Podaje link do świetnej rozmowy na temat samobójstw. Z czego wynikają, jakie ludzie mają motywy decydując cię na taki krok Wyścig szczurów, ciągła potrzeba zdobywania Brak miłości, szczerego zainteresowania od wczesnych lat dzieciństwa przez rodziców i otoczenie powoduje jałowość życia Zaniedbanie emocjonalne, brak uwagi, warunkowa miłość, krytyka i wiele innych powoduje że jednostki wrażliwe po jakimś czasie decydują się na samobójstwo, bo już niczego nie potrafią kontrolować w swoim życiu i są niewolnikami swoich myśli i całego systemu, którego fundamenty mają początki w relacji z najważniejszymi dla nas osobami Ucieczka w używki, nałogi i wiele innych nie przynoszą rezultatu, ale stają się często ciężarem który przychylą szalę

W Polsce temat tabu, zamiatany pod dywan. Statystki są dramatyczne. Mało kto wie, że w próbach samobójczych ginie więcej osób niż w wypadkach drogowych, i to dużo więcej. “W 2020 r. z powodu samobójstwa zginęło w Polsce 5165 osób (4386 – mężczyźni, 778 – kobiety), a w wypadkach drogowych – 2491.” https://pravda.org.pl/wypowiedzi/samobojstwa/

Meg4tron W Polsce temat tabu, zamiatany pod dywan. Polityka Pewnie jednym z powodów ma być wszechobecne wrażenie dobrobytu i tego że ludzie są szczęśliwi To tak jak przed olimpiadą pakowali bezdomnych w furgonetki i wywozili by nie psuli obrazu miasta przed przyjazdem całej tej hałastry medialnej, politycznej i innej

Świetny timing. Popełniają też bo są samoświadomi. Samobójstwo jest istotą człowieczeństwa. Bezdomny pies, który łapy nie ma, będzie robił wszystko by przeżyć. Mucha z wyrwanymi nóżkami będzie latać, nie wleci do szklanki z wodą by się utopić. Holenderka sprzed kilku lat w pełni świadomie prosiła o eutanazje. Wiedziała że jej alternatywą jest wieczny smutek którego farmakoterapia i terapia zwykła nie była w stanie pokonać.

Doświadczyłem tej traumy od bardzo bliskiej osoby. Nawet próbowałem desperacko reanimować. Przewartościowało to moje życie. Mijają 3 lata a obrazy tamtego dnia, rozrywająca od środka bezsilność, pytania bez odpowiedzi, czasem lęki - powracają. Ciężko się pozbierać.

KimUnJest Doświadczyłem tej traumy od bardzo bliskiej osoby. Nawet próbowałem desperacko reanimować. Przewartościowało to moje życie. Mijają 3 lata a obrazy tamtego dnia, rozrywająca od środka bezsilność, pytania bez odpowiedzi, czasem lęki - powracają. Ciężko się pozbierać. Przepraszam, za pytania ale temat też mi bliski. Czy brakuje ci jej prawda? Potrafisz sobie wybaczyć to że nie zauważyłeś, że coś się dzieje? Dawała jakieś sygnały?

Ciężko dopisać w takim temacie coś więcej, niż do tej pory pisałem. Jednostki wrażliwsze i/lub jednostki, które siłę do życia czerpią głównie z akceptacji otoczenia zewnętrznego zawsze będą miały ciężej, szczególnie w obecnej rzeczywistości. To jest bardzo ciężki temat i nie czuję się na tyle kompetentny w nim, by go głębiej rozwijać. Szczególnie ponuro wygląda kwestia męskich samobójstw. Zostawię więc tylko cytat z jednej z ulubionych lektur młodości, którą do dziś cenię - “Tajemniczej Wyspy” Verne’a. "(…) Książę Dakkar, nie znalazłszy śmierci, powrócił w góry Bundelkundu. Tutaj, teraz całkiem samotny, przejęty głębokim wstrętem do wszystkiego, co nosi imię człowieka, pełen nienawiści i obrzydzenia do cywilizowanego świata, pragnąc uciec przed nim na zawsze, sprzedał resztki swojej fortuny, zebrał dwudziestkę najwierniejszych towarzyszy i pewnego dnia wszyscy zniknęli. Gdzie książę Dakkar zamierzał znaleźć tę wolność, której mu odmówiono na zamieszkanej ziemi? Pod wodą, w głębinach mórz, gdzie nikt nie mógłby go dosięgnąć. Wojownik stał się uczonym. Na bezludnej wyspie na Pacyfiku postawił stocznię, w której jego planów został zbudowany okręt podwodny. Elektryczność, której niezmierzoną siłę mechaniczną umiał wykorzystać za pomocą środków, jakie kiedyś staną się znane, i którą uzyskiwał z niewyczerpanych źródeł, zaspokoiła wszystkie potrzeby jego pływającego aparatu, zarówno jako siła napędowa, jak też świetlna i cieplna. Niezliczone skarby morza, miriady ryb, wodorosty i porosty, olbrzymie ssaki i nie tylko to, czego dostarcza natura, ale i to wszystko, co utracili ludzie, wystarczało w zupełności na zaspokojenie potrzeb księcia i jego załogi. W ten sposób spełniało się jego najgorętsze pragnienie, gdyż nie chciał już mieć żadnego kontaktu z ziemią. Ochrzcił swój podwodny okręt mianem „Nautilus”, sam przybrał imię kapitana Nemo i zniknął pod powierzchnią mórz.(…)"

Obliteraror Ochrzcił swój podwodny okręt mianem „Nautilus”, sam przybrał imię kapitana Nemo i zniknął pod powierzchnią mórz.(…)" Nemo oznacza “ Nikt ”

CheshireKitty Czy brakuje ci jej prawda? Potrafisz sobie wybaczyć to że nie zauważyłeś, że coś się dzieje? Dawała jakieś sygnały? Nie chce tu rozgrzebywać, bo rany jeszcze się sączą. Ale chyba sączą się dlatego, że właśnie za mało było reakcji z mojej strony na pewne sygnały. Ostatnia rozmowa wraca i dotyka jak rozżarzony pręt. Wydawało mi się, że przepracowałem sobie w głowie tę tragedię, ale to chyba tylko tłumienie natrętnych myśli. Człowiek słyszy o różnych tragediach, niektóre wydarzają się całkiem blisko, ale kiedy bezpośrednio doświadczasz takiego kalibru traumy to wszytko staje się względne. Czasem mam tak że jak słyszę sygnał pojazdu uprzywilejowanego w okolicy to dzwonię do najbliższych. Dobra, nie ma co tu epatować, nie ja jedyny, świat widzi codziennie mnóstwo dramatów.

Napisałem też trochę w kontekście osób blisko związanych, a pozostawionych z traumą. Bo generalnie mówi się o tragedii samobójcy, pogrzeb, kondolencje, daj Bóg jakaś pomoc, ale teraz wiem, że w głowach tych osób tragedia często rozgrywa się na nowo, jeszcze raz i jeszcze raz, i ponownie.

KimUnJest najwiekszą tragedią przy samobójstwie jest wlasnie to. Samobójca odszedl i pozbawił się problemu.. już nie czuje nic. A jego bliscy cierpią. Ostatnio coraz więcej też samobójstw wśród dzieci. A to już jest doprawdy przerażające. W wakacje powiesiła się dziewczynka 12letnka w mojej wsi rodzinnej. Ojciec w morzu, matka zajęta balowaniem z koleżankami. Tragedia dziecka. Bo matka wyobrazcie sobie dzień po pogrzebie szła na imprezę uhahana od ucha do ucha…

Dlaczego ludzie popełniają samobójstwa?

Themotha

CheshireKitty Co myślicie na ten temat?

To tak jak ktoś siedzi w śmierdzącym pokoju, po czasie się przyzwyczaja i nie czuje smrodu.

Osoba z zewnątrz jak wejdzie do tego pokoju to czuje smród aż oczy szczypie

Podobnie tutaj, można kogoś nakierować na dany problem patrząc z dystansu, ale zmiana i chęć jej musi wyjść od tej osoby

Wiem, łatwo się mówi a życie swoje

Ludzie czasami są do takiego stopnia zajebani mechanizmami obronnymi że samobójstwo wydaje im się jedynym rozwiązaniem

Ale moim zdaniem jest to efekt końcowy, najważniejsze jest to co doprowadziło tą osobę do takiego kroku, czyli nie wierzchołek góry, ale to co pod wodą.

Plus wrażliwość, im większa tym łatwiej o taki krok

Myślę że depresja może grać tu pierwsze skrzypce, a ta wynika głównie z braku kontroli nad pewnymi obszarami życia

To '‘coś’' Cię kontroluje.

CheshireKitty

Themotha Ale moim zdaniem jest to efekt końcowy, najważniejsze jest to co doprowadziło tą osobę do takiego kroku, czyli nie wierzchołek góry, ale to co pod wodą.

Plus wrażliwość, im większa tym łatwiej o taki krok

Tak dokładnie. Czasami też tych problemów nie da się od tak rozwiązać lub są ciężkie to rozwiązania. Trzeba by tu rozważać każdy problem indywidualnie. Czy jeśli ta osoba faktycznie powie „nie chce żyć”, problemu nie da się rozwiązać lub jest bardzo ciężko.
I właśnie czy wtedy mimo to zachęcać do życia?

JAL

CheshireKitty Kontrowersyjne pytanie: czy powinnismy ich ratować? Czy jeśli oni tak mocno się ukrywają powinnismy o nich walczyć? Czy w ogóle powinnismy walczyć o innych?

Jak przy niemal każdej kontrowersji - to zależy. Od stopnia bliskości, twoich chęci i możliwości i zapotrzebowania danej osoby. Najpierw diagnoza, żeby poznać przyczynę i jak z nią walczyć, potem ewentualne wsparcie (nierzadko wieloletnie) z natężeniem zależnym od potrzeb. W przypadku bliskiej relacji z osobą chorą dzielisz ten stan jak w przypadku współuzależnienia. Często tez samemu uczestniczysz w terapii.

Można więc wyłącznie powiedzieć kiedy na pewno tego nie robić - jeśli nie zamierzasz w to inwestować swoich zasobów i nie zdajesz sobie sprawy z ryzyka. Osobom chorym przydaje się szczere zainteresowanie i pomoc, co niekoniecznie znaczy, że odniosą sukces w pokonaniu choroby. Przypadek samobójstwa, o którym wspominałem był zdiagnozowany, leczony i bardzo dużo osób zainwestowało w to swoje zasoby (również emocjonalne). Mimo upływu 15 lat od śmierci chorego, problemy nadal zostały w niektórych bliskich mu osobach.

W rodzinie miałem również samobójcę 20 letniego. O jego ewentualnej chorobie niewiele wiem (oficjalnie nic mu nie dolegało tylko się zakochał). Do teraz czasem toczą się rozmowy, czy naprawdę chciał się zabić. Jego rodzina jest obecnie rozbita, a jej członkowie wymagają sami leczenia psychiatrycznego.

LaLibertine

CheshireKitty Czy jeśli ta osoba faktycznie powie „nie chce żyć”, problemu nie da się rozwiązać lub jest bardzo ciężko.
I właśnie czy wtedy mimo to zachęcać do życia?

To zależy.
Nietrafiona miłość, a rak z przerzutami to różne przypadki. Nie wiem czy w tym drugim warto zachęcać. Czy nie lepiej zaakceptować wyboru

JAL

CheshireKitty I właśnie czy wtedy mimo to zachęcać do życia?

Wtedy to możesz przekonywać do terapii, bo do zachęcania do życia długa i skomplikowana droga. Czasem wystarczy negocjować z taką osobą kolejny miesiąc, żeby wywołać pożądane skutki, ale to już wyższa szkoła jazdy i zaangażowania.

leto

Colemanka To znaczy ze nigdy nie myśleliście o popełnieniu samobójstwa?

Ja nigdy, ale podobno jestem niepoprawnym optymistą xd

Poza tym, za bardzo lubię opuszczone nieruchomości, kobiety, pyszne jedzenie, wspinaczkę i parę innych rzeczy, no chcę jeszcze więcej!

MalVina

leto optymizm można zgasić, to akurat nie ma nic do rzeczy 😉

leto

MalVina może tak, może nie. Nie wiem. Są jacyś samobójcy, którzy byli optymistami? Ok, na pewno są przypadki, gdy żołnierz popełnia samobójstwo w obliczu nacierających wojsk, spodziewając się np. pojmania i tortur - to rozsądne, sam bym też tak zrobił. Ale w normalnym, codziennym życiu? Co nas przy nim trzyma? Chyba właśnie w jakimś stopniu chęć, by spotkało nas jeszcze coś nowego, by świat nas czymś zaskoczył, żebyśmy przeżyli nowe emocje, zobaczyli nowe rzeczy.

MalVina

leto Czasem są sytuacje, które uderzają znienacka, niekoniecznie tak drastyczne jak przytoczyłeś, iczłowiek choćby największy optymista zostaje zapędzony w kozi róg. Poza tym - powodem jest często depresja, a to nie jest coś co można pokonać samym wrodzonym optymizmem. Przykłady można mnożyć ludzi, co przez innych byli uważani za niepoprawnych optymistów, a jednak ze sobą skończyli. Nie wiemy kiedy w nas uderzy. Nie musi, ale może 🤷🏼‍♀️✌🏻

Passion

JAL Gdybym nie wiedział, czego szukać, wcale bym nie pomyślał, że te osoby są zdolne do skrajnych zachowań. Bez problemu mogą uczestniczyć w życiu towarzyskim, uśmiechają się, a nawet śmieją na głos. Skuteczni samobójcy ukrywają się z zamiarami do ostatniego momentu, bo ich postrzeganie rzeczywistości (stale lub okresowo) znacząco odbiega od normatywnego.

Dokładnie tak. Podobnie chyba zresztą można scharakteryzować osoby z depresją. Ją też niekoniecznie “widać”.
Ktoś, kto chce odebrać sobie życie nie ogłasza tego światu, być może również dlatego, żeby nie zostało mu to udaremnione.

CheshireKitty czy powinnismy ich ratować?

Wydaje mi się, że ja, gdybym chciala zrobić taki krok, nie chcialabym być ratowana. Nie mam tak naprawdę o tym pojęcia, oceniam tak na zasadzie, że nie lubię jak mi ktoś przeszkadza w moich zamiarach w ogóle. Gdybym podjęła taką decyzję (dalej gdybam) i to by było na serio, to pewnie chciałabym osiągnąć ten “cel”.
Z drugiej strony, patrząc z boku, myśląc o sytuacji, w której mogłabym uratować bliską osobę (lub po prostu: drugą osobę)… chyba tak, chyba mimo wszystko uważam, że należy ratować.

Podoba mi się wypowiedź @JAL powyżej.
I bardzo się z nią zgadzam.

Imbryk

LaLibertine Masz męża, tak tylko przypominam xD

Z mężem się otakich rzeczach Nie gada. Od tego są koleżanki i koledzy filozofowie.

Colemanka To znaczy ze nigdy nie myśleliście o popełnieniu samobójstwa?

Rozgraniczę:

czy miałem tzw. “Myśli samobójcze” czyli poważne rozważanie decyzji - nigdy. Miałem moment taki: “ech gdybym teraz umarł, miałbym od tego spokój, ale chcę żyć”. To nie była depresja wewnątrz mnie, tylko ataki z zewnątrz.
Czy myślałem o tym - tak, naturalnie stojąc na 100-metrowej zaporze albo na balkoniku bloku, na peronie jak wjeżdża pociąg czy na torach tramwajiwych - jeden krok dzieli mnie od śmierci, jeden przechył przez balustradę. Ale bardziej mnie to zmraża niż wywołuje perspektywę ulgi.

MalVina można pokonać samym wrodzonym optymizmem. Przykłady można mnożyć ludzi, co przez innych byli uważani za niepoprawnych optymistów, a jednak ze sobą skończyl

Optymiści siebie okłamują, i jak przychodzi weryfikacja z rzeczywistością mogą nie wytrzymać. Ja myślę że @leto jest samoświadomy i świadomy wartości życia, a “optymista” to skrót myślowy.

Cortazar nie wiążące się jednak z bólem nie skłoniłoby mnie do tego. Przynajmniej na dzień dzisiejszy tak sądzę. Za dużo jest książek do przeczytania, żeby nagle to wszystko olać.

Jeśli miałbyś jeszcze możliwość czytać lub słuchać. I leżąc miałbyś kasę na opiekę nad Tobą. I tak dalej, ciężki temat, ale rozumiem, mam podobne przemyślenie.

Czy jak ten gościu leżący z polio od dziecka już 50 lat, będący aktywnym prawnikiem.
Albo ten co mrugając okiem napisał książkę.
I tak dalej.

Edit: tak jeszcze dodam, że mój sąsiad mieszkający na 10 piętrze nade mną (ja na 5), bardzo miły, bardzo wysportowany starszy pan ponad 70, wyglądający na zdrowego jak koń, uprzejmy i uśmiechnięty, miał sympatyczną żonę, po cichu skoczył pewnego słonecznego dnia ze swojego balkonu, przeleciał obok mojego. I tyle.

Cortazar

Osobiście nie popełniłbym samobójstwa, a jeśli już miałbym się na nie zdecydować to tylko po długich przemyśleniach, punktowaniu za i przeciw w obliczu nieuchronnej tragedii np wspomnianego tu wcześniej nieuleczalnego raka z przerzutami lub czymś równie bolesnym i nie dającym szans na poprawę.
Nawet utrata kończyn lub inne kalectwo nie wiążące się jednak z bólem nie skłoniłoby mnie do tego. Przynajmniej na dzień dzisiejszy tak sądzę. Za dużo jest książek do przeczytania, żeby nagle to wszystko olać.

A dlaczego inni to robią? Mam znajomego, którego syn się utopił, kilka dni później zrobiła to samo żona, chyba ze zgryzoty nie mogła się z tym pogodzić. W jego przypadku była to pierwsza próba i od razu udana, więc uważam podobnie jak co poniektórzy, że jeśli ktoś naprawdę chce ze sobą skończyć to to po prostu robi a nie gada, bo ten co gada to szuka tylko atencji. Szukającym atencji można pomóc natomiast w pierwszym przypadku ciężko określić stopień chęci szczególnie jeśli nie ma żadnych symptomów.

« Poprzednia strona