Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Sydney

Themotha Tu akurat zgadzam

No jasne opinia eksperta, poparta doświadczeniem! XD

Themotha

Sydney No jasne opinia eksperta, poparta doświadczeniem! XD

Masz jakiś problem, czy czegoś nie zrozumiałeś w tym zdaniu?

Sydney

Themotha Masz jakiś problem, czy czegoś nie zrozumiałeś w tym zdaniu?

Mam problem, bo nie mam pojęcia jak się cytowane przez Ciebie zdanie ma do tego co ja napisałem.

KimUnJest

Sydney Trzeba być nieziemskim optymistą, żeby uważać, że da się radę do śmierci ruchać jedną kobietę na zmianę z waleniem gruchy. xD

Bardzo dobra teza. Serio, sam się z tym zgadzam. Ale właśnie tylko miłość w swojej trudno wyjaśnialnej postaci, wyłącznie miłość, czyli uczucie wyższe od popędu, może według mnie korygować popęd.

Bo co - strach? Owszem w pierwszym związku kiedy zdradziłem to trochę się obawiałem konsekwencji, ale szybko minęło. Za drugim razem strach był już tylko dodatkowym motywatorem.

Była.tez racjonalizacja własnego czynu: a co jeśli ona mnie zdradzi, a ja sobie odmówię? A okazja była naprawdę warta grzechu.

To wszystko są tak jak wspomniałem kalkulacje, egoistyczne, wyprachowane, to uczucia instynktowne, pierwotne.

Dlatego właśnie wydaje mi się że tylko uczucie wyższe może uzasadnić pewne zachowania.

Themotha

Sydney Mam problem, bo nie mam pojęcia jak się cytowane przez Ciebie zdanie ma do tego co ja napisałem.

To raczej ja powinienem Ci zadać takie pytanie, bo nie wiem do czego pijesz rzucając tekstem;

'‘No jasne opinia eksperta, poparta doświadczeniem! XD’'

To miało być do mnie, do @Pandora czy do kogo?

Sydney

Themotha To miało być do mnie, do @Pandora czy do kogo?

Tak piłem do niej.
Bo to ładnie brzmi takie pierololo “na papierze”, szczególnie z pozycji “eksperta”, który jest zaprzeczeniem monogamicznego związku do końca życia.
W zasadzie wszyscy na tym forum jesteśmy zaprzeczeniem takiego pierdolenia, jak jeden mąż można rze, nawet zagorzali entuzjaści boga i katolicyzmu.

Tak więc cytat, z którym się zgadzasz sobie a życie sobie.
Stąd napisałem, że trzeba być ogromnym optymistą, żeby podpisywać kontrakt, którego spełnienie jest niemal niemożliwe.
Przynajmniej tak wygląda praktyka a nie teoria wypisywana gdzieś na forach.

Zaraz mi ktoś powie, ze kiedyś się ludzie nie zdradzali, że dziadek z babcią żyli 50 lat razem bez zdrady.

A ja na to powiem TERE-FERE.

Themotha To raczej ja powinienem Ci zadać takie pytanie, bo nie wiem do czego pijesz rzucając tekstem

Ty wydaję mi się na ile Cię znam nie jesteś ślepym optymistą i umiesz patrzeć krytycznie na świat.

Johnny traktujemy siebie przedmiotowo

Traktujecie się przedmiotowo ale to normalne w relacjach międzyludzkich.
Nie ma w tym nic złego, tak samo jak w “egoizmie”, taka natura ludzka.
Ludzie w głowach nadają pejoratywne znaczenia różnym pojęciom w zasadzie bezmyślnie i bezkrytycznie.

KimUnJest

Imbryk Oraz onanistami

A weź się Pan odwal! Raz w miesiącu to nie onanizm tylko troska o nasieniowody! 😂

Imbryk

KimUnJest A weź się Pan odwal! Raz w miesiącu to nie onanizm tylko troska o nasieniowody! 😂

Mówiłem za siebie, ja codziennie dbam.

A ogólnie jedno z kłamstw że “onanizm to grzech i jest zakazany” pięknie spierdolił mi kawał psychiki.
Co najlepsze, chyba każda moja kobieta LTR uważała, że “onanizm to zdrada”.

Themotha pojebało mi się w dzbanku

Dobrze, że nie w imbryku.

Johnny

Dobra, wracając do głównego tematu dyskusji - @KimUnJest i @Pandora - czy opisany przeze mnie model związku z moją żoną jest Waszym zdaniem miłością czy też traktujemy siebie przedmiotowo?

KimUnJest

Johnny Nie sądzę bym miał wystarczającą wiedzę by postawić tak trudną tezę. Chyba nikt oprócz was nie może tego zrobić. Nie wiemy jakie są między wami różnego rodzaju zależności, zobowiązania, jakie żale, jakie nadzieje, jak odczuwacie intymność między wami po latach. Jeśli miałbym powiedzieć teraz czy jest między wami miłość czy przywiązanie (i brak okazji 😉) to byłaby to diagnoza rodem z komentarzy fejsbukowych, gdzie parki wrzucają słitaśne foty a ludziska komentują: piękna miłość!

KimUnJest

Johnny czy opisany przeze mnie model związku z moją żoną jest Waszym zdaniem miłością czy też traktujemy siebie przedmiotowo?

Albo inaczej. Zapytałbym: dlaczego jesteście razem? Co was trzyma przy sobie? Bo jeśli nawet samo dziecko jest tym ostatnim spoiwem to już masz uczucie wyższe, w tym przypadku do dziecka, ale ono występuje.

Reflux

Johnny według mnie, nie traktujecie się przedmiotowo powiedziałbym bardziej, że bardzo dojrzale i wyjątkowo podmiotowo. Zadziwiająco opis twojego związku bardzo dobrze oddaje obraz tego co można nazwać miłością. Heh problem z definicjami konceptów takich jak miłość jest taki, że używając prostych słów i narzędzi próbujemy opisać bardzo skomplikowany zestaw emocji i uczuć, dodatkowo występujących na przemian a czasem wszystkie naraz. Dlatego tak ciężko o tym się rozmawia.

Jest też kwestia taka, że w zależności od tego jacy jesteśmy i w zależnościnod naszego profilu psychologicznego inaczej nasze uczucia będziemy wyrażać są to te tzw. Języki miłości. Dlatego też, za każdym razem gdy jest rozmowa o miłości jest tyle rozbierzności w definicjach i opisach jej wyrażania.

W dużym skrócie gdy opisujemy i rozmawiamy o tak skomplikowanych i złożonych konceptach jakim jest miłość. Nie dość, że opisujemy zestawy wielu uczuć emocji odczuwanych na różnych poziomach to jeszcze opisujemy je w kontekście naszego sposobu ich wyrażania. Stąd tak trudno jest dokładnie opisać o co nam chodzi w tym wszystkim.

Themotha

Sydney Tak piłem do niej.

Spoko, po prostu nie sprecyzowałeś i pojebało mi się w dzbanku z tego powodu

Ale już wszystko klarowne 🙂

Sydney Tak więc cytat, z którym się zgadzasz sobie a życie sobie.

To prawda.

Bo jednak zmieniamy się pod wpływem różnych sytuacji, ale myślę że gdzieś tam na świecie są ludzie którzy w zakonie, czy wśród mnichów którzy poświecili cale życie jednej idei i wyzbyli się innych rzeczy

Tak domniemam

Pandora

Sydney Bo to ładnie brzmi takie pierololo “na papierze”, szczególnie z pozycji “eksperta”, który jest zaprzeczeniem monogamicznego związku do końca życia

Ładne to jest to, że “kolegów” się nie czepiasz, gdy piszą swoje zdanie, ale do baby trzeba się dojebać, cnie? 😅 nic nowego w Twoim wykonaniu. I nigdzie nie pisałam z pozycji “,eksperta” tylko swoje zdanie jakie mam w temacie. Jeśli się z nim nie zgadzasz to prowadz dyskusję, zamiast wysmiewać.

Reflux Jest też kwestia taka, że w zależności od tego jacy jesteśmy i w zależnościnod naszego profilu psychologicznego inaczej nasze uczucia będziemy wyrażać są to te tzw. Języki miłości. Dlatego też, za każdym razem gdy jest rozmowa o miłości jest tyle rozbierzności w definicjach i opisach jej wyrażania

O, i bardzo ważną kwestie poruszyłeś. Bo najwiecej spin jest właśnie przez to, że dwie osoby mają różne jezyki miłości i dopiero poznanie ich daje jakąś jasność.

Sydney

Themotha Bo jednak zmieniamy się pod wpływem różnych sytuacji, ale myślę że gdzieś tam na świecie są ludzie którzy w zakonie, wśród mnichów którzy poświecili cale życie jednej idei i wyzbyli się innych rzeczy

No właśnie!
O to mi też między innymi chodziło.
Każdego dnia ewoluujemy pod wpływem doświadczeń.
20-kilku letni gość mówiący z przekonaniem przy ołtarzu, że on nigdy nie zdradzi, nie porzuci i zawsze będzie kochał, dla kogoś kto wie jaka jest rzeczywistość wywoła co najwyżej uśmiech politowania.

Sydney

Sydney 20-kilku letni gość mówiący z przekonaniem przy ołtarzu, że on nigdy nie zdradzi, nie porzuci i zawsze będzie kochał, dla kogoś kto wie jaka jest rzeczywistość wywoła co najwyżej uśmiech politowania.

Do tego taka osoba podpisuje coś czego nawet nie przeczytała, jeszcze nikt z ludzi biorących ślub, powtarzam NIKT nie odpowiedział mi twierdząco na pytanie: “Czy czytałeś KRIO?”.

Jak ja mam traktować poważnie kogoś takiego.
Idzie podpisuje umowę cywilno-prawną, z poważnymi konsekwencjami do końca życia, nawet tego nie przeczyta.
Przecież jakbyśmy spojrzeli na typa biorącego pożyczkę w bocianie na 10k bez czytania umowy to jest on przy takim gościu ostoją racjonalnego myślenia.

Poprawiam się to nie jest optymizm, to jest debilizm. xD

Themotha

Sydney Do tego taka osoba podpisuje coś czego nawet nie przeczytała, jeszcze nikt z ludzi biorących ślub, powtarzam NIKT nie odpowiedział mi twierdząco na pytanie: “Czy czytałeś KRIO?”.

Jak ja mam traktować poważnie kogoś takiego.

Tego typu akcje poprzedza przeważnie stworzona we własnej głowie wizja, która nie lubi jak ją się w jakiś sposób zakłóca 🙂

To według danej osoby jedyna droga do rekompensaty swoich braków czy poczucia szczęscia, w taki czy inny sposób

Każda myśl, czy logiczna argumentacja wytykająca błędy w tej wizji, jest traktowana jako zamach na szczęście, które sobie ktoś w głowie wykreował

Emocja jest silniejsza niż racjonalne argumenty

Johnny

Reflux opis twojego związku bardzo dobrze oddaje obraz tego co można nazwać miłością

Bardzo długo byłem w swoim życiu idealistą, z głową w chmurach, wierzącym w wyższe koncepty typu “Bóg”, “szczęście” czy “miłość”.
Z ideami i ideałami jest niestety tak, że jeśli przykładasz takie koncepcje do własnego życia to możesz się załamać, nic tu nie gra i nie pasuje.
Obecnie wolę rzeczywistość - nie tak piękną jak te ideały, ale namacalną, taką, której mogę dotknąć.
Jeden rabin nazwie naszą relację “miłością”, a inny rabin powie Ci - “to chuj a nie miłość, bo nie akceptujecie się bezwarunkowo i grozicie spadkiem pożądania, gdy druga strona się zaniedba, a Ty się w dodatku oglądasz za innymi babami, tak nie robi osoba, która kocha!”.
Może nie ma w tym metafizyki i podniosłego, uduchowionego stanu - przeciwnie, bywa bardzo nudno, często nie mamy za bardzo o czym ze sobą gadać, pożądanie już nie to samo co 11 lat temu, irytujemy się sobą nawzajem. Nic nie przypomina kolorowych obrazków jakie widać na pudelku czy w social mediach znajomych.
I dalej bywa, że się na to nabieram i narzekam - co za chujowy, nudny związek! Nic się nie dzieje, gdzie ta cholerna ekscytacja i spijanie sobie z dzióbków? Czemu często bywamy źli i sfrustrowani? Tak przecież nie powinno być - powinniśmy mieć przecież wiecznie uśmiechnięte mordy jak nasi znajomi!
No ale życie ma te i inne kolorowe wizje w dupie.

Nieogradowany Ona ciebie kocha a ty ją traktujesz przedmiotowo

Też tak może być.

Themotha

Pandora Bo najwiecej spin jest właśnie przez to, że dwie osoby mają różne jezyki miłości i dopiero poznanie ich daje jakąś jasność.

Pamiętajcie o chwaleniu swoich mężczyzn!

Bo z tego co widzę jest jakaś plaga ciągłego krytykowania mężczyzn

Mężczyzna który jest chwalony, dba się o jego potrzeby to mężczyzna znacznie bardziej wydajny, mocniejszy, pewniejszy siebie co w ogólnym rozrachunku przekłada się pozytywnie na całą relacje z pożytkiem dla Niego i innych członków rodziny

Ale baby o tym ciągle zapominają, albo nie chcą tego robić a potem jest płacz i narzekanie

Nieogradowany

Themotha Ale baby o tym ciągle zapominają, albo nie chcą tego robić a potem jest płacz i narzekanie

Albo są cwane i nie nie zapominają o tym i potem jest płacz i narzekanie faceta, że dał się urobić jak małe dziecko.

Nieogradowany

Johnny czy opisany przeze mnie model związku z moją żoną jest Waszym zdaniem miłością czy też traktujemy siebie przedmiotowo?

Ona ciebie kocha a ty ją traktujesz przedmiotowo.

Themotha

Nieogradowany Albo są cwane i nie nie zapominają o tym i potem jest płacz i narzekanie faceta, że dał się urobić jak małe dziecko.

Kobiety mają w naturze modelowanie ludzi, wszak wychowują dzieci, więc i facetów modelują niczym plastelinę

Wszelkie relacje z kobietami to jedna i nieustająca gra w pokera.

Dlatego też im mniej Ci zależy na znajomości z dana kobietą - tym masz do niej łatwiejszy dostęp.

Bo ona musi być cały czas na etapie “starania się”.

Jeśli zauważy, że jesteś na każde jej skinienie w zamian za to, że pozwala Ci się bolcować -już po Tobie.

Trzeba dać kobiecie do zrozumienia dwie kwestie (ale delikatnie i mądrze)

Że zależy Ci na niej w mniejszym stopniu niż jej się wydaje.
Że istnieje na tym świecie poważna konkurencja i nigdzie nie jest powiedziane, że Ty jesteś przypisany tylko do niej, jedynej.

I to nie jest jakaś forma uświadamiania Ciebie czy innych z tego zacnego intelektualnie forum, jak wyglądają sprawy.

Wiem że jesteś bystrym i ogarniętym gościem, więc moje dywagacje służą bardziej osobom trzecim, mimo że używam często zwrotów personalnych i nie są formą stawiania się wyżej czy jako osoba bardziej doświadczoną ale są tylko gimnastyką słowną

Tak, gwoli wyjaśnienia o które nikt nie prosił, ale potrzebowałem to zrzucić z siebie

« Poprzednia strona Następna strona »