Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Anna

Johnny Nie rezygnuj tak łatwo, nadrabiam techniką!

Nie wątpię, ale po tym co zobaczyłam z bliźniaczkami syjamskimi będzie Ci lepiej! 😀

No i kto tu robi love bombing!

KimUnJest

Anna No i kto tu robi love bombing!

@Johnny człowieku! Kobieta oferuje love gangbang! Nie udawaj, że nie chcesz!

Johnny

KimUnJest Kobieta oferuje love gangbang!

Anna z bliźniaczkami syjamskimi będzie Ci lepiej

Anna nie pasujemy do siebie

A teraz wchodzi push and pull, klasyka.
Wy narcyzi jesteście tacy przewidywalni, meh.

Johnny

Anna Już wiem, co robisz!

O proszę, gaslighting, jakie to typowe.
Widzę, że gdy love bombing i push & pull okazały się nieskuteczne koleżanka sięga do największej broni, uderzając w czuły punkt Twierdzy Johnny.

Anna poprosiłam żeby mnie przypięto łańcuchem do kaloryfera

Czyta się Ciebie jak otwartą książkę, moja droga.

Anna dam

Anna Ci

Anna nieziemski

Anna seks

Anna twardzielu

Jak mawiał Bill Clinton - nudesy, głupcze!
A potem pomyślimy.

Dobra, starczy tego offtopu. Mogłaś przekonać się na własnej skórze dlaczego kobiety tak mnie kochają 😉

Anna

@Johnny bo się popłaczę hoovering nie działa! 🤣

To nie jest dobre miejsce dla narcyzów. Zdecydowanie! 🤣

Johnny

Anna hoovering nie działa

Nie.
Imperator @Sydney udzielił Ci jedynej słusznej rady - działają wyłącznie nudesy słane w dużych ilościach na priv.
Jeśli ich weryfikacja przez komisję ekspercką przebiegnie pomyślnie dostaniesz swoją szansę - ja kobietom spragnionym miłości jej nie odmawiam, znam swoje miejsce w szeregu.

Spiesz się, bo od jutra No Simp September i protokół “0 atencji”. A wiesz, że jest o co walczyć:

Anna jesteś tak nieziemski
Anna twardzielu
Anna wywołujesz takie reakcje
Anna w dużej mierze spełniasz wymogi
Anna reszta się zgadza
Anna Ja ci chce dać

ZEGAR TYKA!

Anna

Johnny ZEGAR TYKA!

Oj @Johnny , @Johnny fajny jesteś. Już wiem, co robisz! Presja oczywiście, taka okazja może się nie powtórzyć. Już niedługo powinnam wyznawać miłość, a potem płakać w kąciku jak te inne! A Ty po tym napiszesz niewinnie że tylko rozmawiałeś, tylko chciałeś pomóc!

I to wszystko w stosunku do bezbronnej kobiety! Nie dam się, poprosiłam żeby mnie przypięto łańcuchem do kaloryfera więc na pewno wytrwam! 😆

Yolo Tego nie wiem, ale na pewno działa na deficyty emocjonalne.
Kiedy je mamy, bardzo chcemy miłości i akceptacji. I wtedy przychodzi toksyk, który to świetnie potrafi wyczuć, i daje tyle że aż się przelewa.
A kiedy już wyczuje że rybka połknęła haczyk, zaczyna odpierdalać pokazując syf jaki nosi w środku.
Raz się z tym zetknąłem i naprawdę potrafi to być szokujące, jak taka osoba potrafi mieć dwie twarze.

Zarty żartami ale znalazłam ten fragment o love bombingu jak on na nas działa i do czego w nas się konkretnie odnosi, gdzies tak od 17 minuty.

Imbryk

KimUnJest Czyli Dżon ma małego. Dobra, można zamykać wątek. Dżon zgaś światło tylko… 😂

I w tym momencie @Johnny gasi światło małym, przypominam wyłącznik jest na wysokości 1,50 m.

Słyszałem że szykują się gangbangi i nudesy, więc wracam aktywnie do wątku.

Miłość to kłamstwo, ale nagie zdjęcia ślij, a ruchanie to coś rzeczywistego.

KimUnJest

Imbryk Słyszałem że szykują się gangbangi i nudesy, więc wracam aktywnie do wątku

😂😂😂

Imbryk

Anna fragment o love bombingu

O kuźwa, Sam Vaknin, naczelny narcyz 🙂
Gościu jest dobry, wiele godzin go słuchałem.
Z tego co rozumiem on jest narcyzem i psychoterapeutą i doskonale wie i tłumaczy dokładnie co narcyzm robi i jak działa.

Themotha

Johnny Jak mawiał Bill Clinton - nudesy, głupcze!

Młode a nawet obecne pokolenie może już go nie pamiętać, dlatego przypominam 😆

Imbryk

Johnny gaslighting

Czy ja właśnie słyszałem “gangbanging”?

Anna

Johnny Anna dam

Anna Ci

Anna nieziemski

Anna seks

Anna twardzielu

Szanuję trud, który sobie zadałeś żeby stworzyć to zdanie. I kto tu jest narcem! 😉 😀

Imbryk O kuźwa, Sam Vaknin, naczelny narcyz 🙂

Tak on jest świetny. Nie zostawia jeńców, twierdzi, że to nieuleczalne, a normalna osoba się przy czymś takim wyhuśta.

Cortazar

Imbryk gangbanging

Widzę, że trafiłem we właściwym momencie do tego wątku. 😃

Imbryk

Cortazar trafiłem we właściwym momencie do tego wątku.

Tak, z osłem.
Ale chyba muszę przystopować z tym offtopem, bo mnie zmoderują.

Imbryk

Anna Tak on jest świetny. Nie zostawia jeńców, twierdzi, że to nieuleczalne, a normalna osoba się przy czymś takim wyhuśta.

Też tak twierdzę.

Johnny

Anna Szanuję trud, który sobie zadałeś

Obejrzałem film, który wrzuciłaś, faktycznie dobry, wróciły bolesne wspomnienia.
Kiedyś nie potrafiłem nie widzieć ludzi w takich osobach, bardzo im współczułem, chciałem wręcz jakoś pomóc. Nie, trzeba uciekać, wycinać takie osoby natychmiastowo ze swojego życia.

Yolo

Anna normalna osoba się przy czymś takim wyhuśta.

Normalna osoba sobie na to raczej nie pozwoli. A jeśli nawet, długo to nie potrwa.
Jeśli pociągają nas takie osoby, coś tam w środku dopomina się o uwagę.
Czasem trzeba przez to przejść żeby umieć to w sobie dostrzec i się tym zaopiekować. Wtedy, jeśli uda się wyciągnąć lekcję, takie osoby już nie będą w stanie nami wstrząsnąć.
Takie lekcje jednak sporo kosztują i na pewno byłoby lepiej, gdyby udało się ich uniknąć🙂

Anna

Johnny Kiedyś nie potrafiłem nie widzieć ludzi w takich osobach, bardzo im współczułem, chciałem wręcz jakoś pomóc. Nie, trzeba uciekać, wycinać takie osoby natychmiastowo ze swojego życia.

Yolo Takie lekcje jednak sporo kosztują i na pewno byłoby lepiej, gdyby udało się ich uniknąć

Jeszcze jedna refleksja od Sama Vaknina, który sam będąc zdiagnozowanym narcyzem mówi “ja się nigdy nie przejmuję, ja mam 2 latka”. To daje obraz tego, jak łatwo narcyzom “wbić nóż w plecy” i radośnie pójść dalej, podczas gdy czasami latami wychodzi się ze skutków narcystycznego zawłaszczenia.

KimUnJest Trudno dzisiaj nie mieć skłonności narcystycznych skoro nasze życie stało sie tak bardzo mierzalne - lajki, komentarze, emoty aprobujące czy nawet same wyświetlenia.

Jakieś cechy narcystyczne są potrzebne, stanowią składową zdrowego poczucia wartości, które nie dopuszcza ludzi pozbawiających wolności. Freud zdaje się mówił o tym. Zdrowa relacja to też dystans, szacunek, krytyka, milczenie, akceptacja inności innych.

HelenaK

Są alarmujące artykuły na temat narcystycznego społeczeństwa obecnie, jest to problem według narracji głównie młodego pokolenia.
Mam okazję obcować z takimi pewniakami w pracy i jest to ciężkie dla mnie, niemniej są różne jego warianty z tłem, co może być mylone z innymi zaburzeniami. Ogólnie narcyzem nie da się “bywać” tylko jest się nim w każdej dziedzinie życia.
Wiem, że heheszki i gruby off top, ale tak w chwili refleksji, jest to generalnie problem społeczny dla was?

KimUnJest

HelenaK Wiem, że heheszki i gruby off top, ale tak w chwili refleksji, jest to generalnie problem społeczny dla was?

Należy rozgraniczyć narcyzm jako zdiagnozowane zaburzenie, w sensie wszelkich przesłanek dających obraz narcyza, a skłonności narcystycznych. Podobnie jak z borderline i osobowością,.która może wykazywać znamiona tego zaburzenia.

Trudno dzisiaj nie mieć skłonności narcystycznych skoro nasze życie stało sie tak bardzo mierzalne - lajki, komentarze, emoty aprobujące czy nawet same wyświetlenia. W takiej rzeczywistosci ilość informacji jaką dostajemy o sobie na każdym kroku jest przytłaczająca. Dla porównania kiedyś, niech to nawet będą nie tak odległe lata 90te, dostałeś/as sygnały, wyrazy uznania dla swojej osoby, aparycji zdecydowanie rzadziej, ktoś to musiał powiedzieć, zaslyszales od kogoś, ciocia na imprezie rodzinnej pochwaliła. Dzisiaj wrzucasz zdjęcie i dostajesz takich pochwał (nawet jeśli nie do końca szczere) nieporównanie więcej. Niektórzy są wrezlcz nimi zalewani przez otoczenie. Nie może to nie pozostawać bez wpływu na psychikę. I nie pozostaje. Tak, myślę że to problem dzisiejszych czasów.

Imbryk

HelenaK Wiem, że heheszki i gruby off top, ale tak w chwili refleksji, jest to generalnie problem społeczny dla was?

Narcyzm to nie heheszki, to jest przejebane zagrożenie dla psychiki (depresja/szaleństwo partnera), często zdrowia (pobicia/okaleczenia) i życia (zabicie/samobójstwo partnera).

Społecznie jest to problem, bo tak: ja nie chcę mieć z nimi do czynienia, to ich eliminuję.
Ale wielu ludzi NIE WIE co to jest narcyzm i daje się nabrać i żyje z takimi ludźmi, a potem nie wie czemu mają chroniczną depresję i lęki. (partnerzy/(współpracownicy)
Ale oczywiście politycy, lekarze, sędziowie, prezenterzy TV, bankierzy też są narcyzami, a ci mają władzę nad milionami takich jak my. Więc tak, to jest problem.

Jest jeden kanał, gdzie gościu dużo wyjaśnia o ogólnie społecznym narcyzmie.
“Narcissistic Resistance” to był jego kanał, potem go usunęłli z youtube, był na Bitchute, teraz znowu wrócił “Refuge From Narcissism”.
Tutaj jego cała playlista “Societal narcissism”, 300 filmów, głównie czyta zwierzenia z listów ludzi do niego piszących i to komentuje:

Dla mnie osobiście narcyzm społeczny nie jest problemem bo wypierdalam to z życia.
Ale ogólnie tak, to jest rozwalone społeczeństwo, enjoy the decline.

Johnny

KimUnJest trudno dzisiaj nie mieć skłonności narcystycznych

Ja wręcz zaryzykowałbym tezę, że może to być nawet pewnego rodzaju mechanizm obronny - w świetnej książce “Jak powstają emocje” Lisa Feldman Barrett udowadniała, że odrzucenie w internecie ma takie same skutki dla psychiki jak odrzucenie w świecie realnym - gdy dzieje się to na dużym forum (a takim jest internet) możemy przeżyć sporą traumę.
Odrzucenia obok śmierci boimy się najbardziej - to taki lęk pierwotny, którego chyba nie da się wyeliminować do końca.
No a jak ludzie próbują zaradzić takiemu odrzuceniu? Budują wizerunki supermanów, do których nie można się w żaden sposób przypierdolić. Gdy ma to miejsce przez dłuższy czas staje się to ich podstawową strategią życiową, a fałszywe ja próbuje zastąpić to prawdziwe.
Widać to było wyraźnie na BS z tym całym systemem lajków, reputacji i rankingów. Są osoby, których profile są idealnie dopasowane pod ten system, wiedzą co w danym momencie napisać, żeby polubienia się zgadzały.
Sam temu w pewnym momencie uległem, gdy zauważyłem, że z jakichś względów moje posty podobają się dużej ilości osób - ego miało z tego powodu radochę. Jest to głupie, ale człowiek od dopaminki potrafi się uzależnić. A gdy jeszcze sporo osób zaczęło pisać do mnie prywatnie z własnymi problemami - no nie powiem, człowiek może urosnąć we własnych oczach.
Tyle, że strategia robienia z siebie supermana nigdy w dłuższej perspektywie nie wypali, a przyniesie psychice szkody - bo w konsekwencji bardzo prawdziwych siebie zaczynamy się wstydzić.
Trzeba po prostu pozwolić sobie na bycie zwykłym człowiekiem z problemami i zdawać sobie sprawę z tego, że po drugiej stronie też ma się zwyczajnych ludzi, którzy jakoś sobie z własnymi lękami i problemami próbują poradzić.
Nie różnimy się wiele od siebie.

« Poprzednia strona Następna strona »