Droga Społeczności, Chciałbym zwrócić się do Was z poważnym problemem, z którym muszę się zmierzyć. Jakiś czas temu doświadczyłem sytuacji, która miała ogromny wpływ na moje życie i do dzisiaj wpływa na moje samopoczucie psychiczne. Jeden z Waszych kolegów zapewnił mnie, że jest to bezpieczne miejsce, aby podzielić się tą historią i ewentualnie uzyskać wsparcie i rady. 5 lat temu poznałem pewną osobę na innym forum internetowym, rozmawialiśmy sobie o różnych rzeczach. Niestety, ta znajomość przerodziła się w koszmar. Osoba ta okazała się być chora psychicznie i publicznie oskarżyła mnie o romans z nią, co było całkowicie fałszywe. Co więcej, podała na forum moje imię, nazwisko, zawód i miasto, narażając mnie na publiczny lincz. Zanim informacje te zostały wyczyszczone przez administrację wylało się na moją głowę wiadro pomyj, niektórzy znaleźli mnie nawet na facebooku i tam zaczęli wyzywać. Próbowałem się tłumaczyć, ale ostatnie poległem, werdykt był już wydany, po prostu odszedłem z tamtego miejsca (z bólem, bo bardzo je lubiłem). Rezultatem tego wydarzenia były objawy PTSD, nocne koszmary i ogólna trauma, która trwała przez wiele tygodni. Moje relacje osobiste, zwłaszcza z rodziną, ucierpiały z powodu tych fałszywych oskarżeń. Przez długi czas zmagałem się z bezsennością i niepokojem psychicznym. Obecnie, gdy uczestniczę w nowym forum bądź jakiejś wirtualnej przestrzeni, każde publiczne atakowanie mojej osoby, próby ośmieszenia czy zdewaluowania mojej tożsamości, wywołują powrót tamtych traumatycznych przeżyć. Reaguję bardzo impulsywnie, co z kolei prowadzi do kolejnych problemów emocjonalnych. Wcześniej takie reakcje nie miały miejsca. Nie doświadczam tego, gdy takie ataki dzieją się poza internetem, w świecie realnym - tu jestem taki jak dawniej. Zwracam się do Was z prośbą o pomoc i zrozumienie. Moje doświadczenie pokazuje, jak ważne jest utrzymanie bezpiecznego i szanującego środowiska online. Jeśli ktoś z Was ma doświadczenie w radzeniu sobie z tego rodzaju sytuacjami, byłbym bardzo wdzięczny za porady. Byłem na terapii, która pomogła mi się uporać z objawami PTSD, ale nie zneutralizowała tego “zapalnika” - zdaniem terapeuty będę tak mieć już zawsze. Czy według Was da się coś z tym zrobić? Szkoda mi unikać dyskusji, bardzo je lubię. Z poważaniem, Waran

waranzkomodo Z poważaniem, Waran Cześć @waranzkomodo , nie będę się mega rozpisywał ale zauważam od razu na szybko kilka punktów do przemyślenia - nawet kilkukrotnego: waranzkomodo Byłem na terapii, która pomogła mi się uporać z objawami PTSD, ale nie zneutralizowała tego “zapalnika” - zdaniem terapeuty będę tak mieć już zawsze. “Będę tak mieć już zawsze” jest trochę fatalistyczne. Tak, pewne pozostałości dowiadczeń są z nami do końca życia, ale to nie znaczy że nie są DALEJ do przepracowania, jeśli to dla nas ważne. Co mam na myśli: klasyczna psychoterapia rozwiązała Ci np. 90% problemu, ale mamy jeszcze hipnoterapię, która uporaz się np. z kolejnymi 8%. Chodzi mi o przykład, żeby nie poddawać się bezradności na przyszłość. waranzkomodo wywołują powrót tamtych traumatycznych przeżyć. Reaguję bardzo impulsywnie, co z kolei prowadzi do kolejnych problemów emocjonalnych. Uważam, może brutalnie, że nie zakończyłeś jeszcze terapii i należy na nią wrócić. Terapia Ci już sporo pomogła, może czas wejść na level 2, pochylić się nad JESZCZE GŁĘBSZYMI tematami, które ciągle Ci drążą jak ziarnko piasku w bucie. Kiedyś miałeś tam spory kamyk, zostało ziarnko piasku, ale dalej przeszkadza i dalej można zdjąć but i je sobie wysypać na bhuk. waranzkomodo Moje doświadczenie pokazuje, jak ważne jest utrzymanie bezpiecznego i szanującego środowiska online. To co mówisz kojarzy mi się z tworzeniem sztucznej “safe space” - nierealnego środowiska. Nie chodzi tu o “bezpieczeństwo”, nawet postawiłbym tezę, że pisząc to również nie masz na myśli własnego “bezpieczeństwa”. Chodzi może bardziej o odwagę, higienę psychiczną, netykietę użytkowników, asertywność, aktywną walkę z trollami - taki mix zachowań zapobiegawczych i aktywnie czyszczących. Ja to tak osobiście odbieram, może coś innego miałeś na myśli. waranzkomodo Osoba ta okazała się być chora psychicznie i publicznie oskarżyła mnie o romans z nią, co było całkowicie fałszywe. Co więcej, podała na forum moje imię, nazwisko, zawód i miasto, narażając mnie na publiczny lincz. Zanim informacje te zostały wyczyszczone przez administrację wylało się na moją głowę wiadro pomyj, niektórzy znaleźli mnie nawet na facebooku i tam zaczęli wyzywać. Próbowałem się tłumaczyć, ale ostatnie poległem, werdykt był już wydany, po prostu odszedłem z tamtego miejsca (z bólem, bo bardzo je lubiłem). Nigdy nie byłem w aż tak pojebanej sytuacji, ale mam doświadczenie z toksykami i w sumie przepracowałem kilka lęków związanych z opublikowaniem jakichś moich prywatnych spraw. Podsumuję to prostym kawałem, w którym tkwi wielka moc, tylko trzeba się nad tym chwilę zastanowić: Podchodzi dziennikarz do posła i mówi: Panie pośle, ukradł pan w ostatniej aferze 50 mln zł. Tak. I nie boi się pan, że ktoś się dowie? Właśnie się pan dowiedział i co? waranzkomodo Czy według Was da się coś z tym zrobić? Powtórzę się już chyba po raz 4: tak, wg mnie da się coś z tym zrobić - terapia na poziomie głębokich przekonań, może zwykła, może trochę NLP, kołczingu, może hipnoterapia. Wg mnie większość z tego co masz jest spokojnie do załatwienia.

waranzkomodo Czy według Was da się coś z tym zrobić? Da się zrobić, ludzie ludzi robią Najprostsze rozwiązania są najskuteczniejsze. Po prostu nie udzielaj się na tego typu forach, albo ogranicz do minimum. A jeśli chcesz podzielić się doświadczeniami i się wygadać, to sobie poszukaj grup ludzi, którzy spotykają się w swoim towarzystwie na żywo, ewentualnie później załóżcie sobie jakoś grupę w internecie, czy inne forum, przynajmniej będzie zweryfikowane. Jest to jakiś pomysł 🙂

waranzkomodo 5 lat temu poznałem pewną osobę na innym forum internetowym, rozmawialiśmy sobie o różnych rzeczach. Niestety, ta znajomość przerodziła się w koszmar. Osoba ta okazała się być chora psychicznie i publicznie oskarżyła mnie o romans z nią, co było całkowicie fałszywe. Co więcej, podała na forum moje imię, nazwisko, zawód i miasto, narażając mnie na publiczny lincz. Zanim informacje te zostały wyczyszczone przez administrację wylało się na moją głowę wiadro pomyj, niektórzy znaleźli mnie nawet na facebooku i tam zaczęli wyzywać. Próbowałem się tłumaczyć, ale ostatnie poległem, werdykt był już wydany, po prostu odszedłem z tamtego miejsca (z bólem, bo bardzo je lubiłem). Nie ma czegoś takiego jak bezpieczne środowisko w Internecie, gdzie każdy jest tabula rasa, a ludzie w tym szczerze przyznam i ja bywają naiwni. Pracuje teraz przy różnych ciężkich przypadkach, trzeba podejmować trudne decyzje i w ostatnim czasie mieliśmy w grupie do czynienia ze stalkerem. Ja nie mam oficjalnie konta na fb, przynajmniej takiego, przez które można mnie znaleźć. Przy podejmowaniu pracy zostałam poinformowana o konieczności zachowania prywatność. Facet zrobił porządny reserch i tych, którzy nie zachowali bezpieczeństwa znalazł i zastalkował. Jednej nocy koleżanka dostała 107 wiadomości, pół ryzy papieru. Po analizie pisała je wysoko inteligentna osoba, płynnym językiem, padło dużo podprogowych gróźb, tak wypowiedzianych żeby nic oficjalnie nie można było zarzucić, przez te wiadomości przebijało się w sposób wyraźny zaburzenie. Widziałam reakcje osób, które miały okoliczność korespondować z tym panem. Niby profesjonaliści, ale niektórzy nie wytrzymywali napięcia. Więc jeśli Ciebie spotkało coś podobnego prywatnie, i sam podałeś na swój temat istotne i wrażliwe informacje to nie dziwią mnie reakcje. waranzkomodo Rezultatem tego wydarzenia były objawy PTSD, nocne koszmary i ogólna trauma, która trwała przez wiele tygodni. Moje relacje osobiste, zwłaszcza z rodziną, ucierpiały z powodu tych fałszywych oskarżeń. Przez długi czas zmagałem się z bezsennością i niepokojem psychicznym. waranzkomodo Zwracam się do Was z prośbą o pomoc i zrozumienie. Moje doświadczenie pokazuje, jak ważne jest utrzymanie bezpiecznego i szanującego środowiska online. Jeśli ktoś z Was ma doświadczenie w radzeniu sobie z tego rodzaju sytuacjami, byłbym bardzo wdzięczny za porady. Byłem na terapii, która pomogła mi się uporać z objawami PTSD, ale nie zneutralizowała tego “zapalnika” - zdaniem terapeuty będę tak mieć już zawsze. Czy według Was da się coś z tym zrobić? Szkoda mi unikać dyskusji, bardzo je lubię. Przykro mi z powodu tego, co Ci się przydarzyło. Leczenie PTSD ma swoje etapy i terapeuta ma rację po pewnych wydarzeniach traumatycznych wcale nie jest powiedziane, że spokój powróci i wszystko będzie jak przed tym. Tyle na ten temat mogę powiedzieć . Co do reszty to jest Twoje doświadczenie i dodatkowa wiedza i tak trzeba do tego podejść. Na bazie tego trzeba wydorośleć, przestać być naiwnymi i porzucić wiarę, że ludzie to niewinne baranki. Internet to całkiem fajne, rozległe pole działań dla drapieżników. Aby tutaj nie tracić można obserwować jedynie konteksty. Osoba, która ma tendencje do ujawniania prywatnych poufnych informacji, czy inne rzeczy, zdradzi się w jakiś sposób. W realu obserwujemy zachowania co do kelnerów, w sieci trzeba się przypatrzeć jak traktowane są przypadkowe osoby, coś tam zwróci uwagę. Możesz też pisać zachowując prywatność, nie chcąc niepotrzebnego ryzyka. Polecam też serial na faktach „Dirty John". Kobieta przez Internet poznała gościa, tak była nim zauroczona, że nawet po odkryciu już wcześniej opisanych schematów jego działań wciąż wierzyła, że to piszą jakieś mściwe i zazdrosne baby, dopiero sięgnięcie osobistego dna w tej relacji ją otrzeźwiło. Interesująco jest pokazana nad intensywność działań zaburzonej osoby, nieosiągalna dla przecietnego człowieka.

waranzkomodo . Czy według Was da się coś z tym zrobić? Jedno słowo M U L T I K O N T A !!! To jedyne słuszne rozwiązanie! Tworzysz sobie wiele kont i jak z którymś masz problem psychiczny to odcinasz konto a zarazem problem. Szybkie przelogowanie i witamy ponownie. Nowy JA.

Czy czasem to zdarzenie na forum po prostu nie wyzwoliło w tobie rzeczy dawno zakopanych w głowie? Twoja reakcja na całe wydarzenie trochę zbyt mocna była biorąc pod uwagę sytuację i miejsce. Jeżeli to ciebie wtedy tak ruszyło znaczy, że masz braki w reakcjach emocjonalnych. Z psychoterapeutą mogłeś pracować nad poradzeniem sobie z efektem, a nie źródłem problemu. Czasami takie rzeczy uaktywniają się w późnym okresie i wychodzą takie, o których w ogóle człowiek nie ma pojęcia lub myślał ze je zaakceptował i ruszył dalej. Może hipnoterapia pomoże rozwikłać źródło, jak w swojej dawnej przeszłości nie widzisz że coś mogło być nie tak. Mężczyzna potrzebuje rozwijać się emocjonalnie tak jak kobieta, ale ma pod górkę i często nie wie gdzie ma braki rozwojowe, bo kto by się martwił o rozwój tego „nieistotnego” aspektu. Ludzka psyche jest tak samo dogłębnie poznana jak rów mariański, a czasy w jakich żyjemy są dla niej bardzo wredne, bo filtry w internecie praktycznie nie istnieją, a w realu ludzie przestają dbać o relacje i grupy umierają.

Cześć @waranzkomodo , rozmawialiśmy o tym zagadnieniu w tym tygodniu, trochę o tym myślałem, nie mam nic specjalnie odkrywczego do dodania, ale może skorzystasz Ty lub ktoś inny: A ) W przypadku udzielania się na forach internetowych czasem wchodzi się w dyskusje z ludźmi, których na co dzień się nie spotyka - bo jednak większość z nas porusza się w ramach pewnej bańki, jedni wśród ludzi wykształconych, inteligentnych, na poziomie, drudzy wśród ludzi, których takich mianem określić nie sposób - jest to o tyle ciekawe, że można sobie poobserwować jak funkcjonuje i myśli jednostka, której w rzeczywistym świecie nie dopuścilibyśmy do siebie, a nawet jeśli jakimś cudem uda się jej wyrazić przy nas swoją opinię to wystarczy rzut oka na nią i już wiemy, że jej zdanie nie ma dla nas żadnego znaczenia. Zadziwiające jest jednak to, że w internecie profesor i menel potrafią zlać nam się w jedno. I tu jest pierwsza metoda radzenia sobie z komentarzami takich osób w internecie - trzeba sobie takie osoby zwizualizować. Dobrze to opisał Krzysztof Stanowski: Brutalne, ale to bardzo skuteczna metoda - u mnie działa 😉 B ) Trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie “Po co dyskutuję” - czy chcę jedynie wyrazić siebie i własne zdanie, dowiedzieć się czegoś ciekawego, poznać punkt widzenia drugiej osoby czy też kogoś do własnego zdania usilnie, za wszelką cenę przekonać. Jeśli to ostatnie to niestety porywamy się na walkę z wiatrakami, a uczucie frustracji, bezsilności i złości będzie nam w takich dyskusjach nieodłącznie towarzyszyć. Zdecydowanie trzeba zmienić cel. C ) Są tematy i zachowania, które stanowią samoczynne zapalniki - u mnie są to religia katolicka, lewicowa myśl gospodarcza, kary cielesne stosowane na dzieciach i jakiekolwiek inne zachowania, które skutkują ich krzywdą, a ostatnio także redpill. Traktuję je “osobiście”, powody tego stanu rzeczy są drugorzędne. Wiem, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że się odpalę, gdy dyskutuję na te tematy z kimś z drugiej strony barykady. Należy takich dyskusji zaniechać całkowicie, a jeśli już taką prowadzimy (bo jesteśmy upartymi głupcami) to skupić się należy jedynie na przedstawieniu własnych racji - punkt B. Z zachowań triggerują mnie: wszelkie manipulowanie moimi wypowiedziami, wbijanie w poczucie winy, gaslighting i próby narzucenia mi tego jak mam myśleć, funkcjonować i co mam czuć. Ze złością, która się pojawia w takich momentach nie mam zamiaru walczyć - witam ją z uśmiechem. Kiedyś takim sztuczkom ulegałem i złość jest dla mnie sygnałem, że wszystko jest tak jak być powinno. D ) Trzeba zaakceptować innych ludzi takimi jacy są. Nie mylić tego z ich “kochaniem”, to nie ma nic do rzeczy. Jeśli ktoś jest manipulantem to akceptujemy to, że jest manipulantem. Jeśli ktoś jest narcyzem to akceptujemy to, że jest narcyzem. Jeśli ktoś jest ortodoksyjnym redpillowcem to akceptujemy to, że jest ortodoksyjnym redpillowcem. NIE PRÓBUJEMY GO ZMIENIAĆ, NIE MAMY TAKIEJ MOCY, MA PRAWO BYĆ TAKI JAKI JEST . A następnie podejmujemy świadomą decyzję czy chcemy z kimś takim wchodzić w dyskusję, mając na uwadze choćby wskazania z pkt C. Jeśli tego nie zrobimy to będziemy się stale dziwić, że manipulant manipuluje w dyskusji - czyja to będzie wina? 🙂 E ) Dyskusje nie mogą służyć temu, żeby pokazać nad kimś wyższość, okazać komuś pogardę czy udowodnić mu jakim jest tępakiem. Jeśli przystępujemy do dyskusji z takim nastawieniem to emocje mamy jak w banku - bo możemy się okazać większym tępakiem niż nasz rozmówca, a nasze ego tego nie zniesie. F ) Nie wiem jak poradzić sobie z taką traumą. Tu bliskie jest mi zdanie @Anna i rada @Themotha , że warto ograniczyć takie fora do minimum albo w ogóle się na nich nie udzielać, a dyskusje prowadzić raczej na żywo, z osobami, z którymi warto dyskutować.

Johnny Nie wiem jak poradzić sobie z taką traumą. Tu bliskie jest mi zdanie @Anna i rada @Themotha , że warto ograniczyć takie fora do minimum albo w ogóle się na nich nie udzielać, a dyskusje prowadzić raczej na żywo, z osobami, z którymi warto dyskutować. Bazując na znajomościach w Internecie jakaś podstawowa wiedza psychologiczna jest potrzebna. Nie wolno lekceważyć ryzyka, że nie wszyscy udzielający się na forach czy innych portalach mają czyste intencje. Taka świadomość jest konieczna, bezrefleksyjne ujawnianie prawdy o sobie w przeświadczeniu anonimowości, zwiększa ryzyko wpadnięcia w zdradliwą pułapkę kogoś, kto np. będzie nas chciał nadużyć dla własnej chorej satysfakcji. Jaka też pewność, że ktoś robiąc wcześniej odpowiedni rischercz nie zacznie pisać to, co chcemy usłyszeć roztaczając przed nami wizje rezonujące z naszymi ideałami. Można nęcić, typu ulegnij mi a zyskasz wszystko, czego pragniesz zachowując przy tym brawurę pokerzysty. Sama wiem, jak łatwo dać się ponieść złudnej fantazji. Lepiej uniknąć nieprzyjemnych sytuacji, strzegąc własnych granic. Zwłaszcza, jeśli jest się podatnym na zranienie, ma się jakieś nieprzepracowane leki, bo takie osoby często bazują bardziej na własnych wyobrażeniach niż realnym stanie rzeczy, maja skłonność do idealizacji, bagatelizowania, tłumaczenia ect., Więc to, co piszesz @Johnny o akceptacji rzeczy takimi jakie są jest w punkt. Naraża też natura sangwinika 😉 To z jednej strony najzdrowszy typ osobowości, ale ma jedna ogromna wadę w porównaniu z innymi-naiwność. Taki typ przypomina w myśleniu dziecko, ale nie to toksyczne od Erica Berne, ale takie, które myśli, że inni myślą podobnie, plecie, co myśli, nie zauważa zagrożeń, jest szczery. W pewnym sensie sangwinik przypomina to biblijne dziecko, ale będąc dorosłymi nie można dłużej pozostawać naiwnymi, to jest cecha, którą trzeba w sobie wypalić i zachowywać stale świadomość tego deficytu, żeby ktoś ci nie zamącił w głowie nie ważne czy manipulant, kameleon, osoba narcystyczna czy inny pozorant.

@waranzkomodo Świetnie, że próbujesz i cały czas się starasz. Brawa dla siły, którą już okazałeś. waranzkomodo Byłem na terapii, która pomogła mi się uporać z objawami PTSD, ale nie zneutralizowała tego “zapalnika” - zdaniem terapeuty będę tak mieć już zawsze. Nie trzeba tego postrzegać jako coś złego. Moim zdaniem, zapalnika traumy nie powinno się całkowicie wyłączać. Można i trzeba zmniejszać jego czułość, ale dla własnego zdrowia powinieneś zawsze zachowywać ostrożność. Pomyśl sobie o tym jak o kolejnych zabezpieczeniach, żeby się przypadkiem lub przez kogoś nie aktywował. Emocje, które odczuwałeś, były naturalną reakcją ciała na zagrożenie i stratę. Jeśli nadal chcesz poruszać się w środowisku online, pozorna eliminacja zapalnika poskutkuje jeszcze silniejszą reakcją w ewentualnej podobnej sytuacji. W kontekście forumowym może spróbuj drukować, albo przynajmniej przeklejać do Worda wypowiedzi, które wywołują w tobie silną reakcję. Możesz je odłożyć na godzinę i zobaczyć, czy efekt się utrzymuje, albo zabrać je na konsultacje z terapeutą.

JAL Emocje, które odczuwałeś, były naturalną reakcją ciała na zagrożenie i stratę Bardzo istotne zdanie. Często jest tak, że pakujemy się w jakieś trudne dla nas sytuacje (bez świadomości tego faktu), w konsekwencji czego doświadczamy trudnych dla nas emocji. To całkowicie naturalna kolej rzeczy. Najczęściej jednak, zamiast przyjąć tę informację zwrotną do wiadomości złościmy się na własne ciało i chcemy jakoś te emocje storpedować. Jest to kompletne pomieszanie - zamiast przyjąć mądrość płynącą do nas z własnego ciała (bo czym innym są nasze emocje?) walczymy z nią. Kto z nas tak nie robi? 🙂 Reakcja naszego ciała nigdy nie jest niewłaściwa - niewłaściwe może być nasze zachowanie, pozostające w sprzeczności z rzeczywistością, mające w źródło w naszych przekonaniach, również z nią sprzecznych. W tym kontekście jesteśmy twórcami własnych emocji - bo przekonania i wynikające z nich działania możemy zmieniać, wpływając również na reakcje naszego ciała. Innymi słowy - ciało się z nami komunikuje, informuje nas o tym, że nasza percepcja rzeczywistości jest błędna, a wynikające z niej działania są niewłaściwe i coś trzeba zmienić. Wyjątek - wiemy, że tkwimy w niewygodnej dla nas sytuacji (np. w przemocowej relacji), a mimo to nic z tym nie robimy. Złoszczenie się na własne ciało w tej sytuacji jest głupotą - ono reaguje właściwie, trzeba go posłuchać zamiast tłumić te reakcje lekami czy jakimiś używkami. Anna Bazując na znajomościach w Internecie jakaś podstawowa wiedza psychologiczna jest potrzebna Rozszerzyłbym to również na znajomości realne. Tak, musimy umieć rozpoznawać manipulacje, gaslighting, musimy umieć bronić własnych granic, rozpoznawać własne potrzeby i pragnienia. Mieć do siebie szacunek. Plus wycinać z własnego życia osoby, które istotnie nadużyły naszego zaufania - nie dawać im kolejnych szans, nie ratować, nie naprawiać. To absolutne ABC bez którego będziemy żyć w ciągłym pomieszaniu. Anna Nie wolno lekceważyć ryzyka, że nie wszyscy udzielający się na forach czy innych portalach mają czyste intencje. Wystarczy popatrzeć jak to funkcjonuje w realu - poznajemy w swoim życiu bardzo wielu ludzi, ale jedynie garstka z nich, pojedyncze przypadki stają się naszymi “przyjaciółmi”. Nieprzypadkowo, bo bardzo trudno zbudować relację opartą na zaufaniu, wypróbowaną w wielu bojach. W internecie ludzie łatwiej się odsłaniają i może powstać złudne wrażenie bliskości (za którą tęsknimy wszyscy). Sam się na to w przeszłości wielokrotnie nabierałem i doznawałem srogich rozczarowań. Anna Jaka też pewność, że ktoś robiąc wcześniej odpowiedni rischercz nie zacznie pisać to, co chcemy usłyszeć roztaczając przed nami wizje rezonujące z naszymi ideałami Jedyne, co moim zdaniem możemy z tym zrobić to kwestionowanie naszych ideałów i radykalna akceptacja własnej osoby - takiej, jaką w danej chwili jest, ze wszystkimi słabościami i demonami. Plus pogodzenie się z faktem, że inni też takie słabości mają i nikt nas nie “uratuje” ani nie zarazi swoim “oświeceniem”. Anna Zwłaszcza, jeśli jest się podatnym na zranienie, ma się jakieś nieprzepracowane leki, bo takie osoby często bazują bardziej na własnych wyobrażeniach niż realnym stanie rzeczy, maja skłonność do idealizacji, bagatelizowania, tłumaczenia ….a najzabawniejsze jest to, że dla samych siebie potrafią być okrutne i bardzo wymagające. Innych zaś będą tłumaczyć i wybielać do samego końca, bo “oni są tacy biedni i tak mieli trudno”. Nie pytaj skąd to znam. Anna będąc dorosłymi nie można dłużej pozostawać naiwnymi, to jest cecha, którą trzeba w sobie wypalić Gdy jesteś dorosły musisz mieć trzeźwy umysł i wyciągać wnioski z cudzych zachowań. Wiedzieć z kim masz do czynienia i radykalnie to akceptować - nie w znaczeniu “kochać” czy “lubić” kogoś takiego jakim jest (bo to często po ludzku niemożliwe), ale po prostu pogodzić się z faktami i zachowywać się zgodnie z nimi. Jeśli tego nie robisz i jak ta przysłowiowa “żona alkoholika” dajesz jakiemuś toksykowi kolejną szansę, a potem jeszcze kolejną to sam jesteś winien tego, że źle się czujesz i doświadczasz “niewłaściwych” Twoim zdaniem emocji - nieprzystających do Twojego wyobrażenia siebie jako tej “dobrej, szlachetnej osoby, współczesnego Jezusa” xD

Johnny zamiast przyjąć mądrość płynącą do nas z własnego ciała Johnny Reakcja naszego ciała nigdy nie jest niewłaściwa - niewłaściwe może być nasze zachowanie, pozostające w sprzeczności z rzeczywistością, mające w źródło w naszych przekonaniach, również z nią sprzecznych. Zgadzam się oprócz tych elementów. Jako osoba, która wyszła z CPTSD to nie do końca jest tak, bo szczególnie lęki jest mylony ze strachem. Lęk u takich osób jest najczęściej skierowany do wewnątrz i jest autodestrukcyjny. Lęk poszukuje powodu istnienia, wędruje wewnątrz ciała, szukając w głowie punktu zaczepienia i tym pomaga usprawiedliwiać umysłowi obecność. Osoba C/PTSD niestety nie jest w stanie zrozumieć swoich emocji i często źle interpretowana przez korę mózgową, bo układ limbiczny jest zbyt rozwinięty. Tutaj trzeba pracować najpierw nad umiejętnością identyfikacji emocji i źródła lęku. To jest całkiem jak praca nad nowym nawykiem lub nauką czegoś zupełnie nowego. najpierw trzeba zebrać dużo danych i obserwacji, aby na ich podstawie zacząć naukę przez doświadczenie. Ciało nie reaguje, jest sterowane przez mózg i kiedy układ nerwowy jest rozregulowany to impulsy wysyłane do organów są nieadekwatne do sytuacji. Każdy może odrobinę inaczej reagować na stres. Inaczej osoby z osobowością lękową inaczej z unikającą a inaczej ci z mieszaną. Ci co funkcjonują w patologicznych związkach to jest ich strefa komfortu. Oni od zawsze funkcjonowali zalewani kortyzolem i kiedy następuje chwila spokoju, żyją w niepewności i wręcz w wyczekiwaniu na następną działkę. Kortyzol może tak samo uzależniać jak dopamina. Johnny Tak, musimy umieć rozpoznawać manipulacje, gaslighting, musimy umieć bronić własnych granic, rozpoznawać własne potrzeby i pragnienia. Mieć do siebie szacunek. Plus wycinać z własnego życia osoby, które istotnie nadużyły naszego zaufania - nie dawać im kolejnych szans, nie ratować, nie naprawiać. To absolutne ABC bez którego będziemy żyć w ciągłym pomieszaniu. +milion. Problem jednak z tym, że osoby żyjące z CPTSD, czyli toksycznym wstydem nie mają tych umiejętności, bo nie mogły ich zbudować, poprzez problemy w dzieciństwie. Czasami wstyd jest tak wielki, że boją się otworzyć i sami w siebie spojrzeć. Zamiast kimś autentycznym, są zlepkiem różnych ego. Jednak bez wyciągnięcia tych wstydliwych części nigdy nie staną się sobą. Te wstydliwe części nie są złe, są czymś, co trzeba było odrzucić w reakcji na potrzebę miłości i akceptacji. Muszą się tego uczyć od zera. Poznać ten elementarz. @waranzkomodo Jak ci psycholog mówi, że się nie da tego pozbyć, to go zmień. Nie ma uniwersalnej metody, ale wszystko zaczyna się od poznania siebie i bycia ze sobą w dobrej relacji. Napiszę o tym później. To jest podstawa. Zaufanie do siebie i wszystkich tych elementów osobowości, jakie schowałeś. To jest długa droga, ale nauka, jaką z niej wyniesiesz da ci więcej, niż najlepsze studia, bo odblokuje ci życie.

Jak poradzić sobie z impulsywnym reagowaniem?

Themotha

YO-l-ON Tutaj masz taki przykład kogoś, o czym pisałem wcześniej.

Nie rozumiem. Moim celem było raczej pokazanie ile są warte Twoje rady które dajesz innym ludziom;

YO-l-ON Jest mi to zupełnie obojętne.

Nie jest Ci to obojętne, inaczej byś zignorował mój post 😉

Uważam osobiście że obłudą jest dawanie komuś rad, jak ma się zachowywać, samemu nie mając tego przepracowanego w kontekście emocjonalnym

Twoja odpowiedz to nic innego jak fakt że dostałeś klapsa w ego i na to chciałem zwrócić uwagę. Moim założeniem nie były personalne docinki (które natomiast Ty stosujesz wobec mnie, co tylko potwierdza moja tezę), ale pokazanie że sam masz problem z pewnymi rzeczami, które odbierają Ci prawo do doradzania na tym polu rozwiązań, innym ludziom 🙂

YO-l-ON

Themotha Nie jest Ci to obojętne, inaczej byś zignorował mój post 😉

To jest Twoja opinia.
Mogę się odnosić do czego chce, a miarą obojetności są emocje które temu towarzyszą. W tym przypadku ich nie ma😉

Pokazałem Twój przykład, bo jesteś tu znany że złośliwości, wbijania szpil i ogólnie zachowania, przez które kilka osób sobie stąd poszło. Zresztą, wielu tu pisało o Twoim leczeniu kompleksów cudzym kosztem.
A autor tematu ma z takimi ludźmi problem.
Mam nadzieję że teraz rozumiesz.

Ps. Doceniam próby, ale ja ci nie dam emocji których szukasz.

Nieidealny

YO-l-ON Ludzie miewają romanse jak świat długi i szeroki. Czasem się z tego powodu rozwodzą, czasem nie. Piszę o realnych romansach.

To czytaj ze zrozumieniem:

waranzkomodo Moje relacje osobiste, zwłaszcza z rodziną, ucierpiały z powodu tych fałszywych oskarżeń.

Co najpewniej oznacza, że autor jest w związku, kto wie może i małżeńskim, może mieć też dzieci. Taka jazda pod własnym nazwiskiem na publicznym forum w takiej sytuacji to naprawdę chujnia. Zwłaszcza jak musisz udowadniać, że nie jesteś wielbłądem.

Coś na zasadzie sławnego: “a przestał pan bić żonę?”. W takiej sytuacji z założenia jesteś winny dopóki nie dowiedziesz niewinności - a to ekstremalnie trudne w warunkach internetu. Klawiatura wszystko przyjmie.

YO-l-ON Informacja że toczy się postępowanie w sprawie pomówienia sporo by wniosła, jeśli autorowi zależało na szybkim oczyszczeniu się z zarzutów.

Na pewno przyniosło by to ulgę potencjalnej żonie.

YO-l-ON Nie padały. Nie było też żadnych historii z wtrącaniem się w to obcych osób

I nie widzisz różnicy między “Zdzisław Iksiński ma małego i chujowo rucha” a “jakiś random w necie o przypadkowym pseudonimie ma małego i chujowo rucha”?

Twoje nazwisko i przypadkowi ludzie jadący po Tobie - sami pozostając anonimowi - robi całą różnicę.

YO-l-ON Ludzi karmiących się zamieszaniem i chętnie je wywołujących.
Gość doskonale wie że kiedyś by mnie to ruszyło, zacząłbym prostować i tłumaczyć a po chwili się kłócić. Młyn na jego wodę.

Gdyby Cię nie ruszyło to byś się nie odniósł.

Themotha Twoja odpowiedz to nic innego jak fakt że dostałeś klapsa w ego

YO-l-ON Zresztą, wielu tu pisało o Twoim leczeniu kompleksów cudzym kosztem.

Dobra bez mierzenia fiutów i ataków ad-personam.

Themotha

YO-l-ON Pokazałem Twój przykład, bo jesteś tu znany że złośliwości, wbijania szpil i ogólnie zachowania, przez które kilka osób sobie stąd poszło.

Zdążyli tu wrócić. Ty również jesteś w tym gronie, wiec logiczne że to nie ja byłem przyczyną 😉

Ok, tyle odemnie i bez robienia OT 🙂

YO-l-ON

Nieidealny To czytaj ze zrozumieniem:

To, że mam inną opinię od Ciebie nie znaczy że nie przeczytałem że zrozumieniem😉

Nieidealny Co najpewniej oznacza, że autor jest w związku, kto wie może i małżeńskim, może mieć też dzieci. Taka jazda pod własnym nazwiskiem na publicznym forum w takiej sytuacji to naprawdę chujnia. Zwłaszcza jak musisz udowadniać, że nie jesteś wielbłądem.

No przecież nie piszę, że problemu nie ma. Choć ja to widzę inaczej. Nie wyobrażam sobie by na opinię moich bliskich miała sytuacja, gdy takie oskarżenia wysuwa osoba której nigdy nie spotkałem.
Dlatego przypuszczam że nie o wszystkim wiemy.
Bo rzeczywiście poważne problemy może wytworzyć sytuacja, gdy są rzeczywiste punkty zaczepienia.
Autor nie podjął radykalnych działań by to uciąć, to też jakaś przesłanka.
Przypuszczam że popełnił spory błąd, plus pech i wyszło tak a nie inaczej.

Nieidealny I nie widzisz różnicy

A skąd pomysł, że nie widzę różnicy.
Widzę pewną analogię. Oboje mieliśmy sytuację, która powodowała impulsywne reagowanie. To tyle.

Nieidealny Gdyby Cię nie ruszyło to byś się nie odniósł.

Jeśli chcesz tak uważać, proszę bardzo🙂

waranzkomodo

@virilis Dziękuję, przeczytałem tamten wpis, jest świetny.

@Nieidealny Tobie również dziękuję za radę dotyczącą pauzy, zastosowałem ją przeglądając dyskusję pod moim wpisem.

@YO-l-ON W przeciwieństwie do Ciebie, ja zostałem ujawniony z pełnym imieniem i nazwiskiem. Ludzie nie wiedzieli przecież kim jesteś. Dodatkowo zaznaczyłeś, że nie masz żony. Nie rozumiem więc, w jaki sposób możesz zestawiać te dwie sytuacje i pokazywać mi, że lepiej sobie w swojej poradziłeś. Porównałbym to do stwierdzenia, że dziwisz się, że nie umiem jeździć 700-konnym Ferrari, skoro Tobie jazda Fiatem z trzycylindrowym silnikiem idzie świetnie. Według mnie, zawarłem we wpisie wszystkie konieczne dane. Były wystarczające, aby niemal każdy udzielił mi tu wielu wartościowych porad i okazał empatię. Przeżywanie tego i dzielenie się tym problemem było dla mnie wyzwaniem. Napisałem tyle, na ile byłem gotowy. Rozumiałem, że nie każdy będzie przychylnie nastawiony, mając świadomość, jak działa świat online. U Ciebie empatii nie wyczuwam, używasz tonu sugerującego moją winę, coś sobie dopowiadasz - np. że nie podjąłem działań, żeby to uciąć (to właśnie to było przyczynkiem do całej sytuacji), że coś ukrywam. Krótko mówiąc próbujesz mnie zdezawuować. Są mi znane te mechanizmy.
Wygląda też na to, że nie masz dokładnego rozeznania w tym, jak na psychikę działa doxxing. Życzę Ci (mimo tego jak potraktowałeś mój problem i mnie), żebyś takiej wiedzy nie potrzebował.

Dziękuję wszystkim, proszę o zamknięcie tematu.

Faceciwsieci

waranzkomodo wedle życzenia, temat zamykam.

« Poprzednia strona