Jako, że postanowiłem założyć więcej tematów dot. Zdrowia psychicznego to i kolejna rzecz. Bo tego raczej jeszcze nie było. Mieliście myśli Samobójcze? Myśliliście lub zastanawialiście się nad takim krokiem? Bo rozwiązanie to raczej nie jest. No i tradycyjnie zapraszam do dyskusji. A i to nie prowokacja, nie ma takiego tematu, na psy proszę nie dzwonić. One same przyjadą. 😉

Każdy na którymś etapie życia miał w głowie ciemniejsze myśli. To dość naturalne, tak jak momenty, kiedy wszystko wali się na głowę, człowiek ma dość i przez sekundę myśli “a może po prostu to skończyć”. Większość wtedy otrzepuje się i idzie dalej. Ale są sytuacje, które potrafią człowieka zgnieść. Nagle zostajesz wciśnięty w róg, wszystko traci sens, nie widzisz wyjścia. I wtedy ten “pomysł” zaczyna brzmieć jak jakieś rozwiązanie. Tyle że to nie jest żadne rozwiązanie. To tylko chwilowa ucieczka, która wygląda prosto, bo człowiek nie widzi już nic innego. A prawda jest taka, że zawsze coś jeszcze jest - tylko trzeba przetrzymać ten moment, przeczekać tę noc. Bo to, co wydaje się końcem, często jest tylko etapem, szansą by stać się silniejszym. Nie chodzi o to, żeby udawać twardziela i zamiatać wszystko pod dywan. Po prostu - jak już się trafi w taki dół, trzeba pogadać z kimś, kto pomoże złapać dystans. Czasem wystarczy, że ktoś po drugiej stronie po prostu słucha. Innymi słowy: “Jeśli idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się.”

Nieidealny To tylko chwilowa ucieczka, która wygląda prosto, bo człowiek nie widzi już nic innego. Raczej nie chwilowa. Nieidealny A prawda jest taka, że zawsze coś jeszcze jest - tylko trzeba przetrzymać ten moment, przeczekać tę noc. Tu się trochę zgadzam. Że potem zawsze jest coś jeszcze. I że samobójstwo nie ma sensu. Poza tym wymaga nie lada odwagi, żeby takie coś zrobić. I tchórzostwa jednocześnie, że nie chce się dalej żyć. A co jeśli ktoś ma już w to wyjebane, po prostu nie chce kontynuować życia? Ostatnio nawineła się mi klepsydra młodej dziewczyny, co tak zrobiła, po wieku od razu się domyśliłem… Dobrze się domyśliłem. A jeszcze przez przypadek trafiłem na jej pogrzeb. I stało tam mnóstwo osób udających świętych. Tylko za życia jej nie pomogli. Potem to już po, już nie trzeba. To mnie zawsze przekonuje na nie. Bo przyjdą tacy wredni ludzie na Twój pogrzeb i nie będziesz mógł im nic już zrobić. Jaka to motywacja do życia. Tak, jest jeszcze coś dalej Trzeba im oddać 😀 P. S. Tak bokiem mówiąc, jak byłem młody, to miałem taki pomysł, żeby upozorować własną śmierć i zacząć zupełnie nowe życie pod nową tożsamością zupełnie od nowa. Nie wiedziałem tylko jak to zrobić. Ciekawe przedsięwzięcie. Ale i trudne. Wiem, że niektóre osoby tak robią. W pewnym sensie ich podziwiam. Ciekawe czy nikt ich nigdy nie odnajdzie?

Miałem epizod w życiu, gdy byłem bardzo chory. Przejebana choroba a lekarze mówili, że jest nieuleczalna - colitis ulcerosa. Moja miała bardzo ostry przebieg- wychudłem, musiałem zrezygnować ze wszystkich aktywności i praktycznie całe dnie spędzałem w toalecie. Po kilku miesiącach przyszła depresja i myśli o samobóju. Moja ex w tym czasie, jak można się domyśleć, szukała już intensywnie następcy. To też nie pomagało. Ale miałem również małe dzieci i poczucie, że muszę się nimi zająć i jestem im potrzebny. Sprężyłem poślady i szukałem pomocy w różnych miejscach. Internet pomógł. Znalazłem rozwiązanie w medycynie chińskiej i tybetańskiej - dla nich ta choroba nie jest nieuleczalna. Po roku byłem zdrowy. Dużo się w tym czasie nauczyłem o życiu, kobietach, medycynie i poznałem kto jest wart cokolwiek w moim otoczeniu.

azagoth Moja ex w tym czasie, jak można się domyśleć, szukała już intensywnie następcy. W wielu przypadkach kobiety tak robią. To ta jedna z tych ważnych prawd o życiu. A faceci wprost przeciwnie,pomagaja chorym żonom. No raz widziałem, że kobieta pomagała mężowi i była z nim do samego końca. To piękne było. azagoth Znalazłem rozwiązanie w medycynie chińskiej i tybetańskiej - dla nich ta choroba nie jest nieuleczalna. Po roku byłem zdrowy. Nie Ty jeden, oni wielu ludziom pomogli. azagoth Dużo się w tym czasie nauczyłem o życiu, kobietach, medycynie i poznałem kto jest wart cokolwiek w moim otoczeniu. Taka podstawowa prawda Red Pilla. Czesto ludzie, na których nie postawili byśmy nawet złamanego grosza przychodzą z pomocą. Głupie co nie? A Ci na których liczyliśmy najbardziej okazują się nic nie warci.

Dla mnie zawsze poruszanie tematu o samo.bstwie jest zwracające uwagę. 😉 Myśli s są już ostatnim sygnałem alarmowym, że nasz system nerwowy był za długo w trybie “walka”, czy “destrukcja”. Niektóre osoby mierzą się z czymś, co będzie bardzo już na starcie zwiększało myśli s, czy też próby s: depresja endogenna (podłoże genetyczne), zaburzenia osobowości, neuroatypowość, nałogi, czy warunki zewnętrzne (dysfunkcyjna rodzina, zadłużenia, choroba). Antydepresanty są wskazane dla osób, które mierzą się z epizodami depresyjnymi, ale obiektywnie - nie mają w swojej codzienności i w doświadczeniach obiektywnych traum i ich skutków. Wielu klinicystów boi się mówić o tym, że depresja u gościa, który ma spokojną bańkę na koncie i wsparcie u bliskich jest inną deprechą u gościa, który dostawał wpierdol od ojca kata, który to na start dorosłe życie dał długi, choroby i kompleksy, a w życiu codziennym nie ma nawet koło siebie psa. Nie chodzi o licytację “kto ma gorzej”, tylko o realne spojrzenie na dany przypadek, bo to warunki determinują zmiany. W niektórych procesach psychoterapeutycznych eliminacja/minimalizacja jednego “klocka” z domino pozwala naprawdę ruszyć z leczeniem. Sama czy miałam myśli s? Chyba nie. Poczucie bycia gorszym na pewnym etapie nie łączyłabym z poczuciem beznadziejności. Z natury jestem marudera, czarnowidz, ale to w sumie działa na mnie mobilizująco. To mój motor napędowy. Nic mnie tak w życiu nie mobilizowało jak bieda, bycie “niżej”, bycie chorym. Co się nawkurzałam, to moje, ale i tak, jak na jakimś autopilocie musiałam szukać rozwiązania problemu. Jedynie psychosomatycznie byłam w okresach “dołku” - nadciśnienie, momentami omdelnia, gdy za bardzo docisnęłam sobie śruby w pracy. Największymi moimi obiektywnymi dramatami to: mały udar w młodym wieku, atypowa zmiana w okolicach pnia mózgu - to bardzo wpłynęło na moje funkcje poznawcze, nie jestem taka bystra tak jak kiedyś; informacja o zdradach pierwszego faceta; teściu, który miał trafić pod opiekę pozaszpitalną (przechlał całe życie, był w ciężkim stanie, a wówczas tylko ja z mężem wykazywaliśmy dochody z jego rodziny, więc półtora pensji szłoby na opiekę na teścia, teściu stety dość szybko zmarł). Aktualne obiektywne rozgoryczenia to: fałszywe oskarżenia ze strony jednej pracownicy, kiedy dowiedziała się o mojej ciąży (obie miałyśmy problemy z niepłodnością). Dziewczynie dwa razy pomogłam w temacie invitro. To mocno zmieniło moją propracowniczą postawę, czy taką wspierającą w miejscu pracy. Kobieca zazdrość, która jest w realizacji/w akcji jest czymś przerażającym. krwawienie w sierpniu. Myślałam, że stracę ciążę. Widok krwi doprowadził mnie do jakiegoś automatycznego działania pomimo swoistego rodzaju histerii - w ogromnym płaczu sama pojechałam na pogotowie. Uspakajałam płacz, gdy dojeżdżałam do świateł/skrzyżowania, by cisnąć dalej do szpitala bez ryzyka kolizji. Z córą wszystko ok, już sobie życia bez niej nie wyobrażam… W drugim miesiącu ciąży dowiedziałam się, że ojcowizna nie będzie moja. Na początku (trzy lata temu) rodzice zgodzili się mi ją dać, bo realnie mogłam ich odciążyć w wyposażeniu reszty dzieci - finansowo bracia byli przeze mnie zabezpieczeni (działka budowlana, gotówka). Rozeszło się o to, że nie jestem synem (tata bardzo chciał, żeby któryś z synów to przejął, a że bracia nie chcieli…), o to, że zbyt rewolucyjnie podeszłam do ojcowizny - skupienie się na jednej hodowli, która była mega dochodowa i na pozyskiwaniu klienta, no i też poszło o mojego miastowego męża. To doświadczenie bardzo mnie utwierdziły w tym, że w moim systemie rodzinnym miałam inną rolę jako dziecko, do tego - jeśli coś jest prawdziwą wolą rodziców, to sprawy notarialne szybko się zrealizują. Jeśli ktoś nie spieszy się z realizacją czegoś, co Ci obiecał - to ma Cię w dupie. Moja wina, że wcześniej nie wzięłam manatki, gdy rodzice nie spieszyli się do pójścia do notariusza. Nie będę z własną rodziną kłócić się o kwoty, które wapkowałam, co już braciom dałam, ale wiem, że jestem po prostu sama. Moi rodzice nie są złymi ludźmi, po prostu w nieświadomy sposób inaczej patrzą na własne dzieci - byłam najstarszym dzieckiem, więc wiele rzeczy trzeba było samemu. Do faktu czyjeś samowystarczalności idzie się szybko przyzwyczaić. Uważam, że ludzie mają większe tragedie, którą chyba największą jest śmierć własnego dziecka, czy dzieci… Jak poznasz w życiu osieroconego rodzica, to na pojęcie “ból” i “brak sensu” patrzysz inaczej.

Myśli samobójcze - doświadczenia, wsparcie, rozmowa bez oceniania

CampusExplorer

Maggie Dla mnie zawsze poruszanie tematu o samo.bstwie jest zwracające uwagę.

No bez przesady. Nie musisz cenzurować, to nie social media 😀

Maggie fałszywe oskarżenia ze strony jednej
pracownicy, kiedy dowiedziała się o mojej ciąży (obie miałyśmy problemy z niepłodnością). D

Widzisz jakie kobiety potrafią być zazdrosne?

Maggie Dziewczynie dwa razy pomogłam w temacie invitro. To mocno zmieniło moją propracowniczą postawę, czy taką wspierającą w miejscu pracy.

No cóż, ale to zawsze jakaś nauka.

Maggie Z córą wszystko ok, już sobie życia bez niej nie wyobrażam…

Będzie dobrze, mówię Ci. 👍

Maggie Jeśli ktoś nie spieszy się z realizacją czegoś, co Ci obiecał - to ma Cię w dupie.

Wiem, czasem trzeba samemu sobie wziąć.

Maggie Jak poznasz w życiu osieroconego rodzica, to na pojęcie “ból” i “brak sensu” patrzysz inaczej.

Nie znam i nie chciałbym poznać.

Czyli rodzina nadaje w pewnym momencie życiu sens?

Tylko to jest tytaniczna praca.

Maggie

CampusExplorer Czyli rodzina nadaje w pewnym momencie życiu sens?

Myślę, że tak.
Jeśli nie rodzina to jakaś forma stada, wspólnoty, czy relacje.

Dużo w przestrzeniach redpillowych mówi się o nieuzależnianiu swojego szczęścia od drugiej osoby, od rodziny…
Niby strategia dobra, ale nie poradzisz, że wiele biologicznych podstaw psychologii jest w oparciu o relację z drugim człowiekiem.

Myślę, że więcej kryzysów przechodzą ludzie, którzy nie mają czyjegoś wsparcia, czy nie mają relacji.

Samobójstwa w większości nie popełniają mężczyźni, którzy mieli powodzenie wśród kobiet, dużą ilość przyjaciół, czy znajomych, mających stabilizację finansową i życiową.
Często samobója strzelają sobie mężczyźni, którzy najprawdopodobniej mieli zaburzenia w różnej postaci - od despresji klinicznej po zaburzenia osobowości, czy neuroatypowość, wysoką neurotyczność. Wszędzie przejawiają się jakieś korelacje, więc generalizacja jest słuszna, gdy słyszymy o czyimś targnięcia się na własne życie.

Ja pomimo moich doświadczeń gdzieś nie rezygnuję z relacji z drugim człowiekiem.
Moim problemem nie jest relacja z drugim człowiekiem, co moja nieumiejętność negocjowania dla siebie dóbr/korzyści w relacji.

Mnie bardzo ciąża uodporniła psychicznie albo inaczej - pozwoliła spiorytetyzować potrzeby, czy znieść dość mocne rozczarowania.

Themotha

Dwa razy w swoim życiu miałem tak że czułem się jak zaszczute zwierze, czyli sytuacja bez wyjscia. Byłem na skraju wytrzymałości psychicznej. Okoliczności ułożyły się wybitnie niekorzystnie. Ale w tamtych sytuacjach zdałem sobie sprawę że jestem silniejszy niż myślałem. Kryzys odziera nas z masek które zakładamy codziennie. Pokazuje nam że mamy być dla siebie najlepszymi przyjaciółmi, bo finalnie bezwzględu na wszystko zawsze zostajemy sami ze sobą. Ludzie przychodzą i odchodzą. Mamy tylko siebie, rodzimy się sami i umieramy sami. Warto pomiędzy jednym a drugim żyć ze sobą w zgodzie i kryzysy nam to uswiadamiaja

CampusExplorer

Themotha Mamy tylko siebie, rodzimy się sami i umieramy sami.

Trochę taka smutna rzeczywistość. Może ludzie po to zakładają rodziny, bo łudzą się, że nie zostaną sami na starość.

A często lądują sami na zakładzie geriatrycznym w domu opieki.

Maggie Dużo w przestrzeniach redpillowych mówi się o nieuzależnianiu swojego szczęścia od drugiej osoby, od rodziny…

I w ten właśnie sposób można poucinać nawet te wartościowe relacje z drugim człowiekiem.

Tu akurat Redpill źle robi.

Maggie Niby strategia dobra, ale nie poradzisz, że wiele biologicznych podstaw psychologii jest w oparciu o relację z drugim człowiekiem.

Czasami jest po prostu potrzebna pomoc drugiej osoby nawet w prostych czynnościach jak np remont czy naprawa samochodu.

Maggie Myślę, że więcej kryzysów przechodzą ludzie, którzy nie mają czyjegoś wsparcia, czy nie mają relacji.

Zdecydowanie tak. Mając dobrych ludzi wokół siebie, spokojnie można z nimi pogadać, nawet na trudne tematy. Oczywiście o ile zrozumieją. Tak pozostaje terapeuta i wyciągnąć kilka stów z kieszeni. A on nas pierwszy raz na oczy widzi. To głupie po prostu.

Chodzi też o alienację społeczną. Nie tak dawno widziałem wypowiedź pisemną chłopaka z poważną chorobą. Po prostu człowiek tak ma, że czasem czuje potrzebę by się wygadać. Sam to napisał, że nie chce współczucia, tylko chce się wygadać.

Trochę mi się przypomina wypowiedź nauczycielki dawno temu w szkole, że teraz nie ma przyjaciół, żeby pójść się wygadać(a jeżeli już to będą plotkować za plecami) więc w przyszłości terapeuta.

Dziwnie to brzmi w porównaniu do tego, że albo terapeuta albo grupka na FB. To podobne rozwiązanie jak z tym telefonem.
Wszyscy mają to w dupie.

Tu akurat Redpill bardzo szkodzi, bo nawołuje wprost do ucinania kontaktów, a to złe. Nie wszystkie kontakty z ludźmi są wartościowe, ale żeby tak od razu iść w alienację społeczną?

NimfaBezWody

Maggie Moim problemem nie jest relacja z drugim człowiekiem, co moja nieumiejętność negocjowania dla siebie dóbr/korzyści w relacji.

Masz teraz czas, pomedytuj troche. Matę do jogi rozłóż i ćwicz na niej. Zrelaksuj się w ciczy, to i znajdziesz odpowiedzi.
Ja miałam taki moment w którym wyczerpana, przebodzcowana zakładałam na uszy słuchawki, kładłam się(nie mogę medytować w odpowiedniej pozycji ze względów zdrowia mojego kręgosłupa) i pozwalam się prowadzić. W medytacji odnalazłam możliwosc rozmiękczenia swoich emocji, pozwolenia im być ze mną. Czasem słucham całonocnej medytacji która pomaga mi w momentach gdy normalna medytacja prowadzona nie ma sensu bo ciagle rycze i nie moge uspokoic oddechu.
Najważniejsze w tym wszystkim, to prowadzenie, jasna ścieżka, poczucie radości po morzu wylanych łez. Poczucie a nie pustka. W miejsce ciężkich emocji, przychodzą lekkie.

NimfaBezWody

CampusExplorer a ja odpowiem przewrotnie słowami mojego profesora: “myśli samobójcze to całkiem normalna rzecz”. Myśli o samobojstwie są normalne do czasu gdy nie zaczynają byc intenstywne i pociągają za sobą następne kroki. Bo od myśli do czynu samobójczego wyminieniamy kilka kroków. I najczęsciej te kroki powinny dać innym sygnał że coś jest nie tak z daną osobą.

CampusExplorer

NimfaBezWody ze względów zdrowia mojego kręgosłupa)

A to coś poważnego? Mi ostatnio też w tym temacie gorzej jest.

Wracjac jeszcze przy okazji do tych grupek na FB typu Redpill, to one przynoszą skutek odwrotny od zamierzonego. Nie dość, że platforma FB może tak po prostu oflagować użytkownika bez jego wiedzy, by ucinać mu zasięgi, szczególnie jak pisze coś nie przyjętego z standardem społeczności tego szajsu.

Dwa, często w komentarzach wylewa się po prostu hejt jednych na drugich (chyba jedyne, gdzie każdy ocenia każdego, zamiast dać mu odpowiedź)

Trochę tych ludzi zaprosiłem na pogadauchy i… Nie da się. Albo tak odmienii, że nie da się gadać na dłużej, albo jednorazowe rozmowy i ktoś dalej tłucze to samo i nagrywa rolki…

Potem idzie w tik toki… Serio.
Wielu innych ludzi, którzy mają że mną kontakt mówi mi dokładnie o tym samym.

Takie grupki i sam redpil zamiast łączyć to dzielą.
W tym właśnie Redpill jest podobny do feminizmu. Sprzedaje fałszywą ideologię, nastawia jednych na drugich, ostatecznie zostajesz sam na jakieś grupce, a w koło masz podobnie myślących kretynów, którzy nie są w stanie się zorganizować i za choooja nie da się z nimi efektywnie pogadać.

A jeżeli już coś zrobić, to jedynie, jeżeli mają w tym swój interes.

Maggie

CampusExplorer Czasami jest po prostu potrzebna pomoc drugiej osoby nawet w prostych czynnościach jak np remont czy naprawa samochodu.

Też, ale chodzi o coś mało uświadomionego, czy wręcz fizjologicznego…
Miałam na myśli reakcje biochemiczne/hormonalne/neurologiczne, które są skorelowane z interakcją z drugim człowiekiem, czy tylko z płcią przeciwną.

Powiększenie piersi, brodawek skutkowych w trakcie ciąży - reakcja organizmu na nowego człowieka, którego trzeba wykarmić.
Wzwód u mężczyzny - reakcja na atrakcyjną kobietę.
Wzrost testosteronu i kortyzolu - reakcja na zagrożenie swojego stada, które trzeba bronić.
Owulacja u kobiety - przygotowanie organizmu na rozród - czyli wejście w relacje z mężczyzną, z którym będzie się miało nowego człowieka - dziecko.

Już po coś biologia w drodze ewolucji nas uwarunkowała fizjologicznie do relacji, nawet na rzecz dość zwierzęcych potrzeb.

Dużo też można napisać o ciale migdałowatym, układzie limbicznym, neuronach lustrzanych, które to warunkują nas do dłuższych interakcji z drugim człowiekiem.

Ja zawsze wychodzę z założenia, że jeśli ktoś ma kryzys psychiczny, to jest to wynik również subiektywnego, czy obiektywnego poczucia osamotnienia.

Subiektywnie - ktoś w większości systemów jest “dostarczycielem”, np.koleś, który jest przedsiębiorcą, który ma troje dzieci i babcię na utrzymaniu, i którego spotyka np. choroba nowotworowa, przy której nie ma kto realnie go odciążyć (nie ma zaufanego wspólnika, żona mało zna się na biznesie i sama nie potrafi dobrze zarządzać budżetem, dzieci są małe i wymagające). Nie ma problemów z nawiązywaniem relacji, ma jedynie czy aż problem z tym, że nie oddelegowywał wielu zadań swoim bliskim, uzależnił ich od siebie. Jest to dość duża presja, która jest pokłosiem innych trudności osobowościowych, charakterologicznych.

Obiektywnie - koleś w spektrum autyzmu, z wadą wymowy, który jest z rodziny dysfunkcyjnej, wchodzi w dorosłe życie z zadłużeniami, jest w kiepsko wykształcony, nie ma stałej pracy, nie ma żadnych interakcji rówieśniczych, czy na rynku matrymonialnym od zawsze. Ja w takich przypadkach zalecam działać w oparciu o działania systemowe - zgłosić się do urzędu pracy, by mieć ubezpieczenie, czy by zostać wdrożonym w jakiś staż.
Ciężko uczęszczać np.do logopedy, czy na terapię, kiedy nie ma się na chleb i nie potrafi się nawiązywać relacji z sąsiadem, czy z kimkolwiek.

Themotha

CampusExplorer Może ludzie po to zakładają rodziny, bo łudzą się, że nie zostaną sami na starość.

Na pewno liczą na to że dzieci im na starość pomogą

CampusExplorer A często lądują sami na zakładzie geriatrycznym w domu opieki.

To jest solidny kontrargument na tą słynną szklankę wody na starość

Karhu

Jako alkoholik nie raz chciałem się “ zwazyc”. Bywało że zakładałem sznur na drzewo,pętle na szyję i powoli się osuwałem czując zbliżający się koniec. Bardziej chciałem,teraz to wiem ,zwrócić uwagę innych że potrzebuję pomocy. Ja miałem szczęście, znajomy nie. Myślę że miał ten sam problem, próbował tego samego,miał mniej szczęścia. Nie żyje.
Mocno myślałem o odejściu z tego świata w początkowej fazie rozstania z ex. Po latach skontaktowałem się że swoją terapeutką, nie wiedziałem gdzie szukać ratunku,a tylko ona przyszła mi do głowy.
Czekałem od rana przed gabinetem,mogła mnie przyjąć na samym końcu, nie byłem ubezpieczony . Luty,zimno,papieros za papierosem. Zastanawiałem się czy kupić jedna butelkę 0,7 wódki, czy dwie, miałem wtedy siedmiomiesięczny okres abstynencji i jechać do domu ,napić się i powiesić na strychy domu gzie mieszkałem z ex i dziećmi.
Późnym wieczorem zostałem przyjęty, prace zaczęła po południu,wiedziałem o której zaczyna,a mimo tego byłem dużo wcześniej. Po wysłuchaniu mnie poświęciła dla mnie półtora godziny,czas który zapoczątkował moje powolne wstawanie z kolan i trwa to do dziś.

Imbryk

Karhu powiesić na strychy domu gzie mieszkałem z ex i dziećmi

Znam dzieci dwóch takich gości. Jedna znalazła ojca na strychu, drugi dostał wiadomość.
Oboje mają ponadprzeciętne problemy psychologiczne i może się z nich choć trochę wyliżą do 70-tki.

Imbryk

Myśli, aby aktywnie się zlikwidować nie miałem, ale miałem w życiu moment, gdy myślałem całkiem serio i po cichu: “jeśli teraz dostanę śmiertelnie nożem lub przejedzie mnie skutecznie autobus - to będzie nareszcie koniec i spokój”.

Ale zawsze zwyciężała wola kontynuowania życia i zobaczenia, co się wydarzy jutro, jeśli jutro nastąpi.

Inna sprawa - jesteśmy codziennie wielokrotnie o krok od śmierci i to mnie poniekąd fascynuje.
Ilekroć stoję na balkonie od 2 piętra w górę, wystarczy przeskoczyć balustradę i koniec.

Jeden krok za wcześnie na poboczu ulicy. W pracy, na budowie, w przemyśle, przeróżne maszyny mogą walnąć mnie w łeb lub zgnieść w kilka sekund. Możesz się poślizgnąć w łazience.
Ciekawe.

Maggie

Imbryk Inna sprawa - jesteśmy codziennie wielokrotnie o krok od śmierci i to mnie poniekąd fascynuje.

Dokładnie!
Niestety czy stety tragedie u kogoś powodują, że na chwilę się zatrzymujemy i jakoś pomyślimy o kruchości życia, tym bardziej własnego.

Co nie zmienia faktu, że lepiej mieć własny system BHP. 🙂

Maggie

@Karhu
Ile jesteś już w trzeźwości?

Dobrze, że wówczas wpadłeś na pomysł z psychoterapeutą.
Procesy adaptacyjne, w tym instynkt samozachowawczy walczy i tak w jakiś sposób do końca, czy to w postaci wykonania telefonu, napisania czegoś w necie, czy zostawienie listu albo nieswiadomie wybieranie starego drzewa na “powieszkę”.
Jakkolwiek to zabrzmi, ale wiele samobójstw nie jest aż tak planowane z skutecznością w 100%.

O skutecznym planowaniu samobója nie będę pisać. W sieci różne osoby mogą trafić na ten wpis, więc nie ma co im w tym skutecznie pomagać poprzez opis, jak wygląda technicznie wykonywanie samobója.
Prokuratorzy, patomorfolodzy, osoby z branży funeralnej wiedzą, kto wcale nie szukał pomocy…

Karhu

Maggie Ile jesteś już w trzeźwości?

11 lat.

Maggie

@NimfaBezWody
Spoko, takie wyciszacze nie dla mnie.
Jak mam doła, melancholię, czy przede wszystkim żal - muszę działać. Narzekanie na forum to inna para kaloszy.

Kiedyś interesowałam się duchowością, relaksacją, filozofią, no ale sory - to nie moje. 🙂

CampusExplorer

Karhu 11 lat.

Wiec wszystko idzie w dobrym kierunku, tak trzymaj 👍

CampusExplorer

Themotha Na pewno liczą na to że dzieci im na starość pomogą

Chyba w większości, lub liczą na to, że dziecko będzie kimś więcej niż… No że przerośnie rodzica w pozytywnym sensie.

Themotha To jest solidny kontrargument na tą słynną szklankę wody na starość

Zawsze tego używałem w żartach… Potem to zobaczyłem na żywo.

Miałem jeszcze żart o eutanazji… Teraz już tak nie żartuję…
Może po ten, żart o Gestapo w co drugim pokoleniu jest lepszy?

Następna strona »