Spotkałem się dziś z kolegą, stary dobry znajomy, który wyjechał dawno temu do Szwecji Umówiliśmy się na piwo, wybraliśmy knajpie i godzinę Wpada w szarej kurtce i koszuli, siada i pijemy Rozmowa zaczęła się na luźne tematy, sport, pogoda, praca, hobby itd Po kilku piwach kolega przeszedł na tematy związkowe i okołozwiązkowe I tu zaczyna się cała historia 😉 Miał, jak twierdzi bardzo dobry związek, z dziewczyną która dawała mu masę sygnałów że jej zależy, że to coś więcej Na brak seksu nie narzekał, dziewczyna była jak twierdzi troskliwa, miła i w porządku Niestety po kilku długich miesiącach znajomości zerwał, co jak twierdzi wprawiło dziewczynę w szok i niedowierzanie Po nitce do głęboko zaczęliśmy drążyć temat, co dlaczego i po co? Okazało się że całe zerwanie było motywowane całkowicie irracjonalnym podejściem Otóż chłopak, pod wpływem braku jakichkolwiek logicznych podstaw, które sugerowały by że jest coś na rzeczy, wykreował w swoim umyślę całą legendę że ta dziewczyna, obecnie go zdradza ( czy oczywiście nie było prawdą) Po jakimś czasie zaczął w to wierzyć i postępować według tego, czyli sprawdzać telefon, stał pod jej domem w nocy, wpadł w pewnego rodzaju obsesje Doszły bardzo silne emocje, uczucia, lęk, niepokój, które przekładały się na coraz częstsze afery Chłopak jak twierdzi był kłębkiem nerwów Pogadaliśmy tak trochę i zapytałem czy miał logiczne podstawy by tak sądzić? Zastanowił się, po chwili odpowiada że nie Więc pytam, to dlaczego zerwałeś? Chwila zdumienia i odpowiada '‘nie wiem’' Kontynuuje dalej, twierdząc że go zdradza, co było nieprawdą Znając temat od podszewki, delikatnie sugerował mu wyjście z tego zaklętego kręgu pytając go Czego się boisz? Odpowiada mi '‘A co strach ma z tym wspólnego?’' Ja mówię że ma, bardzo dużo Dalej kontynuuje mówiąc mu; Wykreowałeś sobie sytuacje, bez żadnych podstaw logicznych, uwierzyłeś w tą historię i zacząłeś działać według niej co spowodowało koniec relacji Pytam go, widzisz ten nonsens? To wszystko działo się tylko w Twojej głowie Chwila zdumienia, chłopak z minuty na minute coraz bardziej się rozkleja, widząc jak idiotyczną decyzje podjął Do czego zmierzam Uświadomiłem mu coś, czego nie widział, uświadomiłem mu jego głęboko zakorzeniony lęk który determinował całe jego jestestwo przekładając się głównie na relacje Otóż, okazało się po kilkugodzinnej rozmowie że został odrzucony przez swojego ojca, nie był do końca dowartościowany przez matkę Jako dziecko chciał spełniać wszystkie normy, by tylko nie zostać odrzuconym, to spowodowało w nim silne podstawy to kreowania sobie w głowie wielu sytuacji, kompletnie pozbawionych sensu, które miały zapobiec odrzuceniu Strach przed porzuceniem, był tak silny że działał według niego w późniejszych relacjach będąc zazdrosnym i zaborczym gościem z ogromną chęcią kontrolowania każdego aspektu życia swojej dziewczyny Często jest tak, że to co uważamy za Nasz problem, jest tylko wierzchołkiem góry lodowej, pod której siedzi coś więcej Jest to pierwotny lęk przed odrzuceniem, potrzeba miłości, której nie doświadczyliśmy Jako dziecko jesteśmy skazani w pewien sposób na rodziców, chcemy miłości, nie dostajemy jej, to robimy wszystko by uzyskać chociaż to by rodzice nie zostawili Nas na pastwę losu, dla dziecka taka możliwość to śmierć Wstaliśmy, zapłaciłem rachunek, poszliśmy na spacer Najprzyjemniejszą chwilą był delikatny uśmiech i wesołe oczy na koniec tego spotkania Lubie, jak coś u ludzi zatrybi, dzięki czemu zmieniają wektor swojego myślenia 😉 To tyle, Wasz psycholog dla ubogich 😆

Themotha To tyle, Wasz psycholog dla ubogich Dzienkujem Pan Psycholok. Masz może stówkę do wtorku poratować?

Akurat odpaliłem polecony podcast, na koniec ktorego jest czytany wiersz. Kapitalny i pasuje do tej rozmowy: Autobiografia w pięciu rozdziałach Rozdział pierwszy Idę ulicą. W chodniku jest głęboką dziura. Wpadam w nią. Jestem zagubiona, bezradna. To nie moja wina. Wygrzebuję się całą wieczność. Rozdział drugi Idę tą samą ulicą. W chodniku jest głęboką dziura. Udaję że jej nie widzę. I znowu w nią wpadam. Nie mogę uwierzyć że jestem w tym samym miejscu, ale to nie moja wina. Znów długo wyłażę. Rozdział trzeci Idę tą samą ulicą. W chodniku jest głęboką dziura. Widzę ją, ale znów wpadam. To przyzwyczajenie. Mam otwarte oczy. Wiem gdzie jestem. To moja wina. Biorę odpowiedzialność, wyłażę natychmiast. Rozdział czwarty Idę tą samą ulicą. W chodniku jest głęboką dziura. Omijam ją. Rozdział piąty Idę inną ulicą. Zwrot “wina” zastąpiłbym słowem “wybór”

Jak w kilku krokach spieprzyć sobie relacje

Yolo

Themotha Strach przed porzuceniem, był tak silny że działał według niego w późniejszych relacjach będąc zazdrosnym i zaborczym gościem

Z moich obserwacji, mając taką silną traumę, los, Bóg, wszechświat czy my sami wybieramy tak, żeby się z tym zmierzyć.
Przeżyć to na nowo. Stąd te wszystkie beznadziejne wybory albo psucie tych, które są ok.
Tacy ludzie lgną do tych którzy nie odwzajemnią ich głodu, albo nieswiadomie prowokują odrzucenie. Nie wierzą że może się udać nawet jeśli wszystko dobrze działa.
U Twojego kolegi wszystko stykało, więc sam sobie stworzył sytuację w której musiał się zmierzyć z tymi emocjami.
Jeśli nic z tym nie zrobi, może nawet całe życie się tak miotać.

Każdy z nas ma jakieś schematy, wzorce. Świadoma droga zaczyna się od wyłapania tych które nam szkodzą, dostrzeżenia ich.
On wie już że spierdolił, teraz musi zrozumieć czemu tak się stało.

Themotha

Yolo Z moich obserwacji, mając taką silną traumę, los, Bóg, wszechświat czy my sami wybieramy tak, żeby się z tym zmierzyć.

Tak, sam to zauważyłem i wspomniałem o tym w którymś z wątków

Przeżywamy to samo, jakby wracamy do tych samych sytuacji, by teraz już świadomie móc zareagować inaczej i '‘wyleczyć’' to co się popsuło

Ale wpierw, operacja na otwartym sercu, to boli, ale ten ból jest konieczny

To w ogólnym rozrachunku jest dla Nas łaską, używając języka biblijnego, ale rozumiemy to po czasie

Często niestety jest tak, że gdy nie rozumiemy wtedy kiedy chcemy, sięgamy po szybsze rozwiązania, które tylko oddalają Nas od prawdziwego wyleczenia

Yolo

Themotha Ale wpierw, operacja na otwartym sercu, to boli, ale ten ból jest konieczny

To w ogólnym rozrachunku jest dla Nas łaską, używając języka biblijnego, ale rozumiemy to po czasie

Tak rozumiem pojęcie cierpienia, które uszlachetnia. Może tak się stać jeśli jest przyjęte i służy do wzrostu.

Co jest bardzo ważne i powinno się to wbijać do głowy każdemu, kto zaczyna pracę z sobą.
Jeśli mamy głębokie traumy i mocne schematy, możemy z tym dużo zrobić i nawet w udany sposób z nimi żyć, ale one odciskają swoje piętno które już zawsze zostanie.
Można to jedynie zaakceptować w otoczce milosci do siebie, wewnetrznego dziecka, zauważać automayzmy które od tego pochodzą i świadomie podejmować wybory.
Bo tu m.in. widać że możemy mieć wolną wolę.

Z wypowiedzi wielu ludzi którzy pomagają innym w pracy nad sobą wynika, że oni sami po latach praktyki i autoterapii, potrafią się jeszcze czasem złapać na wchodzeniu w stare buty.
Ale to już jest coś zupełnie innego niż na początku drogi.

Imbryk

Oglądałem dziś “Mocna kawa nie jest taka zła” od początku do końca.
Pół filmu ryczałem.
Polecam.

Generalnie relacja syna z ojcem-chujem, który miał ojca-chuja. Dramat życiowy, jak własną złośliwością, byciem zgryźliwym niedorozwiniętym chujem spierdolić relację z własnym dzieckiem.

Ale rozumiem, sam ten stary miał ciężkie dzieciństwo więc stał się taki niedobry dla własnych bliskich.

Epizod z pobitym przez rodziców dzieckiem też jest ważny.

Yolo cierpienia, które uszlachetnia

To że “uszlachetnia” to jest kłamliwe i toksyczne pierdolenie.

Po części po prostu niszczy, anihiluje, psuje, pierdoli życie i psychikę.

Natomiast po części czasem może “hartować”, czyli: powodować taką zmianę przekonań, że osoba zmienia swoje przyszłe zachowania na bardziej ją chroniące przed zniszczeniem.

Yolo

Akurat odpaliłem polecony podcast, na koniec ktorego jest czytany wiersz. Kapitalny i pasuje do tej rozmowy:

Autobiografia w pięciu rozdziałach

Rozdział pierwszy

Idę ulicą. W chodniku jest głęboką dziura.
Wpadam w nią.
Jestem zagubiona, bezradna. To nie moja wina.
Wygrzebuję się całą wieczność.

Rozdział drugi

Idę tą samą ulicą. W chodniku jest głęboką dziura.
Udaję że jej nie widzę. I znowu w nią wpadam.
Nie mogę uwierzyć że jestem w tym samym miejscu, ale to nie moja wina.
Znów długo wyłażę.

Rozdział trzeci

Idę tą samą ulicą. W chodniku jest głęboką dziura. Widzę ją, ale znów wpadam.
To przyzwyczajenie.
Mam otwarte oczy. Wiem gdzie jestem. To moja wina.
Biorę odpowiedzialność, wyłażę natychmiast.

Rozdział czwarty

Idę tą samą ulicą. W chodniku jest głęboką dziura.
Omijam ją.

Rozdział piąty

Idę inną ulicą.

Zwrot “wina” zastąpiłbym słowem “wybór”

Yolo

@Imbryk

To, że czegoś nie rozumiesz, nie znaczy że jest “kłamliwym i toksycznym pierdoleniem”.
Po prostu tego nie rozumiesz.

Czasem tylko poprzez cierpienie można iść dalej. Niektóre rzeczy są tak mocne, że wchodzenie w nie powoduje silnene, intensywne i nieprzyjemne doznania. Naturalnym mechanizmem jest ucieczka od tego stanu.
Dopiero świadome zmierzenie się z nim, pozwolenie sobie na tę całą gamę nieprzyjemnych emocji i odczuć, pozwala pójść dalej, Strach mija.

Silnym nie stajesz się rzucając garść mocnych, dosadnych słów. Siłę daje oswojenie własnych demonów, a temu musi towarzyszyć też świadomie przyjęte cierpienie.

Imbryk

Yolo Czasem tylko poprzez cierpienie można iść dalej.

@Yolo serio “można iść dalej” utożsamiasz z “uszlachetnia”?

Yolo Silnym nie stajesz się rzucając garść mocnych, dosadnych słów. Siłę daje oswojenie własnych demonów, a temu musi towarzyszyć też świadomie przyjęte cierpienie.

Zgadzam się.

Yolo

Imbryk @Yolo serio “można iść dalej” utożsamiasz z “uszlachetnia”

Uszlachetnia, w sensie dodaje człowieczeństwa. Jesteś w stanie bardziej przejść ponad swoim ego i zrozumieć drugiego człowieka.

KimUnJest

Yolo Uszlachetnia, w sensie dodaje człowieczeństwa. Jesteś w stanie bardziej przejść ponad swoim ego i zrozumieć drugiego człowieka

Coś w tym jest tylko uświadomić sobie sens tego jest niezwykle trudno, bo cierpienie powodujące traumy, bolesne wspomnienia naturalnie odbierane są negatywnie, powodują dyskomfort, lęk.

Johnny

Yolo dodaje człowieczeństwa

Dodałbym, że konfrontuje z rzeczywistością, która nie jest tak kolorowa jak nasze wizje idealnego, wolnego od cierpienia i obfitującego jedynie w przyjemności życia. Cierpienie w pewien sposób urealnia nas, nakazuje nam zmierzyć się z prawdą i własnymi wyobrażeniami dotyczącymi rzeczywistości, a następnie je odrzucić, co oczywiście jest bardzo bolesne.
Dlatego “wygodniej” jest śnić, oczywiście tylko do czasu, bo rzeczywistość i tak wymusi na nas konfrontację z prawdą, w taki czy inny sposób.

Imbryk

Yolo Uszlachetnia, w sensie dodaje człowieczeństwa. Jesteś w stanie bardziej przejść ponad swoim ego i zrozumieć drugiego człowieka.

Dobrze, rozumiem trochę lepiej, ale wg mnie człowieczeństwa dodaje dopiero pochylenie się nad cierpieniem, jego przeżywaniem, przyczynami, skutkami, pytaniem jak sobie z nim poradzić, jakie mam mechanizmy obronne, racjonalizacje etc.

Kiedyś widziałem film przyrodniczy o jeżozwierzu albo jakimś innym zwierzątku, któremu inny jeżozwierz wystrzelił kolec w sam nos, albo był to jakiś duży kolec z jakiejś rosliny. Biedny zwierz nie potrafił sobie tego wyciągnąć i tak z tym chodził sterczącym z nosa kolcem, a lektor opowiadał że nos jest bardzo unerwiony i go boli. Żal mi go było i pamiętam go do dziś, jakieś 30 lat.

To cierpienie nie dodało jeżozwierzowi człowieczeństwa.

Yolo

Imbryk Dobrze, rozumiem trochę lepiej, ale wg mnie człowieczeństwa dodaje dopiero pochylenie się nad cierpieniem, jego przeżywaniem, przyczynami, skutkami, pytaniem jak sobie z nim poradzić, jakie mam mechanizmy obronne, racjonalizacje etc.

No przecież o tym piszę, określając jako warunek “świadome i przyjęte”
Są dwa sposoby reagowania- najczęściej uciekamy.
Ale kiedy już uda się w tą całą gamę nieprzyjemnych odczuć wejść, przyjąć, wtedy paradoksalnie cierpienie mija ( Twój akt woli to powoduje), a w dłuższej perspektywie posłuży do wzrostu.

Są sytuacje że tak czy owak będziesz cierpiał. Możesz jednak zdecydować co z tym zrobisz.

Imbryk To cierpienie nie dodało jeżozwierzowi człowieczeństwa.

Serio widzisz podobieństwo między bólem fizycznym, a tym co próbuję pokazać?

Rozwiany

Żadne tam cierpienia i bóle nie uszlachetniają i bardziej nie uczłowieczają.

Tu mamy do czynienia z przyczynowością i jej skutkiem.
Fajnie, że @Themotha uzmysłowił koledze co było przyczyną jego reakcji.

A teraz idźcie czynić Ziemię poddaną.

Imbryk

Yolo Serio widzisz podobieństwo między bólem fizycznym, a tym co próbuję pokazać?

Ból fizyczny to cierpienie najbardziej dotykające.

Ból psychiczny czy cierpienie psychiczne to w 90-100% rozczarowanie że to co oczekiwaliśmy w fantazjach nie jest tym co się dzieje rzeczywiście.

Yolo

@Themotha

Podaj koledze, opisuje fachowo jego zachowanie. Podrzucone przez kogoś, kto ogranicza się tylko do czytania forum-
https://www.medonet.pl/choroby-od-a-do-z/choroby-i-zaburzenia-psychiczne,syndrom-otella---na-czym-polega--jak-sie-przejawia--jakie-sa-jego-przyczyny-i-jak-go-leczyc,artykul,1733855.html

HelenaK

Nie no ale syndrom Otella, to to nie jest, chyba, że kolega @Themotha grzeje w palnik tak, że zdążył sobie uszkodzić oun od alko. Tego akurat nie da się wyleczyć, można sedować.

Yolo Podrzucone przez kogoś, kto ogranicza się tylko do czytania forum-

To może niech się bardziej jeszcze dokształci, bo znowu wyszedł podwórkowy psycholog.
Nie masz wiedzy teoretycznej, żeby rozumieć, co czytasz.

Yolo

Imbryk Ból fizyczny to cierpienie najbardziej dotykające.

Mieszasz jedno i drugie.
Ja piszę o jednym, Ty pokazujesz jako przykład drugie odnosząc się do moich wypowiedzi.

Imbryk Ból psychiczny czy cierpienie psychiczne to w 90-100% rozczarowanie że to co oczekiwaliśmy w fantazjach nie jest tym co się dzieje rzeczywiście

Chyba najbardziej boli strata, ale jak ktoś ma mocne traumy to bardzo boli dotykanie ich.
Rozczarowanie też, kiedy miało się realne podstawy do oczekiwań.

To o czym piszesz, rozczarowanie bazujące na fantazji, jest gdzieś dalej.

Anna

Imbryk Ból fizyczny to cierpienie najbardziej dotykające.

Ból psychiczny czy cierpienie psychiczne to w 90-100% rozczarowanie że to co oczekiwaliśmy w fantazjach nie jest tym co się dzieje rzeczywiście.

Odrzucenie przypomina ból fizyczny. Obrazowanie neurologiczne mózgu pokazuje że odrzucenie przez inne osoby, brak akceptacji czuje się jak ból fizyczny.

Np. badania fMRI osób ze złamanym sercem pokazały aktywne mechanizmy w mózgu podobne do tych, które są aktywowane, podczas odczuwania bólu fizycznego. Ból emocjonalny był oceniany jako równoważny z fizycznym „prawie nie do zniesienia”, przy czym ból fizyczny rzadko utrzymuje się na tak bardzo wysokim poziomie przez dłuższy czas, natomiast ból psychiczny może utrzymywać się miesiącami dlatego cierpienie emocjonalne może być bardziej negatywne niż te spowodowane bólem fizycznym.

Themotha

HelenaK Nie masz wiedzy teoretycznej, żeby rozumieć, co czytasz.

Katolicy;

Themotha

HelenaK Nie no ale syndrom Otella, to to nie jest, chyba, że kolega @Themotha grzeje w palnik tak, że zdążył sobie uszkodzić oun od alko. Tego akurat nie da się wyleczyć, można sedować.

Kolega jest skrajnie niedowartościowany

Podejrzewam też, na tyle ile wiem, że to nie jedyny silny demon z którym się zmaga

Bo widać po Nim że prowadzi bardzo intensywne wewnętrzne batalie i chuj wie jak to się skończy w jego przypadku

Themotha

HelenaK grzeje w palnik tak, że zdążył sobie uszkodzić oun od alko. Tego akurat nie da się wyleczyć, można sedować.

Nie pije nałogowo

Ale ja jeszcze w nawiązaniu;

Otóż historia zna takie przypadki, gdzie człowiek całkowicie pogodził się ze swoją sytuacją, złożył rękawice

I wtedy dostał mocy, dzięki czemu zmienił to co według Niego, zmienić się nie dało wcześniej

Był tak pogodzony ze swoim życiem, że zniknęła bariera emocjonalna, która uniemożliwiała mu zmianę

Anna

Themotha Wstaliśmy, zapłaciłem rachunek, poszliśmy na spacer

Najprzyjemniejszą chwilą był delikatny uśmiech i wesołe oczy na koniec tego spotkania

Lubie, jak coś u ludzi zatrybi, dzięki czemu zmieniają wektor swojego myśleni

Sama wiedza nie uzdrawia, tylko pokazuje gdzie nam może ubywać, skąd się to wzięło. Każdy ma jakieś słabsze kawałki, tylko, że bez pokazania tego drugiemu nie będzie żadnej prawdziwej relacji. Potrzebujemy się prześwietlać w życzliwych oczach innych, dlatego fajnie, że umiałeś wesprzeć kolegę.

Themotha widać po Nim że prowadzi bardzo intensywne wewnętrzne batalie i chuj wie jak to się skończy w jego przypadku

Przy tym na co wskazujesz powinien rozpoznać w sobie i stale odrzucać myśli typu:

-Tej wady nie pokonasz nigdy,
-Zawsze się myślisz
-Zawiodłeś
-Nie wybaczą Ci.
-Wszyscy myślą o tobie zle
-odkryli cie jesteś nagi
-Nie próbuj się poprawić, tylko tracisz czas
-Nie zasługujesz na miłość
-Zamknij się, zniknij, uciekaj
-Powinieneś być kimś innym itp.

Następna strona »