Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Imbryk

Themotha Bo temat kierujesz nie na fakty

Przecież w Biblii jest wyraźnie napisane, że…

KimUnJest

Imbryk Zjebałbym Was za offtop ale szczerze to nie wiem, o czym jest ten wątek

Dokonaliśmy tego! Odjechał się tu taki offtop że nawet święty admin ma wątpliwości czy jest za co karać 😂

Cortazar

KimUnJest święty admin

mmm… relikwie… mmm…

Themotha

Imbryk Zjebałbym Was za offtop ale szczerze to nie wiem, o czym jest ten wątek

Nie mam nic personalnie do @Yolo, człowiek jak każdy inny z wadami i zaletami

Ale niesamowicie mierzi i wręcz wkurwia mnie pierdolenie o zbawczej misji katolicyzmu, kiedy masz świadomość ile przez ten toksyczny wirus straciłeś życia i potencjału

Imbryk

Themotha Ale niesamowicie mierzi i wręcz wkurwia mnie pierdolenie o zbawczej misji katolicyzmu, kiedy masz świadomość ile przez ten toksyczny wirus straciłeś życia i potencjału

Potwierdzam to jest pierdolenie i tak, potwierdzam, przepierdoliłem jakieś 15 lat świadomego życia przez to.

Nieogradowany

Imbryk potwierdzam, przepierdoliłem jakieś 15 lat świadomego życia przez to.

Mordo, ty gdziekolwiek nie pójdziesz to cię wyruchają! Masz może stówkę pożyczyć, kurwa ten?

Imbryk

Cortazar mmm… relikwie… mmm…

Złamanego chuja dostaniesz, nie relikwie!

Rozwiany

Imbryk Cortazar mmm… relikwie… mmm…

Złamanego chuja dostaniesz, nie relikwie!

A czy chuj nie może być relikwią?
Przecież świeci nie pozbywali się przyrodzeń lecz nosili je do śmierci.
“Possij relikwię św JPII, a cię uzdrowi”…

Kurwa tylko jak spowodować, aby relikwia była w stanie wzwodu, a może to będzie cud!

Anna

Nie chce tego męczyć, ale jak już wspomniałam o chłopakach, dzięki którym też sporo zrozumiałam, to postanowiłam sprawdzić, co tam u nich. Tutaj np. Dobromir, akurat w temacie, mówi o chrzescijanskiej damsko-meskiej wizji miłości ale też pokazuje taki mniej sztampowy obraz katolicyzmu.

Na Youtube można znaleźć z nim jego pierwsze świadectwo sprzed ponad 10-ciu lat “byłem marionetką diabła” gdzie poruszająco opisuje druzgocące fakty z własnego życia. Warto obejrzeć żeby zrozumieć, że wiara może mieć realną moc w życiu człowieka. Ja też dzięki niej zdołałam wybaczyć swojemu ojcu, naprawić na ile to było możliwe relacje jeszcze przed jego śmiercią, a to był hardkor.

Cortazar

Anna Warto obejrzeć żeby zrozumieć, że wiara może mieć realną moc w życiu człowieka.

Rozumiem, że wiara czyni cuda, tylko nie ma żadnego dowodu na to, że Bóg to sprawił (jakikolwiek). Ciągle jest tylko wiara w to, że zmiany dokonał Bóg.

Yolo

Cortazar Ciągle jest tylko wiara w to, że zmiany dokonał Bóg.

Kminilem mocno ten temat. Nie wiem gdzie kończy się jedno a zaczyna drugie, ale wiem z całą pewnością że przekazy religijne dawały już dawno temu narzędzia żebyśmy mogli lepiej funkcjonować.

Nie przypuszczam np. żeby Bogu “technicznie” były do czegoś potrzebne nasze czyste ciała (przepisy w Judaizmie), żebyśmy czasem pościli, żebyśmy próbowali się zdobyć na zaufanie czy wdzięczność, żebyśmy próbowali pracować nad swoimi emocjami.

W dobie dzisiejszej nauki wiemy już że jest to potrzebne przede wszystkim nam do harmonijnego rozwoju.
Może być tak, że sama wiara ma w sobie elementy które potrafią realnie działać. Zaczyna mówić o tym fizyka kwantowa. Myśl= energia.
To samo z emocjami.

Właściwie mówi o tym wyraźnie św. Paweł w liście do Koryntian, w fragmencie Hymn o miłości.
Mowa tam o tym, że można mieć wiarę, która potrafi dokonać cudów, tyle że bez miłości ona jest niczym.

Rozumiem to tak, że można w sobie wykształcić ogromne możliwości za pomocą siły umysłu, które będą niczym same w sobie.

Znane są też słowa Jezusa, który uprzedził że wielu będzie uzdrawiać w Jego imieniu, nie będą jednak mieli z nim nic wspólnego.

Te i inne sytuacje pokazują, że już starożytni mówili o tym że wiara sama w sobie może mieć siłę sprawczą.
Jednak w kontekście religijnym to nie wystarcza.

Antoniusz

Yolo Nie wiem gdzie kończy się jedno a zaczyna drugie, ale wiem z całą pewnością że przekazy religijne dawały już dawno temu narzędzia żebyśmy mogli lepiej funkcjonować.

A nie wydaje Ci się że jest taki aspekt który stosowany jest w medycynie ? - że mówią Ci że wszystko będzie dobrze aby twój wewnętrzny spokój że będzie dobrze pomógł Ci w walce z chorobą

Ja również przyznaje się bez bicia że w Kościół i Boga nie wierzę, bazując tylko i wyłącznie na dwóch historiach które przydarzyły się w moim najbliższym otoczeniu gdzie św. duszyczki (dwaj księża w naszej parafii) dobierały się do tyłków młodym ministrantom,a gdy prawda wyszła na jaw chcieli obaj popełnić samobójstwo.
Do tego doszła późniejsza afera w najwyższych władzach kościelnych w Austrii - gejowskie orgie z udziałem biskupów w 2004 r.

https://queer.pl/artykul/186281/orgie-w-austriackim-seminarium

Druga sprawa słyszałem od mojego Barbera historię gdzie chcieli wręcz przymusić młodego chłopaka do takich orgii na pewnej uczelni w Lublinie. Chłopak chciał służyć dla ludzi ale ta banda pedałów skutecznie mu to wybiła z głowy.

Szanuje ludzi którzy wciąż wierzą ale nie szanuje ludzi którzy przymuszają do tego innych.

Cortazar

Yolo ale wiem z całą pewnością że przekazy religijne dawały już dawno temu narzędzia żebyśmy mogli lepiej funkcjonować.

Przekazy religijne piszą ludzie a papier wszystko przyjmie. Wkładanie słów w usta bóstw to tylko szukanie autorytetu tam gdzie go nie ma. Do dziś ludzie szukają kogoś kto im wskaże jak żyć, co jest lepsze, co powinno się robić a czego nie, ustala się prawa, obowiązki, zakazy i nakazy a prawda jest taka, że każdy się myli. Nie ma recepty na najlepsze przeżycie życia. Żadna religia tego nie da. Da co najwyżej złudzenie tego, wiarę w to, że tak będzie lepiej.

Poza tym co znaczy ‘lepiej funkcjonować’?

Yolo

Antoniusz A nie wydaje Ci się że jest taki aspekt który stosowany jest w medycynie ? - że mówią Ci że wszystko będzie dobrze aby twój wewnętrzny spokój że będzie dobrze pomógł Ci w walce z chorobą

Nie wiem, ale to działa aż tak prosto.
Wiara się odpowiednio wyraża, poprzez różne sposoby.
W skrócie i w języku technicznym- chodzi o wprowadzanie intencji w określone środowisko, nazewnictwa są różne.
Od odpowiedniego rodzaju fal mózgowych, po częstotliwość drgań, itp.

Np. modlitwa uznawana za jedną z najskuteczniejszych (jakkolwiek to brzmi) prowadzi też w określoną emocjonalność- tłumaczy kiedy i jakie emocje w sobie wzbudzać podczas kilkutygodniowego cyklu.
Jest popularna, wielu zaświadcza o jej “powodzeniu”. Sam nie próbowałem.

Co do homoseksualizmu w kościele.
Ta instytucja jeszcze niedawno była potężna, nawet szeregowy ksiądz z zapadłej dziury miał sporo władzy a co za tym idzie, nietykalności.
Plus, nie wymagano od nich żeby się żenili, ludzie nie patrzyli na nich krzywym okiem z powodu braku kobiety czy dzieci.
Idealne warunki kariery dla wszelakiej maści indywiduów. Niestety.

Johnny

Antoniusz nie szanuje ludzi którzy przymuszają do tego innych

A dlaczego to robią?
Bo sami na pewnym poziomie w to nie wierzą, walczą z tą częścią własnej wyobraźni, która nie chce być zamknięta w małym pudełeczku, z tą częścią siebie, która chce sprawdzać, kwestionować, nie zgadzać się, polemizować.
Dlatego też ludzie z otwartą głową, którzy kwestionują społecznie uznane wartości są dla nich tak niebezpieczni.

leto

Yolo nie wymagano od nich żeby się żenili

Oj nie nie nie, to nie tak. Zabroniono im się żenić. I to był zakaz odgórny, o czym doskonale wiesz.

Yolo

@leto

Pisałem to w rozumieniu- na księży nie była wywierana presją społeczna z tym związana.
Jeśli ktoś tego nie chciał lub nie mógł robić, w “cywilu” byłby podejrzany.

leto

Cortazar Wkładanie słów w usta bóstw to tylko szukanie autorytetu tam gdzie go nie ma

Tutaj się wypowiem jako adwokat diabła: to nie jest jednak takie głupie. Jest to jakiś postęp względem sytuacji, gdzie cały autorytet umocowany był w rękach władcy absolutnego. Jest to chyba jakiś krok w kierunku kształtowania się kultury polityczno-prawnej, gdzie są pewne zasady - tutaj niby pochodzące od Boga* - nadrzędne względem widzimisię watażków.

`* o którym przecież przeciętny chłop czy tam nawet mieszczanin średniowieczny miał pojęcie takie sobie w porównaniu z teologami; dla tych pierwszych “słowo Boże” było po prostu chyba kodyfikacją pewnych, raczej bardziej niż mniej, rozsądnych zwyczajów

Yolo

Cortazar Przekazy religijne piszą ludzie a papier wszystko

Piszę o tekstach znanych od tysięcy lat gdzie zawarta jest wiedza, którą dopiero od niedawna potwierdza nauka.
Ludzie nie mieli narzędzi by mieć wtedy taką wiedzę.

Cortazar Poza tym co znaczy ‘lepiej funkcjonować’?

Mam Ci tu rozwijać co oznacza ten termin w odniesieniu do wielu płaszczyzn?

Zlituj się.
Późno już, rano wstaję, do tego miałem ograniczyć forum. A wskoczył mój ulubiony temat i znowu bazgrolę zamiast spać.
Spadam

Cortazar

leto to nie jest jednak takie głupie. Jest to jakiś postęp względem sytuacji, gdzie cały autorytet umocowany był w rękach władcy absolutnego.

Nie twierdzę, że jest głupie, wręcz przeciwnie. To całkiem sprytny sposób na kontrolowanie innych, mówienie im żeby robili tak a nie inaczej. I to właśnie religie doprowadziły do powstania instytucji władcy absolutnego. Porównaj papieży, wcześniej kult cesarzy, faraonów itp. Mianowanie siebie bogiem poprzez napisanie czegoś na kawału papieru a następnie ogłoszenie tego wszem i wobec, a jak się ktoś nie zgadza to kara śmierci. I nic nie zrobisz bo władca ma środki ku temu żeby to wyegzekwować. Chcąc nie chcąc musisz powtarzać, że jest bogiem, nawet jeśli w to nie wierzysz.

Później to już schemat goni schemat, zmienia się tylko sceneria i aktorzy.

Cortazar

Yolo Piszę o tekstach znanych od tysięcy lat gdzie zawarta jest wiedza, którą dopiero od niedawna potwierdza nauka.

Jakieś przykłady?

Yolo Zlituj się.

Nie ma litości. 😛
Nic nie musisz.

Antoniusz

Cortazar Nie twierdzę, że jest głupie, wręcz przeciwnie. To całkiem sprytny sposób na kontrolowanie innych, mówienie im żeby robili tak a nie inaczej.

Ale ten kij ma dwa końce, wyobraź sobie też świat bez zasad … każdy wali i zabija swojego sąsiada.
Przykazania boże lub inne zasady religijne miały też inny wyższy cel.

Czym innym jest ekipa która chciała nam tym czerpać zyski tzn. Mafia Papieska i Biskupi

Yolo

Cortazar I to właśnie religie doprowadziły do powstania instytucji władcy absolutnego.

Nie, Cortazar. To nie religie.
One nie są odrębnymi, inteligentnymi bytami o sile sprawczej.
To zawsze są ludzie, którzy potrafią wywęszyć skąd wieje wiatr. Obecnie mechanizm ten sam, tyle że środkiem do celu są instytucje.

Johnny Katolickie ego odbiera to jak śmiertelne zagrożenie dla swojego istnienia, więc musi się bronić, to naturalna reakcja

O dżizas. A nie przyjdzie Ci po prostu do głowy że ktoś ma inne poglądy niż Ty, po prostu?
Tak się czasem dzieje, kiedy ma się inne doświadczenia i sposób ich obróbki.
Zachowujesz się tak jak Ci których opisujesz, tylko że masz zamkniętą głowę po drugiej stronie.
Co Ci to przeszkadza że ktoś chce wierzyć, i to jeszcze po swojemu? Dlaczego musisz się w tym doszukiwać czegoś nieautentycznego?
Czy to przypadkiem nie świadczy o (jak to było?);

Johnny A dlaczego to robią?
Bo sami na pewnym poziomie w to nie wierzą, walczą z tą częścią własnej wyobraźni, która nie chce być zamknięta w małym pudełeczku, z tą częścią siebie, która chce sprawdzać, kwestionować, nie zgadzać się, polemizować.

HelenaK Nie mną się zajmuj, a sobą, taka jest poprawa kolejność.

Przecież się Tobą nie zajmuję, dziewczę. Ta maniera jest już nudna, naprawde ludzie mają lepsze rzeczy do roboty.
Wracam sobie w rozmowach do dawnych doświadczeń. Nie można?

A swoją drogą, to jest częsta pułapka i sam w nią wpadłem. Zajmowanie się sobą i wbijanie w poczucie winy.
Znakomicie leczy z tego kartka papieru i długopis. Wypisywanie po kolei zachowań naszych i drugiej strony. Tych pozytywnych i toksycznych.
Wychodzi wtedy jak na dłoni, tego nie da się oszukać.
A niektórzy mają wybitne skłonności do amnezji i samooszukiwania.

Imbryk sumie tym żartem dotknąłeś ważnego problemu.
A że wątek jest i kłamstwach: Tak, okłamano mnie w dzieciństwie, że uczynność, uczciwość, bycie w porządku i dawanie siebie bliźnim jest dobre i popłaca, tak trzeba i tak warto.

W połączeniu z moją łagodną osobowością dało to osobę, którą przez wiele lat każdy mógł ruchać jak chciał,

Imbryk, to nie jest tak.
Warto mieć te wszystkie cechy, dzięki nim się naprawdę lepiej żyje, funkcjonuje wśród ludzi.
Tylko one muszą być równoważone przez zdrowe dbanie o siebie i swoje potrzeby. Pilnowanie granic. U Ciebie chyba tego zabrakło.
A teraz wydajesz się prawem wahadła iść w następną skrajność.
To też brak równowagi.

Cortazar

@Antoniusz Zgadzam się. Podobnie jest z innymi wynalazkami. Np. proch strzelniczy czy rozszczepienie atomu. Cel zazwyczaj jest szczytny a wychodzi różnie. Socjalizm też miał rozwiązać problemy niesprawiedliwości społecznych.

« Poprzednia strona Następna strona »