Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Themotha

Johnny Złe są bajki i mity, które wmawiają nam, że nie ma w nas zdrowia, bo nie potrafimy kochać innych bezwarunkowo, a czysto egoistycznie.

Wszystkie moje aktualne udane relacje, to relacje pozbawione jakichkolwiek złudzeń i założeń 🙂

Wszystkie nieudane relacje, toksyczne relacje były pokłosiem tego że albo takie wybierałem, albo pozwalałem sobie w nich uczestniczyć, co finalnie kończyło się cierpieniem

To były relacje obwarowane deficytami, pragnieniami ich uzupełnienia drugą stroną, założeniami, i wieloma innymi rzeczami kończąc na nadziei że druga stron rozwiążę moje wewnętrzne problemy

Zawsze później jest zawód i nienawiść do drugiej strony, jakby druga strona miała jakiś obowiązek nas niańczyć

Johnny Relacja z pojebaną laską pełni ważną funkcję - ma odrzeć Cię z kłamstw i skonfrontować z twardą rzeczywistością.

Całe życie ma taką funkcje

A My się obrażamy że życie nas kopie

Kopie by nas obudzić z letargu, i to jest prawdziwa jego miłość do Nas

W Biblii jest takie świetne porównanie '‘Kogo Bóg kocha, tego chłoszcze’'

Zamiast Boga, można wstawić los, życie itd

To jest miłość pozbawiona jakichkolwiek ludzkich założeń, coś kompletnie innego niż obecne rozumienie miłością jaką podałeś wyżej;

Johnny Ona naprawdę liczyła na to, że będę akceptował każdy jej wyskok, że będę kochać ją bezwarunkowo

Johnny Złe są bajki i mity

Oszukują Nas na każdym kroku, bo mają z tego jakiś zysk, ten który mówi prawdę jest znienawidzony

Kto trzęsie drzewem prawdy, na tego spadają obelgi i nienawiść Konfucjusz

Johnny Relacja z pojebaną laską pełni ważną funkcję - ma odrzeć Cię z kłamstw i skonfrontować z twardą rzeczywistością.

Po czasie zauważyłem że to co wyglądało początkowo na tragedie, staje się błogosławieństwem

Imbryk

Themotha W Biblii jest takie świetne porównanie ‘‘Kogo Bóg kocha, tego chłoszcze’’

Zamiast Boga, można wstawić los, życie itd

Meh, nie kupuję tego.

Themotha

Imbryk Meh, nie kupuję tego.

Rozwiń myśl

Imbryk

Imbryk Themotha W Biblii jest takie świetne porównanie ‘‘Kogo Bóg kocha, tego chłoszcze’’

Zamiast Boga, można wstawić los, życie itd

Meh, nie kupuję tego.

Themotha Rozwiń myśl

"Kocham Cię, więc przypierdolę Ci w mordę żeby Cię bolało.
Bo tylko ból prawdziwie wyzwala i tylko gdy poczujesz jak boli, to zrozumiesz swą prawdziwą drogę w życiu"

"Jeśli dziecko nie dotknie gorącego pieca, to się nie sparzy i nie będzie znać granicy że piec robi krzywdę.
Ale jesli dziecko nie dotknie, to wezmę jego rączkę i przytknę do palnika, żeby się nauczyło."

Nie kupuję tej zbitki logicznej “Siła wyższa jak nas kocha to chłoszcze” - co to kurwa ma być?

Wg mnie ta logika jest podobna do tej:
Dziecko: “Wujku, wujku! Daj cukierka!”.
Pan Stalin powiedział dziecku “Spierdalaj!”.
Dobry pan Stalin, mógł je przecież zabić.

Themotha

Themotha Rozwiń myśl

Męski punkt widzenia, może pomóc w lepszym czytaniu jej faceta, może tak być, ale nie musi

Sydney

Johnny Moja żona za to od lat przyjaźni się z jednym gejem i jakoś im się to udaje.
Pytałem ją nawet niedawno po co jej ta przyjaźń - odpowiedziała mi, że potrzebuje w swoim życiu takiego faceta, żeby zrównoważyć moją samczą męskość.
No dobra, nie powiedziała tak.

No więc po co? 😃

Johnny

Sydney No więc po co?

Sydney

Johnny ale przecież to jest ciekawe co mogłaby odpowiedzieć.

Ciekawi mnie jakie benefity ma kobieta w “przyjaźni” z gejem?

Johnny

Sydney

Nie mam pojęcia, serio. Mógłbym jedynie zgadywać.
On jest bardzo “ciepły” i kobiecy w zachowaniu, taka totalna gejoza. Ale potrafi słuchać, jest empatyczny i bardzo emocjonalny, pomocny, wylewny, lubi się angażować w cudze problemy - nie wiem, może to się jej w nim podoba?
No i zawsze bardzo się nią zachwyca jaka to jest piękna. Tylko na cholerę jej atencja od pedała?

Sydney

Johnny On jest bardzo “ciepły” i kobiecy w zachowaniu, taka totalna gejoza. Ale potrafi słuchać, jest empatyczny i bardzo emocjonalny, pomocny, wylewny, lubi się angażować w cudze problemy - nie wiem, może to się jej w nim podoba?

Czyli to taka samica z kutasem, proste.

Plus:

Johnny No i zawsze bardzo się nią zachwyca jaka to jest piękna.

No właśnie.
Miłe odczucia.

Johnny Tylko na cholerę jej atencja od pedała?

Atencja to atencja. 😛

Reflux

Johnny To akurat bardzo proste, ma z jednej strony męskie spojrzenie bo jakby nie patrzeć jest facetem a z drugiej potrafi rozmawiać z nią damskim językiem. Więc ma dwa w jednym przyjaciela i przyjaciółkę.

Nieogradowany

Johnny On jest bardzo “ciepły” i kobiecy w zachowaniu, taka totalna gejoza.

Jedyny bardzo ciepły gej jakiego dobrze znam ma dwoje dzieci z poprzedniego heterozwiązku (faza zaprzeczenia).

Podobno kobiety som BI więc z kobiecym facetem (jak to brzmi!) można!

Johnny

Sydney proste

Reflux bardzo proste

Mądre z Was chłopaki, to faktycznie oczywiste.

Nieogradowany

Johnny Wierzę, że człowiekowi może na kimś zależeć - mam tak w stosunku do wielu ludzi, nawet z tego forum.

Ja ciebie tesz!

Pandora

Johnny No nie - ludzie tak kochać nie potrafią.
Dorosła miłość to interes, biznes, kochamy za “coś” i przestajemy kochać, gdy ilość zalet staje się mniejsza niż ilość wad, wycofujemy swoje zaangażowanie.

Tyle, że miłość bezinteresowna nie oznacza bezkresnego tolerowania toksycznych zachowań. Dlaczego te rzeczy ze sobą łączyć? Jeśli ktoś traktuje Cię jak gówno to nie jest miłość z jego strony, i nie będzie też miłością pozostanie w takim czymś, tylko raczej współuzależnieniem.

Johnny

Pandora

Czym jest zatem dla Ciebie “miłość bezinteresowna”?

Pandora

Johnny Gdyby było inaczej to faceci nie zdradzaliby swoich żon, które się roztyły i przestały ich pociągać.
Gdyby było inaczej to kobiety nie zdradzałyby swoich mężów, bo w związku wieje nudą i chciały coś “poczuć”

No widzisz. Tylko wrzucasz takie rzeczy w jeden worek. Jak ktoś zdradza to znaczy że nie kocha i nie szanuje osoby z ktorą jest związany. Inaczej by tego nie robił. Czy wygląda gorzej niż na początku, czy jest nudny czy nie. Wszyscy wiedzą, że starzejąc się wygladamy coraz gorzej, że im więcej czasu mija tym ta druga osoba jest mniej podniecająca bo ją znasz na wylot. Miłość w moim rozumieniu jest właśnie tym że szanujesz tę osobę w każdej jej postaci (i w gorsze i lepsze dni) i uwielbiasz z nią spędzać czas. Nawet w milczeniu. Chcesz jej dawać czułość. Chcesz żeby była szczęśliwa. I jestes dumny z jej sukcesów. Przeżywasz jej porażki jak swoje..
Takie traktowanie przedmiotowe ludzi jak opisujesz nie ma żadnego związku z miłością i jest cholernie płytkie i przykre, a na “biznesowym” podejściu mało kto wychodzi dobrze w związku.

Ja tam jednak wolę swoją wizję od tej waszej oschłej i ponurej

Johnny

Pandora Ja tam jednak wolę swoją wizję od tej waszej oschłej i ponurej

I całkowicie to rozumiem, jest to wizja dużo przyjemniejsza i bardziej kolorowa niż to, co opisuję.
I oczywiście szczerze życzę Ci takiej relacji.

Ja tak kochać nie potrafię.
Czasem lubię spędzać czas z moją żoną, a czasem nie - potrzebuję pobyć sobie sam.
Wolę ją jak ładnie się ubierze i wymaluje niż jak chodzi po domu w rozwleczonym dresie. Nie pociągałaby mnie, gdyby się roztyła i vice versa - sama lubi szczupłych, wysportowanych facetów, co niejednokrotnie mi powtarza, gdy sam się zaniedbam. Nie masz kontroli nad pożądaniem - wolimy być wobec siebie w tym względzie uczciwi niż mili.
Czasem jestem wobec niej czuły, a czasem nie.
Doświadczam wobec niej całej gamy uczuć - nie tylko te słodkie, ale i mniej przyjemne - bywam na nią zły, wściekły, bywam nią rozczarowany, czasem mnie drażni, irytuje. Ona nie pozostaje mi dłużna - potrafimy powiedzieć sobie w kłótniach bardzo przykre rzeczy, a po wszystkim się przytulać.
Nie akceptujemy siebie w 100% - ona nie znosi mojego bałaganiarstwa, ja nie znoszę jej obsesji na punkcie czystości i pośpiechu, który zawsze wprowadza, gdy mamy gdzieś jechać. Nie potrafimy jednak w sobie tego zmienić.
Rozumiem, że ma prawo do gorszego dnia, bo i ja takie miewam, ale nie zawsze mam zasoby, żeby udzielać jej wsparcia. Ona ma zresztą tak samo.
Widzę w niej człowieka z własną historią, trudną przeszłością, bólem, ograniczeniami. Nie wymagam od niej cudów.
Bardzo doceniam to jaką jest matką dla naszej córki, jak zajmuje się domem, jaką jest dobrą żoną.
Związałem się z nią, bo miała świetny tyłek, świetnie nam się gadało i była dla mnie bardzo dobra.
Jest ładna i inteligentna - gdyby taka nie była nie umówiłbym się z nią na pierwszą randkę.

Czy to przedmiotowe traktowanie ludzi? Nie wydaje mi się, raczej całkowicie normalne, chociaż masz prawo widzieć to inaczej.

KimUnJest jednak “coś” podpowiada ci, że nie ma opcji byś zdradził

To “coś” to najczęściej (nie mówię, że zawsze) strach przed poczuciem winy z powodu zdrady. Boimy się własnego uczucia! Już nawet nie chodzi o to jak inni to odbiorą!
My lubimy i bardzo potrzebujemy czuć się lepsi niż faktycznie jesteśmy - tacy honorowi, oddani, szlachetni, “to inni zdradzają, a nie my” - i bardzo nie chcemy podejmować aktywności, która pokazałaby nam jak bardzo się na własny temat pomyliliśmy.

KimUnJest

Definicja miłości wydaje się być nieostra. Trudno jest podać w punktach czym jest. Ale to co Pandora napisała to mogą być właśnie oznaki miłości czyli np. niedopuszczanie się zdrady, mimo że haj dawno uleciał, pociąg fizyczny już nie ten, być może pojawiły się okazje, a jednak “coś” podpowiada ci, że nie ma opcji byś zdradził.

To “coś”, ten wewnętrzny głos nazwałbym przejawem miłości właśnie. No bo racjonalność jest bardziej matematyczna - to swego rodzaju rachunek za i przeciw zdradzenie, to sucha kalkulacja czy mi się to opłaca, czy trzecia osoba jest tego warta, taka kalkulacja stawia naszego partnera gdzieś na końcu, jego uczucia są nieistotne, liczy się bilans zysków i strat dla.mojego “ja”.

Themotha

KimUnJest Ale to co Pandora napisała to mogą być właśnie oznaki miłości czyli np. niedopuszczanie się zdrady, mimo że haj dawno uleciał, pociąg fizyczny już nie ten, być może pojawiły się okazje, a jednak “coś” podpowiada ci, że nie ma opcji byś zdradził.

Możliwe, ale dopóki ktoś tego nie doświadczy w życiu osobiście, wszelkie opinie na ten temat to jest tylko teoria, bądź wiara 🙂

Wiara a fakty, to zupełnie inne rzeczy

Opiniujemy na faktach

Dlatego pytałem, czy było to realne doświadczenie, czy wymysł i wizja

KimUnJest

Themotha Możliwe, ale dopóki ktoś tego nie doświadczy w życiu osobiście, wszelkie opinie na ten temat to jest tylko teoria, bądź wiara 🙂

Wiara a fakty, to zupełnie inne rzeczy

Bo z miłością to trochę jak z wiarą - nie ma na to wzoru, dowodu w sensie matematycznym. To nasze wewnętrzne odczucia i przejawy zachowań.

No bo weź udowodnij że uwielbiasz zupę ogórkową? Jaki jest tego niezbity dowód? 😉

KimUnJest

Johnny To “coś” to najczęściej (nie mówię, że zawsze) strach przed poczuciem winy z powodu zdrady. Boimy się własnego uczucia! Już nawet nie chodzi o to jak inni to odbiorą

Ciekawy argument.

Pandora

Johnny My lubimy i bardzo potrzebujemy czuć się lepsi niż faktycznie jesteśmy - tacy honorowi, oddani, szlachetni, “to inni zdradzają, a nie my”

Nie zgadzam się. Wedlug mnie to właśnie lwestia szacunku do osoby z ktorą jesteś. Nie bierzesz zdrady pod uwagę właśnie dlatego, że ją szanujesz i wiesz że to by było dla niej przykre, a nie dlatego, że chcesz się czuć lepiej ze sobą. I tu kluczem jest wyrażenie “nie bierzesz pod uwagę” bo wcale nie myślisz o tym po prostu. Jeśli jest szacunek to jest to cos tak naturalnego, że na poziomie podświaomości się rozgrywa i się czlowiek nawet nad tym nie zastanawia.

KimUnJest Bo z miłością to trochę jak z wiarą - nie ma na to wzoru, dowodu w sensie matematycznym. To nasze wewnętrzne odczucia i przejawy zachowań.

Dokladnie tak.

KimUnJest

Wydaje mi się, że miłość ma jakąś cząstkę metafizyczną, której nie da się zamknąć w kompleksie popędu, hormonów, działania neuroprzekaźników.

« Poprzednia strona Następna strona »