Życie nieustannie odziera nas z przeróżnych iluzji, szczególnie w jego dorosłej fazie. Rzeczywistość raz za razem pokazuje nam, że błądzimy, że żyjemy nie tu i teraz ze wszystkim co tu i teraz jest dla nas dostępne, a w świecie fantazji. Odwracamy się od życia, nie chcemy go, chcemy doświadczać jedynie przyjemności bez bólu. Odrzucamy rzeczywistość tak dalece, że mamy nadzieję, iż poza nią istnieje coś więcej, że jest jakiś raj, jakaś oaza, jakieś miejsce wolne od bólu i cierpienia, wolne od naszych neurotycznych, wiecznie niezadowolonych umysłów. Często rzucamy się w wir samorozwoju, próbujemy “naprawić” siebie, utwardzić w taki sposób, by nie ruszał nas świat zewnętrzny. Próbujemy kontrolować nasze zwierzęce (w domyśle - złe, gorsze) impulsy, popędy, pragnienia, potrzeby, bo ich realizacja niechybnie wiąże się z ryzykiem bólu i cierpienia. Próbujemy kontrolować innych ludzi, by nas nie krzywdzili. Wreszcie - próbujemy nie odczuwać, szczególnie tych społecznie nieakceptowalnych i odrzucanych przez obowiązującą religią uczuć, bo chcemy być “dobrymi”, akceptowanymi przez innych ludźmi - taka jest cena, którą musimy za to zapłacić. Życie na każdym kroku pokazuje nam jak bezowocne i skazane na niepowodzenie są to próby. Ciało nie wybaczy nam tego typu postępowania. Nie wierzę jednak w to, że można raz na zawsze takich prób zaniechać - brak akceptacji rzeczywistości jest jak Hydra, odrąbiesz jedną głowę, a na jej miejsce wyrastają następne. Taka jest już natura naszych umysłów, a “oświecenie” (czymkolwiek ono miałoby być) jest jedynie stanem chwilowym. Są pewne straty, które ponieść jednak musimy. To boli, ale według mnie rzeczywistość ma leczniczą moc, im jesteśmy jej bliżej, tym dla nas lepiej. Jako dzieci w sposób całkowicie naturalny czujemy, że jesteśmy wyjątkowi i że nasi rodzice są wyjątkowi. W pewnym momencie jednak rodzice robią coś, co tą iluzję niszczy - jest to normalne i nieuniknione. Dziecko może reagować na to na dwa sposoby - odrzuca siebie, żeby iluzję o wyjątkowości swoich rodziców utrzymać (za co płaci terapią w dorosłym życiu) bądź (dużo rzadziej) odrzuca iluzję o wyjątkowości swoich rodziców. Jako dorośli wiemy już na racjonalnym poziomie, że nasi rodzice byli zwyczajnymi ludźmi, z całym zestawem zalet i wad, ale emocjonalnie wciąż jesteśmy daleko od tej prawdy. Jako dorośli wiemy, że tak naprawdę pożegnaliśmy się jedynie z iluzją, a nie z czymś rzeczywistym, ale emocjonalnie wciąż pragniemy spotkać taką “wyjątkową” osobę, która ten potężny brak w jakiś sposób wypełni. Patrzymy na innych ludzi wyobrażając sobie, że wiodą wyłącznie szczęśliwe życie, wolne od jakichkolwiek trosk i, co więcej, znaleźli na to jakiś cudowny sposób i będą nas w stanie tego nauczyć. Bez tego mechanizmu nie istniałby cały potężny przemysł rozwojowy, ludzie przecież potrafią zarabiać miliony na sprzedaży poradników. Ja szukałem kogoś takiego w osobach przeróżnych guru, nauczycieli duchowych i innych szamanów, którzy z czasem przynosili mi wyłącznie ogromne rozczarowanie – bo albo byli zwyczajnymi oszustami, którzy nie stosowali się do własnych rad albo byli kurwa zwyczajni 😃 Dopiero mój nauczyciel medytacji – gość tak zwyczajny jak jest to tylko możliwe – pokazał mi, że gonię za iluzją, za czymś co nie istnieje. Od samego początku zauważył, że wpatruję się w niego jak w obrazek, że “coś” od niego chcę. Uświadomił mi, że nie może dać mi nic, czego sam bym już nie posiadał. Nie ma żadnego zbawcy, nikt mnie nie “pokocha” w sposób bezwarunkowy idealną miłością, nikt mnie nie “naprawi”, inni też mają swoje problemy, nie jestem żadnym wyjątkiem od reguły, a kimś, kto potwierdza regułę. Mam całkowicie zwyczajny umysł, który lubi sobie dryfować, odpływać, uciekać od rzeczywistości i jak każdy umysł nie potrafi być w tu i teraz. Moje impulsy, popędy, czarna strona mojego umysłu nie jest niczym nadzwyczajnym - każdy to w sobie ma, chociaż wielu będzie zaprzeczać. Mocno przypierdolił w mój narcyzm i poczucie wyjątkowości, ale jednocześnie pokazał mi, że na fundamentalnym poziomie nie potrzebuję naprawy, nauczył samoakceptacji, która była dla mnie czymś obcym po chujowym dzieciństwie. Pomógł mi zauważyć jacy są ludzie (w tym ja), gdy odrzeć ich z kłamstw, które opowiadają na własny temat. Kolejna iluzja dotyczyła związków i kobiet. Ja naprawdę wierzyłem w to, że związek może dać szczęście i że wystarczy znaleźć odpowiednią, “dobrą” kobietę (które oczywiście należały do większości, bo te “złe” stanowiły margines), by wszystko się ułożyło, by żyło się “długo i szczęśliwie”. Nie miałem pojęcia, że nad związkiem trzeba pracować, że po jakimś czasie ogień w związku przygasa, że związek stale się zmienia i trzeba być na niego uważnym i o niego dbać (przy czym nie jest to równoznaczne z dbaniem o partnera). Kobiety miały dla mnie status nadludzi, bałem się odrzucenia z ich strony, nie dostrzegałem ich wad, idealizowałem je, nie przechodziłem szybko do rzeczy, by tych nadludzi nie urazić jakąś haniebną propozycją seksu, by nie wyjść na jakiegoś napaleńca. Nie muszę chyba wskazywać jakie to ściągało na mnie problemy w przeszłości, mimo, że obiektywnie byłem atrakcyjny fizycznie i według przeróżnych teorii internetowych powinienem był ruchać na potęgę. Z czasem przejrzałem na oczy, że kobiety są zwyczajnymi ludźmi, i dobrymi i złymi, z wadami i zaletami, z własnymi potrzebami, o które dbają jak każdy z nas, ale niekoniecznie potrafią je manifestować wprost (skąd duże upodobanie do przeróżnych manipulacji). Jako młody chłopak wierzyłem również w uczciwość polityków (czytałem nawet ich programy wyborcze 😃 ) i ogólnie ludzi (z tego romantycznego myślenia wyleczyła mnie moja praca), w sprawiedliwość (jedynym jej przykładem dla mnie jest śmierć, która nie wyróżnia nikogo), w wolność (której istnienia nie potwierdza neuronauka, pokazując, że żyjemy w wielkim świecie współzależności), w to, że pieniądze dają szczęście (ni chuja!), w to, że istnieje praca, która zawsze daje satysfakcję i nigdy się nie nudzi, w to, że telewizja rzetelnie informuje o tym, co dzieje się na świecie, w to, że obcym ludziom zależy na moim dobru, w to, że bycie dobrym i “moralnym” się opłaca, w to, że nie wchodzenie w konflikty jest dobre, w to, że małżeństwo, dziecko i budowa wielkiego domu to jedyny słuszny sposób na przeżywanie życia, w to, że istnieje jakaś dusza, która przetrwa śmierć ciała, w to, że istnieje jakiś Bóg. I tak dalej. Im więcej strat (często bolesnych) tym bliższa stawała mi się rzeczywistość. Wciąż ponoszę kolejne straty. I zastanawiam się teraz jaki pożytek płynie z tych wszystkich “ideałów”, którymi jesteśmy karmieni, nie licząc korzyści typowo społecznych wynikających z posiadania przez rządzących armii idealnych niewolników. Nie widzę ich dla przeciętnego zjadacza chleba - życie z czasem daje w ryj każdemu z nas. Założyłem ten wątek, bo mam sobie czasem ochotę popisać, poprzypominać sobie pewne rzeczy, trochę je utrwalać w trosce o własny mindset (chętnych oczywiście zapraszam do polemiki, to nie blog), wywalić z siebie to, co aktualnie we mnie pracuje. Uważam, że obecne czasy wymagają szczególnej dbałości o własną psychikę, bo ilość bodźców, którymi jesteśmy zalewani sprawia, że wszyscy mamy rozpierdolony układ nagrody, a co za tym idzie większą podatność na ból, uczucie zniechęcenia, anhedonię. Polecałem to już niektórym chłopakom, moim zdaniem warto mieć świadomość tych mechanizmów:

@Johnny oh dżon to się nazywa bunt przeciw społecznemu programowaniu. Każdego z nas dotyka. Ja też żyje jako samotna matka ale mam w głowie coś takiego, że nie chce upośledzić umysłu mojego dziecka więc nie szukam jej na siłe tatusia. Nie każdy potrafi się przyznać że ma ciemną strone. Nie każdy chce się z nią utożsamiać. Wiec często ją wypieramy, budujemy sobie mur obronny który ma nas uchronić od kolejnego bólu. Bo przecież bolało. Nie chcemy transformacji bo Ona za wiele kosztuje, może sprawić że spadniemy z wysokości. Co gorsza może kosztować wiele naszych bliskich. Dżon czy ja czasem nie inspiruje Cię do takich rozmyślań w jakimś małym %?

NimfaWodna to się nazywa bunt przeciw społecznemu programowaniu Dobre określenie. Możemy się buntować, uważać, że nasz umysł nie jest na to podatny w dorosłości, gdy potrafimy “myśleć samodzielnie”, a jednak badania pokazują, że podlegamy takim mechanizmom nawet, gdy jesteśmy ich świadomi (!). Jedyny ratunek to nie czytać i nie oglądać, bo poza wpływem na nasze emocje po określonym czasie przekaz zmienia również nasz sposób postrzegania świata. NimfaWodna Nie każdy potrafi się przyznać że ma ciemną strone. Nie każdy chce się z nią utożsamiać. A szkoda, bo to też my. Bez ciemnej strony nie ma asertywności, agresji i zdrowej złości, tak potrzebnej w dorosłym życiu. No i satysfakcjonującego życia seksualnego. NimfaWodna Dżon czy ja czasem nie inspiruje Cię do takich rozmyślań w jakimś małym %? W jakimś na pewno tak, jak zresztą każda osoba z tego forum. Nie żyjemy w próżni 🙂

Uwielbiam takie filozoficzno-egzystencjslne rozkminy. Wlasnie sobie leżę nad Bałtykiem, stan kompletnego “nic nie muszę”, umysł oczyszczony fajnie syntetyzuje to co napisałeś.

A powiedz mi Dżon, czy poziom tej samoświadomości, którą masz, zdobywasz, skłonności do głębszej zadumy nie powoduje trochę nastroju dekadentyzmu? Bo u mnie niestety tak się to trochę objawia jednak.

@Johnny TL;DR więc na razie przeczytałem 2 akapity. Po pierwsze: tak samooszukujemy się bo ktoś nam za dzieciaka wpoił kretyńskie ograniczenia. Mam do dziś koleżankę, która ma 45 lat i miała naprawdę fajnego kochającego chłopaka, rozwodnika - ale zostawiła go, bo nie wolno mieszkać bez ślubu kościelnego, a przecież rozwodnikowi nie wolno przyjmować sakramentu małżeństwa. Więc woli gnić samotna - samoograniczenie bezsensownymi nakazami i odrzucanie szczęścia (=dobrostanu) tu i teraz na rzecz nigdy-nie-mających-się-spełnić urojeń. Po drugie: dałeś mi do myślenia - zauważyłem, że ostatnie 2-3 lata poświęciłem na czyszczenie mózgu i życia z takich samoograniczeń. Poszło mi świetnie, zostało ich nie za dużo. Czuję się odprężony i lubię siebie za to co zrobiłem. Po trzecie: Oczywiście, nasz mózg ma tylko dwie funkcje: dążyć do przyjemności i uciekać od bólu. Wszystko, WSZYSTKO W KAŻDEJ SEKUNDZIE ŻYCIA, co czujemy, robimy i myślimy jest manifestacją jednego z tych dwóch priorytetów. Nie lubię takich radykalnych czarno-białych stwierdzeń, ale tu mi to pasuje. Po czwarte: jeszcze 178 akapitów i przebrnę przez Twój ciekawy post.

Johnny Nie miałem pojęcia, że nad związkiem trzeba pracować Proszę Cię. Pierdolenie z pracą nad związkiem. Nie pracować tylko kontrolować, być czujnym na zachowania kobiety a jednocześnie być gotowym na niespodziankę: rozstanie w każdej minucie, innymi słowy: Babę trzeba za mordę trzymać i rozliczać ściśle, inaczej zniszczy związek i Ciebie. Trzeba zrozumieć, że kobiety są po prostu chwiejne psychicznie i maja zupełnie inne priorytety, nie na darmo jest powiedziane, że “żona jest najstarszym nastolatkiem w domu”. Mi wieloletnia praca nad kilkoma związkami dała tylko smutne rozstania. Jak bym trzymał za mordę to albo trwały by dłużej albo szybciej nastąpiły by mniej bolesne rostania. (“Jak bym, to bym” - właśnie tak.) Praca nad sobą to jedyna praca, którą warto wykonać (choćby poprzez zastanowienie i świadomość jak Twój post).

Imbryk “żona jest najstarszym nastolatkiem w domu”. Tego nie znałem.

Imbryk Proszę Cię. Pierdolenie z pracą nad związkiem. Nie pracować tylko kontrolować, być czujnym na zachowania kobiety a jednocześnie być gotowym na niespodziankę: rozstanie w każdej minucie, innymi słowy: Babę trzeba za mordę trzymać i rozliczać ściśle, inaczej zniszczy związek i Ciebie Coś w tym jest, choć nie do konca się zgodzę, że tak jednowymiarowo, ot kaganiec i ustalamy że jesteśmy szczęśliwi.

Imbryk Nie pracować tylko kontrolować, być czujnym na zachowania kobiety a jednocześnie być gotowym na niespodziankę: rozstanie w każdej minucie, innymi słowy: Babę trzeba za mordę trzymać i rozliczać ściśle, inaczej zniszczy związek i Ciebie. Niby tak, ale kurwa nie do końca , cytując klasyka 🙂 Bo tak, praca nad sobą to najsensowniejsza z prac, nad którą panujesz i ponosisz za nią pełną odpowiedzialność. Na żonę/partnerkę masz ograniczony wpływ. Trudno w pełni kontrolować dorosłego człowieka. I nie wiem, czy ma to jakikolwiek sens w dłuższym horyzoncie. A praca nad związkiem ma sens głównie wtedy, gdy zakres Twoich działań jest równoważony takim samym staraniem i działaniami drugiej strony. I się równoważy. Jak się nie równoważy, to jest to chujnia z grzybnią, nie związek. Albo wysiłek stachanowca, który łbem ściany i tak nie przebije. Czy to działa - działa działa, ale zdecydowanie za rzadko (poza idealnym modelem z sandboxu).

Johnny że obecne czasy wymagają szczególnej dbałości o własną psychikę, “Regularne wypróżnienie to podstawa życia w armii.” I nie tylko. Musisz codziennie srać i sikać, inaczej umrzesz szybko. Zauważyłem, że niektórzy ludzie mają problem z wygadaniem się - wysraniem regularnych toksyn i bólów z psychiki. Bo się wstydzą, bo nie chcą obciążać innych, bo to nie jest prawdziwy problem, bo chcą wyglądać na silnych, bo “poradzą sobie sami”, bo nie chcą się dzielić osobistymi problemami z kimś obcym (profesjonalnym psychologiem), ale z rodziną też nie (najbliżsi nie rozumieją). Czasem namawiam ludzi do podzielenia się, wyrzygania się emocjonalnego - mimo to wolą trzymać to dla siebie. A rozmowa że żona mu nie daje, że dziecko jej nie słucha, że boi się stracić pracę lub słyszy głosy - to jest ludzkie, normalne i mega popularne - czego tu się do chuja wstydzić? KimUnJest ot kaganiec i ustalamy że jesteśmy szczęśliwi. W ogóle nie zrozumiałeś mojego punktu widzenia. O tutaj kolega rozkiminił: Obliteraror A praca nad związkiem ma sens głównie wtedy, gdy zakres Twoich działań jest równoważony takim samym staraniem i działaniami drugiej strony. I się równoważy. Jak się nie równoważy, to jest to chujnia z grzybnią, nie związek.

Zapiski Dżona

HelenaK

Johnny Ale i u katolików zdarzało mi się spotykać takie osoby

Ja mam to szczęście, że nigdy nie należałam do żadnej wspólnoty, ba nigdy nie byłam na pielgrzymce, ogólnie jakoś przed tym wypaczonym obrazem katolicyzmu się uchowałam, może dlatego, że poza instytucją.

Johnny A i na znanym forum dla inceli-fantastów takie historie słyszałem.

BS i kolegów z doskoku, na tym forum masz na myśli?

Johnny

HelenaK na tym forum masz na myśli?

Tak. Chłopaki spod sztandaru MGTOW czyli faceci, którzy odcinają się od kobiet, a jednocześnie obsesyjnie o nich rozmawiają.

Sydney

Johnny miałeś nikomu nie mówić… 🙁

Johnny

JAL Zarabiam na ubrania do klubów, do których chodzicie i robię formę. Chady 🙂

Jesteś dla nas wystarczający taki jaki jesteś 🙂

JAL Ja nawet lubię te myśli, które stawiają mnie w rol “kogoś więcej”

Ja czasem mam z nich bekę, a czasem się w nie wkręcam i biorę za prawdę 😆
Ego musi być lepsze bądź gorsze od innych, w przeciwnym wypadku by nie istniało.

JAL A jednocześnie te problemy są motorem naszego poszukiwania polepszenia swojego życia

Oczywiście. To też zresztą może być pułapka - kiedy się w tym zatrzymać i ucieszyć tym, co się posiada? Które potrzeby są konieczne, a które urojone?

JAL Nie jest to tożsame z brakiem ego, bo miewam je wyrąbane w kosmos.

Ja też, szczególnie w pracy. Lubię myśleć o sobie jako kurewsko dobrym prawniku 😃

JAL Nie zgodzę się, że mamy to w genach (poza skrajnymi przypadkami)

Masz rację, to zdecydowanie wynik wychowania i uwarunkowań społeczno-kulturalnych, ale też natura ego, które istnieje dlatego, że istnieją inni ludzie.
Zauważyłem nawet, że moja córka, której urodą zachwycam się każdego dnia potrafi się porównywać do lasek z billboardów i mówić, że nie jest ładna. Przesrane!

JAL I chęci twojego konkretnego osobnika nie mają tu nic do rzeczy.

Kolejny raz masz rację. Aua!

Sydney miałeś nikomu nie mówić…

Ty nie jesteś przecież MGTOW, wszyscy wiedzą, że kochasz kobiety!

JAL

Johnny Dziękuję. Szkoda, że nie będzie Cię na najbliższym zlocie, żałuję każdego zlotowego piwa, którego z Tobą nie wypiłem.

Zarabiam na ubrania do klubów, do których chodzicie i robię formę. Chady 🙂

Johnny Na pewno tak, aczkolwiek dalej mam zwyczajny umysł, który błądzi, ucieka od tu i teraz, roi o własnej wyjątkowości. To po prostu myśli, taka ich natura.

Ja nawet lubię te myśli, które stawiają mnie w rol “kogoś więcej” Mogę je obrócić w głowie w stopklatce i przeanalizować.

Johnny Uważam, że ma tak w jakimś stopniu każda osoba. Odrzucamy rzeczywistość porównując ją do jakichś wymyślonych, nieistniejących “rzeczywistości”. Mówimy, że życie jest chujowe - ale w porównaniu z czym? Czy istnieje coś poza życiem?

Dokładnie. Punkt odniesienia zmienia całe znaczenie w ramach indywidualnej “rzeczywistości”.

Johnny Ideały i fantazje są źródłem większości naszych problemów, jestem o tym przekonany - jak również poczucie, że nasze problemy są w jakiś sposób wyjątkowe.

A jednocześnie te problemy są motorem naszego poszukiwania polepszenia swojego życia. Na samym początku konieczna jest niezgoda na pewien stan.

Johnny No ale kto lubi być zwyczajnym człowiekiem, przeciętnym, takim jak reszta?

Ja bardzo często lubię się czuć zwyczajny. Powiedziałbym nawet, że to podstawa większości moich założeń, że wszyscy jesteśmy głównie zwyczajni, a nie wyjątkowi. Nie jest to tożsame z brakiem ego, bo miewam je wyrąbane w kosmos.

Johnny My nienawiść do samych siebie mamy w genach - naprawić coś, zmienić, byle być kimś innym niż faktycznie jesteśmy.

Nie zgodzę się, że mamy to w genach (poza skrajnymi przypadkami). Uważam, że mamy to w memach, które są przy okazji doskonałym narzędziem inżynierii społecznej.
Rozwinięta kultura pozwoliła nam rozwinąć mimetyzm, który jest w niektórych aspektach doskonalszy niż jego odmiany u innych gatunków. I jestem przekonany, że w pewnej skali, jest korzystny (chociaż rozumiem, czemu jednostka tak tego nie postrzega).

Johnny Patrzę na swojego kota i widzę w nim zajebistego mistrza zen - on jest 100% kotem, niczym więcej, nie chce się zmieniać, dorastać do cudzych wyobrażeń na temat tego jaki kot powinien być.

To ironiczne, bo koty udomowione (jako grupa) są takie jakie są właśnie dzięki ludziom, którzy “ratują” je od własnej natury i są bardzo zmienione względem ich naturalnych odpowiedników. I chęci twojego konkretnego osobnika nie mają tu nic do rzeczy.

JAL

Johnny Jesteś dla nas wystarczający taki jaki jesteś 🙂

I bum. Już cię kocham 🙂

Johnny Ja czasem mam z nich bekę, a czasem się w nie wkręcam i biorę za prawdę 😆
Ego musi być lepsze bądź gorsze od innych, w przeciwnym wypadku by nie istniało.

Dokładnie tak. Najgorsze są te, które niepoprawnie zidentyfikowałem. Ego, ego, ty chuju.🙂

Johnny Oczywiście. To też zresztą może być pułapka - kiedy się w tym zatrzymać i ucieszyć tym, co się posiada? Które potrzeby są konieczne, a które urojone?

Etapy poszukiwania i satysfakcji mogą się przeplatać aż do końca twojego życia. I to jest ok. Ja jestem w tym momencie w etapie satysfakcji, a poszukiwanie obserwuję u innych, ale jednocześnie zastanawiam się, czy dobrze robię, że nie gonię króliczka. Bo potem może mi nie starczyć czasu.

Johnny Ja też, szczególnie w pracy. Lubię myśleć o sobie jako kurewsko dobrym prawniku 😃

Pewnie jesteś kurewsko dobrym prawnikiem. Może kiedyś potestujemy prawdziwość tego stwierdzenia i mi rozwód poprowadzisz? xD

Johnny Masz rację, to zdecydowanie wynik wychowania i uwarunkowań społeczno-kulturalnych, ale też natura ego, które istnieje dlatego, że istnieją inni ludzie.

Ego jest warunkiem niezbędnym rozwoju życia. Nawet obecnie podświadomie czujemy pogardę, zagrożenie i politowanie względem osobników, które tego ego nie prezentują.

Johnny Zauważyłem nawet, że moja córka, której urodą zachwycam się każdego dnia potrafi się porównywać do lasek z billboardów i mówić, że nie jest ładna. Przesrane!

Przy dobrym fundamencie, na pewno to przezwycięży.

Johnny Ty nie jesteś przecież MGTOW, wszyscy wiedzą, że kochasz kobiety!

Chlip, ja też (podobno) nie mogę iść swoją drogą więc mi GTOW odpada. Może przynajmniej mi M zostanie. Zapytam żony, czy mam M 🙂

Sydney

Johnny Ty nie jesteś przecież MGTOW, wszyscy wiedzą, że kochasz kobiety!

Szkoda, że bez wzajemności!
Poza tym MGTOW według mnie nie wyklucza braku kontaktów z kobietami, przynajmniej sama definicja tego nie wyklucza. :>

Johnny Zauważyłem nawet, że moja córka, której urodą zachwycam

Sweet home Alabama…
Czekajco.

JAL Chlip, ja też (podobno) nie mogę iść swoją drogą więc mi GTOW odpada. Może przynajmniej mi M zostanie. Zapytam żony, czy mam M

Zawsze “Twoją drogą” mężczyzny może być droga żonkosia, pantofla, kuka i simpa…
Co kto lubi!!!

JAL Nawet obecnie podświadomie czujemy pogardę, zagrożenie i politowanie względem osobników, które tego ego nie prezentują.

Tego nie rozumiem, rozwiń!

Johnny

JAL Już cię kocham 🙂

A to wcześniej mnie nie kochałeś? 🙁

JAL Ja jestem w tym momencie w etapie satysfakcji, a poszukiwanie obserwuję u innych, ale jednocześnie zastanawiam się, czy dobrze robię, że nie gonię króliczka.

Ja mam podobnie. Wycofałem się z wyścigu, siedzę z boku i odcinam kupony. I też zastanawiam się czy nie powinienem wykorzystać możliwości zarobkowych bardziej.

JAL Pewnie jesteś kurewsko dobrym prawnikiem. Może kiedyś potestujemy prawdziwość tego stwierdzenia i mi rozwód kiedyś poprowadzisz?

Oczywiście, że jestem 😆 Poprowadzę, puścimy Twoją żonę w skarpetkach.

JAL Nawet obecnie podświadomie czujemy pogardę, zagrożenie i politowanie względem osobników, które tego ego nie prezentują

Bez pogardy, poczucia wyższości, politowania ego nie istnieje. Tym bardziej śmieszą mnie osoby, które mówią, że są wolne od takich uczuć (przecież właśnie w ten sposób je okazują - “ja jestem od tego wolny w odróżnieniu od tych, którzy nie są - tych gorszych!”). Ego zawsze jest lepsze bądź gorsze - taki jego urok, nie trzeba z tym walczyć.

Sydney Szkoda, że bez wzajemności!

Nieprawda!

JAL

Sydney Tego nie rozumiem, rozwiń!

Pośrednio sobie sam odpowiedziałeś na to pytanie. Tym:

Sydney Zawsze “Twoją drogą” mężczyzny może być droga żonkosia, pantofla, kuka i simpa…

Czemu deprecjonujemy słabych mężczyzn, albo słabość w ogóle? Już w samych określeniach nadajemy im pejoratywny status. Uznajemy, że postawili na “my” zamiast na “ja” (ego). Ja w kierunku kuków lub przejawów simpiarstwa odczuwam całe spektrum emocji od prześmiewczego rozbawienia do pogardy. Nawet podświadomie odczuwam obrzydzenie względem niektórych swoich zachowań z młodszych lat (i nie tylko) i czuję zagrożenie, że mogą wrócić. Nie mieści mi się w głowie, żeby jednostka mogła ochotniczo wejść w taką rolę (a jednak wchodzą).

Johnny A to wcześniej mnie nie kochałeś? 🙁

Czy ty myślałeś, że jestem łatwy? Faktycznie popracuj nad tym ego 🙂

Johnny Poprowadzę, puścimy Twoją żonę w skarpetkach.

A to już zależy od powodu rozwodu 🙂

Nieogradowany

Sydney Poza tym MGTOW według mnie

Możesz robić po swojemu! Oni tego nie sprawdzają! Nikt nie robi niezapowiedzianych kontroli. ŚMIAŁO!

Sydney

JAL Czemu deprecjonujemy słabych mężczyzn, albo słabość w ogóle? Już w samych określeniach nadajemy im pejoratywny status. Uznajemy, że postawili na “my” zamiast na “ja” (ego). Ja w kierunku kuków lub przejawów simpiarstwa odczuwam całe spektrum emocji od prześmiewczego rozbawienia do pogardy. Nawet podświadomie odczuwam obrzydzenie względem niektórych swoich zachowań z młodszych lat (i nie tylko) i czuję zagrożenie, że mogą wrócić. Nie mieści mi się w głowie, żeby jednostka mogła ochotniczo wejść w taką rolę (a jednak wchodzą).

Czyli chodziło ci o to, że osobniki nie prezentują “tego ego” = takie jak Twoje?

Bo ja zrozumiałem, że chodziło Ci o osobniki bez ego ale chyba takich ludzi nie ma, więc założyłem, że mówisz o zwierzętach bądź roślinach.

Co do tego, że czujemy pogardę do takich zachowań to tez kwestia wyjścia poza gynocentryzm, przecież większość kolesi status simpa traktuje jako naturalna kolej rzeczy.

Johnny Nieprawda!

Aha czyli słowa “zabierz ręce bo będę krzyczeć” = “chce się ruchać”

Dzięki Dżon!

Nieogradowany

Johnny puścimy Twoją żonę w skarpetkach.

Pończoszkach!

Johnny

JAL Ja w kierunku kuków lub przejawów simpiarstwa odczuwam całe spektrum emocji od prześmiewczego rozbawienia do pogardy. Nawet podświadomie odczuwam obrzydzenie względem niektórych swoich zachowań z młodszych lat (i nie tylko) i czuję zagrożenie, że mogą wrócić

Mam tak samo. Co więcej - pomimo, że gardzę simpiarstwem zdarza mi się do tej pory wchodzić w tryb simpa, szczególnie, gdy mam do czynienia z bardzo atrakcyjną babką - nadskakuję jej, próbuję zabawiać, czarować, prawię komplementy. U innych facetów takie zachowanie mnie przecież drażni! Zabawne jest więc to, że poniekąd gardzę samym sobą 🙂
Bardzo silne emocje włączają mi się, gdy widzę jak facet boi się baby i daje jej sobą poniewierać - zarówno w stosunku do chłopa, któremu najchętniej dałbym z liścia na otrzeźwienie, jak i w stosunku do baby, którą mam ochotę ustawić do pionu. I jest to dla mnie dziwne - co mnie obchodzą obcy ludzie? Pewnie to jakiś skrywany żal do samego siebie z przeszłości, gdy pozwalałem się źle traktować mojej EX.

JAL

Sydney Czyli chodziło ci o to, że osobniki nie prezentują “tego ego” = takie jak Twoje?

Tak. Chodziło mi o porównanie mocy ego w danym człowieku. Kuki, simpy to dla mnie ludzie z ego słabszym niż moje (zakładam, że słabszym niż większość wypowiadających się tutaj).

Sydney Bo ja zrozumiałem, że chodziło Ci o osobniki bez ego ale chyba takich ludzi nie ma

Całkowitym pozbawieniem ego upodobnilibyśmy się do mrówczych robotnic. Na pewno władzy byłoby to na rękę.

Sydney Co do tego, że czujemy pogardę do takich zachowań to tez kwestia wyjścia poza gynocentryzm, przecież większość kolesi status simpa traktuje jako naturalna kolej rzeczy.

Mam wrażenie, że to nie tyle kwestia indywidualnego wyboru, a brak możliwości wyjścia poza ramy pewnego schematu utrwalonego strukturą potrzeb. Ludzie z własnej woli osłabiający własne ego to mniejszość. Chociaż zgodzę się, że obecna kultura nadrukowuje nam niską pozycję startową na tej ego-drabince. O tym szerzej pisał Dżon w odniesieniu do dzieciństwa.

leto

Johnny Mają swoje plusy, ale generalnie tak - świadczy o tym stale rosnący współczynnik depresji i nerwicy w krajach zachodnich,

Themotha Coraz większe wykoszenie duchowości, a coraz większy nacisk na materializm jako istoty ludzkiej egzystencji

KimUnJest szybka satysfakcja ulatuje jeszcze szybciej no i jest jakiś próg zadowolenia, satysfakcji, po osiągnięciu którego nie widzisz (albo raczej mózg już nie dopaminuje) sensu dalszego działania.

HelenaK główne zdobycze obecnego świata to li proch i pył jedynie?

Imbryk ta “niepohamowana żądza bogacenia się” to też tylko jedna z form realizacji CIĄGLE TEGO SAMEGO: stałego dążenia mózgu do przyjemności i uciekania od bólu.

Rozwiany Czym różni się dewiacja od preferencji i upodobań?

Nieogradowany jedna z głównych “przyczyn” tzw. kryzysu wieku średniego.

JAL obecna kultura nadrukowuje nam niską pozycję startową na tej ego-drabince

NimfaWodna to się nazywa bunt przeciw społecznemu programowaniu.

Wszystkie te tematy oraz dużo więcej, rozwinięte we w miarę systematyczny sposób:

tl;dr: it’s over

Meg4tron

Nieogradowany

Na ten przykład ja w młodości za mało ruchałem w stosunku do możliwości jakie dała mi natura.
Nie jestem jednak w tym odosobniony. Ma tak wiele osób obu płci.
Jest to jedna z głównych “przyczyn” tzw. kryzysu wieku średniego.

Meg4tron

Nieogradowany Na ten przykład ja w młodości za mało ruchałem w stosunku do możliwości jakie dała mi natura.

Heh, każdy chłop coś kiedyś zjebał, ale im przystojniejszy facet tym okazji ma więcej (znowu) ale jak w głowie coś nie trybi to takie sytuacje będą przelatywać i nawet wygląd nie pomoże.
Więc jak czytałem komunały jak przystojny facet musi mieć ogarnięty mindset i rucha na potęgę bo jest przystojny to tylko śmiech mnie ogarniał.

Taką sytuację odwalił znajomy niedawno.
Wracaliśmy uberem i koleżanka mówi do znajomego (są parą) żeby został u niej na noc, młoda laska, mieszka z rodzicami.
A on, że nie żeby stary się nie zdenerwował czy coś xD

Themotha

Meg4tron Więc jak czytałem komunały jak przystojny facet musi mieć ogarnięty mindset i rucha na potęgę bo jest przystojny to tylko śmiech mnie ogarniał.

Religijny program pod tytułem '‘seks to grzech’‘ ’‘seks to zło’' też robi robotę 🙂

Unikasz okazji do '‘grzechu’' ale biologia domaga się spuszczenia z krzyża

Więc powstaje konflikt wewnętrzny, i to jest główna przyczyna dewiacji seksualnych

Po drugie, niska samoocena

Dostrzegasz kątem oka że się kobietom podobasz, masz tak zwane powodzenie i wiesz na jakimś poziomie mentalnym o tym, po prostu to wiesz i czujesz

Ale tak sobie tłumaczysz to w głowie aby Ci się zgadzało z niewolniczym midsetem, którym na codzień operujesz

Innymi słowy, działa to tak aby pod żadnym pozorem nie zakłócało Cie pływania w gównie, bo jeszcze się okaże że nie jesteś taki chujowy jaki myślisz że jesteś

Po trzecie

Poczucie ofiary

To już temat na dłuższą rozprawkę, ale samoocena jest tu kluczowa

Ludzie kochają czuć się ofiarami

Dlatego będą robić wszystko by nie wdrażać rozwiązania swojego problemu w życie, bo to automatycznie powoduje brak zasilania i koniec z narzekaniem

A granie ofiary jest przyjemne

Rozwiany

NimfaWodna czasem urządzam sama sobie(bez osób postronnych) greckie wesele

Wesele w pojedynkę to się nie trybi.
Masz chociaż wideo z tej uroczystości? 🤣

HelenaK

Themotha Religijny program pod tytułem ‘‘seks to grzech’‘ ’‘seks to zło’’ też robi robotę

Taaaa? Gdzie?
Może 15-20 lat temu to podejście miało jeszcze jakiś wpływ na kształtowanie kultury.

Themotha Więc powstaje konflikt wewnętrzny, i to jest główna przyczyna dewiacji seksualnych

Jakbyś żywcem z Freuda ściągał, że każda aktywność to rekompensacja ego w gruncie rzeczy. Nie znam się na seksuologii, ale mimo moje skąpej wiedzy na ten temat wiem, że dewiację nie powstają w tak prosty sposób.

Themotha Ale tak sobie tłumaczysz to w głowie aby Ci się zgadzało z niewolniczym midsetem, którym na codzień operujesz

Tzn. jak? Myśleniem typu “Spojrzała, bo miałem coś na czole?” czy o coś innego chodzi?

Themotha Ludzie kochają czuć się ofiarami

Dlatego będą robić wszystko by nie wdrażać rozwiązania swojego problemu w życie, bo to automatycznie powoduje brak zasilania i koniec z narzekaniem

A granie ofiary jest przyjemne

Myślisz, że wielu jest takich facetów, którzy lubią udawać ofiary?
No bez kitu, może ze dwóch takich spotkałam, nieprawdopodobne?

Rozwiany

Themotha powstaje konflikt wewnętrzny, i to jest główna przyczyna dewiacji seksualnych

Czym różni się dewiacja od preferencji i upodobań?
Gdzie jest między nimi granica?

Meg4tron

Themotha Religijny program pod tytułem ‘‘seks to grzech’‘ ’‘seks to zło’’ też robi robotę 🙂

Robi ale tutaj jednak stanę trochę bardziej po stronie @HelenaK
Znam nawet sporo osób które od dawna uczęszczają na te różne organizacje kościelne(?), ja na to nie chodziłem nigdy jak coś ale o tych osobach mogę powiedzieć tylko, że są… bardzo w porządku.
Zawsze lubię kogoś takiego spotkać i pogadać na luzie.
Bez moralizatorstwa, bez “moja racja jest mojsza”.
Czasem ja, czasem oni mają inne zdanie ale zawsze jest szacunek.
Może miałem szczęście i nie spotkałem typowych katoli, takich jak z memów.

Themotha Ale tak sobie tłumaczysz to w głowie aby Ci się zgadzało z niewolniczym midsetem, którym na codzień operujesz

Innymi słowy, działa to tak aby pod żadnym pozorem nie zakłócało Cie pływania w gównie, bo jeszcze się okaże że nie jesteś taki chujowy jaki myślisz że jesteś

Autosabotaż tutaj zadziała.
Nawet jak takiemu komuś uda się stworzyć związek to tylko kwestia czasu kiedy taka osoba to spierdoli.
Bo nie wytrzyma poczucia, że może się podobać, komuś na nim zależy itp.
Musi pływać w gównie bo tak ma zaprogramowane xD

HelenaK Ludzie kochają czuć się ofiarami

Dlatego będą robić wszystko by nie wdrażać rozwiązania swojego problemu w życie, bo to automatycznie powoduje brak zasilania i koniec z narzekaniem

A granie ofiary jest przyjemne

Myślisz, że wielu jest takich facetów, którzy lubią udawać ofiary?

@Themotha chyba chodzi o to, że granie ofiary jest przyjemne bo to zrzucenie z siebie odpowiedzialności za swoje życie albo jakąś jego część.
Łatwiej powiedzieć, że świat jest zły, kobiety patrzą na wygląd i odpuścić pracę nad sobą niż realnie wziąć się za siebie.
Nie mam 180cm więc odpuszczam pracę nad sobą żeby kogoś poznać.
A jak mam np. 185cm to i tak następna wymówka się znajdzie.
Żeby się rozwijać trzeba przyjąć całkowitą odpowiedzialność za siebie.

HelenaK No bez kitu, może ze dwóch takich spotkałam, nieprawdopodobne?

W realu może tak, mało kto robi z siebie ofiarę ale wejdź na wykop i wyrusz w podróż xD

Themotha

HelenaK Może 15-20 lat temu to podejście miało jeszcze jakiś wpływ na kształtowanie kultury.

Rusz głową i czytaj ze zrozumieniem

Piszę z perspektywy mojego pokolenia, nie wiem jak obecnie są kształtowane '‘elity’', do kościoła nie chodzę

HelenaK Nie znam się na seksuologii, ale mimo moje skąpej wiedzy na ten temat wiem, że dewiację nie powstają w tak prosty sposób.

Napisałem że są głównym problemem, a nie jedynym

HelenaK Myślisz, że wielu jest takich facetów, którzy lubią udawać ofiary?

Nie wiem, nie prowadzę statystyk

Rozwiany Czym różni się dewiacja od preferencji i upodobań?

Zapytaj seksuologa, albo jego pacjentów

Być może chodzi już o całkowity brak kontroli nad pewnymi rzeczami

« Poprzednia strona Następna strona »