Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Rozwiany

HelenaK Wiara w to, że jest coś doskonalszego od tego, co jedynie materialne, nieskończona czysta miłość Boga, że tam jest źródło mojego jestestwa, że jestem kochana tak niewyobrażalnie, że nie jestem w stanie pojąć

Czy to Cię podnieca?
Czy ciało reaguje?

HelenaK

Rozwiany
Nie, nie mam takich reakcji. Czasem sobie to określam jako zmysł wewnętrzny, ale nie umiem nazwać tego konkretnie.

leto

HelenaK Dla mnie utopią była Republika Guarańska zarządzana przez Jezuitów, przynajmniej z opisów tak to wyglądało, przetrwała ponad wiek. Czyli się da.

Kurwa, a jak ja mówię, że ZSRR zelektryfikował i zindustrializował kraj oraz wyciągnął miliony chłopów z biedy, ciemnoty i zacofania, to się ze mnie śmiejo.

Jaka to jest sprawiedliwość na tym świecie. Eh, szkoda strzępić ryja.

🤣

Johnny

HelenaK Wiara w to, że jest coś doskonalszego od tego, co jedynie materialne

U.G. Krishnamurti został kiedyś zapytany przez pewnego holenderskiego dziennikarza czy istnieje coś poza naszą codzienną świadomością, wstawaniem rano do pracy, jedzeniem, spaniem, wydalaniem, gapieniem się w niebo i tym podobnymi.
Odpowiedział z pełnym przekonaniem, że nie ma nic więcej, że jest tylko to, ale ma świadomość, że nikt mu w to nie uwierzy i każdy będzie dalej szukać czegoś “lepszego”, “doskonalszego”, jakieś oazy i krainy wiecznej szczęśliwości, co w ostatecznym rozrachunku uczyni go nieszczęśliwym, bo nie będzie w stanie żyć tu i teraz.
Jeśli bowiem mamy świadomość, że istnieje tylko to i nic poza tym nasze życie staje się pełne znaczenia, ważne, bardzo cenne.

HelenaK

Johnny każdy będzie dalej szukać czegoś “lepszego”, “doskonalszego”, jakieś oazy i krainy wiecznej szczęśliwości, co w ostatecznym rozrachunku uczyni go nieszczęśliwym, bo nie będzie w stanie żyć tu i teraz.
Jeśli bowiem mamy świadomość, że istnieje tylko to i nic poza tym nasze życie staje się pełne znaczenia, ważne, bardzo cenne.

Tyle, że w moim przypadku takie wnioski nie mają zastosowania, powiedziałabym, że wręcz bardziej zwracam uwagę na codzienność, która jest szara do bólu, ale to nie znaczy, że nie ma w niej radości, pozytywnych refleksji, dla mnie to źródło do czerpania siły do zmagania się z codziennymi trudami, nie wybiegam za bardzo w przyszłość myślami, jestem bardziej uważna na drobne “radości”.

Anna

Themotha Chodziło mi o Twój przykład z córką, który zasugerował że skoro obie się w pewnej kwestii zgadzacie, to znaczy że jest to obiektywna prawda 🙂

Ta pełnia zgodności to przesadzone, u niej jest to wciąż proces. Razem ze swoim chłopakiem, a to wciąż dzieciaki szukają tej wiary. U obojga taki pierwszy kryzys religijny i negowanie przyszedł wraz z młodzieńczym załamaniem miłosnym, wtedy obrazlil się na Boga, utożsamiając Go z tą sytuacją.

Themotha

Anna Ta pełnia zgodności to przesadzone, u niej jest to wciąż proces. Razem ze swoim chłopakiem, a to wciąż dzieciaki szukają tej wiary. U obojga taki pierwszy kryzys religijny przyszedł wraz z młodzieńczym załamaniem miłosnym, wtedy obrazlil się na Boga, utożsamiając Go z tą sytuacją.

Rozumiem i dzięki za wytłumaczenie 🙂

Ale zostanę przy swoich wnioskach, które są efektem moich własnych doświadczeń

Nieogradowany

Yolo Wracam sobie w rozmowach do dawnych doświadczeń. Nie można?

Nieogradowany

Johnny Ciekawe czy inni, z którymi dyskutuję tu na co dzień (a nie zawsze poklepujemy się po pleckach) podzieliliby Twoje zdanie.

Tak, a o co chodzi?

Johnny Odpuszczam

Nie wierzę!

Johnny niech Ci będzie, że problem jest (jak zwykle zresztą) po mojej stronie.

Foch jak typowa baba!

KptSkok

Bóg, jaźń, transcendencja, Κύριε ελέησον ..wszystko bardzo pięknie, ale trzeba wracać do tematu.
@Yolo - naprawdę przesyłałeś Helenie filmiki, jak sobie trzepiesz?

leto

KptSkok trzepiesz

Ale chodziło o dywan, prawda?

Imbryk

KptSkok @Yolo - naprawdę przesyłałeś Helenie filmiki, jak sobie trzepiesz?

Oh, Ty też?
Mały ten świat, proszę ciebie.

KimUnJest

KptSkok naprawdę przesyłałeś Helenie filmiki, jak sobie trzepiesz?

Kto nie wysyłał kutasa swoim dziewczynom niech pierwszy rzuci kamieniem!

Yolo

KptSkok @Yolo - naprawdę przesyłałeś Helenie filmiki, jak sobie trzepiesz?

A co, też chcesz?

Plotka puszczona przez delikwenta, który nie mógł znieść tego, że ktoś zaburzył pieczołowicie budowany obraz jego relacji.
A człowiek lubi być postrzegany jako wyjątkowy.
Helcia nie wykazała tak niskich instynktów, a w sumie mogłaby w ramach zemsty.

KimUnJest

leto Ale chodziło o dywan, prawda?

Jeszcze w dywan wytarł? 😲

Antoniusz

KimUnJest Kto nie wysyłał kutasa swoim dziewczynom niech pierwszy rzuci kamieniem!

Kurw……. @KptSkok kto nie wysyła kutasa swoim dziewczynom ….ten Ciota !
Rano robię to codziennie, niech dziewczyna tęskni za tą energią.

Nieogradowany

Co się okazuje

Imbryk

Ja pitole.
YT polecił mi właśnie Paprodziada jak gada o związkach, płodności i dzikich wężach.

Pierwsze 1,5 minuty jest OK, dalej nie słucham ale podrzucam tutejszym filozofom: @Johnny @Yolo @HelenaK @Anna .

Nieogradowany

Imbryk Paprodziada

Z Łąki Łan lepszy jest “zając co kic to kloc”!

HelenaK

Imbryk ale podrzucam tutejszym filozofom:

😃

Zapoznam się w wolnej chwili.

leto

Imbryk Paprodziad dobry ziomek, tylko trochę zakręcony

Imbryk

Prawdziwa miłość to Polski Messi i małżonka.
Ja bym chyba rozpierdolił łeb tej pojebce pierdolonej (używam dosłownie jej poziomu językowego). Jej należy się regularna przemoc domowa, bez litości, cierpienie i strach do końca życia.

Biedna jest ta ich córka, wystarczy popatrzeć jak dziecko jest znerwicowane.
Proszę, oryginał:

I wyznanie czystej, bezwarunkowej, pięknej miłości:

Gościu jest totalnym idiotą (nie dlatego że bawił się w Messiego, to było spoko, dlatego że jej nie rzucił),
ale jego żona jest wyjątkowym śmieciem, niewartym życia a już na pewno nie wartym bycia matką. Śmieć.

leto

Imbryk what if the telewizor był kupiony za jej money? Ale w sumie to prawda, powinni ją zamknąć w chlewiku dla świń.

Themotha

Imbryk Biedna jest ta ich córka, wystarczy popatrzeć jak dziecko jest znerwicowane.
Proszę, oryginał:

Ja pierdole, nie widziałem tego wcześniej

Koleś wyhodował sobie w domu totalną patologię

Cóż za słownictwo, przekaz, postawa

Nie dość że tłuste babsko to jakie wulgarne i prymitywne

I to przy dziecku, które widać nie pierwszy raz przeżyło podobno sytuację

Żeby to było na odwrót, to koleś nie miałby życia

« Poprzednia strona Następna strona »