ci krzyczy. Obrona słabszych Otoczka kulturowa Sto innych rzeczy Jaką wyobrażam sobie reakcję fizycznie: żadnego zwracania uwagi, ot nagle rozpraszasz napięcie i pytasz gościa np. “przepraszam jak dojechać do dworca?” albo upuszczasz głośno widelec w jego pobliżu i prosisz go uprzejmie o podniesienie. Niewerbalnie/podświadomie możesz mu mówić “jak tkniesz to dziecko to cię zajebię”, ale to Tylko Twoja interpretacja rzeczywistości. Elaborat loading . . .

Themotha stolik obok ojciec krzyczy i macha łapami w kierunku swojego dziecka “Przecież to tylko dziecko!” Zazwyczaj otoczenie powinno przytaknąć, a typ się zreflektuje bo nie będzie przecież wszystkich wokół atakował.

Możesz zainterweniować, zjeb ojciec mu odda za to w domu. Podwójnie.

Możliwe, dlatego finalnie odpuściłem temat, bo przecież i tak nic by to nie zmieniło a wręcz mogło pogorszyć Zastanawiam się skąd we mnie taki '‘zapalnik’' to ciekawa informacja zwrotna, trzeba się temu przyjrzeć

Chyba że zrobić totalnie przeciwnie. Sprawić staremu mindfuck zapytując: przepraszam pana czy ja też mogę sobie gówniarza jebnąć? 😂

Jak ja to dobrze znam, ehh. Mam podobne odruchy, chęć wyzywania, pouczania, pokazywania błędów, czasem wręcz ukarania. No ale czy moja jedna interwencja coś zmieni? Wątpię. To raczej temat na długą terapię, a nie na krótką wymianę zdań. Teraz może gość (w najlepszym wypadku!) się powstrzyma ze wstydu, ale potem i tak będzie postępował tak samo. Przykre, bezsilność to trudne uczucie dla faceta, bo jesteśmy przyzwyczajeni do działania i wpływania na rzeczywistość, a nie odpuszczania. Ojciec w sumie mógłby w takim momencie powiedzieć “Co się Pan wpierdala? Nie Pana sprawa” i w sumie miałby rację. Zawsze mi szkoda takich dzieciaków, ale świata się nie uratuje. Themotha Zastanawiam się skąd we mnie taki ‘‘zapalnik’’ Twoje wewnętrzne dziecko domaga się uwagi - piszę poważnie. Pewnie samo otrzymywało podobne zjeby w przeszłości, a że wtedy musiało tłumić złość to reaguje teraz, gdy ma już w Tobie obrońcę.

Ależ masz wyczucie. Akurat miałem do śniadania kwestię moralności obserwatora. Jak stereotypowy ojciec, od kiedy mam potomstwo, mam jeszcze silniejszą chęć obrony każdego dziecka, i wrażliwość na jakiekolwiek szkody, które mogłoby ponieść, a szczególnie tych, którym się coś dzieje w mojej obecności. Niestety reagując pochopnie możemy sytuację pogorszyć, więc to tłumię, ale zazwyczaj obserwuję, czy sytuacja nie eskaluje do poziomów fizycznych. Nie przeceniam swoich możliwości w tym zakresie.

Czy warto interweniować?

Themotha

JAL Kluczowe tu jest, na ile rzetelnie oceniamy fakty, a na ile to nasza projekcja podyktowana emocją. I warto pamiętać, że zawsze odczujemy konsekwencje swojej reakcji (choćby właśnie tylko wewnętrznie, jak autor wątku).

Warto pamiętać też kogo dotyka dana problematyczna sytuacja

Inaczej się reaguje na obcych, a inaczej kiedy takie i gorsze sytuacje dotykają Twoich bliskich

JAL

Themotha Warto pamiętać też kogo dotyka dana problematyczna sytuacja

Inaczej się reaguje na obcych, a inaczej kiedy takie i gorsze sytuacje dotykają Twoich bliskich

Tutaj bym postulował, że w przypadku bliskich tym bardziej trzeba stłumić responsywność emocjonalną (nie mylić ze sprawnym reagowaniem), bo ta domyślnie jest silniejsza i może pogłębić naszą dezorientację.

Imbryk

Themotha Inaczej się reaguje na obcych, a inaczej kiedy takie i gorsze sytuacje dotykają Twoich bliskich

Dorzucę taki klocek: jakiś kompletnie obcy osobnik krzyczy na nie Twój materiał genetyczny, co Cię to obchodzi?

JAL responsywność emocjonalną (nie mylić ze sprawnym reagowaniem)

Uuuu dobre, dobre:
Nie - automatyczna reakcja.
Tylko - sprawdna odpowiedź.

Jakoś to było po angielsku: don’t react - respond.

« Poprzednia strona