Pisze ten post nie z powodu że straciłam rodziców, ale chcę zapytać jak się przygotować do sytuacji w której ich zabraknie? Mam z rodzicami dobry kontakt, i nie wiem co robić żeby chociaz trochę załagodzić świadomość że umrą

Szmaragdowa Sam kiedyś sobie zadałem takie pytanie i najlepsze co wymyśliłem to to, że zacząłem uważać śmierć rodziców za oczywistą część życia. Nie jako tragedię i coś niewyobrażalnego tylko zwyczajną część życia każdego człowieka. Oni umrą, ja umrę, moje dzieci umrą. Tak będzie, jest to pewne i nieuchronne. Nie ma sensu zatem się tego bać ani wyolbrzymiać ten fakt. Jest za to sens jak najczęściej z nimi przebywać, rozmawiać, świętować póki są. Cieszyć się z nimi życiem. A po ich śmierci pamiętać, że byli.

Ciesz się póki możesz czasem z nimi spędzonym i pamiętaj że wszyscy skończymy podobnie. Jedni szybciej, drudzy później ale nasz los jest nieunikniony. Im szybciej się z tym pogodzisz, tym lepiej 🙂

azagoth Nie ma sensu zatem się tego bać ani wyolbrzymiać ten fakt. Ja się boje tego co jest po śmierci Themotha Im szybciej się z tym pogodzisz, tym lepiej 🙂 Ja się chyba wiesz nie umiem z tym pogodzić

Szmaragdowa Ja się boje tego co jest po śmierci To źle sformułowałaś pytanie w temacie. 🙂 Piszesz z ateistą. Ja zakładam, że po śmierci nie ma nic.

Szmaragdowa Ja się chyba wiesz nie umiem z tym pogodzić Strach przed śmiercią moim zdaniem wynika z dwóch rzeczy 1- Utraty kontroli, właściwie lęku przed utratą kontroli 2-Wychowania w duchu religijnym. Religie na naszej szerokości geograficznej mają interes w tym byś bała się tego co może Ci zrobić rzekomo miłosierny Bóg po śmierci Zaakceptowanie swoich lęków i przyznania się do Nich przed sobą, skutecznie je osłabia. Wypierając, wzmacniasz je

Prawie każdy przez to przechodzi prędzej czy później. Mózg sobie poradzi po jakimś czasie, i życie wraca do normy.

Szmaragdowa jak się przygotować do sytuacji w której ich zabraknie? Do tego nigdy nie jesteśmy w stanie się przygotować. @azagoth jest najbliżej mojego podejścia do tego tematu. Trzeba sobie uświadomić, że wszystko przemija i my przemijamy. Taka jest naturalna kolej rzeczy. Nie chce żeby to zabrzmiało jakbym miała totalnie wywalone. Tak naprawde nie wiemy co komu i w jakim momencie jest pisane. Może to moi rodzice przeżyją mnie. Jako dziecko miałam bardzo dużo rozkmin na temat umierania. Lata 90 to było apogeum ludzi odchodzących z tego świata z mojej rodziny. Ludzi w różnym wieku. Wtedy to bardzo mocno rozkminialam, myślałam o tym jak to bedzie kiedy ja odejde z tego świata. Lata 90 obfitowały jeszcze w takie tradycje, że ludzie po śmierci leżeli w trumnach w domu przed pogrzebem. Naoglądałam się tego, miałam też tendencje z każdym się pożegnać i “porozmawiać” trzymając za ręke. To w moim mniemaniu miało za zadanie przeprowadzić ich do “lepszego świata”. Pozniej naogladalam się śmierci ludzi w różnych sytuacjach. Nie wiem czemu mnie to spotykało. Ale było też mi dane, uratować ludzkie życie bo to nie był ich czas. Tak czy inaczej, wszyscy kiedyś odejdziemy we właściwym dla nas czasie.

Szmaragdowa ale chcę zapytać jak się przygotować do sytuacji w której ich zabraknie? Co ciekawe, jeszcze wczoraj umawiałem się ze znajomą na spotkanie dziś. Dziś rano, normalnie na wesoło piszę jej, “o której się wieczorem widzimy?”. A ona mi po kilku chwilach na to odpisuje “nie mogę się spotkać, umiera mi matka”. Kilka godzin później na jej profilu i jej syna (wnuka zmarłej) pojawiło się ogłoszenie o nagłej śmierci w rodzinie. Na razie nie mam refleksji do napisania.

Szmaragdowa nie wiem co robić żeby chociaz trochę załagodzić świadomość że umrą Mam czasami, choć rzadko podobne rozkminy. Popatrz w głąb siebie. Rzucę kilka tematów do przemyślenia, do poczucia: Dlaczego myśl o tym wzbudza w Tobie lęk? Czy jest to lęk, czy żal? Czy znasz etapy żałoby? (Zaprzeczanie, targowanie się, rezygnacja… nie pamiętam dokładnie) Czy bardziej boisz się śmierci, czy bardziej pustki? Czy przywiązanie i zerwanie więzi jest tragedią, czy koleją rzeczy. Dlaczego tak mocne przywiązanie? Jak wykorzystać czas dany nam teraz, zamiast myśleć co będzie kiedyś, nie wiadomo kiedy?

Szmaragdowa Pisze ten post nie z powodu że straciłam rodziców, ale chcę zapytać jak się przygotować do sytuacji w której ich zabraknie? Mam z rodzicami dobry kontakt, i nie wiem co robić żeby chociaż trochę załagodzić świadomość że umrą W moim przypadku zaczęło się od zgłębiania znaczeń powiedzenia “memento mori” i do teraz opiera się głównie na powtarzaniu sobie eksperymentów myślowych (twój post sprowokował kolejne rozmyślania o śmierci mamy). Straciłem już dziadków, babcie, kuzynów i kolegów. W pewnym wieku wiesz również jak wyglądają pogrzeby, żałoba itp. Jedyną śmiercią, z którą nie radzę sobie podczas tych eksperymentów jest przedwczesna śmierć mojej córki - reszta nie generuje we mnie negatywnych emocji. Zazwyczaj mogę powiedzieć, że samo zjawisko śmierci kojarzy mi się z ciepłem i spokojem.

Jak pogodzić się ze śmiercią rodziców?

CampusExplorer

Baelish może nie będzie tak żle, może tam też mają jakieś fajne forum 😛

O tak, od pisania na forum zaczyna się życie.. 😉

NimfaBezWody Robisz to co czujesz i tyle. Manifestujesz, bo wszechświat naprawde daje Ci to o co prosisz 😊

Chyba myślimy bardzo podobnie.
A wiedzieć kiedy nadejdzie koniec i jaki będzie to człowiek już zupełnie kawy by z rana nie potrzebował i to przez całe życie. 🙂

NimfaBezWody

CampusExplorer Chyba myślimy bardzo podobnie

Może tak być…😉

CampusExplorer

@NimfaBezWody
Wydarzenia Synchroniczne i Koincydecja?

NimfaBezWody

CampusExplorer Wydarzenia Synchroniczne i Koincydecja?

Doświadczenie życiowe… zapewne synchroniczność 😊

« Poprzednia strona