Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

KimUnJest

Johnny No i kurwa wykrakałeś, znalazłem dzisiaj siwe włosy na mojej brodzie.

Jak znajdziesz piętro niżej siwe włosy, to będzie powód do zmartwienia 😂

KptSkok

Johnny Oczywiście, że nie były to luźne pogadanki o emocjach czy pragnieniach.
Z jednym takim wyznaniem wyskoczyła moja przyjaciółka (opisywałem ten przypadek na forum), która znała mnie od wielu lat i z pewnością nie bała się z mojej strony odrzucenia. Czasem robiłem za jej terapeutę (czy tam tampon emocjonalny), jak to w przyjaźni bywa - wypłakiwała mi się, żaliła, a ja jej nie osądzałem.
No i jeb, kocha mnie 😃 Nie przyjaźnimy się już.

Z kolejnym młoda laska, z którą “stykam” (😃) się zawodowo, pełnię funkcję jej patrona. Podejrzewam, że poszło o mój status, pozycję zawodową, to, że jestem jej “nauczycielem”. Wyidealizowała mnie, zupełnie niepotrzebnie. Gadaliśmy sporo prywatnie, pewnie zaimponowałem jej też swoją inteligencją czy jakimś doświadczeniem życiowym. Nie lubię sztywnych, formalnych relacji - to nie ja, więc również sporo żartowaliśmy.
No i mówi mi pewnego pięknego dnia, że chyba mnie kocha.

A trzecia to też młoda laska, wpadłem jej w oko na szkoleniu, które prowadziłem, zaczęła do mnie wypisywać z pytaniami dotyczącymi tematu szkolenia (taką opcję przewidział organizator szkolenia), potem zeszła na tematy prywatne, opowiadała dużo o sobie (m.in. nieobecny tatuś) w bardzo ciekawy sposób, a ja wykazywałem wobec niej duże zrozumienie, pewne rzeczy wyjaśniałem, pokazywałem, objaśniałem. Podobało mi się to, że widzi we mnie autorytet, w dodatku młoda, ładna. Lubię mędrkować tak samo jak Ty, a że była ku temu okazja…
To wystarczyło, też “mnie” kocha 😃 Gadaliśmy raptem dwa dni!

Z pierwszych postów wnioskowałem, że dopadła Cię (wreszcie) znana przypadłość ortopedyczna w postaci dupy na boku.
A tu takie lawendowo-pensjonarskie smęty 🙂

Johnny

KptSkok

A jak tam u Ciebie, jeśli chodzi o tematy miłosno-związkowe? 🙂

Pandora

HelenaK Jest narcyzm jako zaburzenie osobowości oraz cechy narcystyczne, które mieszczą się w normie i to jest podręcznikowe ujęcie

Pytanie mam - czy jako lekarz znasz sprawdzoną metodę, by przekonac “narcyza” do terapii? 🤔

Imbryk

Johnny 6 lat byłem z borderką.

Meh.

Johnny Ze stalkerką “relacja” trwała 2,5 roku

Ziew.

Nie no, taki żart branżowy.

Pandora Pytanie mam - czy jako lekarz znasz sprawdzoną metodę, by przekonac “narcyza” do terapii? 🤔

Wiem że nie do mnie pytanie, ale odpowiem chętnie.

Nie ma metody aby “przekonać” “narcyza” do terapii.
Można się od niego odizolować. Jeśli to partner, jest łatwiejsze, jeśli rodzic trudniejsze, jeśli to partner i jest rodzicem Twojego dziecka - pośrodku.
dr wszechn. Imbryk

Themotha ‘‘Ja Yolo, jestem ponad 40 letnim mężczyzną, który ’‘biega’’ po małych niszowych forach internetowych za kobietą, która finalnie ma na mnie wyjebane a wcześniej wybrała kogoś innego zamiast mnie

Mmmm pobiegałbym sobie za jakąś fajną babą, ale mi się tak skurwesyńsko nie chce!

Baelish

Nieogradowany Zawsze są jakieś extrema, ja odnoszę się do większości, nie do jakiegoś promila społeczeństwa.

KptSkok

Johnny A jak tam u Ciebie, jeśli chodzi o tematy miłosno-związkowe? 🙂

Nie rozwiodłem się nadal. Żyjemy z żoną pod jednym dachem. Okoliczności nie sprzyjają rozwodowi - po pierwsze i najważniejsze: dzieci nie chcą rozstania. Nie jest to też logistycznie dobry czas ma rozstanie i miszmasz: córka zaczęła 8 klasę (syn szóstą), a więc córka idzie za rok do liceum. Mieszkamy pod miastem, więc zupełnie nie wiem, jak będą wyglądać dojazdy do miasta (syn chodzi do szkoły blisko), rozjazdy z dziećmi, kto, gdzie z kim itd.
Dużo by opowiadać, ale pewnie będzie okazja.
Związek jako matrimonium zatem trwa.
Co do kwestii miłosnych…… kurczę, nadal sobie radzę. Naprawdę jestem zadowolony.

Johnny

KptSkok Żyjemy z żoną pod jednym dachem

Ale bez specjalnej kosy? Dogadujecie się w kwestiach “technicznych” i w miarę ze sobą rozmawiacie?
Powiem Ci, że myślałem o tym niedawno i ja też bym w takiej sytuacji (tzn. związek bez większych patologii, ale i bez uczucia i zaangażowania emocjonalnego) się nie rozwodził.
Łatwo jest mówić osobom z boku, szczególnie bezdzietnym, ale jednak trzeba wspierać swoje dzieci i przede wszystkim być dla nich obecnym. I tu Cię bardzo rozumiem.
Związek nie jest źródłem szczęścia (co próbowałem w tym temacie pokazać), więc każdy inny w ostatecznym rozrachunku też nam go nie da, natomiast jego podstawowy cel (spłodzenie i wychowanie dzieci) jest wciąż aktualny.
Jeśli kwestię seksu sobie jako tako ogarniasz to pewnie masz prawo być zadowolony, bo realizujesz swoje cele.
Nie jest to bajkowa sytuacja rodem z komedii romantycznej, a zwyczajne życie pełne trudnych wyborów.

Antoniusz

KimUnJest Ja jeszcze nie próbowałem takiej abstynencji cyfrowej, ale jestem pewien że byłoby jakimi Ciebie.

Zajebista sprawa, 2 tygodnie na wakacjach zrobiłem Off w telefonie. W piątek przeczytałem rano tylko maile i dalej relaks 🙂

KptSkok

Co do tematu - ja zawsze uważałem, że związek, zwłaszcza małżeństwo, nie jest tylko dla dzieci i scementowania relacji.
Chciałem miłości, wzajemności, pasji i oddania, pewności i bezpieczeństwa. Ogólnie niestety bardzo wishful thinking zważywszy, że sam zacząłem z pewnymi grzeszkami… Ale takie już miałem brzydkie przyzwyczajenie w poprzednich związkach, że regularnie zdarzały mi się uprzyjemniacze - i tak długo, jak dziewczyna o tym nie wiedziała, mnie szczególnie to nie gryzło.
Tak czy siak na pewnym etapie, zwłaszcza jak były dzieci, naprawdę liczyłem na to, że małżeństwo da mi to wszystko i ja też wyłącznie w nim się będę wyżywał.
I - może to naiwne - nadal wierzę, że takie coś jest możliwe. Tylko wymaga ludzi, którzy są dla siebie nawzajem naprawdę, szczerze atrakcyjni: na poziomie fizycznym intelektualnym i emocjonalnym. Gdzie do wielu rzeczy się nie trzeba zmuszać, bo to wynika samo z siebie. Gdzie ludziom się chce coś robić RAZEM, bo ich to (ta aktywność, którą robią razem) i tak kręci samo z siebie, bez wyciągania za uszy.
Co do Twojej @Johnny teorii co do funkcji i przeznaczenia związków: a weź pod rozwagę związki ludzi starszych, (może i ja się do nich zaliczam, właśnie stuknęło mi 41 lat) - gdzie kwestia prokreacji nie wchodzi w ogóle w grę. Przecież ludzie się łączą w częstokroć naprawdę dobrze dobrane i świetnie funkcjonujące pary, gdzie w ogóle aspekt posiadania potomstwa nie wchodzi w grę.

Johnny Ale bez specjalnej kosy? Dogadujecie się w kwestiach “technicznych” i w miarę ze sobą rozmawiacie?

Tak, chociaż ostatnio atmosfera zgęstniała. Żonie, jak to kobiecie (a może po prostu - człowiekowi) brakuje emocjonalności, erotyzmu. Zakładam, ze co jakiś czas anonsuje się na portalach, pewnie jakiś kolesi poznaje. W każdym razie (dzieci wtedy były na obozach) pewnej niedzieli zadzwonił jej telefon, odebrała…. a tam męski głos. Konntynowała w swoim pokoju rozmowę. Mnie to - co do razu oświadczyłem - wpieniło, bo wyraźnie od dawna wskazywałem, że nie życzę sobie nic wiedzieć o tym, co i jak robi w kwestiach męsko-damskich. Ona się relatywnie szybko zreflektowała, przepraszała mnie, mówiła, że popełniła błąd. Ochłodziłem mocno wymianę zdań i zdystansowałem się od niej. Pytała, czy będzie lepiej, jak zakończy tamtą znajomość - ja odpowiedziałem, ze nie pytała mnie o zgodę na rozpoczęcie, więc pytanie mnie o zgodę na zakończenie jest bezprzedmiotowe i dowodzi tego, że nie rozumie istoty sprawy. Mnie nie chodzi o to, czy i jak ona coś robi, tylko o to, że - z uwagi na to, że mieszkamy razem - ja nie życzę sobie w moim (ale i naszym wspólnym) domu bycia świadkiem jakichkolwiek emanacji tych jej relacji. To jest sfera, w którą mam nie być wciągany ani angażowany, bo tego sobie nie życzę.
Po kilku dniach oświadczyła (niepytana) że tamto zakończyła. Wierzę jej - zresztą zakładam, że musiał być to ktoś nie z jej marzeń, skoro łatwo go przyszło spuścić na drzewo.
Ogólnie zdarzają jej się wyskoki w drugą stronę, na przykład komplementowanie mojej sylwetki (z uwagi na gorące noce spałem akurat na kanapie na dole i jakoś przy okazji mnie zdybała 0 staramy się nie pokazywać sobie w samej bieliźnie).

Także jest tak, jak piszesz - w takiej kulawej relacji ciągle są jakieś sytuacje niewygodne, stresowe. Są braki, które ktoś jakoś stara się kompensować.
Ale to są epizody. Nadal jest to lepsze od wielkiej rewolucji.

Yolo

Anna ja się nigdy nie przejmuję, ja mam 2 latka”. To daje obraz tego, jak łatwo narcyzom “wbić nóż w plecy” i radośnie pójść dalej, podczas gdy czasami latami wychodzi się ze skutków narcystycznego zawłaszczenia.

Z mojego doświadczenia, ale mówił o tym też autor, a o czym się nie wspomina.
Takie osoby są świetne do przyjemnego spędzania czasu, wspólnych zabaw, itp. One muszą dbać o swój wizerunek, bo to jedyne co mają i wkładają dużo wysiłku by wydać się atrakcyjnymi na wielu polach. Przez to, przynajmniej na krótką chwilę, nudy w interakcji nie ma.
Spotkałem trzy osoby, które odpowiadały wręcz wzorcowo opisom. Dwie, narcyza wielkosciowego i jedna ukrytego.
Mężczyzna i dwie kobiety.
Schemat wydaje się dosyć podobny- atrakcyjna powierzchowność i czarna dziura w środku.

Zasadą powinno być, jeśli mamy takie osoby w otoczeniu i chcemy tej interakcji, żeby podchodzić do tego totalnie na luzie.
Nigdy się nie angażować.

Ktoś taki będzie wkładał dużo wysiłku w to by stać się dla nas atrakcyjnym, dopóki będzie mu się to opłacać. A potem “nóż w plecy” to realna opcja.
Nie chodzi o złośliwość. Kiedy nie mają korzyści, drugi człowiek staje się dla nich jak bezwartościowa rzecz.
Agresywne się stają wtedy, kiedy ktoś narusza ich wizerunek.
Wkładają w jego budowanie mnóstwo wysiłku i to jedyne co mają, więc jakiekolwiek jego podważenie traktują jak zamach.

KptSkok Tylko wymaga ludzi, którzy są dla siebie nawzajem naprawdę, szczerze atrakcyjni: na poziomie fizycznym intelektualnym i emocjonalnym. Gdzie do wielu rzeczy się nie trzeba zmuszać, bo to wynika samo z siebie. Gdzie ludziom się chce coś robić RAZEM, bo ich to (ta aktywność, którą robią razem) i tak kręci samo z siebie, bez wyciągania za uszy.

Dobrze piszesz. Dodałbym do tego warunek konieczny- względną dojrzałość.
Tylko mając w miarę ogarnietą głowę, emocjonalność, możemy z podobną kobietą próbować tworzyć coś dojrzałego, gdzie oboje realizują się jako jednostki, ale też jako wspólnota, na wielu płaszczyznach.
Piszę “w miarę ogarniętą” bo nie chodzi o bycie oświeconym mistrzem zen, ani szukanie swojej doskonałości jako warunek wejścia w relację.
Wystarczy pozbycie się szkodliwych schematów, mechanizmów (lub chociaż ich znajomość i nie poddawanie sie im) i otwarta przychylność. Jeśli z drugiej strony będzie podobnie, jest szansa na rozwijającą relację.
Szansa, bo oprócz względnego ogarnięcia i przychylności, dobrze byłoby podobnie rezonować choć na kilku płaszczyznach. Czuć się ze sobą dobrze, też poza łóżkiem. A na pewno w nim.

Johnny Związek nie jest źródłem szczęścia (co próbowałem w tym temacie pokazać),

Dobry związek jak najbardziej może być źródłem szczęścia. Przecież w takim realizują się nasze potrzeby, pomagamy realizować je partnerce i to może realnie podnosić poczucie szczęścia. Zarówno tych odczuć powierzchownych, ale też harmonii na głębszych poziomach.
Oprócz realizacji potrzeb, w warunkach udanej relacji jest możliwy realny wzrost. Realizowanie się.
W inny sposób niż będąc samemu, kiedy tę rzeczy też są możliwe.

Związek nie może być czymś, co stanowi jedyne źródło szczęścia i szczęście nie może być tylko od związku zależne, o tym trzeba pamiętać.
Jeśli komuś zawaliłby się świat po odejściu kobiety, ma problem.

Nieogradowany

Johnny Łatwo jest mówić osobom z boku, szczególnie bezdzietnym, ale jednak trzeba wspierać swoje dzieci i przede wszystkim być dla nich obecnym. I tu Cię bardzo rozumiem.

Trudno być O B E C N Y M żyjąc z żoną pod jednym dachem a uczuciowo O B O K (pod innym dachem z inną kobietą).

Johnny

KptSkok właśnie stuknęło mi 41 lat

Jesteś zaledwie trzy lata starszy ode mnie czyli młody (!) z Ciebie facet, w dodatku przystojny, dobrze zbudowany, inteligentny, wykonujący zawód będący pussy magnesem, posiadający „zasoby”. Łakomy z Ciebie kąsek. Masz wybór. I paradoksalnie jest to Twoim przekleństwem, jeśli chodzi o możliwość wejścia w związek, tym bardziej, że nie chcesz mieć już więcej dzieci.
Trochę teraz pomarudzę, będzie do bólu pragmatycznie, a zwolennikom „prawdziwej miłości” nieco zwiędną uszy.
Masz dostęp do dużo młodszych kobiet będących w szczycie swojej atrakcyjności i teoretycznie mógłbyś spokojnie związać się nawet ze studentką, ale po pierwsze bariera pokoleniowa (mnie osobiście rozmowa z takimi młódkami po dłuższej chwili męczy, drażni mnie ich naiwność i płaskie spojrzenie na świat, nie chce mi się ich słuchać, interesujące są dla mnie tylko ich ciała - wiem jak to brzmi, ale w końcu rozmawiamy szczerze), a po drugie - „projekt rodzina”, który każda z nich ma w głowie. Czyli w grę nie wchodziłoby nic dłuższego i perspektywicznego, po prostu zabawa przez jakiś czas.
Nieco starsze na „projekt rodzina” będą mieć jeszcze większe parcie i mi osobiście szkoda byłoby marnować ich czas, mamiąc je jakimiś obietnicami, których nie zamierzałbym spełnić.
Zapewne nie bawi Cię też bycie wychowawcą i dostarczycielem zasobów dla cudzych, małoletnich dzieci, a to czekałoby Cię zazwyczaj (oczywiście nie zawsze) w przypadku samotnych matek. Pomijam już kwestie logistyczne i bardzo mało chwil dla siebie w takim układzie.
W grę wchodzą jeszcze będące w Twoim wieku lub nieco młodsze od Ciebie bezdzietne wieczne singielki (które rynek brutalnie zweryfikował) lub rozwódki, ale tu naciski na „projekt dziecko” będą zazwyczaj cholernie silne, poza tym istnieje duże ryzyko trafienia na straszną minę.
Dochodzimy zatem do wydawałoby się najsensowniejszej dla nas (bo jesteśmy w analogicznej sytuacji) opcji związkowej - rozwódki z pełnoletnimi dzieciakami, które nie potrzebują już zastępczego taty. Nie wiem jak jest z tym u Ciebie, ale u mnie głównym kryterium wyboru partnerki jest wygląd, zawsze tak było i pewnie zawsze będzie, nic na to nie poradzę, tak mam. Takie babki mogą wciąż wyglądać bardzo dobrze (o ile nie przesądziły z medycyną estetyczną), w dodatku nie chcą już mieć dzieci i pragną skupiać się już wyłącznie na przyjemnościach. Wydawałoby się - super opcja. Niemniej jednak w przeważającej większości są to już ostatnie chwile ich urody (nie przeskoczysz tego, wszyscy się starzejemy), a oczekiwania będą takie, że to Ty masz im te przyjemności organizować - powiedzmy sobie szczerze, większość ludzi to duże dzieci, które nie chcą brać odpowiedzialności za własne szczęście, lecz oczekują, że ktoś im je zorganizuje. Wydaje mi się to kiepską opcją na coś długoletniego - bycie zabawiaczem kobiety, która za chwilę nie będzie się nam nawet podobać fizycznie. To jednak nieco inna sytuacja niż bycie z kimś przez kilkanaście lat i wspólne starzenie się - tu nastąpi to szybko, radykalnie, a poziom oczekiwań będzie wciąż ten sam. I jak tu utrzymać zaangażowanie? Nie w sytuacji, gdy ma się inne opcje.
Jednym słowem jest trudno. Biorąc pod uwagę, że związek to naprawdę ciężka praca - trzeba umieć przekroczyć własny egoizm, walczyć z biologią, potrafić opiekować się samym sobą, skutecznie (po dorosłemu) rozwiązywać pojawiające się problemy, potrafić się przed drugą osobą odsłonić i rozmawiać o emocjach (no bo jak inaczej zbudować bliskość emocjonalną?) i dużo dużo więcej nasz partner nie może być dzieckiem czy manipulantem, a kimś dojrzałym, pozbawionym złudzeń, wyleczonym z iluzji i stąpającym twardo po ziemi. Weź teraz znajdź kogoś takiego. Mało ludzi umie w „związki”, zazwyczaj wiążesz się nie z człowiekiem, a jego oczekiwaniami wobec Ciebie. Daj mi to czego nie mam! A ja chcę osobę kompletną, która ma siebie.
Z drugiej strony - po co w ogóle wchodzić w związek, jeśli nie chce się mieć dzieci? Dla seksu? To już lepsze jakieś FwB. Dla przemijających, nietrwałych uczuć? Bez sensu, będzie srogi zawód. Dla towarzystwa? Jaka jest tego cena?
Mój związek oceniam jako udany, żona jest naprawdę spoko, ale gdybyśmy z jakichś powodów się rozstali to nie chciałbym już wchodzić w LTR.
Nie oznacza to jakiegoś durnego MGTOW - za bardzo kocham kobiety 😉

KptSkok a weź pod rozwagę związki ludzi starszych

Ci naprawdę starsi szukają przede wszystkim przyjaźni, a nie relacji romantycznej - kogoś, kto przypomni o wzięciu leków, pójdzie z nimi na spacer, porozmawia. Oni w większości pogodzili się już ze stratą młodzieńczych iluzji i mają realne oczekiwania odnośnie życia. Masz jeszcze czas na takie relacje.

HelenaK

Będzie ściana tekstu, fragmenty odnoszące się do dyskusji z książki “Zaburzenia osobowości we współczesnym świecie” T.Millon, R.Davis:

"Od normy do patologii
Wydaje się, że rozpoznanie osobowości narcystycznej nabrało znaczenia dopiero pod koniec XX wieku, jeżeli pominiemy jej występowanie w toku dziejów
wśród monarchów i bogaczy. W innych kulturach narcyzm może po prostu
inaczej się przejawiać.[…]
Narcyzm faktycznie może być zaburzeniem związanym z potrzebami zajmującymi wyższe pozycje w hierarchii określonej przez Maslowa. Ludzie w krajach słabiej rozwiniętych, na przykład, są zbyt zajęci walką z głodem i chorobami, by nabrać arogancji i przekonania o własnej wielkości. Kiedy podstawowe potrzeby życiowe są zaspokojone, na pierwszy plan wysuwa się potrzeba samorealizacji, jak również związane z nią patologiczne dążenia i skłonności, a wśród nich narcystyczne zaburzenie osobowości. W społeczeństwie, w którym kładzie się nacisk na indywidualizm i zaspokojenie potrzeb własnego “ja” kosztem zbiorowości, takim jak amerykańskie, ryzyko wystąpienia wydaje się jeszcze większe.

[…]Wykres zależności między poczuciem własnej wartości a patologia przypomina literę U. Nieco pewności siebie pomaga w kontaktach z innymi ludźmi, lecz jej nadmiar powoduje arogancję i skłonność do wykorzystywania innych. Osoby ze środka skali, z tzw. zdrowym narcyzmem, wykazują troskę o innych i empatię, szczere zainteresowanie cudzymi poglądami i uczuciami oraz gotowość uznania własnej roli w przypadku problemów (patrz Rycina 9.1).
Wyodrębniono kilka odmian osobowości o stylu narcystycznym mieszczących się w granicach normy, każdy związany z innym aspektem podstawowego wzorca. Ponieważ w społeczeństwie amerykańskim często ceni się cechynarcystyczne (Lasch, 1978), wielu Czytelników odnajdzie pewne swoje właściwości w naszkicowanych poniżej portretach.

[…] Cechy narcystycznego stylu osobowości, mieszczącego się w granicach
normy, można również określić, tworząc bardziej przystosowawcze odpowiedniki kryteriów zaburzenia, wymienionych w DSM-IV (Sperry, 1995). Ludzi o osobowości narcystycznej charakteryzujewyolbrzymione poczucie własnej wartości oraz oczekiwanie, że ich nadzwyczajne talenty, możliwości i inteligencja zyskają uznanie otoczenia niezależnie od ich rzeczywistych dokonań (kryterium 1).
Osoby o stylu narcystycznym cechuje natomiast zdrowe poczucie własnej wartości oparte na faktycznych dokonaniach, aczkolwiek ocena własnych
zdolności jest najwyższa z możliwych. Podczas gdy osoby zaburzone pochianiają fantazje o niekończących się sukcesach, własnej potędze, inteligencji, urodzie czy dokonaniach (kryterium 2)
ludzie o stylu narcystycznym zamiast poczucia omnipotencji wykazują pewność siebie i tworzą konkretne plany, jak
osiągnąć własne cele. Jednostki zaburzone mają poczucie własnej wyjątkowości i zadają się tylko z osobami równie wyjątkowymi (kryterium 3),
natomiast jednostki o stylu narcystycznym wolą po prostu towarzystwo osób uzdolnionych, nie odczuwają jednak pogardy dla mniej utalentowanych. Jednostki zaburzone aktywnie domagają się zachwytu i uwielbienia ze strony innych (kryterium 4),
natomiast osoby o stylu z wdziękiem przyjmują komplementy i pochwały bez nadmiernego ,,rozdymania" własnego ego."

Ryc.9.1
https://ibb.co/2Y3BBK7

Warianty:
https://ibb.co/ZJnspLr

KimUnJest

Yolo Dobry związek jak najbardziej może być źródłem szczęścia. Przecież w takim realizują się nasze potrzeby, pomagamy realizować je partnerce i to może realnie podnosić poczucie szczęścia. Zarówno tych odczuć powierzchownych, ale też harmonii na głębszych poziomach.
Oprócz realizacji potrzeb, w warunkach udanej relacji jest możliwy realny wzrost. Realizowanie się.
W inny sposób niż będąc samemu, kiedy tę rzeczy też są możliwe.

Związek nie może być czymś, co stanowi jedyne źródło szczęścia i szczęście nie może być tylko od związku zależne, o tym trzeba pamiętać.
Jeśli komuś zawaliłby się świat po odejściu kobiety, ma problem.

👍

Johnny

Yolo Dobry związek jak najbardziej może być źródłem szczęścia. Przecież w takim realizują się nasze potrzeby, pomagamy realizować je partnerce i to może realnie podnosić poczucie szczęścia. Zarówno tych odczuć powierzchownych, ale też harmonii na głębszych poziomach.
Oprócz realizacji potrzeb, w warunkach udanej relacji jest możliwy realny wzrost. Realizowanie się.
W inny sposób niż będąc samemu, kiedy tę rzeczy też są możliwe.

Związek nie może być czymś, co stanowi jedyne źródło szczęścia i szczęście nie może być tylko od związku zależne, o tym trzeba pamiętać.
Jeśli komuś zawaliłby się świat po odejściu kobiety, ma problem.

Dobrze napisane, zgadzam się.

Anna

Yolo Zasadą powinno być, jeśli mamy takie osoby w otoczeniu i chcemy tej interakcji, żeby podchodzić do tego totalnie na luzie.
Nigdy się nie angażować.

Tutaj są dokładne strategie co robić w kontakcie z narcyzem i kim będziesz po czasie Ty jeśli zdecydujesz się na dłuższy kontakt, bo na pewno taka relacja nie pozostaje bez wpływu:

Anna

Johnny Wydaje mi się, że w narcyzmie (mowa o cechach charakteru, a nie o zaburzeniu osobowości) chodzi bardziej o wyolbrzymione poczucie własnej “ważności” - oczekiwanie podziwu idące ręka w rękę z bólem towarzyszącym krytyce.
Czyli wydawałoby się, że poczucia własnej wartości tam za wiele nie ma - brak pogodzenia się z tym, że nie jest się nikim wyjątkowym.

Kiedy są silne naleciałości narcystyczne, nad tym można jeszcze pracować, to jest ciężkie ale terapia jak u borderline jest możliwa, natomiast w klinicznym NPD, nawet nie chodzi o poczucie wartości, ale o totalnie fałszywe ja (anty-człowiek). Usuń zaburzenie a się okaże że tam nic nie ma, pustka. To fałszywe ja musi być więc z zasady wielkie, wspaniałe, cudowne, przyciągające żeby zakryć prawdę o tym, że pod warstwami nie istnieje żadna prawdziwa, autentyczna osoba. W rzeczywistości NPD najbliżej psychopatii.

Yolo Spotkałem trzy osoby, które odpowiadały wręcz wzorcowo opisom. Dwie, narcyza wielkosciowego i jedna ukrytego.
Mężczyzna i dwie kobiety.

Ja spotkałam (tak mi się wydaje) tylko jedną taką osobę, która spełniałaby opis klinicznego narcyzmu, dodatkowo z chad. To było jak spotkanie z diabłem. Dwa lata miałam kontakt z kimś takim. Na początku było jak w bajce, oczywiście bombardowanie miłością na taką skalę że całe dzieciństwo poszło w zapomnienie. Trzy pierwsze miesiące to były uniesienia i miłość przy której niech się abelard i heloiza, romeo i julia, tristan i izolda palą ze wstydu.

Niech się cieszy kto nie doświadczył tego jak puszczają wszystkie tamy i blokady do takiej miłości. Pamiętam jak kiedyś w słabszym momencie mojemu narcyzowi zebrało się na szczerość i powiedział do mnie “wiesz ja nikogo nie kocham, nic do nikogo nie czuję, wykorzystuję ludzi do swoich potrzeb. Ciebie lubię, przez co mam z tym dyskomfort, musisz więc znaleźć sposób żeby uciec, bo sam cię nie puszczę, a jeśli ze mną zostaniesz to cię zniszczę ”.

Najpierw związał mnie emocjonalnie, a potem rzucił mi wyzwanie. Ja nie jestem też BPD, zalezna, ani nie jestem typem ofiary, przyjęłam rękawicę i się udało, choć do końca pozostawał kontrolujący i czujny do tego stopnia, że prawie siedział mi w głowie, a to był narcyz wysoce inteligentny, biegle władał kilkoma językami, wszystkie numery telefoniczne miał w głowie, pamięć absolutna, nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Kazdy mój gest, ruch słowo skanował.

Ludzie tego nie rozumieją, pytają czasami, jak mogłaś do tego dopuścić. Sama się nad tym zastanawiałam, tymczasem wyjaśnił mi to profesor Sam Vaknin, który wydaje się być mądrym i sympatycznym (pozornie bezpiecznym) facetem mimo klinicznego narcyzmu. A więc opowiada o tym, że to zawsze narcyz decyduje o zakończeniu relacji, oni czytają ludzi jak książki, wiedzą gdzie naciskać. Mówi on też, że tylko 10% swojej energii, wykorzystuje na pracę, 90% zaś na niszczenie swoich partnerów i akcje rozregulowujące jego prywatne życie. Jemu jest to potrzebne do narcystycznego zasilania. Z tego że ktoś mu bliski kogo zimno rozgrywa cierpi emocjonalnie czerpie dowartościowanie, zasysa, buduje swoją wielkościowość . To nie są żarty. Widzisz wyjątkowo wspaniałego nadczłowieka-spierdal…j.

Nieogradowany

Nieogradowany Trudno być O B E C N Y M żyjąc z żoną pod jednym dachem a uczuciowo O B O K (pod innym dachem z inną kobietą).

Widzę, że nie tylko ja mam takie przemyślenia

Johnny Jednym słowem jest trudno

leto

Johnny Masz dostęp do dużo młodszych kobiet będących w szczycie swojej atrakcyjności i teoretycznie mógłbyś spokojnie związać się nawet ze studentką, ale po pierwsze bariera pokoleniowa (mnie osobiście rozmowa z takimi młódkami po dłuższej chwili męczy, drażni mnie ich naiwność i płaskie spojrzenie na świat, nie chce mi się ich słuchać, interesujące są dla mnie tylko ich ciała - wiem jak to brzmi, ale w końcu rozmawiamy szczerze), a po drugie - „projekt rodzina”, który każda z nich ma w głowie

1) dobry pomysł, polecam z autopsji
2) znaleźć jakąś taką w miarę bystrą, czyli nie bibliotekoznawstwo/filologia czeczeńska, tylko np fizyka czy filozofia (doktorat, bo magisterka to wiadomo) - bystrych studentek nie brakuje w PL
3) przestać być boomerem i zacząć się dogadywać z młodszymi
4) projekt rodzina - a czemu nie? W końcu nie jesteśmy jakimiś niedołężnymi, biednymi staruchami

KptSkok

Johnny Masz wybór.

W swoim wyliczeniu pominąłeś jeszcze jedną opcję, ale nie chcę podpowiadać 🙂

Johnny ze studentką, ale po pierwsze bariera pokoleniowa (mnie osobiście rozmowa z takimi młódkami po dłuższej chwili męczy, drażni mnie ich naiwność i płaskie spojrzenie na świat, nie chce mi się ich słuchać, interesujące są dla mnie tylko ich ciała

Miałem kiedyś, w głupim okresie mojego życia, krótką przygodę z kobietą o wiele ode mnie młodszą. Bardzo atrakcyjna, parająca się modelingiem - w ogóle nie w moim typie (lubię urodę nie tylko ładną, ale i interesującą: skaza, jakiś szczegół, detal, robi robotę). W każdym razie poczułem absolutne zażenowanie, gdy próbując jej coś powiedzieć o Władcy Much W. Goldinga - napotkałem zrozumienie w jej oczach. Tyle tylko, że ona myślała o kreskówce “Wlatcy Móch”. Nadto byłem zażenowany i autentycznie skrępowany tym, że nasze ciała są z dwóch różnych światów. Ona była zupełnie młoda, żwież-twardo-sprężysta… Możesz się śmiać, ale po prostu czułem się nie na miejscu. Koło niej powinien być jakiś jej równieśnik, a nie ktoś z zupełnie innego pokolenia. Ona też była bardzo spięta (abstrahując od naszego zupełnego niedopasowania i braku rezonowania na tych samych falach). M. in to doświadczenie pokazało mi, że lansowany przez niektórych mit o “atrakcyjności z zasobami w pewnym wieku” to BULLSHIT (skrót: BS, jakby ktoś się pytał 🙂 ) Atrakcyjność buduje się gdzie indziej.
Moje doświadczenia wskazują, że związki fajne i trwałe to związki okołorówieśnicze. Tam jest najwięcej porozumienia, najwięcej punktów stycznych.

Johnny Jednym słowem jest trudno. Biorąc pod uwagę, że związek to naprawdę ciężka praca - trzeba umieć przekroczyć własny egoizm, walczyć z biologią, potrafić opiekować się samym sobą, skutecznie (po dorosłemu) rozwiązywać pojawiające się problemy, potrafić się przed drugą osobą odsłonić i rozmawiać o emocjach (no bo jak inaczej zbudować bliskość emocjonalną?) i dużo dużo więcej nasz partner nie może być dzieckiem czy manipulantem, a kimś dojrzałym, pozbawionym złudzeń, wyleczonym z iluzji i stąpającym twardo po ziemi. Weź teraz znajdź kogoś takiego. Mało ludzi umie w „związki”, zazwyczaj wiążesz się nie z człowiekiem, a jego oczekiwaniami wobec Ciebie. Daj mi to czego nie mam! A ja chcę osobę kompletną, która ma siebie.

Wydaje mi się, że dla związku, dobrego związku, trzeba być.. przede wszystkim dobrym dla siebie. Zadbanym na różnych polach. Wtedy dajemy parterowi radość swoją osobą. A każdy przecież jest w związku z przyczyn egoistycznych - żeby to jemu było dobrze. Mężczyznę cieszy atrakcyjne towarzystwo kobiece i vice versa. Raczej nikt nie wiąże się z przyczyn altruistycznych czy masochistycznych. Będąc zatem atrakcyjnym (z powodu różnych kryteriów) cieszy się tym samym partnera i tworzy się bodziec dla dobrego związku.
Tak samo w rodzinie, rozumianej jako para z dziećmi. Niekoniecznie trzeba być dobrym rodzicem! Jeśli jest się dobrym partnerem, fajnym dla tego drugiego (“mama i tata się kochają”) to samo w sobie jest to już czysta dobroć dla dzieci.
Według mnie trzeba, ba! może nawet nie można być przede wszystkim rodzicem, a dopiero gdzieś na szarym końcu żoną/mężem (kochankiem, przyjacielem w związku).

Johnny Mój związek oceniam jako udany, żona jest naprawdę spoko, ale gdybyśmy z jakichś powodów się rozstali to nie chciałbym już wchodzić w LTR.

Bardzo Ci tego gratuluję i… zazdroszczę. Nie ma nic lepszego, niż fajna kobieta u boku, matka Twoich dzieci. Taka, z którą dobrze jest w łóżku, a potem, po wyjściu z łóżka, z którą dobrze jest zrobić śniadanie dzieciom, pośmiać się, czasem pogłowić nad kwestiami dzieci. Trzymaj się tego, bo - według mnie - lepszego układu nie ma.

Johnny

Nieogradowany Trudno być O B E C N Y M żyjąc z żoną pod jednym dachem a uczuciowo O B O K (pod innym dachem z inną kobietą).

Chodziło mi o bycie obecnym dla własnych dzieci, dostępnym dla nich.
Jeszcze trudniej będzie, gdy zamieszka się w innym miejscu niż dzieci, chyba nie trzeba pisać dlaczego.
A że nie ma uczucia? Nic nie poradzisz, gdy druga strona nie chce się zaangażować i nad tym pracować.

Nieogradowany

Johnny A że nie ma uczucia?

To źle i starsze dzieci to świetnie czują i uczą słabych wzorców.

Johnny Nic nie poradzisz, gdy druga strona nie chce się zaangażować i nad tym pracować.

Jak sam nie chcesz się zaangażować jest równie trudno.

Johnny

Nieogradowany To źle i starsze dzieci to świetnie czują i uczą słabych wzorców.

No niestety, gdzie się nie obejrzysz tam dupa zbita.

Nieogradowany Jak sam nie chcesz się zaangażować jest równie trudno.

Wtedy to najtrudniejsza rzecz na świecie!

Nieogradowany

Johnny Wtedy to najtrudniejsza rzecz na świecie!

Jak sobie radzisz zatem?

« Poprzednia strona Następna strona »