Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Antoniusz

Yolo Namiętność?
Zupełnie inaczej rozumiem to słowo. Do Twojego opisu bardziej pasowałoby “zaburzenie, kompulsywność”

Jak najbardziej to słowo rozumiem jako min. namiętną energię seksualną która taka osoba daje (szczególnie na początku związku) , to że ma dodatkowe odpały wielu ludzi właśnie pominie i zrobi wszystko aby znów to odzyskać 😉

Niestety takie drapieżniki są i jest ich dużo.
Mało ludzi umie rozpoznać taką drugą twarz (Bordi) dość szybko. Tacy którzy się na tym znają wiedzą z czym to się je. I nie boją się takich osób.

Yolo

Themotha Możesz zabawiać mnie dalej

Masz rację- mogę.
Ale nie muszę- i to nas różni.
Spróbuj kiedyś przyjemności jakie daje realne życie, zapewniam Cię że też są fajne.

Przepraszam że odnoszę się tylko do ostatniego zdania. Ze wstydem muszę Ci się przyznać, że tylko tyle przeczytałem.
Choć zapewniam Cię z całego serca, doceniam długość odpowiedzi. Wierzę też, że godnie stanąłeś w niej na poziomie, do którego przywykłeś🙂

Antoniusz Mało ludzi umie rozpoznać taką drugą twarz (Bordi)

Nie wiem czy mało, jeśli ktoś się zetknął z czymś podobnym to już ponownie będzie miał choć podejrzenia.
Umówmy się, zdrowi ludzie nie rzucają się namietnie na kogoś, kompletnie go nie znając. U zaburzonych to jest norma.

Antoniusz dodatkowe odpały wielu ludzi właśnie pominie i zrobi wszystko aby znów to odzyskać

Serio?
Nie widzę nic szczególnego w seksie z taką osobą.
One są w stanie zrobić od razu to, na co inne potrzebują czasu. Jadą też ostro po bandzie, ale przecież nie każdy tego potrzebuje.
Poprzez impulsywny seks rekompensują sobie braki i wyrównują emocje, czasem probują też coś udowodnić, ale to przecież nie namiętność.

Namiętnością dla mnie jest mocne pożądanie połączone z dużą otwartością, które zawiera w sobie wiele różnych elementow- od mocnej intymności, czułości, intensywności która jest dostępna w sposób sensualny, ale też normalny seks który staje się w takich okolicznościach wyjątkowy, po długie maratony, kiedy pościel można wykręcać.

Z toksykami masz z reguły tylko ostre rżnięcie. To jest dosyć upośledzony seks sam w sobie (poprzez wąski wachlarz), taką a nie inną otoczkę dają mu nienaturalne emocje, w jakich bywa i jakimi zaraża toksyk.
Gdyby je usunąć, seks sam w sobie będzie mocno schematyczny.

Jeśli ktoś lubi dużo, ostro i mocno, nic tylko szukać kogoś takiego. Pytanie o cenę.

Themotha

Yolo Przepraszam że odnoszę się tylko do ostatniego zdania. Ze wstydem muszę Ci się przyznać, że tylko tyle przeczytałem.

Nie ma sprawy, przywykłem do Twojego braku argumentów 😁

Yolo Choć zapewniam Cię z całego serca, doceniam długość odpowiedzi.

Cieszę się że długość ma dla Ciebie znaczenie, w życiu realnym pewnie nie masz takich możliwości misiu 😁

Yolo Wierzę też, że godnie stanąłeś w niej na poziomie, do którego przywykłeś🙂

Co nie? 😁

Stanąłem i nadal stoję, w przeciwieństwie do Ciebie 😄

Idź i nie grzesz więcej!

Antoniusz

Yolo Serio?
Nie widzę nic szczególnego w seksie z taką osobą.

Serio.
Sławny dział “Świeżakownia” na BS to tylko jeden z przykładów. Ja znam przypadki gdzie osoby tkwią w gówno związku tylko dla “emocjonującego” seksu.
Nie bój się ja też nie widzę w tym niczego specjalnego.

Yolo Poprzez impulsywny seks rekompensują sobie braki i wyrównują emocje, czasem probują też coś udowodnić, ale to przecież nie namiętność.

Wiem o czy mówisz - miałem dwie nimfomanki. To ten przypadek rekompensacji.
Moim zdaniem są też zdrowe jednostki które lubią taki rodzaj seksu.
Nigdy nie lubiłeś szybkich i namiętnych numerków przed pracą ? 🙂

Yolo Namiętnością dla mnie jest mocne pożądanie połączone z dużą otwartością, które zawiera w sobie wiele różnych elementow- od mocnej intymności, czułości, intensywności która jest dostępna w sposób sensualny, ale też normalny seks który staje się w takich okolicznościach wyjątkowy, po długie maratony, kiedy pościel można wykręcać.

Zgadzam się w 100%

Yolo Z toksykami masz z reguły tylko ostre rżnięcie. To jest dosyć upośledzony seks sam w sobie (poprzez wąski wachlarz), taką a nie inną otoczkę dają mu nienaturalne emocje, w jakich bywa i jakimi zaraża toksyk.
Gdyby je usunąć, seks sam w sobie będzie mocno schematyczny.

Bardzo trafnie. Takie osoby (mężczyźni, kobiety) tak łowią swoje ofiary i pchają powoli takie osoby w swoją pajęczynę po to aby potem owinąć sobie ofiarę i konsumować ją powoli.

Musza być odpowiednie doświadczenia aby móc to rozpoznać w miarę szybko. Tam nie ma nic głębszego niż kopulacja.

Cortazar

Yolo

Antoniusz Moim zdaniem są też zdrowe jednostki które lubią taki rodzaj seksu.
Nigdy nie lubiłeś szybkich i namiętnych numerków przed pracą ? 🙂

Tak, to wszystko się mieści w zdrowym podejściu do seksu.
Jeśli jest elementem większej, zróżnicowanej całości.

Antoniusz Bardzo trafnie. Takie osoby (mężczyźni, kobiety) tak łowią swoje ofiary i pchają powoli takie osoby w swoją pajęczynę po to aby potem owinąć sobie ofiarę i konsumować ją powoli.

Musza być odpowiednie doświadczenia aby móc to rozpoznać w miarę

Uczą się, mają na to lata.
Czy umieją trafić że względu na doświadczenie, czy próbują do uzyskania efektu, tego nie wiem.

Jest jasne że ich “wybrańcy” też mają w sobie rzeczy do przepracowania i to wychodzi w takich relacjach.
Jedną z pierwszych to problem ze stawianiem granic. Zaczyna się od małego ich naruszania, kończy jechaniem po bandzie.
Ktoś z normalnymi wzorcami będzie umiał szybko zareagować.
No i tu też nie ma reguły.
Opisywałem wcześniej- kiedy ktoś próbował wywierać na mnie jawną presję, dosyć szybko zamknąłem sprawę.
W innych okicznościach, krańcowo różnych, gdzie nie było na mnie żadnej presji ale były zaburzone zachowania które jednak też odbijały się na mnie- nie umiałem powiedzieć stop, brnąłem w to. Uaktywnił się syndrom ratownika, itp.
To była sytuacja idealnie skrojona pode mnie, moje ówczesne braki i schematy.

Myślę że większość z nas ma takie słabe punkty, a to wychodzi właśnie w emocjach. Trzeba się sobie przyglądać, obserwować reakcje w zal. od różnych sytuacji.
Złotym środkiem jest współpraca emocji i rozumu, czerpanie z obu tych źródeł.

Imbryk

Johnny 6 lat byłem z borderką.

Meh.

Johnny Ze stalkerką “relacja” trwała 2,5 roku

Ziew.

Nie no, taki żart branżowy.

Pandora Pytanie mam - czy jako lekarz znasz sprawdzoną metodę, by przekonac “narcyza” do terapii? 🤔

Wiem że nie do mnie pytanie, ale odpowiem chętnie.

Nie ma metody aby “przekonać” “narcyza” do terapii.
Można się od niego odizolować. Jeśli to partner, jest łatwiejsze, jeśli rodzic trudniejsze, jeśli to partner i jest rodzicem Twojego dziecka - pośrodku.
dr wszechn. Imbryk

Themotha ‘‘Ja Yolo, jestem ponad 40 letnim mężczyzną, który ’‘biega’’ po małych niszowych forach internetowych za kobietą, która finalnie ma na mnie wyjebane a wcześniej wybrała kogoś innego zamiast mnie

Mmmm pobiegałbym sobie za jakąś fajną babą, ale mi się tak skurwesyńsko nie chce!

Anna

Imbryk Nie ma metody aby “przekonać” “narcyza” do terapii.

Racja, jak się słyszy o uleczeniu z narcyzmu to chodzi tu raczej o ludzi z takimi cechami, narcystycznymi naleciałościami.
Klasyczny narcyz nie ma jakiegoś specjalnego interesu w leczeniu go. Zbudował sobie „cudowny”, przebojowy wizerunek, terapia zaś regresowała by go czasami nawet do okresu niemowlęctwa, do zupełnie bezbronnego dziecka, do pustki.

Natomiast profesor Vaknin zrobił w tej dziedzinie coś odmiennego, zupełnie niespotykanego-podszedł do swojego narcyzmu z pozycji obserwatora, tak jakby wyizolował się od własnego zaburzenia, odsłonił go i sprzedał na ten temat ogromną wiedzę. Moim zdaniem on się w ten sposób humanizował, ale to jest genialny człowiek, rzadki przypadek dodatkowo złożyło się ze pracujący w dziedzinie gdzie mógł tego dokonać.

Na tym świecie chyba nie ma rzeczy niemożliwych, nawet psychopata może dokonać w sobie rewolucji i odwrócić swoje anty-człowieczenstwo. To kwestia tez rozumu i woli. Oczywiście, nie ma co być naiwnym, to są ekstremalnie rzadkie przypadki, ale udowadniają, że nie ma predestynacji.

Imbryk

Anna Natomiast profesor Vaknin zrobił w tej dziedzinie coś odmiennego, zupełnie niespotykanego-podszedł do swojego narcyzmu z pozycji obserwatora

Zgadzam się. Jeden na miliard 🙂

Johnny

Anna

Obiecałem sobie, że będę podchodził do katolików z otwartą głową i bez uprzedzeń, chowając własne przekonania do kieszeni.
Obejrzałem udostępniony przez Ciebie filmik będący świadectwem gościa, który twierdzi, że z psychopatii wyleczyła go jedna modlitwa do Jezusa. Psychopatia, jedna modlitwa, Jezus.
Skoro udostępniłaś tutaj ten film to zakładam, że jest on dla Ciebie wiarygodny i zrobił na Tobie duże wrażenie.
Wiem z wcześniejszych Twoich wpisów, że jesteś praktykującą katoliczką.
Każdy ma prawo świrować na własny rachunek i wierzyć w co tylko zechce, ale - odstawiając na bok Twoją religię - czy naprawdę sądzisz, że przypadłość mająca swoje źródło w specyficznych nieprawidłowościach strukturalnych w mózgu może zostać uleczona poprzez jednorazową modlitwę? Że taka jedna modlitwa może odmienić głęboko zaburzonego człowieka?

Nie sądzisz, że ten filmik jest po prostu efektowną bajeczką porównywalną do okładek pseudobuddyjskich książek przedstawiających na okładkach Oświeconego Świętego, który wokół ciała ma błękitną aureolę, a z jego głowy i palców tryskają strumienie białego światła?
Dla mnie takie filmy nie różnią się niczym od Wiadomości TVP czy faktów TVN - są skierowane do konkretnego odbiorcy w konkretnym celu - potwierdzenia słuszności jego przekonań.

Jako ciekawostkę dodam, że dwie mocno zaburzone kobiety, które dały mi w przeszłości bardzo popalić były fanatycznymi katoliczkami, które modliły się bardzo często. Nic im to niestety nie pomogło.

Piszę bez złośliwości, po prostu jestem mocno zdziwiony.

HelenaK

Widzę, że mamy potężnych ekspertów od diagnozowania narcyzmu i wszelkich jego odmian 😆.

Na sam koniec mojej przygody z psychologiem klinicznym, zasugerował, że dobrze byłoby gdybym znalazła sobie “mistrza”.
Myślałam, że chodzi o mistrza w sensie zawodowym więc szukałam kogoś kto mógłby mnie uczyć, aż po paru latach zorientowałam się, że chyba chodziło mu o “mistrza duchowego”- tego też znalazłam jbc.
Może to jest jakiś sposób, który warto podrzucić tym strasznym narcyzom (chyba w wyobraźni niektórych właśnie taki mój obraz tkwi w głowie, z tego co czytam między wierszami, także mogę zaświadczyć, że taka strategia jest warta przemyślenia 😉 )

Themotha

HelenaK Widzę, że mamy potężnych ekspertów od diagnozowania narcyzmu i wszelkich jego odmian 😆.

To tak jak narkotykami

Podobno najlepsi specjaliści od narkotyków, to Ci którzy je znają i doświadczyli ich efektów

Innymi słowy, mają je we krwi

Najlepsi agenci wnikający w struktury gangów, mafii czy organizacji przestępczych to Ci którzy wychowali się od dziecka z tymi właśnie ludźmi i w tym środowisku

Stąd często werbowanie obcych agentów do siebie, właśnie z tych środowisk które chcę się rozpracować

Ci którzy są narcyzami, wiedzą o tym wszystko i obszernie o tym piszą

Ci którzy doświadczyli nerwic czy depresji, znają często wszystkie mechanizmy ich tworzenia się

Tak to działa

Anna

HelenaK Widzę, że mamy potężnych ekspertów od diagnozowania narcyzmu i wszelkich jego odmian 😆.

A możesz wskazać gdzie ktoś kogoś diagnozuje?

HelenaK Może to jest jakiś sposób, który warto podrzucić tym strasznym narcyzom (chyba w wyobraźni niektórych właśnie taki mój obraz tkwi w głowie, z tego co czytam między wierszami, także mogę zaświadczyć, że taka strategia jest warta przemyślenia 😉 )

Czy bierzesz czasami pod uwagę, że ktoś interesując się zagadnieniem i pisząc w sposób neutralny nie odnosi tego w ogóle do Ciebie. Uwzględniasz taką perspektywę? 😉

HelenaK Dla naszych podwórkowych psychologów, ku poszerzaniu kompetencji, bardzo fajne opracowanie “narcyzm i etyka”:
https://edukacjaetyczna.pl/wp-content/uploads/2021/12/16.pdf

Dziękuję, poczytam 🙂

Yolo

leto weź pod uwagę, że chrześcijanie wierzą, że Jezus literalnie wskrzeszał zmarłych

Potrzymaj mi piwo!
Powiedzieli komuniści. Przekonując miliony, że socjalizm to najlepszy ustrój na świecie.

Lewacy autentycznie w to wierzą!😉

Johnny Jako ciekawostkę dodam, że dwie mocno zaburzone kobiety, które dały mi w przeszłości bardzo popalić były fanatycznymi katoliczkami, które modliły się bardzo często. Nic im to niestety nie pomogło.

Też znam podobne przypadki.
Nawet jeden tutaj wypisuje o swoich zawiedzionych oczekiwaniach, obrażony na Boga bo mu nie pomógł przykleić piątej klepki, kiedy tego od Niego wymagał, ewidentnie poluzowanej.
Ale czego to dowodzi?
Ludzie z problemami szukają pomocy, też w religii. To jest nagminne.
Jednym to pomaga, innym nie. Nie wiem o co chodzi z gościem z filmiku, jeśli realnie zmienił się jego sposób funkcjonowania to raczej nie ma o czym dyskutować.
A jeśli nie, to nie. Nie pierwszy i nie ostatni.

Co mnie zastanawia i już wręcz bawi, to sytuacja kiedy ludzie kpiący z religii z pozycji wygodnej kanapy, w sytuacji gdzie ważą się losy życia, zdrowia czy innych istotnych kwestii, szybciutko potrafią przewartościować swoją opinię.
Przynajmniej na czas trudności. Co potem, wiadomo.

Ze swojego najbliższego otoczenia mógłbym przytoczyć kilka sytuacji, kiedy nauka rozkladała ręce, a zmiany przyszły po wybraniu innej drogi.
O tym się nie mówi głośno nawet w gronie wierzących, ludzie boją się tym dzielić. Może wstydzą, nie wiem.

I nie ma się co dziwić, patrząc na zachowania ludzi kiedy słyszą o czymś, czego nie rozumieją i nie uważają za prawdopodobne.

HelenaK Widzę, że mamy potężnych ekspertów od diagnozowania narcyzmu i wszelkich jego odmian 😆.

Raczej bym napisał, ludzi którzy bardzo zainteresowali się tematem i dzięki temu zdobyli sporo wiedzy.
Takie zainteresowanie wynika przeważnie z tego, że zetknęli się z serią niezrozumiałych zachowań, ktore na tyle odbiegały od normy, że sprowokowały do szukania wyjaśnień.
Narcyzi nie szukają takiej wiedzy, ona im niepotrzebna. Przecież wszystko wiedzą i są naj😉

HelenaK

Themotha Podobno najlepsi specjaliści od narkotyków, to Ci którzy je znają i doświadczyli ich efektów

Ja tam się nie czuję specjalistą, ale czytam neurogroove to wiem! 😀

Dla naszych podwórkowych psychologów, ku poszerzaniu kompetencji, bardzo fajne opracowanie “narcyzm i etyka”:
https://edukacjaetyczna.pl/wp-content/uploads/2021/12/16.pdf

Antoniusz

HelenaK Dla naszych podwórkowych psychologów, ku poszerzaniu kompetencji, bardzo fajne opracowanie “narcyzm i etyka”:
https://edukacjaetyczna.pl/wp-content/uploads/2021/12/16.pdf

Psychologia i etyka …. Dobre 😄
jak słyszę słowo psycholog to 75% szans że coś tu nie gra
Miałem takie ciekawe doświadczenia z takimi pseudo specjalistami … Zawodowcami i studentami że dla mnie psycholog to prawie jak “zaburzony” a jeszcze po kilku latach ciekawej pracy to dopiero.

HelenaK

Anna A możesz wskazać gdzie ktoś kogoś diagnozuje?

Kiedyś przecież pisałaś w moim kontekście na temat “ukrytego narcyzmu”, nie udawaj głupa 😉

Anna zy bierzesz czasami pod uwagę, że ktoś interesując się zagadnieniem i pisząc w sposób neutralny nie odnosi tego w ogóle do Ciebie. Uwzględniasz taką perspektywę? 😉

Tak, jeśli to robią ludzie, którzy traktują mnie neutralnie 😉

Anna Dziękuję, poczytam 🙂

A proszę bardzo, na zdrowie! 🙂

Anna

Johnny Obejrzałem udostępniony przez Ciebie filmik będący świadectwem gościa, który twierdzi, że z psychopatii wyleczyła go jedna modlitwa do Jezusa. Psychopatia, jedna modlitwa, Jezus.
Skoro udostępniłaś tutaj ten film to zakładam, że jest on dla Ciebie wiarygodny i zrobił na Tobie duże wrażenie.
Wiem z wcześniejszych Twoich wpisów, że jesteś praktykującą katoliczką.
Każdy ma prawo świrować na własny rachunek i wierzyć w co tylko zechce, ale - odstawiając na bok Twoją religię - czy naprawdę sądzisz, że przypadłość mająca swoje źródło w specyficznych nieprawidłowościach strukturalnych w mózgu może zostać uleczona poprzez jednorazową modlitwę? Że taka jedna modlitwa może odmienić głęboko zaburzonego człowieka?

Nie wiem czy ustąpiła mu psychopatia, nie ma tam mowy o tym że odrosły mu płaty czołowe, ale zmienił postrzeganie i myślenie. To wygląda tak jakby on na poziomie logiki doszedł do pewnych wniosków, które były przed nim zasłonięte, a reszta wynikała z łaski.

Na mnie ten film zrobił wrażenie, myślę, że jest to możliwe. Nie znam tego człowieka, trafiłam na ten film przypadkiem, natomiast są ludzie, którzy wyszli z głębokiej patologii, destrukcji i podnieśli się dzięki wierze, doznali uzdrowienia, zmienili całkowicie życie i stale dają temu świadectwo jak choćby Dobromir Makowski czy Marcin Boczek.

Johnny Jako ciekawostkę dodam, że dwie mocno zaburzone kobiety, które dały mi w przeszłości bardzo popalić były fanatycznymi katoliczkami, które modliły się bardzo często. Nic im to niestety nie pomogło.

Odnośnie Twoich dziewczyn, jest więcej katolików deklaratywnych, chaosu bez szukania rozumowego zrozumienia. Dodatkowo tak jak i w innych strukturach fanatyzmu w katolicyzmie też nie brakuje. Jeśli były zaburzone, powinny też się leczyć. Są przypadki uzdrowień, ale podstawą dla ludzi chorych nie jest myślenie magiczne (religia to nie magia), lecz dostępne działania medyczne.

HelenaK Kiedyś przecież pisałaś w moim kontekście na temat “ukrytego narcyzmu”, nie udawaj głupa 😉

O ile sobie przypominam wkleiłam wtedy jedynie link do bloga na ten temat. Zresztą zanim dałam na to namiary zrobiłaś to samo co robisz teraz- wszystko podpięłaś pod siebie.
Tymczasem mam teraz fazę na Vaknina, zawsze się interesowałam psychologią, studiowałam kierunek pokrewny, ale ciągnęło mnie do tego, zrobiłam wpis zupełnie neutralny nie poświęcając Ci jednej myśli, a Ty dalej ja ja ja…

leto

Johnny weź pod uwagę, że chrześcijanie wierzą, że Jezus literalnie wskrzeszał zmarłych, więc wyleczenie z psychopatii nie wydaje się przy tym jakimś nadmiernie trudnym osiągnięciem.

Themotha

Johnny Nie sądzisz, że ten filmik jest po prostu efektowną bajeczką porównywalną do okładek pseudobuddyjskich książek przedstawiających na okładkach Oświeconego Świętego, który wokół ciała ma błękitną aureolę, a z jego głowy i palców tryskają strumienie białego światła?

Znam masę byłych katolików których wiara doprowadziła do depresji, właśnie głównie’ ‘dzięki’' tego typu filmikom, które namiętnie oglądali

Ci ludzi w to uwierzyli i liczyli na łaskę Boga, która nie przychodziła, a w zamian za to postępowało u Nich potworne wręcz poczucie winy spowodowane tym że pewnie '‘za mało i za słabo się modlę’' skoro Pan mnie nie wysłuchał

Do tego dochodził po czasie żal, uczucie niesprawiedliwości, smutek i poczucie bycia gorszym że Pan dzięki jednej modlitwę wysłuchał kogoś innego, a mnie nie wysłuchał

Religa i jej przedstawiciele mają na każde pytanie odpowiedz, specjalnie przedłużają ludziom ich wątpliwości, sprzedając im różne bajki by ich wewnętrznie uspokoić, by finalnie mogli ich trzymać za mordy i z nich korzystać

Johnny

leto chrześcijanie wierzą, że Jezus literalnie wskrzeszał zmarłych

No i po co prowokujesz?

Johnny
oddychaj głęboko
bądź tolerancyjny dla cudzych przekonań
każdy ma prawo postrzegać świat jak chce i wierzyć w to, co chce
dasz radę
głęboki wdech i głęboki wydech
nie daj się w to wciągnąć
nie zmienisz innych ludzi
odpuść kochany
głęboki wdech i głęboki wydech

KimUnJest

free hosting

Johnny

Anna

Dziękuję za szczegółowe wyjaśnienie Twojej perspektywy.

HelenaK

Anna O ile sobie przypominam wkleiłam wtedy jedynie link do bloga na ten temat. Zresztą zanim dałam na to namiary zrobiłaś to samo co robisz teraz- wszystko podpięłaś pod siebie.
Tymczasem mam teraz fazę na Vaknina, zawsze się interesowałam psychologią, studiowałam kierunek pokrewny, ale ciągnęło mnie do tego, zrobiłam wpis zupełnie neutralny nie poświęcając Ci jednej myśli, a Ty dalej ja ja ja…

A już Cię chciałam pochwalić, że tak pomagasz uporządkować głowę koledze, podsuwając rozwiązania, ale ok., zostańmy przy tym, że wcale nie wklejałaś tego info w związku ze mną, niech tak będzie. 🙂

Antoniusz Psychologia i etyka …. Dobre 😄
jak słyszę słowo psycholog to 75% szans że coś tu nie gra
Miałem takie ciekawe doświadczenia z takimi pseudo specjalistami … Zawodowcami i studentami że dla mnie psycholog to prawie jak “zaburzony” a jeszcze po kilku latach ciekawej pracy to dopiero.

Myślę, że to ogólnie mało poruszany temat - etyka w kontekście pracy z ludźmi, a szkoda, bo ten dział filozofii wydaje mi się być podstawą. Nie znam statystyk, co do tego “że coś nie gra” z psychologami, jest pewna tendencja widoczna, o której mówisz, stąd, że ludzie z zaburzeniami często się nimi interesują, a potem to się rozwija np. w ścieżkę zawodową.
Ja również miałam problem znaleźć kogoś kto by mi odpowiadał, był kompetentny i miał doświadczenie, ale da się, są tacy.
I naprawdę polecam udać się czasem do speca, żeby nie kręcić się w przerębli z własnym problemem, fachową pomoc to mniejsza szansa na racjonalizację własnych zachowań i lepszy wgląd.

« Poprzednia strona Następna strona »