Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Themotha

Johnny Ja w zasadzie doszedłem do konkluzji, że sens czy tam cel życia nie istnieją, a przyczyną nieszczęścia jest właśnie poszukiwanie bliżej nieokreślonego szczęścia.

Moim zdaniem istnieje, ale każdy musi go zdefiniować sam

I jest to część składowa szeroko rozumianego szczęścia

Johnny Fajnie by było bzykać bez zobowiązań, jeździć po świecie, robić z wolnym czasem wszystko, co nam się podoba - tak się przynajmniej wydaje. Ale wtedy rezygnujemy z innych rzeczy.

To zależy

Jeśli weźmiemy to pod kątem związków, to niekoniecznie musisz rezygnować np z relacji.

Bo równie dobrze możesz znaleźć kogoś kto preferuje podobny styl życia

Więc z pewnych rzeczy niekoniecznie trzeba rezygnować, ale można je odłożyć na potem

Czyli nie rezygnujemy, ale ustawiamy priorytety 🙂

Reflux wydaje im się raczej przerażająca.

Prawda wydaje się tym bardziej przerażająca, od stopnia zakłamania danej jednostki

Johnny

JAL Mam bardzo silne poczucie zbieżności przemyśleń

Wielkie umysły myślą podobnie, skarbie.

Themotha Więc z pewnych rzeczy niekoniecznie trzeba rezygnować, ale można je odłożyć na potem

Też tak można i jest to w sumie mądre podejście, problemem jest jednak starzenie się - na realizację pewnych potrzeb przychodzi w życiu określony czas, a potem ma się już inne priorytety.

Themotha Prawda wydaje się tym bardziej przerażająca, od stopnia zakłamania danej jednostki

Zgadzam się.

Themotha

Johnny problemem jest jednak starzenie się

Wiek to tylko liczby

Sydney

Johnny Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie.

XD
Jo jo to jak z jednorożcami.

Johnny Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji.

Noooo…
Obserwuję to na co dzień w praktyce.

Johnny A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie?

A może w naszym wyobrażeniu danej osoby? :>

Johnny Masz przedłużyć gatunek.

Tak.

Johnny Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY.
Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci.
Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo.

Jeżeli kobieta mówi, że nie chce dzieci to oznacza, że kobieta tak mówi.

Johnny Miłość romantyczna nie istnieje

Miłość nie istnieje, no może rodzica do dziecka ale to też wynika z wspólnego materiału genetycznego.

Johnny Faza A. Kocham wszystkie kobiety
Faza B. Kocham tylko jedną kobietę
Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej

Faza prawdy: Nie kocham żadnej kobiety.

Johnny Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Nie bez powodu otoczenie pragnie nam zaszczepiać tą gównianą propagandę.

Rozwiany

Johnny Ja w zasadzie doszedłem do konkluzji, że sens czy tam cel życia nie istnieją,

Dojście do tego samego wniosku zrzuciło ze mnie spory ciężar oraz zdjęło lekko paraliżujący strach przed popełnieniem jakiegoś życiowego błędu.

Sydney Faza prawdy: Nie kocham żadnej kobiety.

Obyśmy byli w tej fazie jak najdłużej!

Themotha

Co do sensu życia, warto ograbić się z oczekiwań innych, które wzięliśmy za priorytet i realizujemy, nie mając kontaktu ze sobą samym

Bo one zazwyczaj polegają na egoizmie tych którzy świadomie bądź nie Nam to narzucili i z chęci dostania czegoś w zamian

Zwykły deal ale ubieramy to, w coś metafizycznego

Dość często to obserwuje, koniec jest przeważnie tragiczny i kończy się nienawiścią rodziców do dzieci z wzajemnością

Kurwa, prawda jest brutalna, ale konieczna by dostać się do skarbca całego ze złota, cytując klasyka

NimfaWodna

@Themotha ale żeś kurwa dojebał 🤣
@Johnny ty to masz rozkminy. Jesu nie wiem od czego zacząć.
Dobra napisze jak czuje. Mylisz zakochanie z miłością. Miłość na moje oko może istnieć w 2 przypadkach.
1) Miłość rodzica do dziecka, dziecka do rodzica jeśli relacja jest zdrowa.
2) Wierze w miłość między dwojgiem ludzi bo czasem widuje takich ludzi ale nie jest to obecne pokolenie. Nie wiem ale jak widze ludzi od których bije ciepło i blask to są ludzie starsi. Jak ten przypadek który pisałam w temacie o pozytywach.
Kij tak naprawde wie czy może miłość podszyta zabarwieniem erotycznym nie jest zarezerwowana dla jednostek o czystych sercach. Reszta na ziemi ma być ciagle sfrustrowana.

Kolejna sprawa to moim zdaniem to doświadczenia. Ktoś tu dobrze napisał że jak się facet nie obrucha to nie potrafi stworzyć związku. Co lepsze uważam że z kobietą jest podobnie tylko słyszymy ciagle że kobieta powinna być taka, sraka i owaka więc kobiety często wstydzą się że posiadają już nabyte doświadczenie. Ukrywają pewne sprawy bo inaczej są wrzucane do wora i skreślane.

Dojrzałość i balansowanie między światem realnym i romantycznym. Nie jestem super romantyczna ale rozczujają mnie miłe gesty, ciepłe słowa. No jest to miłe. Tylko… tylko trzeba też wiedzieć, że nie zawsze jest wszystko idealne jak z obrazka bo relacja to interakcja dwojga ludzi. Można odpowiadać tylko za swoje uczucia i czyny. Nigdy nie będziemy w głowie 2 osoby. Nigdy do końca nie poznamy jej myśli i pragnień jeśli sama nie jest w stanie nam ich wyznać.
Życie to nie tylko relacja między dwojgiem ludzi. To codzienna interakcja z różnymi ludźmi a więc przez cały dzień zbieramy doświadczenia i emocje od innych ludzi. Czasem nas to frustruje. Czasme fascynuje. Możemy więc wywalać emocje w relacji bo czujemy się przy drugiej osobie komfortowo(robimy tej osobie krzywde). Wdając się w fascynacje możemy zdradzać(robimy sobie krzywde). Możemy robić milion innych rzeczy, wszystko zależy od kręgosłupa moralnego i tego na czym nam zależy.
Chuj zapomniałam co miałam jeszcze napisać 🤔

Nieogradowany

JAL Moja żona i moje dziecko to był i jest mój najlepszy możliwy wybór

Johnny
Gdybym miał cofnąć czas zrobiłbym wszystko tak samo - nie wyobrażam sobie życia bez mojej córki.
A skoro tak to chcę, żeby miała stabilną, przewidywalną rodzinę. Koło się więc zamyka.
I nie jest to poświęcanie się dla jej dobra - ja naprawdę lubię spędzać z nią czas, uczyć ją, rozmawiać. Lubię być rodzicem.

Niby tak samo a nie tak samo…

Ja także kocham swoje dzieci i z utęsknieniem czekam, aż pójdą na swoje!

KimUnJest

Nieogradowany Ja także kocham swoje dzieci i z utęsknieniem czekam, aż pójdą na swoje

Jeśli je naprawdę kochasz, to
nie czekaj aż pójdą na swoje, tylko sam szybciej wypraw je na swoje, za Twoje 😂

Nieogradowany

Nieogradowany Niby tak samo a nie tak samo…

Nikt nie skumał co miałem na myśli!

Na ten tychmiast mi tu piszcie o co mi chodziło!

Nieogradowany

KimUnJest tylko sam szybciej wypraw je na swoje, za Twoje

taki jest plan!

mam tylko nadzieję, że nie spotka mnie coś takiego:

Johnny

A jak odbieracie słowa innych ludzi, gdy wyznają Wam miłość?
W przeciągu ostatniego roku trzy kobiety (inne niż moja żona) powiedziały mi, że mnie kochają i za każdym razem czułem się dziwnie, bardzo nieswojo.
Czułem, że jest w tym jakiś fałsz.
Wiedziałem, że biorą mnie za kogoś innego niż w rzeczywistości, że przecież nie kochają mojego lenistwa, podłości czy bałaganiarstwa, że niewiele o mnie wiedzą, nie znają moich fetyszy czy marzeń.
Czułem, że jest w tym ukryty jakiś podstęp, oczekiwania, że za tym “kocham” idzie jakaś konkretna potrzeba, a ja mam być jedynie narzędziem do jej realizacji. Kiedyś pewnie byłbym wniebowzięty.
Już łatwiej przyjąć mi cudze pożądanie - mimo, że również zaczyna się i kończy w głowie człowiek wie, że jest prawdziwe, widać je, można chociaż poczuć się atrakcyjnym, “pożądanym”.

NimfaWodna

Johnny A jak odbieracie słowa innych ludzi, gdy wyznają Wam miłość?

Uwielbiam jak córka mówi: “kocham Cię mamusiu”.
Hehe jeśli chodzi o relacje k-m to od jakiegoś czasu były wypisuje że mnie kocha. Jak się z tym czuje? Jak by mi ktoś napluł w twarz i upierał się że pada deszcz.

KimUnJest

Johnny W przeciągu ostatniego roku trzy kobiety (inne niż moja żona) powiedziały mi, że mnie kochają i za każdym razem czułem się dziwnie, bardzo nieswojo

Nosz kurwa, czułem, że musi być jakieś ukryte dno tych ostatnich tematów Dżona 😂

Themotha

Johnny A jak odbieracie słowa innych ludzi, gdy wyznają Wam miłość?

Obojętnie

Finalnie liczą się czyny

JAL

Johnny A jak odbieracie słowa innych ludzi, gdy wyznają Wam miłość?
W przeciągu ostatniego roku trzy kobiety (inne niż moja żona) powiedziały mi, że mnie kochają i za każdym razem czułem się dziwnie, bardzo nieswojo.
Czułem, że jest w tym jakiś fałsz.

Nie cierpię, gdy ludzie nadużywają tego i zazwyczaj mi to psuje opinie o nich. Z mojego doświadczenia wyznanie miłości to technika manipulacji. Podobnie kilku z moich znajomych oburzało się, gdy “odrzucałem” (nie odwzajemniałem i śmiałem o tym poinformować) deklarowaną “przyjaźń”. Niby nic, ale takie wyznania podszyte są oczekiwaniem wzajemności. Dodatkowo, nawet w długotrwałym związku nic z tego wyznania nie wychodzi, skoro ktoś nie wie jak poprzeć to czynami. Co to znaczy, że kochasz lub się przyjaźnisz? Dla każdego ta definicja jest inna.

Johnny

NimfaWodna Uwielbiam jak córka mówi: “kocham Cię mamusiu”

A najlepsze, że i ona Cię nie zna - kocha własne wyobrażenie na Twój temat.
Przyjdzie moment, gdy przestanie widzieć w Tobie wyjątkową osobę i zacznie Cię nienawidzić - to będzie dobry znak, że zaczyna się od Ciebie oddzielać.
Może wtedy będzie w stanie Cię kochać w dojrzały sposób.

Nie ukrywam - też to lubię, chociaż to słowa raczej zarezerwowane dla mamy, ona jest do kochania, a ja do zabawy.

KimUnJest czułem, że musi być jakieś ukryte dno tych ostatnich tematów Dżona

Raczej bez związku, to akurat zdarza mi się często, przekleństwo pięknych mężczyzn.

Nieogradowany

Johnny o akurat zdarza mi się często, przekleństwo pięknych mężczyzn

Przestań flirtować to nie będzie się zdarzać.

Johnny

Nieogradowany Przestań flirtować to nie będzie się zdarzać

To nawet nie o to chodzi. Czasem wystarczy być wobec kogoś otwartym, dać komuś trochę uwagi i zrozumienia, a on już wyskakuje z “kocham Cię”. Dlatego już nie wchodzę w relacje przyjacielskie z kobietami, bo bliskość emocjonalna zazwyczaj coś odpala, po co mi to.

HelenaK jak mówi mi to mama albo tata to wiem, że szczerze

Nigdy czegoś takiego od nich nie usłyszałem i w sumie nawet nie wiem jakbym na takie słowa zareagował - obecnie chyba wybuchnąłbym śmiechem.

Sydney Ewentualnie chce coś od Ciebie uzyskać

To jest najbardziej prawdopodobny scenariusz. Brak rodzi potrzebę.
Sam się na tym niedawno złapałem, gdy zauroczyłem się jedną piękną dziewczyną - przyciągnęła mnie jej radość, spontaniczność, świeżość, energia - rzeczy, których mi ostatnio brakowało i ona pięknie mi to pokazała, przy niej mogłem skontaktować się z tymi swoimi cechami, które ostatnio schowałem w piwnicy.
Każdy z nas ma pewien zestaw cech, które przyciągają kobiety.
Imbryk przyciągnie do siebie te, które szukają w facecie ciepła, poczucia bezpieczeństwa, otwartości, wysłuchania.
Themothą zainteresują się te, które szukają w facetach wrażliwego łobuza, który i wiersz wyrecytuje i porządnie zerżnie.
Ja natomiast przyciągam młode laski z daddy issues, które najpierw widzą we mnie autorytet i życiowego mentora, a następnie - gdy już się mną rozczarują - wyzywają od narcystycznych zjebów.
Takie to życie.

HelenaK

Johnny A jak odbieracie słowa innych ludzi, gdy wyznają Wam miłość

Zależy kto jest adresatem, jak mówi mi to mama albo tata to wiem, że szczerze (mam nadzieję, że nie kłamią), wyrażają troskę o mnie, jestem im wdzięczna. Jak słyszę od dzieci w rodzinie to jest to taki wyraz przywiązania i tego, że dobrze się czują w mojej obecności.
Ale jest też taki dźwięk tych słów, który zapada w pamięć, raz słyszałam wyznanie, które “zatrzymało czas” na chwilę wokół mnie, czułam, że jakiś ważny moment.
Najgorsze są te po pijaku, nie wiadomo jak zareagować, czy obrócić w żart czy jednak potraktować poważnie, żeby obeszło się bez poszkodowanych.

Mam wrażenie, że przez większość życia jednak nie traktowałam tych słów z należytą powagą, a może przesadzam, nie wiem, trzeba nauczyć się poprawnie nazywać swoje stany.

Imbryk

Alescie nawalili tekstu przez 7 godzin od powstania wątku, no no, ważny temat.

Kiedyś miałem kilka ton do napisania, dzisiaj to ja nie wiem i nie chce mi się nawet myśleć o tym.

Jak ktoś mi powie “kocham Cię” to jest to dla mnie tyle co “czuję przyjemność jak myślę o tobie” plus czasem “oczekuję że do mnie pozytywnie się nastawisz i zaczniesz się zajmować moimi problemami, i to szybko”.

Może matka, ojciec i rodzeństwo więcej mają na myśli ale na pewno nie obcy ludzie, tzw. “ukochane” czy “lube”.

HelenaK

Imbryk
A tak do dopełniania obrazu, miałeś oprócz swojej byłej lubej dłuższe związki?

« Poprzednia strona Następna strona »