Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

Themotha

KimUnJest Tylko że w miłości mamy jeszcze pierwiastek romantyzmu (w relacji zakochanych).

Romantyzm kończy się wtedy, kiedy trzeba wnieść pijanego chłopa na czwarte piętro

KimUnJest

Themotha Romantyzm kończy się wtedy, kiedy trzeba wnieść pijanego chłopa na czwarte piętro

Chyba że chłopina trzyma różę w gębie 😂

Johnny

KimUnJest Jestem na etapie głębokiej refleksji nad tą kwestią

Mogę się mylić, ale jeśli zestawisz z jednej strony swój ideał “prawdziwej miłości”, a z drugiej swój realny, całkowicie zwyczajny związek to ta refleksja może skończyć się dużym rozczarowaniem, z którym będziesz musiał coś zrobić.

Rozwiązania są zwykle dwa - porzucamy idealizm i godzimy się z rzeczywistością albo szukamy dalej “prawdziwej miłości”.

KimUnJest konstrukcja mojej psychiki może znacznie utrudniać a nawet uniemożliwiać taki poziom relacji z mojej strony

Aż chciałoby się napisać - przestań pierdolić farmazony.
Ale tak nie napiszę, bo rozmawiamy kulturalnie, grzecznie, jest miło, po co to psuć.
Zapytam więc - co jest nie tak z Twoją psychiką, że nie jesteś w stanie zbudować relacji “miłosnej” z własnych wyobrażeń?

KimUnJest Kobiety mówiły że nie jestem łatwym w obyciu facetem

Mi też tak mówią, a jednak co jakiś czas jakaś wyznaje mi miłość.
To taka zręczna manipulacyjka - tak mi trudno z Tobą być, ten Twój okropny charakter, doceń to jak się poświęcam.
Ważne jest to, co sam myślisz o sobie - baba zawsze przesadzi bądź w jedną, bądź w drugą stronę.

Themotha Romantyzm kończy się wtedy, kiedy trzeba wnieść pijanego chłopa na czwarte piętro

Moja mnie kiedyś wrzuciła do wanny i wykąpała, gdy będąc pijanym i nieprzytomnym obrzygałem sobie nogi.
To się nazywa miłość!

Themotha

KimUnJest Chyba że chłopina trzyma różę w gębie 😂

A później Róża będzie trzymała w gębie co innego 😆

KimUnJest

Themotha A później Róża będzie trzymała w gębie co innego 😆

No to tu rzeczywiście skończy się romantyzm 😂

Themotha

Johnny Moja mnie kiedyś wrzuciła do wanny i wykąpała, gdy będąc pijanym i nieprzytomnym obrzygałem sobie nogi.
To się nazywa miłość!

Sydney

Johnny Zapytam więc - co jest nie tak z Twoją psychiką, że nie jesteś w stanie zbudować relacji “miłosnej” z własnych wyobrażeń?

Może jest człowiekiem?
Człowieczeństwo dalekie jest od ideału wszak.
Więc może być ciężko zostać częścią “idealnego” związku.
Sam też wybrałem, że związek z mieszkaniem razem i całą tą otoczką do niczego nie jest mi potrzebny, ciężko byłoby mi się przestawić. Być może to nawet niemożliwe.

Johnny Ważne jest to, co sam myślisz o sobie - baba zawsze przesadzi bądź w jedną, bądź w drugą stronę.

Kurwa cytat dnia!

Kobiety wydaję mi się (nie wszystkie pewnie) mają tendencję do przesadzania, przykład pierwszy z brzegu, robienie sobie pontonów z ust albo tatuaże.
Albo raz czegoś nie zrobisz/zrobisz to będzie pierdolić “Ty nigdy/zawsze XXXXX”.

Johnny Mi też tak mówią

Mi też wyznają miłość, tylko robią to w dziwny sposób…

Ostatnio słyszałem “Jeżeli nie zabierzesz rąk to zacznę krzyczeć” albo “Odpierdol się bo zadzwonię na policję”.
One ewidentnie chcą się ze mną ruchać!!!!

KimUnJest

Johnny Zapytam więc - co jest nie tak z Twoją psychiką, że nie jesteś w stanie zbudować relacji “miłosnej” z własnych wyobrażeń?

Ja nie twierdzę, że jest coś nie tak, ja przyjmuje taka możliwość, jako że obie panie dość szczerze mi o tym mówiły.

Dżon mam wrażenie, że pragniesz miłości dla mnie bardziej niż ja jej sam potrzebuję 😉

Wrzucam tu swoje przemyślenia i refleksje wynikające z jakiegoś tam doświadczenia, nie są to żale potencjalnego samobójcy, czy frustrata. To etap życiowych “rachunków sumienia”, który chyba na każdego prędzej czy później przychodzi. I to nie dotyczy tylko poszukiwania miłości, ale i własnej tożsamości i miejsca w tym dziwnym świecie.

Powtórzę - wierzę w miłość, ale nie jest powiedziane, że muszę jej doznać. A może właśnie jej doznaję? Nad tym czasem rozmyślam, jak tutaj teraz z wami. Przy czym nie jest to warunek konieczny by być w relacji.

Johnny

Sydney Może jest człowiekiem?

Weź nie podpowiadaj, chciałem, żeby sam do tego doszedł 😃

Sydney mają tendencję do przesadzania

O to mi właśnie chodziło, skrajne oceny - albo jesteś cudowny, wspaniały, kochany albo ostatni gnój. Bardzo rzadko coś pomiędzy, a przecież to ta szarość między białym i czarnym czyni nas ludźmi.

KimUnJest obie panie dość szczerze mi o tym mówiły

A Ty poczułeś, że może być w tym ziarenko prawdy. Cóż może wiedzieć o Tobie drugi człowiek? Do pewnej części Twojego wewnętrznego świata nigdy nie będzie mieć dostępu!

KimUnJest pragniesz miłości dla mnie bardziej niż ja jej sam potrzebuję

A może jej właśnie doświadczasz? Takiej nieidealnej, ludzkiej, nie pozbawionej bruzd i zmarszczek, odartej z ideałów? Takiej spokojnej, po prostu fajnej?
Życie zawiera w sobie wszystko - i dobro i zło, i czystość i brud, i pozytywne i negatywne emocje. Takie już po prostu jest.
I takie są też relacje międzyludzkie - raz jest dobrze, innym razem gorzej, czasem się zgadzamy, czasem nie, czasem jesteśmy na siebie źli, a czasem tulimy się do siebie.
Można próbować je dopasować do idealnego obrazka, udawać, że nie towarzyszą nam negatywne emocje, przykleić sztuczne uśmiechy i pstrykać kolejne fotki na IG - ale to zwyczajne oszustwo, które z czasem na nas się zemści.
Nie ma idealnych związków!

Jak mawiała moja babcia - gdy się szuka dziury w dupie to zawsze się ją znajdzie.
Nie szukaj.

KimUnJest

Johnny A może jej właśnie doświadczasz? Takiej nieidealnej, ludzkiej, nie pozbawionej bruzd i zmarszczek, odartej z ideałów? Takiej spokojnej, po prostu fajnej?
Życie zawiera w sobie wszystko - i dobro i zło, i czystość i brud, i pozytywne i negatywne emocje. Takie już po prostu jest

Hmm, a może rzeczywiście… Dzięki.

KimUnJest

@Johnny Chcesz powiedzieć, że bardzo subiektywnie nazywamy sobie miłością to co jest udziałem większości ludzi, ale niekoniecznie musi być jakiś tego wzór? Że to bardziej nasze przekonanie o tym?

Johnny

KimUnJest

To byłoby chyba za proste. Są jednak ludzie (i pewnie jest ich niemało), którzy żyją naprawdę w kiepskich związkach, przemocowych, toksycznych.
Według mnie duża część ludzi jest jednak nieszczęśliwa na własne życzenie - bo porównują swoje zwyczajne związki do tych, które przedstawiają filmy, bajki czy internet. W porównaniu z nimi każdy związek będzie wyglądać blado, mimo, że to on jest prawdziwy, a tamten obrazek nie.
No i pojęcia takie jak “miłość” czy “szczęście” wyrządzają więcej szkód niż pożytku.
Mój ulubiony antyguru U.G. Krishnamurti, gdy zapytano go o to czy jest szczęśliwy powiedział, że nigdy się nad tym nie zastanawia, dlatego nigdy nie czuje się nieszczęśliwy.
I o to mi mniej więcej chodzi.

Nieogradowany

Johnny Phi, musiałbyś zobaczyć jak wyglądał ten drugi.

Nie mam cienia wątpliwości, że nie był nawet w połowie tak przystojny jak ty!

Themotha

Johnny To byłoby chyba za proste. Są jednak ludzie (i pewnie jest ich niemało), którzy żyją naprawdę w kiepskich związkach, przemocowych, toksycznych.

No właśnie

Rozłóżmy to na czynniki pierwsze

Mówią że kobiety kochają bezinteresownie swoje dzieci

Ja się z tym zgadzam, ale…

Czy możemy mówić o miłości do dziecka, gdzie kobieta na ich ojca wybiera toksycznego pijaka, czy awanturnika?

Nie wierze osobiście że podczas trwania związku, zanim pojawią się dzieci nie dostrzega się czerwonych lampek

Więc jeśli mimo to decyduje się z taką osobą na dziecko, to jestem skrajnie nieodpowiedzialny i nie posiadam myślenia przyczynowo-skutkowego, ale w tym przypadku ważniejsze są dla mnie emocje

Czy o miłości możemy mówić w sytuacji gdy mama martwi się o syna '‘starego kawalera’' który nie ma nikogo, a Ona chcę by kogoś miał, jednocześnie sama nie była z ojcem przykładem szczęśliwej rodziny?

To miłość czy zwykły egoizm, który polega nie na tym że robię co chcę, ale na tym by inni robili to co sobie życzę?

Czy o miłości do dzieci mówimy wtedy kiedy sukcesywnie z zazdrości i własnych nieprzepracowanych wzorców niszczony jest ich potencjał?

Czy możemy mówić o miłości do dziecka, grając nim w sądach, by dosrać mężowi i wykorzystać je jako żywą tarczę?

Kiedy wbija się dziecku do głowy przekonania skrajnie szkodliwe, urągające ludzkiej godności, gdzie z perspektywy osób trzecich, niezaangażowanych emocjonalnie widać że rodzice są dla dzieci wrogami, wstrzykując im taki kwas do głów, czyniąc z nich kaleki emocjonalne z potencjałem na solidne nałogi do końca życia, jako ich formę ucieczki

To są pytania, które warto byłoby rozważyć w sobie i na nie odpowiedzieć

Rozwiany

NimfaWodna Nie wiem czemu nikt nie przyjmie że ludzie potrafią się kochać.

Bo:

NimfaWodna Baba to już nie ma zdania. Rozchyla nogi i pierdoli się jak dziwka. Dzięki, zawsze chciałam być dziwką 😁

Rozwiany

@Johnny

Czasem wystarczy być wobec kogoś otwartym, dać komuś trochę uwagi i zrozumienia, a on już wyskakuje z “kocham Cię”.

A przecież krążą opinie, że bycie emocjonalnym tamponem jest passe i prowadzi jedynie do orbitowania.

Sydney

Rozwiany A przecież krążą opinie, że bycie emocjonalnym tamponem jest passe i prowadzi jedynie do orbitowania.

—->

Johnny Ja natomiast przyciągam młode laski z daddy issues

Johnny

Themotha

Zadawałem sobie podobne pytania wielokrotnie, gdy chciałem rozgryźć własny głód emocjonalny i za każdym razem odpowiedź brzmiała - nie, takie matki nie kochają swoich dzieci.
Gdy patrzę na swoje dziecko to po prostu wiem, że nie potrafiłbym traktować go w taki sposób, w jaki traktowali mnie moi rodzice.
Jest taka książka Susan Forward, „Matki, które nie potrafią kochać”, polecam.

Nieogradowany

Themotha To są pytania, które warto byłoby rozważyć w sobie i na nie odpowiedzieć

Co powiedzieć o matce tegoż chłopca?

Anna

@Johnny fajne te Twoje rozkminy, widać to, z czym ja się też borykałam, tj. neurotyczną potrzebą miłości. Bajkowej, wyidealizowanej. To fikcja, tam nic nie ma. Rodzina, dzieci łączą, to wartość, ale ta bajka, którą możesz dostać od drugiej osoby to najwyżej seks. Oczywiście nie od przypadkowej, ale takiej gdzie reszta się zgadza. Ostatnio usłyszałam, że podstawą dobrej relacji jest przyjaźń. Ja ci chce dać, ty mi chcesz dać, staram się ciebie zrozumieć, ty mnie, jest komunikacja. Fajnie-lubie to słowo, nie astral, nie kosmos, ale fajnie.

Johnny Dla mnie kochanie innych, dorosłych ludzi to właśnie „umiejętność”, którą można sobie przyswoić, a nie kwestia uczucia, które samoistnie na nas spływa.

To, co na ten moment przedstawiasz pokazuje, że w dużej mierze spełniasz wymogi tej definicji, która Ci się tak podoba. Ale moim zdaniem, może nawet podświadomie flirtujesz, sprawdzasz, szukasz, próbujesz się budować zainteresowaniem innych kobiet, łatać nim emocjonalne braki, a Twoja żona w międzyczasie ucieka do jakiegoś geja, który będzie chciał ją rozumieć. Ją, nie inne kobiety, z tatusiem czy bez, które zrozpaczone, że takie ciekawe i niedostępne ciasteczko jak Ty wsparło, utuliło, wzbudziło pragnienia, potem wszystko się zesrało, bo miły gość wziął tylko dowartościowanie od dziewczynki i sobie poszedł.

Piszesz o kobietach, które po dwóch dniach deklarują miłość, więc albo jesteś tak nieziemski, że wywołujesz takie reakcje mimochodem (czyli facet którego ja jeszcze nie widziałam), albo masz wyjątkowego pecha, albo w takich jednostkach niestabilnych (szybkie deklaracje miłosne) też szukasz (może podświadomie) i znajdujesz dowartościowanie.

Themotha Czy możemy mówić o miłości do dziecka, gdzie kobieta na ich ojca wybiera toksycznego pijaka, czy awanturnika?

Często rodzice takich kobiet byli tacy sami, albo gorsi. Czy kobiety źle wybrały ojców dla swoich dzieci potrafiły kochać? Moim zdaniem nie. Zwłaszcza siebie. Czy są nie zdolne do miłości. Niekoniecznie. Jeśli miłość to umiejętność to zawsze można ją rozwinąć. Wśród ludzi nie ma jakiejś doskonałej formy miłości. Jeden umie wystarczająco, drugi tylko trochę, trzeci wcale.

Azizi

Kurde blaszka, dużo już tu skrobnęliście prawd, pod którymi bym się podpisał.
Dziękówa @Johnny za ten temat, słodziaku :*

Nauczono nas, że miłość do drugiego człowieka ma nam dać szczęście.
Ma być lekko, miło i przyjemnie a tak niekoniecznie jest (wręcz w ogóle tak nie jest).
Także to, że nie ma bezinteresownej miłości, bo w każdej kochamy za coś (postępowanie, wygląd, możliwości itp itp).

Nikt na wstępie życia nam nie powiedział żebyśmy najpierw pokochali siebie, zaakceptowali to co warte zaakceptowania, zmieniali to co warte zmieniania.

Byśmy pokochali siebie i wtedy dopiero łaskawie tą swoją aurą miłości obdarowywali rykoszetem innych.
Taka obecnie jest mój pogląd na miłość. Nauczyć się miłości do siebie samego.
Jeśli kochasz samego siebie to nie będzie możliwości rozczarowań. Będzie to solidny grunt, solidny mur i solidna kierownica życia.

Prawdopodobnie jeśli miałbym potomstwo to moja definicja uległa by zmianie. Może kiedyś tak będzie 😉

Themotha

Azizi Jeśli kochasz samego siebie to nie będzie możliwości rozczarowań. Będzie to solidny grunt, solidny mur i solidna kierownica życia.

Im więcej miłości i szacunku do siebie, tym mniejsza chęć aprobaty innych, zabiegania o uczucie czy uwagę

No i w razie '‘zesrania’' się relacji, nie odczuwasz tego w jakiś specjalny sposób, bo wiesz że zawsze możesz do siebie wrócić, bo masz do czego

Nie jesteś pusty, nie szukasz desperacko kolejnej '‘ofiary’' do której się przykleisz i nazwiesz to miłością

Pandora Nie lepiej byc sobą i dac tej drugiej osobie też być sobą?

Jeśli zachowujesz się jak nie Ty, to przyciągasz osoby, które poszukują cech, jakie deklarujesz, a nie tych, które faktycznie posiadasz 🙂

W takim układzie budujesz relację z kimś, kto nie jest z Tobą kompatybilny i nie da Ci tego, czego chcesz doświadczać w związku.

Podobnie kiedy spotkam się z kobietą i udaje kimś kim nie jestem, bo czasie kobieta zauważa że jestem inny niż na początku i następuje tak zwane '‘wypalenie’'

Nie wolno udawać, bo to zawsze wyjdzie

Poznajesz dziewczynę która Cię widzi jaki jesteś.

Zachowujesz się w określony sposób.

Wybiera Ciebie bo zachowujesz się tak jak zachowujesz i jesteś jaki jesteś.

Czyli jak jesteś z Nią w związku z to się kurwa nie zmieniaj, to w ogólnym uproszczeniu

HelenaK

A może miłość jest umiejętnością, którą rozwija się w trakcie życia tak jak odpowiedzialność czy samoświadomość?
Imo miłość to nie jest li tylko uczucie w sensie chemicznym, owszem jak wszystko, co percypujemy ma swoje odbicie i w takim działaniu, ale to nie wyjaśnia istoty rzeczy całkowicie, wyczuwa się pewny niedosyt w takiej definicji.
Myślę, że można rozwijać tę zdolność poprzez poznanie składowych, które urzeczywistniają te abstrakcyjne pojęcie w rzeczywistości tj.: troska o drugą osobę, przezwyciężanie własnego egoizmu, poszanowanie autonomii i wolności partnera, szczerość, oddanie, szczere zainteresowanie potrzebami itd.itd.
Czas również gra dużą rolę, bo im lepiej siebie znamy (siebie siebie i siebie nawzajem w związku) tym łatwiej jest taką miłość rozwijać.
Dla mnie to wymagająca, żmudna praca, którą chcę podejmować, myślę, że tak pojmowana miłość pozwala również lepiej poznać siebie.
A najlepiej to zacząć od miłości własnej, na kimś trzeba to trenować 😉

JAL

Johnny Czasem naprawdę wystarczy pogadać przez jakiś czas z kobietą w sposób otwarty, szczery, pokazać, że akceptuje się ją i jej uczucia, żeby nagle wymyśliła sobie jakieś “kochanie”.

Byłem naprawdę zaskoczony, gdy usłyszałem takie wyznanie po raz pierwszy i kontynuowałem rozmowę. Dopiero po powtórzeniu od tej samej osoby zacząłem myśleć nad tym, jakie deficyty ona w ten sposób wyrażała. Uznałem potem, że kobiety, które tak mówią, muszą czuć się słabe i nieszczęśliwe na co dzień. Uważam też rzecz jasna, że z miłością nie ma to nic wspólnego.

Themotha Czyli jak jesteś z Nią w związku z to się kurwa nie zmieniaj, to w ogólnym uproszczeniu

Nie na darmo ukuło się powiedzenie: “Kobieta oczekuje od przyszłego męża, że się dla niej zmieni, a mężczyzna od przyszłej żonyi, że się nie zmieni” (oboje się rozczarowują).

HelenaK A najlepiej to zacząć od miłości własnej, na kimś trzeba to trenować

To jest absolutna podstawa, bez której nie ma mowy o miłości do innych. Był już o tym (i o [bez]warunkowości miłości) temat na forum (nie umiem go teraz znaleźć), gdzie porównywałem miłość i jej przepływ do systemu nawadniającego. xD

« Poprzednia strona Następna strona »