Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

KimUnJest

Wydaje mi się, że miłość ma jakąś cząstkę metafizyczną, której nie da się zamknąć w kompleksie popędu, hormonów, działania neuroprzekaźników.

KimUnJest

Themotha Możliwe, ale dopóki ktoś tego nie doświadczy w życiu osobiście, wszelkie opinie na ten temat to jest tylko teoria, bądź wiara 🙂

Wiara a fakty, to zupełnie inne rzeczy

Bo z miłością to trochę jak z wiarą - nie ma na to wzoru, dowodu w sensie matematycznym. To nasze wewnętrzne odczucia i przejawy zachowań.

No bo weź udowodnij że uwielbiasz zupę ogórkową? Jaki jest tego niezbity dowód? 😉

Pandora

Johnny My lubimy i bardzo potrzebujemy czuć się lepsi niż faktycznie jesteśmy - tacy honorowi, oddani, szlachetni, “to inni zdradzają, a nie my”

Nie zgadzam się. Wedlug mnie to właśnie lwestia szacunku do osoby z ktorą jesteś. Nie bierzesz zdrady pod uwagę właśnie dlatego, że ją szanujesz i wiesz że to by było dla niej przykre, a nie dlatego, że chcesz się czuć lepiej ze sobą. I tu kluczem jest wyrażenie “nie bierzesz pod uwagę” bo wcale nie myślisz o tym po prostu. Jeśli jest szacunek to jest to cos tak naturalnego, że na poziomie podświaomości się rozgrywa i się czlowiek nawet nad tym nie zastanawia.

KimUnJest Bo z miłością to trochę jak z wiarą - nie ma na to wzoru, dowodu w sensie matematycznym. To nasze wewnętrzne odczucia i przejawy zachowań.

Dokladnie tak.

Themotha

KimUnJest Bo z miłością to trochę jak z wiarą - nie ma na to wzoru, dowodu w sensie matematycznym. To nasze wewnętrzne odczucia i przejawy zachowań.

Czyli dalej zostajemy w sferze iluzji 🙂

Iluzja ta, z tego co wiem, jest często zbudowana jako alternatywa w opozycji do niezbyt miłych doświadczeń

Ci którzy mieli nieszczęśliwe rodziny, twarzą wprost proporcjonalne wizje założonych przez siebie rodzin w którym występuję to wszystko czego nie doświadczyli wcześniej 🙂

Jeżeli występują miłość kobiety wobec dziecka, to nie mówimy tu o iluzji ale o faktach i działaniach które te fakty popierają

Natomiast w kwestii związku kobieta-mężczyzna, definicja ta zmienia się radykalnie, i jak widźmy wyżej jest podparta tylko i wyłącznie iluzją a nie realnym doświadczeniem 🙂

KimUnJest

Johnny To “coś” to najczęściej (nie mówię, że zawsze) strach przed poczuciem winy z powodu zdrady. Boimy się własnego uczucia! Już nawet nie chodzi o to jak inni to odbiorą

Ciekawy argument.

Johnny

KimUnJest Ciekawy argument.

To dosyć powszechny mechanizm.
Znałem kilku kolesi, którzy z konieczności żyli w “białych” małżeństwach (żony po prostu pewnego dnia jednostronnie zmodyfikowały umowę małżeńską) i zasłaniając się lojalnością i szacunkiem nie zdradzali swoich partnerek, szli w pornografię.
Jednocześnie reagowali potężnym moralnym oburzeniem, gdy dowiadywali się, że ktoś inny w analogicznej sytuacji chodzi na boki. Straszliwie ich to triggerowało, widziałem wściekłość na ich twarzach, produkowali się nad tym przez wiele godzin i zastanawiałem się skąd to się bierze - mnie to przecież nie ruszało, ot normalna sytuacja jakich wiele.

A to po prostu ich frustracja wychodziła na wierzch. Tak to jest, gdy zabraniasz sobie czegoś, czego pragnie Twoje ciało, a inni dają sobie na to przyzwolenie - musisz ich nienawidzić, żeby sobie z tą frustracją poradzić, bo w przeciwnym wypadku musiałbyś się do niej przyznać przed samym sobą i coś z nią zrobić - coś, co niekoniecznie będzie uznane za “ładne” i “szlachetne”.

Imbryk

Imbryk Themotha W Biblii jest takie świetne porównanie ‘‘Kogo Bóg kocha, tego chłoszcze’’

Zamiast Boga, można wstawić los, życie itd

Meh, nie kupuję tego.

Themotha Rozwiń myśl

"Kocham Cię, więc przypierdolę Ci w mordę żeby Cię bolało.
Bo tylko ból prawdziwie wyzwala i tylko gdy poczujesz jak boli, to zrozumiesz swą prawdziwą drogę w życiu"

"Jeśli dziecko nie dotknie gorącego pieca, to się nie sparzy i nie będzie znać granicy że piec robi krzywdę.
Ale jesli dziecko nie dotknie, to wezmę jego rączkę i przytknę do palnika, żeby się nauczyło."

Nie kupuję tej zbitki logicznej “Siła wyższa jak nas kocha to chłoszcze” - co to kurwa ma być?

Wg mnie ta logika jest podobna do tej:
Dziecko: “Wujku, wujku! Daj cukierka!”.
Pan Stalin powiedział dziecku “Spierdalaj!”.
Dobry pan Stalin, mógł je przecież zabić.

KimUnJest

Imbryk Nie kupuję tej zbitki logicznej “Siła wyższa jak nas kocha to chłoszcze” - co to kurwa ma być?

No to zostaw metafizykę i przełóż to na ludzi. Też jest powiedzenie, całkiem słuszne, że jak rodzic kocha to karci. To bardzo mądre i dalekowzroczne założenie.

Themotha

Imbryk Bo tylko ból prawdziwie wyzwala i tylko gdy poczujesz jak boli, to zrozumiesz swą prawdziwą drogę w życiu"

Tak czy siak ból w życiu jest nieunikniony, ale lepiej kiedy prowadzi do rozwoju niż do regresu

KimUnJest A związek swoją obcych sobie osób? Jak to jest, że może trwać do śmierci i pomimo wielu przeciwności? A czasem wbrew rozsądkowi jeśli patrzeć na to z boku?

Ale ja nigdzie nie wykluczyłem że tak może być 🙂

Mi chodzi jedynie czy ktoś tego realnie doświadczył, czy po prostu chciałby doświadczyć, a cały scenariusz jest jedynie w jego głowie podszyty brakami, marzeniami i niespełnionymi pragnieniami 🙂

KimUnJest

Themotha Natomiast w kwestii związku kobieta-mężczyzna, definicja ta zmienia się radykalnie, i jak widźmy wyżej jest podparta tylko i wyłącznie iluzją 🙂

Absolutnie nie. Podobne zachowania jak u matki do dziecka można znaleźć w relacji mężczyzna kobieta. Uznaje się oczywiście, że miłość matki do dziecka to najwyższy rodzaj u żucia, ale ja paradoksalnie tutaj doszukiwałbym się podłoża biologicznego - okres ciąży, urodzenie wychowywanie, czyli zachowania warunkowanie silnym paradygmatem biologicznym, antropologicznym.

A związek swoją obcych sobie osób? Jak to jest, że może trwać do śmierci i pomimo wielu przeciwności? A czasem wbrew rozsądkowi jeśli patrzeć na to z boku?

Baelish

Ja też wierzę, że kiedyś zatrzyma się przy mnie biały Rolls Royce, zza uchylonej przyciemnianej szyby wychyli się twarz pięknej kobiety i usłyszę - wsiadaj Bejliszu, musimy porozmawiać. Obserwuję Cię od jakiegoś czasu, i postanowiłam w końcu zagadać. Bardzo mi się podobasz. Chciałabym, abyś zamieszkał ze mną, w mojej posiadłości w Grecji, żebyśmy bliżej się poznali, bo chciałabym mieć faceta, takiego jakim jesteś ty. Do tej pory kochałam cię na odległość, podziwiałam, z jaką stanowczością kupujesz małpki w kerfurze. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że jestem dziedziczką wielkiej fortuny. Wy sobie możecie nie wierzyć, cynicy, ja wiem, że się doczekam.

Pandora

Baelish już jadę, nie płakusiaj 😛

Pandora

Johnny zastanawiałem się skąd to się bierze - mnie to przecież nie ruszało, ot normalna sytuacja jakich wiele.

A mnie zastanawia Twoja znieczulica, bo to nie jest “norma” by zdradzać. Jak taka znieczulica będzie pnaować moralna to bedzie sodoma i gomora. Juz w sumie mamy powoli taki obrazek

Mam takie wrażenie to po trosze racjonalizacja swoich ciągot i proba poklepania się po pleckach, że wszyscy zdradzają to jak mi się przydaży to nie będzie nic złego 😏 Sorry, zdrada to zdrada. Tego nie zamalujesz

KimUnJest

Johnny A to po prostu ich frustracja wychodziła na wierzch. Tak to jest, gdy zabraniasz sobie czegoś, czego pragnie Twoje ciało, a inni dają sobie na to przyzwolenie - musisz ich nienawidzić, żeby sobie z tą frustracją poradzić, bo w przeciwnym wypadku musiałbyś się do niej przyznać przed samym sobą i coś z nią zrobić - coś, co niekoniecznie będzie uznane za “ładne” i “szlachetne

Tak może być. Ale proste założenie, że wierność to wypadkową strachu i frustracji wydaje mi się nie do końca prawdziwe. Przecież mnóstwo ludzi zdradza, rozstaje się, właśnie z powodu np. tej frustracji. Nie zamykalbym tutaj możliwości, że jednak ponad te uczucia które wymieniłeś, a które są jak najbardziej ludzkie i powszechne, istnieje jeszcze inne “spoiwo” relacji, które wpływa na nasze wybory.

Baelish

Pandora To tylko takie żarty, jestem już zajęty - mam komputer który kocham ;P

Johnny

Pandora A mnie zastanawia Twoja znieczulica

Czy ja wiem - ludzie zdradzali się od zawsze i zdradzać będą, gdybym miał przeżywać każdy pojedynczy przypadek zdrady to bym się chyba wykończył.
Oni to robią, bo “muszą” to robić z własnych wewnętrznych powodów.

Pandora Mam takie wrażenie to po trosze racjonalizacja swoich ciągot i proba poklepania się po pleckach, że wszyscy zdradzają to jak mi się przydaży to nie będzie nic złego

Ależ czy ja napisałem, że zdrada jest “dobra”?
No nie, jest to złamanie umowy małżeńskiej, powód do orzeczenia rozwodu z wyłącznej winy zdradzającego.
Nawet gdybym chciał zachować w takiej sytuacji dobre zdanie na swój temat to polskie prawo zadba o to, żebym dostał wpierdol 😉

KimUnJest Ale proste założenie, że wierność to wypadkową strachu i frustracji wydaje mi się nie do końca prawdziwe

No bo nie jest do końca prawdziwe. Uważam, że stosunkowo łatwo jest nie zdradzać, gdy mamy dobry związek i zaspokojone potrzeby.

KimUnJest

Fajny temat tak btw 😉 ale znów zarysowuje się front między fizykalistami i idealistami.

Imbryk

KimUnJest fizykalistami i idealistami

Oraz onanistami.

Sydney

Johnny Uważam, że stosunkowo łatwo jest nie zdradzać

Najłatwiej to jest nie zdradzać jak się nie ma opcji. 😉

Johnny No nie, jest to złamanie umowy małżeńskiej

Trzeba być nieziemskim optymistą, żeby uważać, że da się radę do śmierci ruchać jedną kobietę na zmianę z waleniem gruchy. xD

KimUnJest

Johnny No bo nie jest do końca prawdziwe. Uważam, że stosunkowo łatwo jest nie zdradzać, gdy mamy dobry związek i zaspokojone potrzeby

Kiedyś usłyszałem zabawną, ale trochę prawidzwą, definicjé wierności.

“Wierność to chroniczny brak okazji” 😂

To tak humorystycznie, bo jednak nie redukowalbym tego w ten sposób 😉

Pandora

Sydney Trzeba być nieziemskim optymistą, żeby uważać, że da się radę do śmierci ruchać jedną kobietę na zmianę z waleniem gruchy. xD

Co ma do tego optymizm. To kwestia wyboru. Jak ktoś nie chce to niech zyje samotnie i rucha byle co 😏

KimUnJest

Sydney Trzeba być nieziemskim optymistą, żeby uważać, że da się radę do śmierci ruchać jedną kobietę na zmianę z waleniem gruchy. xD

Bardzo dobra teza. Serio, sam się z tym zgadzam. Ale właśnie tylko miłość w swojej trudno wyjaśnialnej postaci, wyłącznie miłość, czyli uczucie wyższe od popędu, może według mnie korygować popęd.

Bo co - strach? Owszem w pierwszym związku kiedy zdradziłem to trochę się obawiałem konsekwencji, ale szybko minęło. Za drugim razem strach był już tylko dodatkowym motywatorem.

Była.tez racjonalizacja własnego czynu: a co jeśli ona mnie zdradzi, a ja sobie odmówię? A okazja była naprawdę warta grzechu.

To wszystko są tak jak wspomniałem kalkulacje, egoistyczne, wyprachowane, to uczucia instynktowne, pierwotne.

Dlatego właśnie wydaje mi się że tylko uczucie wyższe może uzasadnić pewne zachowania.

Themotha

Pandora Co ma do tego optymizm. To kwestia wyboru. Jak ktoś nie chce to niech zyje samotnie i rucha byle co 😏

Tu akurat zgadzam się z @Pandora 🙂

« Poprzednia strona Następna strona »