Zakładam ten wątek na prośbę @Meg4tron - temat jest bardzo obszerny i tu go jedynie nieco liznę. Większość kierunków w psychologii przyjmuje, że jako ludzie dzielimy wiele tych samych potrzeb - chcemy czuć się akceptowani, chciani, lubiani, kochani, “przyjęci” tacy, jacy jesteśmy - w skrócie - że jesteśmy zaprogramowani do szeroko pojmowanej “miłości” (i tym terminem pomocniczo będę się posługiwał w dalszej części tego wpisu). Mamy również oczywiście potrzebę bliskości fizycznej, o różnym nasileniu, co wynika m.in. z tego, na ile te potrzeby były zaspokajane we wstępnej fazie naszego życia. Nie lubię uogólnień, uważam je za dosyć duże zniekształcenie poznawcze (pozdrowienia dla redpillersów), niemniej jednak jak żyję nie spotkałem człowieka, który by tych potrzeb nie posiadał i w jakiś sposób tego nie objawiał. Strategii na ich zaspokojenie jest bowiem nieskończona ilość, są one zdrowe (np. związek, przyjaźń), jak i mniej zdrowe - potrafimy zastępować “miłość” alkoholem, jedzeniem, kompulsywnym seksem, masturbacją, zbieraniem lajków, uznaniem w pracy, przynależnością do grupy wyznającej określone poglądy, w której będziemy doceniani, o ile się dopasujemy do głównego przekazu (np. takie fora jak BS) i tak dalej. W skrócie - zawsze chodzi o wytworzenie w sobie pewnego stanu emocjonalnego, który da nam odczucia zbliżone do bliskości emocjonalnej czy też fizycznej, przyjemności, która jest z tym związana. Ta część zagadnienia omówiona jest dobrze w poniższym filmie, który bardzo polecam: O tym, jak istotne są to dla nas potrzeby świadczy nasze życie, które zorganizowane jest wokół tego, by je zaspokoić - część z nas pracuje, ćwiczy, katuje się dietą, dba o rozwój intelektualny, by za pewien czas “odebrać nagrodę” (dziękuję @KptSkok za to trafne określenie) w postaci miłości jakiejś urodziwej niewiasty (nie wierzę nikomu, kto twierdzi, że ćwiczy dla samego siebie - podświadomie chcemy się podobać babom, a nie sobie, czysta biologia), część pracuje, by mieć pieniądze, za które kupi sobie substytuty “miłości”. I tak dalej. No i teraz powstaje pytanie - dlaczego tak wiele osób będących w związkach albo mających potencjał, żeby taki związek mieć zamiast tworzyć bliską, głęboką emocjonalnie więź ze swoim partnerem/partnerką i karmić swoje potrzeby w zdrowy sposób zadowala się substytutami? Odpowiedzi na to pytanie może być bardzo wiele. Pierwsza - związki (i ogólnie relacje) są trudne, nawet bardzo. To nie tylko przyjemne uczucia, ale i te nieprzyjemne. Często nie mamy w sobie przestrzeni na to, by je pomieścić, akceptować, nie zostaliśmy tego nauczeni, nie wolno było nam się złościć czy smucić, mamy bardzo ubogi katalog reakcji emocjonalnych (w efekcie mężczyźni poprzez wkurw mogą w sposób dalece ułomny i nieefektywny wyrażać bardzo wiele emocji). Nie czujemy się bezpiecznie z tym, co faktycznie czujemy. Mamy pewien obraz samego siebie - trudno nam znieść to, że wkurzamy się na partnerkę, jesteśmy nią rozczarowani, frustruje nas. To całkowicie normalne, że tak będzie - w końcu mamy do czynienia ze zwykłym człowiekiem. Ukrywamy te uczucia, a niewyrażone oddalają nas od partnerki = nie ma bliskości. Druga - bliskość źle nam się kojarzy. Ma to związek bądź z naszymi pierwszymi doświadczeniami z dzieciństwa (nasi opiekunowie mogli nas nie akceptować, być wobec nas krytyczni, odrzucający, niedostępni emocjonalnie) bądź z wcześniejszymi związkami, w których doznaliśmy silnych, negatywnych przeżyć. W efekcie bliskość kojarzy nam się z bólem, unikamy jej, boimy się powtórki z rozrywki. Chcemy być blisko (nie da się pozbyć tej potrzeby), a jednocześnie nie potrafimy tej bliskości przyjąć, gdy ktoś nam ją chce zaofiarować. Trzecia - niskie poczucie własnej wartości, uważamy się za tak dalece niedoskonałych i wadliwych, że w zasadzie jesteśmy pewni tego, że druga strona nas odrzuci albo będzie z nas niezadowolona. Czwarta - zbyt wysokie oczekiwania w stosunku do partnerki, nie do spełnienia dla normalnego człowieka (czyt. szukanie “himalajki”). Piąta - zaburzenia lękowe, depresja, choroby psychiczne. Szósta - nieumiejętność komunikowania własnych potrzeb. Siódma - odrzucanie własnych potrzeb jako “kobiecych”, “niemęskich”, “prawdziwy mężczyzna potrzebuje kobiety tylko do ruchania” i tak dalej. Wiele osób racjonalizuje swój lęk przed bliskością (z moich obserwacji - bardzo wiele z nich wybiera takie ideologie jak redpill czy MGTOW) przekonując całe swoje otoczenie, że samotność jest zajebista i najlepsza dla nich. Ewentualnie definiują samych siebie jako “introwertyków”, nie zdając sobie sprawy z tego, że i takie osoby potrzebują być blisko z drugim człowiekiem. Takich ancymonów rozpoznacie je po tym, że są bardzo aktywne w internecie na różnych forach. Każdą perspektywę i sposób myślenia da się zmienić, zmieniając tym samym własny świat. I do tego zachęcam każdego, kto zauważa u siebie problemy opisane w tym wątku. Sama terapia lęku przed bliskością uznawana jest za najtrudniejszą do przeprowadzenia, bo lęk zakorzeniony jest głęboko w przeszłych doświadczeniach. Moim zdaniem jednak warto. A czy łatwo znaleźć osobę, która nadaje się do związku czy też przyjaźni to materiał na zupełnie inny wątek.

Johnny zbieraniem lajków Mimo powyższego dałem lajka! Ostatnio rozmawiałem z kumplem, który ma fatalny kontakt z dziećmi (mieszkają po rozwodzie z matką), kobietę która przychodzi tylko na ruchanie i/lub sporadyczne “przebywanie razem” i zapierdol w r9bocie od rana do nocy. Mówi że brak bliskiej osoby, przytulenia rano doprowadził go do totalnej depresji i braku chęci do życia. Pogłębia swój alkoholizm i zaniedbuje zdrowie. Także wszystko zgodnie z Twoim wpisem.

Johnny jako ludzie dzielimy wiele tych samych potrzeb - chcemy czuć się akceptowani, chciani, lubiani, kochani, “przyjęci” tacy, jacy jesteśmy Dodałbym że większość ludzkich motywacji to chęć ‘zasłużenia’ na miłość i uznanie, dlatego wielu ludzi po osiągnięciu tego tzw sukcesu, czuje pustkę prowadząca do depresji. Pracując nad sobą, też możemy wpaść w to samo zaklęte koło. Uważamy że pracujemy by się uwolnić od tych deficytów i ich skutków a tak naprawdę często chcemy być doskonali, bo uważamy że wtedy naprawdę zasłużymy na miłość. Warto o tym wiedzieć. Stąd, nie potrafimy się często przyznać do błędów, wypadków, tego że coś się nie udało Zabijamy autentyczność i boimy się odrzucenia. Dlatego wychowanie dzieci to najbardziej odpowiedzialna robota świata.

Nieogradowany Mówi że brak bliskiej osoby, przytulenia rano doprowadził go do totalnej depresji i braku chęci do życia. Przynał się do tego a to już jest bardzo dużo. Johnny Wiele osób racjonalizuje swój lęk przed bliskością (z moich obserwacji - bardzo wiele z nich wybiera takie ideologie jak redpill czy MGTOW) przekonując całe swoje otoczenie, że samotność jest zajebista i najlepsza dla nich. Ewentualnie definiują samych siebie jako “introwertyków”, nie zdając sobie sprawy z tego, że i takie osoby potrzebują być blisko z drugim człowiekiem. Takich ancymonów rozpoznacie je po tym, że są bardzo aktywne w internecie na różnych forach. Tak ogólnie, jak obserwuje ludzi, rozmawiam itp to bardzo dużo ludzi udaje, wypiera, nosi jakieś maski, nie przyznaje się przed sobą. Dużo prądu się na to marnuje. Themotha chcemy być doskonali Jest mały problym. Doskonałości nie ma xD

Johnny To prawda, ja cierpię na lęk przed bliskością. Niby wielu rzeczy jestem świadoma, ale wiedza to jeszcze nie działanie. Punkt 4 (zbyt wysokie oczekiwania wobec innych) bierze się (moim zdaniem!) z przerzucenia odpowiedzialności za punkt 3 na innych. Generalnie ludzie toksyczni to ludzie tchórzliwi. Wreszcie punkt 6 (nieumiejętność komunikowania własnych potrzeb) to w rzeczywistości porzucenie kontaktu z samym sobą. Wynika z tego najczęściej nie tyle nieumiejętność komunikowania- co brak w ogóle świadomości ich istnienia- wtedy zaczynamy instynktownie szukać kogoś kto nam powie, oczywiście w granicach naszej strefy fantazji i strefy komfortu. Człowiek jest dziwnym stworzeniem, które w pewnym sensie tworzy samego siebie. Odnoszę też wrażenie, że mężczyzn ogólnie cechuje większy strach przed porażką. To jest ciężki orzech do zgryzienia, bo nie mylą się tylko Ci, co nic nie robią 😉 Dzięki za film i za temat. Swoją drogą, o ile mnie pamięć nie myli @Johnny - kiedyś chyba chodziłeś na terapię. Od razu trafiłeś na dobrego specjalistę?

Meg4tron Doskonałości nie ma xD Nie ma i nie będzie. Ludzie cierpią, bo się non stop porównują do innych, by się dobrze umiejscowić w stadzie. Sami się nakręcamy. Tak jak w dzieciństwie próbowaliśmy zaimponować rodzicom, tak ten nieprzepracowany schemat, przerzucany na innych Nie możemy odpuścić, bo kojarzy nam się to z porzuceniem przez tych od których czegoś chcemy a czego Nam nie dali, bądź według Nas powinni dać. Zapomnieliśmy tylko, że My sami za pomocą rodziców stworzyliśmy ten kierat dla siebie i jesteśmy ciągle nie zaspokojeni i nieszczęśliwi z tego powodu Zbyt duże wymagania, ale i spełnienie tych wymagań, to depresja Bo deficyty nie zostały uzupełnione, bo czas na je uzupełnienie minął…w dzieciństwie Tak jak ze wzrostem. Jest czas na rośnięcie, potem możemy rosnąć…ale w brzuch

Meg4tron bardzo dużo ludzi udaje, wypiera, nosi jakieś maski, nie przyznaje się przed sobą Wszyscy tak robimy, w różnym stopniu. Moim zdaniem nie da się całkowicie uodpornić na lęk przed odrzuceniem - reakcją automatyczną zawsze w pewnych warunkach będzie kłamstwo, wybielanie się, unikanie, zakładanie maski. aloha Od razu trafiłeś na dobrego specjalistę? Nie, z perspektywy czasu uważam, że były (bo chodziłem do dwóch różnych terapeutek) raczej kiepskie - sprzedały mi kilka nietrafionych koncepcji, które wyprowadziły mnie na manowce i wszystko spowolniły. To problem, jeśli chodzi o terapie - są terapeuci bardzo zakochani we własnych interpretacjach, tłumaczący bardzo proste zjawiska w pokrętny sposób (np. fakt zwykłego spóźnienia się na sesję może być interpretowany jako Twój opór przed zmianą). Unikać takich jasnowidzów, tym bardziej, że jako osoba zależna od terapeuty nieświadomie będziesz go idealizować (i nic się z tym nie da zrobić!). Ale i tak jestem im wdzięczny - były bardzo dobre momenty w obu terapiach, coś dzięki nimi rozpocząłem, pewien proces, który trwa w zasadzie do dzisiaj, od jakichś 10 lat. Z bliskością miałem ogromne problemy, a teraz sobie radzę całkiem nieźle, widzę progres, który zrobiłem przez ten cały czas. Uczestniczyłem też w kilku warsztatach terapeutycznych, z różnym skutkiem - niektórzy prowadzący mieli dużo większe problemy ze sobą niż uczestnicy warsztatów 🙂 Pamiętaj, że idealnych terapeutów nie ma, to tylko ludzie tacy jak my, różnią się od nas wyłącznie tym, że ukończyli kurs i mają uprawnienia do prowadzenia psychoterapii. Dobry terapeuta nie powinien Cię osądzać czy oceniać, a dać Ci przestrzeń do wyrażenia tego, co jest trudne. Sprawdzić posiadanie certyfikatów, niekoniecznie kierować się opiniami w necie (niektórzy sami namawiają pacjentów, żeby wystawiali im dobre opinie), a raczej tym czy czujemy się przy danym terapeucie bezpiecznie (wymóg konieczny!) i próbować, według mnie warto.

Johnny Szósta - nieumiejętność komunikowania własnych potrzeb Co więcej NIEZNAJOMOŚĆ własnych potrzeb. Brak wglądu w siebie najczęściej prowadzi do płyniecia z prądem i “marnowaniem” życia. Ciekawie o tym mówi Marcin Wąsik

Johnny Pamiętaj, że idealnych terapeutów nie ma, to tylko ludzie tacy jak my, Dlatego bardzo dobrze działają terapie grupowe, gdzie dostajesz feedback od ludzi mierzących się z tym samym problemem.

Johnny Większość kierunków w psychologii przyjmuje, że jako ludzie dzielimy wiele tych samych potrzeb - chcemy czuć się akceptowani, chciani, lubiani, kochani, “przyjęci” tacy, jacy jesteśmy - w skrócie - że jesteśmy zaprogramowani do szeroko pojmowanej “miłości” Raczej rzekłbym do życia w grupie, stadzie. Człowiek jakoś tak jest zaprogramowany, że potrzebuje innych ludzi i nie koniecznie do celów związkowych. Nieogradowany kobietę która przychodzi tylko na ruchanie i/lub sporadyczne “przebywanie razem” i zapierdol w r9bocie od rana do nocy. Mówi że brak bliskiej osoby, przytulenia rano doprowadził go do totalnej depresji i braku chęci do życia. Pogłębia swój alkoholizm i zaniedbuje zdrowie. Dziwne żeby było inaczej. Pracując od rana do nocy oraz w wolnym czasie alkoholizując się nie ma czasu na szukanie odpowiedniej osoby do przytulania-związku.

aloha To prawda, ja cierpię na lęk przed bliskością A może to nie jest lęk przed bliskością, tylko lęk przed odrzuceniem?

Lęk przed bliskością

Nieogradowany

Johnny Zgaduję, że podobnie jak ja najwięcej atencji i bezpośrednich propozycji seksu dostajesz właśnie od kobiet 40+.

Atencji dostaję dużo od kobiet w każdym przedziale wiekowym ale bezpośrednie propozycje seksu praktycznie tylko od tych w okolicach 40. Ma to jak sądzę związek z

Johnny Przeciętna 40-tka ma świadomość, że to często ostatnie chwile jej atrakcyjności i ją po prostu nagminnie testuje.

Dodatkowo starsze babki wiedzą już, że faceci są kiepscy we flirty i trzeba im pomóc, dlatego są bardzie “aktywne”.

Jakbyś dał radę znaleźć te badania to byłbym wdzięczny. Na razie wnioskujemy z naszych, WĄSKICH siłą rzeczy, obserwacji.

Johnny O ile w przypadku 20-tki okres promocyjny trwa często nawet do 2 lat, o tyle w przypadku 40-tki to często góra 2 miesiące, szczególnie, gdy kobieta osiągnie swój podstawowy cel, ukryty za tą manifestowaną seksualnością. Potwierdzają to wszyscy moi znajomi, którzy spotykają się z rówieśnicami.

Świetna obserwacja! Nie miałem tej świadomości.
Ciekawe czy @KptSkok potwierdzi to za pół roku. Jako chłop z górnych 5% powinien mieć dużo dłuższy okres promocyjny, czego mu oczywiście serdecznie życzę!

Johnny Owszem są wyjątki, tzw. dowody anegdotyczne, kuguarzyce. Ale to zdecydowana mniejszość.

@Sydney trafiłeś perełkę! xD

A mówiąc poważnie, jest jakiś odsetek kobiet z ponadprzeciętnymi potrzebami i to im się nie zmienia z wiekiem.
Choć znam jedną kobietę uzależnioną od seksu, która przeszła skuteczną terapię. Poznałem ją już jako zdrową i nie bardzo mogłem później uwierzyć w opowieści naocznych świadków jej wcześniejszych wyczynów. Powiem więcej, jako zły człowiek postanowiłem sprawdzić jej “odporność na pokusy” i zdała celująco. To chyba jedyny znany mi przypadek pełnego wyzdrowienia z seksoholizmu.

Johnny

Rozwiany Ale czy to kwestia wyłącznie wieku czy może też doświadczenia?

Nie wiem. Myślę, że natura głupia nie jest - masz się zakochać (z wzajemnością) i w czasie trwania haju hormonalnego gździć się tak często, jak to możliwe, by finalnie się rozmnożyć.
Dlatego młodym chce się (z reguły!) bardziej niż starszym. No i u starszych więcej kalkulacji, bo i hormony tak nie buzują - można do związku podejść bardziej na chłodno.
Ale to tylko takie teoretyczne dywagacje.

Rozwiany Co masz na myśli pisząc o ukrytych celach?

Związek (najlepiej w jakiś sposób przypieczętowany), ale i zwyczajne towarzystwo faceta, jego uwaga, możliwość rozmowy z kimś i spędzania razem czasu, wspólne mieszkanie razem, wychodzenie na miasto, imprezę, do kina, teatru.
Niekoniecznie dostęp do słynnych “zasobów” 😃

Nieogradowany Jakbyś dał radę znaleźć te badania to byłbym wdzięczny.

No za chuja nie umiem tego znaleźć, pamiętam, że były przeprowadzone na bardzo dużej próbie, rzędu prawie pół miliona osób, więc wydały się bardzo wiarygodne.

Nieogradowany Jako chłop z górnych 5%

Potwierdzam, w swoim przedziale wiekowym zdecydowanie taki jest.

Sydney

Johnny Zgaduję, że podobnie jak ja najwięcej atencji i bezpośrednich propozycji seksu dostajesz właśnie od kobiet 40+.
Do niedawna również tłumaczyłem to sobie podobnie jak Ty - że te starsze są bardziej rozbuchane seksualnie niż te młodsze.
Jak dorzuci się do tego wszechobecną propagandę w mediach, że 40 to nowe 20 to uzyskujemy zakrzywiony obraz sytuacji.

No ale nie - badania są w tej mierze dosyć precyzyjne, spadek poziomu estrogenu (suchość pochwy, często brak możliwości osiągnięcia orgazmu), wzrost poziomu prolaktyny, zbliżająca się menopauza, z wiekiem w znacznym stopniu maleje ilość odbywanych stosunków i zainteresowanie seksem u obu płci. Czysta natura, seks jest narzędziem prokreakcji, a w tym wieku nie jest to już potrzebne. Nie mogę znaleźć materiału na YT, w którym było to świetnie omówione - jak znajdę to go tu wrzucę.

Oczywiście, że tak.

Nieogradowany @Sydney trafiłeś perełkę! xD

hehehehehe nie ma żadnych perełek. ;D

Rozwiany Co masz na myśli pisząc o ukrytych celach?

Znaleźć żywiciela może? XD - skrót myślowy proszę się nie zesrać

Imbryk To co z tą bliskością, macie lęk czy nie macie?

Nie ma się czego bać ale trzeba mieć świadomość, że bliska relacja z druga osobą to potencjalnie bolesne doświadczenie w przyszłości.
Jest jak jest, trzeba się z tym pogodzić.

Rozwiany

Johnny O ile w przypadku 20-tki okres promocyjny trwa często nawet do 2 lat, o tyle w przypadku 40-tki to często góra 2 miesiące, szczególnie, gdy kobieta osiągnie swój podstawowy cel, ukryty za tą manifestowaną seksualnością. Potwierdzają to wszyscy moi znajomi, którzy spotykają się z rówieśnicami.

Ale czy to kwestia wyłącznie wieku czy może też doświadczenia?

Co masz na myśli pisząc o ukrytych celach?

aloha

Rozwiany O ile w przypadku 20-tki okres promocyjny trwa często nawet do 2 lat, o tyle w przypadku 40-tki to często góra 2 miesiące, szczególnie, gdy kobieta osiągnie swój podstawowy cel, ukryty za tą manifestowaną seksualnością. Potwierdzają to wszyscy moi znajomi, którzy spotykają się z rówieśnicami.

Ale czy to kwestia wyłącznie wieku czy może też doświadczenia?

Jestem kobietą i uważam, że jedno wynika z drugiego. 19-letnia ja powiedziałaby, że z chłopakiem to trzeba parę dobrych lat pochodzić by się panicz łaskawie na coś zdecydował. Dzisiaj puknęłabym w łeb każdą laskę prezentującą takie głupie myślenie.🤣 Nie jestem odosobniona w takich wnioskach xD Nie widzę tu powiązania z libido, nie spadło mi przez ten czas. 🤷‍♀️, choć nie wątpię, że z wiekiem pewnie łatwiej je kontrolować.

Nieogradowany

Johnny No za chuja

Trzymam Cię za chuja, znaczy się za słowo, że tak mówią badania.

Johnny Potwierdzam, w swoim przedziale wiekowym zdecydowanie taki jest.

Widziałem tylko na zdjęciach ale cieszę się, że potwierdzasz. To znaczy, że jesteśmy jak ci Trzej Muszkieterowie, N A J Z A J E B I S T R Z E J S I
xd

JAL

Johnny Dlatego młodym chce się (z reguły!) bardziej niż starszym. No i u starszych więcej kalkulacji, bo i hormony tak nie buzują - można do związku podejść bardziej na chłodno.
Ale to tylko takie teoretyczne dywagacje.

Ale mocno je potwierdza stan faktyczny:
https://bedbible.com/sex-frequency-statistics/

A propos hormonów - wzrost libido u kobiet po 40tce wiązany jest z poczuciem wyzwolenia, skokiem poziomu testosteronu we wczesnej menopauzie i próbom wykorzystania ostatniego okienka prokreacyjnego. Linki niżej.

Johnny Nie wiem. Myślę, że natura głupia nie jest - masz się zakochać (z wzajemnością) i w czasie trwania haju hormonalnego gździć się tak często, jak to możliwe, by finalnie się rozmnoży

Też tak uważam. Posunąłbym się do rozwinięcia stwierdzenia, że kulturowy wydźwięk seksu jest podkreślony głownie właśnie przy współżyciu kobiet, które w ciążę z racji wieku zajść już nie mogą. Gdyby tylko natura to organizowała, osobniki postmenopauzalne umierałyby, tak jak u większości ssaków (albo nie angażowałyby się w zbliżenia). Obserwowalne np. u mieczników długie życie po zaprzestaniu zachowań reprodukcyjnych przypisywane jest zwiększonej konieczności do opieki nad potomstwem/stadem podobnie jak u ludzi.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3433273/
https://www.psychologytoday.com/intl/blog/talking-apes/202209/why-women-dont-enjoy-sex-as-much-as-men
https://www.bbc.com/news/health-41230891
https://www.webmd.com/sex-relationships/features/why-women-lose-desire-for-sex
https://www.memorialcare.org/blog/why-i-feel-more-sexual-my-40s
https://www.allohealth.care/healthfeed/libido/sudden-increase-in-libido-female-40s

Opierając się na powyższych widać np., że mężczyźni po 60tce współżyją raczej z młodszymi kobietami, albo, że współżycie w małżeństwach jest częstsze niż w związkach nieformalnych tylko do 35 roku życia.

Johnny Jest to pogląd niepoprawny politycznie, ale jak najbardziej się pod nim podpisuję.
Bycie przyklepanym w 100% to największy antyafrodyzjak.

Jak się do tego odnosi większość poradników? “Porozmawiaj z nią” 🙂 Moim zdaniem to jeszcze pogłębi problem.

Rozwiany

Nieogradowany To znaczy, że jesteśmy jak ci Trzej Muszkieterowie, N A J Z A J E B I S T R Z E J S I

Oraz jestem ja!
D’artagnan 😀 🤟

Uf
Mogli wymyślić łatwiejsze imię.

Nieogradowany

Rozwiany Oraz jestem ja!

Trudno, co zrobić!

Rozwiany

Nieogradowany Trudno, co zrobić!

Dzięki za pokrzepienie.

Themotha

JAL Jak się do tego odnosi większość poradników? “Porozmawiaj z nią” 🙂 Moim zdaniem to jeszcze pogłębi problem.

Poradnik propaguje to co schematyczne i poprawne politycznie a nie to co działa. A to co działa jest nie w smak czytelnikom takich wypocin, czyli głównie kobiet🙂

Brak czytelników, to brak zasięgów i pieniędzy

JAL Moim zdaniem to jeszcze pogłębi problem.

Zdecydowanie. Bo kobieta już wcześniej zdecydowała że kopnie swojego mena w dupę. Teraz każde męskie tłumaczenie bądź próba ‘naprawy’ będzie traktowane jako podważenie jej decyzji 😁

Innymi słowy, mężczyzna zaczyna przeszkadzać i być kulą u nogi 🙂

Ale to często na własne życzenie, bo dał się swojej babie wykastrować, oddając w jej ręce SPRAWCZOŚĆ w związku 🙂

Czemu oddał sprawczość? Bo został często wychowany głównie przez matkę, która w synie znalazła sobie zastępczego męża i robiła za niego wszystko

Ale to trochę szerszy temat, opisałem go dość oględnie 🙂

Imbryk

To co z tą bliskością, macie lęk czy nie macie?

Ja lubię bliskość z miłą mi osobą.
Ale bliskość to nie mieszkanie razem czy współposiadanie konta w banku.

To coś między fizycznością a emocjonalnością oraz komfortem psychicznym.

Johnny

Sydney trzeba mieć świadomość, że bliska relacja z druga osobą to potencjalnie bolesne doświadczenie w przyszłości

Oczywiście, i tak jest w zasadzie z każdą aktywnością - uprawianie sportu to ryzyko kontuzji, jazda autem to potencjalna możliwość śmierci w wypadku, wychodzenie między ludzi to ryzyko zakażenia jakąś groźną chorobą.
Takie jest życie i tyle - nie jest bezpieczne, urodziliśmy się po to, żeby za jakiś czas umrzeć.
Można przeżyć ten czas w piwnicy i niczego nie doświadczyć, ale czy tego naprawdę chcemy? Czy tego życzylibyśmy naszym dzieciom?
Biorąc pod uwagę dosyć jednoznaczne badania na temat wpływu izolacji na zdrowie psychiczne myślę, że tu ryzyko warte jest podjęcia.

P.S. Dobrze Cię widzieć znowu na forum, mam nadzieję, że wiersz się spodobał 😉

aloha

Themotha
Raczej nie, przynajmniej nikt tego u mnie nie zdiagnozował do tej pory.
Swoją drogą, ogólnie facet mi za bardzo słodził, wytrzeszczając oczy po tym co ode mnie usłyszał. Coś czuję, że się z nim pożegnam i wezmę się za poszukiwanie kogoś innego.

Przepraszam, że odpisuję dopiero teraz.

« Poprzednia strona Następna strona »