Jako, że postanowiłem założyć więcej tematów dot. Zdrowia psychicznego to i kolejna rzecz. Bo tego raczej jeszcze nie było. Mieliście myśli Samobójcze? Myśliliście lub zastanawialiście się nad takim krokiem? Bo rozwiązanie to raczej nie jest. No i tradycyjnie zapraszam do dyskusji. A i to nie prowokacja, nie ma takiego tematu, na psy proszę nie dzwonić. One same przyjadą. 😉

Każdy na którymś etapie życia miał w głowie ciemniejsze myśli. To dość naturalne, tak jak momenty, kiedy wszystko wali się na głowę, człowiek ma dość i przez sekundę myśli “a może po prostu to skończyć”. Większość wtedy otrzepuje się i idzie dalej. Ale są sytuacje, które potrafią człowieka zgnieść. Nagle zostajesz wciśnięty w róg, wszystko traci sens, nie widzisz wyjścia. I wtedy ten “pomysł” zaczyna brzmieć jak jakieś rozwiązanie. Tyle że to nie jest żadne rozwiązanie. To tylko chwilowa ucieczka, która wygląda prosto, bo człowiek nie widzi już nic innego. A prawda jest taka, że zawsze coś jeszcze jest - tylko trzeba przetrzymać ten moment, przeczekać tę noc. Bo to, co wydaje się końcem, często jest tylko etapem, szansą by stać się silniejszym. Nie chodzi o to, żeby udawać twardziela i zamiatać wszystko pod dywan. Po prostu - jak już się trafi w taki dół, trzeba pogadać z kimś, kto pomoże złapać dystans. Czasem wystarczy, że ktoś po drugiej stronie po prostu słucha. Innymi słowy: “Jeśli idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się.”

Nieidealny To tylko chwilowa ucieczka, która wygląda prosto, bo człowiek nie widzi już nic innego. Raczej nie chwilowa. Nieidealny A prawda jest taka, że zawsze coś jeszcze jest - tylko trzeba przetrzymać ten moment, przeczekać tę noc. Tu się trochę zgadzam. Że potem zawsze jest coś jeszcze. I że samobójstwo nie ma sensu. Poza tym wymaga nie lada odwagi, żeby takie coś zrobić. I tchórzostwa jednocześnie, że nie chce się dalej żyć. A co jeśli ktoś ma już w to wyjebane, po prostu nie chce kontynuować życia? Ostatnio nawineła się mi klepsydra młodej dziewczyny, co tak zrobiła, po wieku od razu się domyśliłem… Dobrze się domyśliłem. A jeszcze przez przypadek trafiłem na jej pogrzeb. I stało tam mnóstwo osób udających świętych. Tylko za życia jej nie pomogli. Potem to już po, już nie trzeba. To mnie zawsze przekonuje na nie. Bo przyjdą tacy wredni ludzie na Twój pogrzeb i nie będziesz mógł im nic już zrobić. Jaka to motywacja do życia. Tak, jest jeszcze coś dalej Trzeba im oddać 😀 P. S. Tak bokiem mówiąc, jak byłem młody, to miałem taki pomysł, żeby upozorować własną śmierć i zacząć zupełnie nowe życie pod nową tożsamością zupełnie od nowa. Nie wiedziałem tylko jak to zrobić. Ciekawe przedsięwzięcie. Ale i trudne. Wiem, że niektóre osoby tak robią. W pewnym sensie ich podziwiam. Ciekawe czy nikt ich nigdy nie odnajdzie?

Miałem epizod w życiu, gdy byłem bardzo chory. Przejebana choroba a lekarze mówili, że jest nieuleczalna - colitis ulcerosa. Moja miała bardzo ostry przebieg- wychudłem, musiałem zrezygnować ze wszystkich aktywności i praktycznie całe dnie spędzałem w toalecie. Po kilku miesiącach przyszła depresja i myśli o samobóju. Moja ex w tym czasie, jak można się domyśleć, szukała już intensywnie następcy. To też nie pomagało. Ale miałem również małe dzieci i poczucie, że muszę się nimi zająć i jestem im potrzebny. Sprężyłem poślady i szukałem pomocy w różnych miejscach. Internet pomógł. Znalazłem rozwiązanie w medycynie chińskiej i tybetańskiej - dla nich ta choroba nie jest nieuleczalna. Po roku byłem zdrowy. Dużo się w tym czasie nauczyłem o życiu, kobietach, medycynie i poznałem kto jest wart cokolwiek w moim otoczeniu.

azagoth Moja ex w tym czasie, jak można się domyśleć, szukała już intensywnie następcy. W wielu przypadkach kobiety tak robią. To ta jedna z tych ważnych prawd o życiu. A faceci wprost przeciwnie,pomagaja chorym żonom. No raz widziałem, że kobieta pomagała mężowi i była z nim do samego końca. To piękne było. azagoth Znalazłem rozwiązanie w medycynie chińskiej i tybetańskiej - dla nich ta choroba nie jest nieuleczalna. Po roku byłem zdrowy. Nie Ty jeden, oni wielu ludziom pomogli. azagoth Dużo się w tym czasie nauczyłem o życiu, kobietach, medycynie i poznałem kto jest wart cokolwiek w moim otoczeniu. Taka podstawowa prawda Red Pilla. Czesto ludzie, na których nie postawili byśmy nawet złamanego grosza przychodzą z pomocą. Głupie co nie? A Ci na których liczyliśmy najbardziej okazują się nic nie warci.

Dla mnie zawsze poruszanie tematu o samo.bstwie jest zwracające uwagę. 😉 Myśli s są już ostatnim sygnałem alarmowym, że nasz system nerwowy był za długo w trybie “walka”, czy “destrukcja”. Niektóre osoby mierzą się z czymś, co będzie bardzo już na starcie zwiększało myśli s, czy też próby s: depresja endogenna (podłoże genetyczne), zaburzenia osobowości, neuroatypowość, nałogi, czy warunki zewnętrzne (dysfunkcyjna rodzina, zadłużenia, choroba). Antydepresanty są wskazane dla osób, które mierzą się z epizodami depresyjnymi, ale obiektywnie - nie mają w swojej codzienności i w doświadczeniach obiektywnych traum i ich skutków. Wielu klinicystów boi się mówić o tym, że depresja u gościa, który ma spokojną bańkę na koncie i wsparcie u bliskich jest inną deprechą u gościa, który dostawał wpierdol od ojca kata, który to na start dorosłe życie dał długi, choroby i kompleksy, a w życiu codziennym nie ma nawet koło siebie psa. Nie chodzi o licytację “kto ma gorzej”, tylko o realne spojrzenie na dany przypadek, bo to warunki determinują zmiany. W niektórych procesach psychoterapeutycznych eliminacja/minimalizacja jednego “klocka” z domino pozwala naprawdę ruszyć z leczeniem. Sama czy miałam myśli s? Chyba nie. Poczucie bycia gorszym na pewnym etapie nie łączyłabym z poczuciem beznadziejności. Z natury jestem marudera, czarnowidz, ale to w sumie działa na mnie mobilizująco. To mój motor napędowy. Nic mnie tak w życiu nie mobilizowało jak bieda, bycie “niżej”, bycie chorym. Co się nawkurzałam, to moje, ale i tak, jak na jakimś autopilocie musiałam szukać rozwiązania problemu. Jedynie psychosomatycznie byłam w okresach “dołku” - nadciśnienie, momentami omdelnia, gdy za bardzo docisnęłam sobie śruby w pracy. Największymi moimi obiektywnymi dramatami to: mały udar w młodym wieku, atypowa zmiana w okolicach pnia mózgu - to bardzo wpłynęło na moje funkcje poznawcze, nie jestem taka bystra tak jak kiedyś; informacja o zdradach pierwszego faceta; teściu, który miał trafić pod opiekę pozaszpitalną (przechlał całe życie, był w ciężkim stanie, a wówczas tylko ja z mężem wykazywaliśmy dochody z jego rodziny, więc półtora pensji szłoby na opiekę na teścia, teściu stety dość szybko zmarł). Aktualne obiektywne rozgoryczenia to: fałszywe oskarżenia ze strony jednej pracownicy, kiedy dowiedziała się o mojej ciąży (obie miałyśmy problemy z niepłodnością). Dziewczynie dwa razy pomogłam w temacie invitro. To mocno zmieniło moją propracowniczą postawę, czy taką wspierającą w miejscu pracy. Kobieca zazdrość, która jest w realizacji/w akcji jest czymś przerażającym. krwawienie w sierpniu. Myślałam, że stracę ciążę. Widok krwi doprowadził mnie do jakiegoś automatycznego działania pomimo swoistego rodzaju histerii - w ogromnym płaczu sama pojechałam na pogotowie. Uspakajałam płacz, gdy dojeżdżałam do świateł/skrzyżowania, by cisnąć dalej do szpitala bez ryzyka kolizji. Z córą wszystko ok, już sobie życia bez niej nie wyobrażam… W drugim miesiącu ciąży dowiedziałam się, że ojcowizna nie będzie moja. Na początku (trzy lata temu) rodzice zgodzili się mi ją dać, bo realnie mogłam ich odciążyć w wyposażeniu reszty dzieci - finansowo bracia byli przeze mnie zabezpieczeni (działka budowlana, gotówka). Rozeszło się o to, że nie jestem synem (tata bardzo chciał, żeby któryś z synów to przejął, a że bracia nie chcieli…), o to, że zbyt rewolucyjnie podeszłam do ojcowizny - skupienie się na jednej hodowli, która była mega dochodowa i na pozyskiwaniu klienta, no i też poszło o mojego miastowego męża. To doświadczenie bardzo mnie utwierdziły w tym, że w moim systemie rodzinnym miałam inną rolę jako dziecko, do tego - jeśli coś jest prawdziwą wolą rodziców, to sprawy notarialne szybko się zrealizują. Jeśli ktoś nie spieszy się z realizacją czegoś, co Ci obiecał - to ma Cię w dupie. Moja wina, że wcześniej nie wzięłam manatki, gdy rodzice nie spieszyli się do pójścia do notariusza. Nie będę z własną rodziną kłócić się o kwoty, które wapkowałam, co już braciom dałam, ale wiem, że jestem po prostu sama. Moi rodzice nie są złymi ludźmi, po prostu w nieświadomy sposób inaczej patrzą na własne dzieci - byłam najstarszym dzieckiem, więc wiele rzeczy trzeba było samemu. Do faktu czyjeś samowystarczalności idzie się szybko przyzwyczaić. Uważam, że ludzie mają większe tragedie, którą chyba największą jest śmierć własnego dziecka, czy dzieci… Jak poznasz w życiu osieroconego rodzica, to na pojęcie “ból” i “brak sensu” patrzysz inaczej.

Maggie Dla mnie zawsze poruszanie tematu o samo.bstwie jest zwracające uwagę. No bez przesady. Nie musisz cenzurować, to nie social media 😀 Maggie fałszywe oskarżenia ze strony jednej pracownicy, kiedy dowiedziała się o mojej ciąży (obie miałyśmy problemy z niepłodnością). D Widzisz jakie kobiety potrafią być zazdrosne? Maggie Dziewczynie dwa razy pomogłam w temacie invitro. To mocno zmieniło moją propracowniczą postawę, czy taką wspierającą w miejscu pracy. No cóż, ale to zawsze jakaś nauka. Maggie Z córą wszystko ok, już sobie życia bez niej nie wyobrażam… Będzie dobrze, mówię Ci. 👍 Maggie Jeśli ktoś nie spieszy się z realizacją czegoś, co Ci obiecał - to ma Cię w dupie. Wiem, czasem trzeba samemu sobie wziąć. Maggie Jak poznasz w życiu osieroconego rodzica, to na pojęcie “ból” i “brak sensu” patrzysz inaczej. Nie znam i nie chciałbym poznać. Czyli rodzina nadaje w pewnym momencie życiu sens? Tylko to jest tytaniczna praca.

Dwa razy w swoim życiu miałem tak że czułem się jak zaszczute zwierze, czyli sytuacja bez wyjscia. Byłem na skraju wytrzymałości psychicznej. Okoliczności ułożyły się wybitnie niekorzystnie. Ale w tamtych sytuacjach zdałem sobie sprawę że jestem silniejszy niż myślałem. Kryzys odziera nas z masek które zakładamy codziennie. Pokazuje nam że mamy być dla siebie najlepszymi przyjaciółmi, bo finalnie bezwzględu na wszystko zawsze zostajemy sami ze sobą. Ludzie przychodzą i odchodzą. Mamy tylko siebie, rodzimy się sami i umieramy sami. Warto pomiędzy jednym a drugim żyć ze sobą w zgodzie i kryzysy nam to uswiadamiaja

CampusExplorer Czyli rodzina nadaje w pewnym momencie życiu sens? Myślę, że tak. Jeśli nie rodzina to jakaś forma stada, wspólnoty, czy relacje. Dużo w przestrzeniach redpillowych mówi się o nieuzależnianiu swojego szczęścia od drugiej osoby, od rodziny… Niby strategia dobra, ale nie poradzisz, że wiele biologicznych podstaw psychologii jest w oparciu o relację z drugim człowiekiem. Myślę, że więcej kryzysów przechodzą ludzie, którzy nie mają czyjegoś wsparcia, czy nie mają relacji. Samobójstwa w większości nie popełniają mężczyźni, którzy mieli powodzenie wśród kobiet, dużą ilość przyjaciół, czy znajomych, mających stabilizację finansową i życiową. Często samobója strzelają sobie mężczyźni, którzy najprawdopodobniej mieli zaburzenia w różnej postaci - od despresji klinicznej po zaburzenia osobowości, czy neuroatypowość, wysoką neurotyczność. Wszędzie przejawiają się jakieś korelacje, więc generalizacja jest słuszna, gdy słyszymy o czyimś targnięcia się na własne życie. Ja pomimo moich doświadczeń gdzieś nie rezygnuję z relacji z drugim człowiekiem. Moim problemem nie jest relacja z drugim człowiekiem, co moja nieumiejętność negocjowania dla siebie dóbr/korzyści w relacji. Mnie bardzo ciąża uodporniła psychicznie albo inaczej - pozwoliła spiorytetyzować potrzeby, czy znieść dość mocne rozczarowania.

CampusExplorer a ja odpowiem przewrotnie słowami mojego profesora: “myśli samobójcze to całkiem normalna rzecz”. Myśli o samobojstwie są normalne do czasu gdy nie zaczynają byc intenstywne i pociągają za sobą następne kroki. Bo od myśli do czynu samobójczego wyminieniamy kilka kroków. I najczęsciej te kroki powinny dać innym sygnał że coś jest nie tak z daną osobą.

Myśli samobójcze - doświadczenia, wsparcie, rozmowa bez oceniania

Maggie

Imbryk Inna sprawa - jesteśmy codziennie wielokrotnie o krok od śmierci i to mnie poniekąd fascynuje.

Dokładnie!
Niestety czy stety tragedie u kogoś powodują, że na chwilę się zatrzymujemy i jakoś pomyślimy o kruchości życia, tym bardziej własnego.

Co nie zmienia faktu, że lepiej mieć własny system BHP. 🙂

Imbryk

Karhu powiesić na strychy domu gzie mieszkałem z ex i dziećmi

Znam dzieci dwóch takich gości. Jedna znalazła ojca na strychu, drugi dostał wiadomość.
Oboje mają ponadprzeciętne problemy psychologiczne i może się z nich choć trochę wyliżą do 70-tki.

Karhu

Maggie Ile jesteś już w trzeźwości?

11 lat.

CampusExplorer

Karhu 11 lat.

Wiec wszystko idzie w dobrym kierunku, tak trzymaj 👍

Themotha

CampusExplorer Może ludzie po to zakładają rodziny, bo łudzą się, że nie zostaną sami na starość.

Na pewno liczą na to że dzieci im na starość pomogą

CampusExplorer A często lądują sami na zakładzie geriatrycznym w domu opieki.

To jest solidny kontrargument na tą słynną szklankę wody na starość

CampusExplorer

Themotha Na pewno liczą na to że dzieci im na starość pomogą

Chyba w większości, lub liczą na to, że dziecko będzie kimś więcej niż… No że przerośnie rodzica w pozytywnym sensie.

Themotha To jest solidny kontrargument na tą słynną szklankę wody na starość

Zawsze tego używałem w żartach… Potem to zobaczyłem na żywo.

Miałem jeszcze żart o eutanazji… Teraz już tak nie żartuję…
Może po ten, żart o Gestapo w co drugim pokoleniu jest lepszy?

« Poprzednia strona