Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

KimUnJest

Johnny A może jej właśnie doświadczasz? Takiej nieidealnej, ludzkiej, nie pozbawionej bruzd i zmarszczek, odartej z ideałów? Takiej spokojnej, po prostu fajnej?
Życie zawiera w sobie wszystko - i dobro i zło, i czystość i brud, i pozytywne i negatywne emocje. Takie już po prostu jest

Hmm, a może rzeczywiście… Dzięki.

KimUnJest

@Johnny Chcesz powiedzieć, że bardzo subiektywnie nazywamy sobie miłością to co jest udziałem większości ludzi, ale niekoniecznie musi być jakiś tego wzór? Że to bardziej nasze przekonanie o tym?

Johnny

KimUnJest

To byłoby chyba za proste. Są jednak ludzie (i pewnie jest ich niemało), którzy żyją naprawdę w kiepskich związkach, przemocowych, toksycznych.
Według mnie duża część ludzi jest jednak nieszczęśliwa na własne życzenie - bo porównują swoje zwyczajne związki do tych, które przedstawiają filmy, bajki czy internet. W porównaniu z nimi każdy związek będzie wyglądać blado, mimo, że to on jest prawdziwy, a tamten obrazek nie.
No i pojęcia takie jak “miłość” czy “szczęście” wyrządzają więcej szkód niż pożytku.
Mój ulubiony antyguru U.G. Krishnamurti, gdy zapytano go o to czy jest szczęśliwy powiedział, że nigdy się nad tym nie zastanawia, dlatego nigdy nie czuje się nieszczęśliwy.
I o to mi mniej więcej chodzi.

Nieogradowany

Johnny Phi, musiałbyś zobaczyć jak wyglądał ten drugi.

Nie mam cienia wątpliwości, że nie był nawet w połowie tak przystojny jak ty!

Themotha

Johnny To byłoby chyba za proste. Są jednak ludzie (i pewnie jest ich niemało), którzy żyją naprawdę w kiepskich związkach, przemocowych, toksycznych.

No właśnie

Rozłóżmy to na czynniki pierwsze

Mówią że kobiety kochają bezinteresownie swoje dzieci

Ja się z tym zgadzam, ale…

Czy możemy mówić o miłości do dziecka, gdzie kobieta na ich ojca wybiera toksycznego pijaka, czy awanturnika?

Nie wierze osobiście że podczas trwania związku, zanim pojawią się dzieci nie dostrzega się czerwonych lampek

Więc jeśli mimo to decyduje się z taką osobą na dziecko, to jestem skrajnie nieodpowiedzialny i nie posiadam myślenia przyczynowo-skutkowego, ale w tym przypadku ważniejsze są dla mnie emocje

Czy o miłości możemy mówić w sytuacji gdy mama martwi się o syna '‘starego kawalera’' który nie ma nikogo, a Ona chcę by kogoś miał, jednocześnie sama nie była z ojcem przykładem szczęśliwej rodziny?

To miłość czy zwykły egoizm, który polega nie na tym że robię co chcę, ale na tym by inni robili to co sobie życzę?

Czy o miłości do dzieci mówimy wtedy kiedy sukcesywnie z zazdrości i własnych nieprzepracowanych wzorców niszczony jest ich potencjał?

Czy możemy mówić o miłości do dziecka, grając nim w sądach, by dosrać mężowi i wykorzystać je jako żywą tarczę?

Kiedy wbija się dziecku do głowy przekonania skrajnie szkodliwe, urągające ludzkiej godności, gdzie z perspektywy osób trzecich, niezaangażowanych emocjonalnie widać że rodzice są dla dzieci wrogami, wstrzykując im taki kwas do głów, czyniąc z nich kaleki emocjonalne z potencjałem na solidne nałogi do końca życia, jako ich formę ucieczki

To są pytania, które warto byłoby rozważyć w sobie i na nie odpowiedzieć

Rozwiany

NimfaWodna Nie wiem czemu nikt nie przyjmie że ludzie potrafią się kochać.

Bo:

NimfaWodna Baba to już nie ma zdania. Rozchyla nogi i pierdoli się jak dziwka. Dzięki, zawsze chciałam być dziwką 😁

Rozwiany

@Johnny

Czasem wystarczy być wobec kogoś otwartym, dać komuś trochę uwagi i zrozumienia, a on już wyskakuje z “kocham Cię”.

A przecież krążą opinie, że bycie emocjonalnym tamponem jest passe i prowadzi jedynie do orbitowania.

Sydney

Rozwiany A przecież krążą opinie, że bycie emocjonalnym tamponem jest passe i prowadzi jedynie do orbitowania.

—->

Johnny Ja natomiast przyciągam młode laski z daddy issues

Johnny

Themotha

Zadawałem sobie podobne pytania wielokrotnie, gdy chciałem rozgryźć własny głód emocjonalny i za każdym razem odpowiedź brzmiała - nie, takie matki nie kochają swoich dzieci.
Gdy patrzę na swoje dziecko to po prostu wiem, że nie potrafiłbym traktować go w taki sposób, w jaki traktowali mnie moi rodzice.
Jest taka książka Susan Forward, „Matki, które nie potrafią kochać”, polecam.

Nieogradowany

Themotha To są pytania, które warto byłoby rozważyć w sobie i na nie odpowiedzieć

Co powiedzieć o matce tegoż chłopca?

Anna

@Johnny fajne te Twoje rozkminy, widać to, z czym ja się też borykałam, tj. neurotyczną potrzebą miłości. Bajkowej, wyidealizowanej. To fikcja, tam nic nie ma. Rodzina, dzieci łączą, to wartość, ale ta bajka, którą możesz dostać od drugiej osoby to najwyżej seks. Oczywiście nie od przypadkowej, ale takiej gdzie reszta się zgadza. Ostatnio usłyszałam, że podstawą dobrej relacji jest przyjaźń. Ja ci chce dać, ty mi chcesz dać, staram się ciebie zrozumieć, ty mnie, jest komunikacja. Fajnie-lubie to słowo, nie astral, nie kosmos, ale fajnie.

Johnny Dla mnie kochanie innych, dorosłych ludzi to właśnie „umiejętność”, którą można sobie przyswoić, a nie kwestia uczucia, które samoistnie na nas spływa.

To, co na ten moment przedstawiasz pokazuje, że w dużej mierze spełniasz wymogi tej definicji, która Ci się tak podoba. Ale moim zdaniem, może nawet podświadomie flirtujesz, sprawdzasz, szukasz, próbujesz się budować zainteresowaniem innych kobiet, łatać nim emocjonalne braki, a Twoja żona w międzyczasie ucieka do jakiegoś geja, który będzie chciał ją rozumieć. Ją, nie inne kobiety, z tatusiem czy bez, które zrozpaczone, że takie ciekawe i niedostępne ciasteczko jak Ty wsparło, utuliło, wzbudziło pragnienia, potem wszystko się zesrało, bo miły gość wziął tylko dowartościowanie od dziewczynki i sobie poszedł.

Piszesz o kobietach, które po dwóch dniach deklarują miłość, więc albo jesteś tak nieziemski, że wywołujesz takie reakcje mimochodem (czyli facet którego ja jeszcze nie widziałam), albo masz wyjątkowego pecha, albo w takich jednostkach niestabilnych (szybkie deklaracje miłosne) też szukasz (może podświadomie) i znajdujesz dowartościowanie.

Themotha Czy możemy mówić o miłości do dziecka, gdzie kobieta na ich ojca wybiera toksycznego pijaka, czy awanturnika?

Często rodzice takich kobiet byli tacy sami, albo gorsi. Czy kobiety źle wybrały ojców dla swoich dzieci potrafiły kochać? Moim zdaniem nie. Zwłaszcza siebie. Czy są nie zdolne do miłości. Niekoniecznie. Jeśli miłość to umiejętność to zawsze można ją rozwinąć. Wśród ludzi nie ma jakiejś doskonałej formy miłości. Jeden umie wystarczająco, drugi tylko trochę, trzeci wcale.

Azizi

Kurde blaszka, dużo już tu skrobnęliście prawd, pod którymi bym się podpisał.
Dziękówa @Johnny za ten temat, słodziaku :*

Nauczono nas, że miłość do drugiego człowieka ma nam dać szczęście.
Ma być lekko, miło i przyjemnie a tak niekoniecznie jest (wręcz w ogóle tak nie jest).
Także to, że nie ma bezinteresownej miłości, bo w każdej kochamy za coś (postępowanie, wygląd, możliwości itp itp).

Nikt na wstępie życia nam nie powiedział żebyśmy najpierw pokochali siebie, zaakceptowali to co warte zaakceptowania, zmieniali to co warte zmieniania.

Byśmy pokochali siebie i wtedy dopiero łaskawie tą swoją aurą miłości obdarowywali rykoszetem innych.
Taka obecnie jest mój pogląd na miłość. Nauczyć się miłości do siebie samego.
Jeśli kochasz samego siebie to nie będzie możliwości rozczarowań. Będzie to solidny grunt, solidny mur i solidna kierownica życia.

Prawdopodobnie jeśli miałbym potomstwo to moja definicja uległa by zmianie. Może kiedyś tak będzie 😉

Themotha

Azizi Jeśli kochasz samego siebie to nie będzie możliwości rozczarowań. Będzie to solidny grunt, solidny mur i solidna kierownica życia.

Im więcej miłości i szacunku do siebie, tym mniejsza chęć aprobaty innych, zabiegania o uczucie czy uwagę

No i w razie '‘zesrania’' się relacji, nie odczuwasz tego w jakiś specjalny sposób, bo wiesz że zawsze możesz do siebie wrócić, bo masz do czego

Nie jesteś pusty, nie szukasz desperacko kolejnej '‘ofiary’' do której się przykleisz i nazwiesz to miłością

Pandora Nie lepiej byc sobą i dac tej drugiej osobie też być sobą?

Jeśli zachowujesz się jak nie Ty, to przyciągasz osoby, które poszukują cech, jakie deklarujesz, a nie tych, które faktycznie posiadasz 🙂

W takim układzie budujesz relację z kimś, kto nie jest z Tobą kompatybilny i nie da Ci tego, czego chcesz doświadczać w związku.

Podobnie kiedy spotkam się z kobietą i udaje kimś kim nie jestem, bo czasie kobieta zauważa że jestem inny niż na początku i następuje tak zwane '‘wypalenie’'

Nie wolno udawać, bo to zawsze wyjdzie

Poznajesz dziewczynę która Cię widzi jaki jesteś.

Zachowujesz się w określony sposób.

Wybiera Ciebie bo zachowujesz się tak jak zachowujesz i jesteś jaki jesteś.

Czyli jak jesteś z Nią w związku z to się kurwa nie zmieniaj, to w ogólnym uproszczeniu

HelenaK

A może miłość jest umiejętnością, którą rozwija się w trakcie życia tak jak odpowiedzialność czy samoświadomość?
Imo miłość to nie jest li tylko uczucie w sensie chemicznym, owszem jak wszystko, co percypujemy ma swoje odbicie i w takim działaniu, ale to nie wyjaśnia istoty rzeczy całkowicie, wyczuwa się pewny niedosyt w takiej definicji.
Myślę, że można rozwijać tę zdolność poprzez poznanie składowych, które urzeczywistniają te abstrakcyjne pojęcie w rzeczywistości tj.: troska o drugą osobę, przezwyciężanie własnego egoizmu, poszanowanie autonomii i wolności partnera, szczerość, oddanie, szczere zainteresowanie potrzebami itd.itd.
Czas również gra dużą rolę, bo im lepiej siebie znamy (siebie siebie i siebie nawzajem w związku) tym łatwiej jest taką miłość rozwijać.
Dla mnie to wymagająca, żmudna praca, którą chcę podejmować, myślę, że tak pojmowana miłość pozwala również lepiej poznać siebie.
A najlepiej to zacząć od miłości własnej, na kimś trzeba to trenować 😉

JAL

Johnny Czasem naprawdę wystarczy pogadać przez jakiś czas z kobietą w sposób otwarty, szczery, pokazać, że akceptuje się ją i jej uczucia, żeby nagle wymyśliła sobie jakieś “kochanie”.

Byłem naprawdę zaskoczony, gdy usłyszałem takie wyznanie po raz pierwszy i kontynuowałem rozmowę. Dopiero po powtórzeniu od tej samej osoby zacząłem myśleć nad tym, jakie deficyty ona w ten sposób wyrażała. Uznałem potem, że kobiety, które tak mówią, muszą czuć się słabe i nieszczęśliwe na co dzień. Uważam też rzecz jasna, że z miłością nie ma to nic wspólnego.

Themotha Czyli jak jesteś z Nią w związku z to się kurwa nie zmieniaj, to w ogólnym uproszczeniu

Nie na darmo ukuło się powiedzenie: “Kobieta oczekuje od przyszłego męża, że się dla niej zmieni, a mężczyzna od przyszłej żonyi, że się nie zmieni” (oboje się rozczarowują).

HelenaK A najlepiej to zacząć od miłości własnej, na kimś trzeba to trenować

To jest absolutna podstawa, bez której nie ma mowy o miłości do innych. Był już o tym (i o [bez]warunkowości miłości) temat na forum (nie umiem go teraz znaleźć), gdzie porównywałem miłość i jej przepływ do systemu nawadniającego. xD

Yolo

Johnny W przeciągu ostatniego roku trzy kobiety (inne niż moja żona) powiedziały mi, że mnie kochają

Wiesz jak to brzmi? Nie zrobiłyby tego gdybyś im nie stworzył warunków. Łobuziaku

Johnny Nigdy czegoś takiego od nich nie usłyszałem i w sumie nawet nie wiem jakbym na takie słowa zareagował - obecnie chyba wybuchnąłbym śmiechem.

Chyba tu tkwi sedno tego, co się kryje za tym tematem.

Co Wy tam wiecie o miłości:

Johnny

Yolo Łobuziaku

Zazdrośnik 😉

Yolo Chyba tu tkwi sedno tego, co się kryje za tym tematem

Mógłbyś rozwinąć?
Jeśli masz na myśli to, że nie będąc kochanym w dzieciństwie szukałem w kobietach miłości takiej, jaką zwykle obdarzają nas rodzice to tak, zgadzam się. Rzecz jasna się rozczarowałem, uważam, że jest to zdrowe rozczarowanie.
Jeśli zaś miałeś na myśli to, że osoby niekochane nie potrafią kochać to nie zgodzę się, bo bardzo kocham własne dziecko.

A co ogólnie myślisz w temacie miłości? Jaka jest jej Twoja definicja?

@HelenaK bardzo mądry post. Dla mnie kochanie innych, dorosłych ludzi to właśnie „umiejętność”, którą można sobie przyswoić, a nie kwestia uczucia, które samoistnie na nas spływa. Nie brzmi to zbyt romantycznie, nie przypomina kolorowych obrazków z bajek i filmów - skoro to się nie „przydarza”, a wymaga to pewnego wysiłku. I oczywiście trzeba zacząć od samego siebie - im więcej aspektów „siebie” (w tym tych mało pięknych) akceptujemy tym łatwiej przychodzi nam akceptowanie ich u innych ludzi.

Yolo

Johnny Zazdrośnik 😉

Jeśli tak Ci łatwiej o tym myśleć, niech Ci będzie🙂

Johnny szukałem w kobietach

Johny. Zestaw sobie czas przeszły z tym, co przed chwilą opisałeś.

Johnny Mógłbyś rozwinąć?

Postrzegasz miłość przez pryzmat tego, co sam doświadczyłeś, a co wciąż w Tobie “robi”.
Jesteś inteligentny, więc umiesz to odpowiednio sprzedać i tak wpłynąć na rozmówcę, by Ci potwierdził Twoje tezy.

Johnny A co ogólnie myślisz w temacie miłości? Jaka jest jej Twoja definicja?

Nie mam definicji miłości, aż tak zuchwały nie jestem.

W tej chwili, z obecnego pułapu, postrzegam miłość jako poziom wibracji. Objawia się to w wewnętrznej postawie, która emanuje na zewnątrz i wyraża się w podejściu do siebie i innych. Nie ma to nic wspólnego z romantyzmem.

Z kobietą jest trudniej, z trzech powodów. Pierwszy to my, drugi to ona, trzeci to emocje.

Kiedy spotykasz kobietę, reagujecie na siebie mocno emocjonalnie, wtedy w tych emocjach wychodzi wszystko, co głęboko schowane, a co wynika z egoizmów, nieuporządkowań, traum, zranień, wzorców, czyli sposobów postrzegania i wyrażania siebie.
Każdy człowiek ma w sobie dużą mieszankę takich rzeczy, które mogą sabotować ale też pomóc budować bliskie relacje. Paradoksalnie, czasem te same rzeczy mogą jedno i drugie.
Emocje to świetne i czasem jedyne środowisko by to poznać, móc zaobserwować. One same w sobie potrafią być emanacją naszych pragnień i potrzeb.

Są różne drogi, każdy sobie radzi jak umie.
Jedni unikają jakichkolwiek wyzwalaczy, czyli np kobiet. Albo traktują je jak spluwaczki, zło konieczne.
Inni wchodzą w relacje, gdzie emocji nie ma albo są na bezpiecznym poziomie, nie dotykają głębiej.
Są tacy, którzy wchodzą w to wszystko i pozwalają sobą powodować, czasem dzięki temu się ucząc a czasem nie.
Jeśli jest już trochę świadomości, można próbować wchodzić w ten świat i próbować mieć na niego świadomy wpływ.

Dojrzała miłość, moim zdaniem, to postawa w której oboje próbują wzrastać karmiąc się nawzajem, jednocześnie próbując ogarniać swój grajdołek.
To może być jednocześnie łatwe i trudne, nastepny paradoks.
Spotykamy się, żeby sobie coś pokazać.
Emocje, seks, to tylko środowisko. Czasem bardzo różne. Właśnie od tego środowiska, tego jaki ekosystem wyniknie ze spotkania się dwóch środowisk, będzie zależeć na ile będzie to łatwe a na ile trudne. Zawsze będzie w tym jedno i drugie, pytanie o proporcje.
Generalnie, potrzebujemy bliskich relacji, też z powodów które wymieniłeś. Tyle, że nie ma w tym nic złego.

Twój temat wydaje się wyrażać zawiedzione oczekiwania. Dobrze że to wyrażasz, dzięki temu będziesz mógł pójść dalej.

KimUnJest

Themotha Im więcej miłości i szacunku do siebie, tym mniejsza chęć aprobaty innych, zabiegania o uczucie czy uwagę

Kolejna świetna myśl 👍

HelenaK

Themotha Nie wolno udawać, bo to zawsze wyjdzie
Poznajesz dziewczynę która Cię widzi jaki jesteś.
Zachowujesz się w określony sposób.
Wybiera Ciebie bo zachowujesz się tak jak zachowujesz i jesteś jaki jesteś.

To jest bardzo ważne! Każda gierka, absolutnie każda próba manipulacji swoim wizerunkiem już na początku oddala prawdziwy ogląd sytuacji. Rozumiem, że mamy potrzebę kreacji i pokazywania się z jak najlepszej strony, ale to nie może zastąpić autentyczności, bo co to za relacja kiedy mnóstwo energii idzie w utrzymanie w tajemnicy przed partnerem swoich wad, problemów, trudności, kompleksów, żeby zachować pożądany obraz?
Mi to przypomina przeglądanie się w lustrze i podziwianie własnego odbicia w oczach drugiej osoby, tyle, że jest to zgubne, bo obraz jest fałszywy, udawany.
Lęk przed brakiem akceptacji jest mocnym motorem ku temu, a szkoda, bo ile problemów mogłoby zostać ominiętych gdybyśmy sami siebie akceptowali.

Johnny

Yolo Jeśli tak Ci łatwiej o tym myśleć

A czemu miałbym o tym ciężko myśleć? Nie odpowiadam przecież za cudze urojenia.
Czasem naprawdę wystarczy pogadać przez jakiś czas z kobietą w sposób otwarty, szczery, pokazać, że akceptuje się ją i jej uczucia, żeby nagle wymyśliła sobie jakieś “kochanie”. Niektórzy doświadczają tego po raz pierwszy w życiu - poczucia bezpieczeństwa i akceptacji, które daje taka przestrzeń. Lubię tak rozmawiać z ludzi, obojętnie jakiej płci.
Terapeutom to zdarza się na okrągło, bliskość emocjonalna jest pod tym względem niebezpieczna - dlatego przyjaźń D-M się zazwyczaj nie udaje.

Obstawiłem u Ciebie zazdrość z następujących powodów:

z całego obszernego tematu wybrałeś akurat to zdanie
w związku z tym, że nigdy nie reagujemy na świat zewnętrzny, a na własne uczucia coś to zdanie w Tobie odpaliło, wywołało jakiś dyskomfort
zareagowałeś moralnym oburzeniem próbując mi pokazać, że coś w mojej postawie jest niewłaściwego
Twoja reakcja pokazuje, że albo własnym “zachowaniem” (o którym nic nie wiesz, bo nic na jego temat nie pisałem) naruszam jakiś Twój system wartości (wątpliwe) albo wywołało to Twoją frustrację bądź zazdrość
w związku z tym, że powodzenie u kobiet jest na absolutnym szczycie rzeczy, których zazdroszczą sobie nawzajem faceci zazdrość była u mnie pierwszym wyborem

Yolo Zestaw sobie czas przeszły z tym, co przed chwilą opisałeś

Myślisz, że dalej tego w nich szukam?
O tym, że rozczarowanie kobietami, iż nie potrafią kochać mężczyzn bezwarunkowo stanowi fundament całej manosfery pisałem na BS ze trzy lata temu. Ja naprawdę miałem czas, żeby tą “stratę” opłakać (a wyłem wtedy jak porzucone dzikie zwierzę), to odkrycie było dla mnie bardzo bolesne. Najtrudniej jest nam się pożegnać z naszymi marzeniami, fantazjami o “uleczeniu”.
Powodem założenia przeze mnie tego tematu były trzy rozmowy, które przeprowadziłem w ostatnim czasie:

z moimi koleżankami z pokoju, które zaczęły opowiadać o prawdziwej miłości operując najbardziej banalnymi stwierdzeniami jak to tylko możliwe, będącymi wyraźnie pod władaniem mitów żywcem wyjętych z bajek Disneya
z kumplem, który rozstał się z wieloletnią dziewczyną, bo jego zdaniem nie była to prawdziwa miłość
z chłopakami z tego forum, którzy przytomnie zjebali mnie po tym jak zacząłem narzekać na nudę we własnym związku

Tak jak napisałem na początku - moja podświadomość nie jest i nigdy nie będzie wolna od mitów, więc wolę sobie przypominać podstawowe prawdy dla otrzeźwienia. Bo to faktycznie na pewnym poziomie we mnie jest i “coś” robi.

Yolo Twoje tezy

Sam je przecież potwierdzasz w dalszej części swojej wypowiedzi.

Yolo potrzebujemy bliskich relacji

Pełna zgoda, to coś, co nas realnie leczy - pokazuje, że niewiele różnimy się od innych ludzi, że podobnie jak oni obawiamy się odrzucenia, pogardy czy wyśmiania. Jak mówił Irvin Yalom (polecam jego książki) to jak uczucie “Witaj w naszym ludzkim świecie”.

Yolo Twój temat wydaje się wyrażać zawiedzione oczekiwania

Każdego idealistę taki zawód prędzej czy później spotka.
“Jak to? Czyli jest tylko to? Tak, ale to w zupełności wystarczy”.

Yolo

Johnny Obstawiłem u Ciebie zazdrość z następujących powodów:

Nawet to zgrabnie zracjonalizowałeś🙂
To, żeś inteligentny i umiesz w to, już pisałem więc nie będę się powtarzał.

Moja reakcja nie jest zazdrością. Po prostu byłem w tym miejscu i je znam, dlatego zwróciłem na to uwagę.
Zazdrościć można czegoś, czego nam brakuje a inni to mają. W tym przypadku, mnie nie brakuje a Ty przeceniasz tego wartość (w sensie, wartość mnogiej kobiecej uwagi dla mnie).

Johnny Czasem naprawdę wystarczy pogadać przez jakiś czas z kobietą w sposób otwarty, szczery, pokazać, że akceptuje się ją i jej uczucia, żeby nagle wymyśliła sobie jakieś “kochanie”

Johny, klamczuszku. To tak nie działa.
Żeby padły takie wyznania potrzebny jest pewien rodzaj bliskości, kobiety boją się odrzucenia i nie wyskakują z takimi wyznaniami z powodu luźnych pogadanek o np. emocjach czy pragnieniach.

Zobacz jak z Tobą rozmawiam, tutaj czy na pv. Wiesz dobrze że jestem Ci przychylny, pozostaję w kontakcie i wysłuchuję tego czym chcesz się podzielić.
Jednocześnie zachowuję w tym dystans, który jest potrzebny z kilku powodów.
To Cię denerwuje?
Z kobietami, szczególnie kiedy jest się w relacji, taki dystans też jest wskazany choć z innych powodów.
Pisząc “dystans” mam na myśli pilnowanie pewnych granic.

Johnny Każdego idealistę taki zawód prędzej czy później spotka.

A, to już zależy. Od ideałów i samego idealisty.

HelenaK

Johnny zasem naprawdę wystarczy pogadać przez jakiś czas z kobietą w sposób otwarty, szczery, pokazać, że akceptuje się ją i jej uczucia, żeby nagle wymyśliła sobie jakieś “kochanie”. Niektórzy doświadczają tego po raz pierwszy w życiu - poczucia bezpieczeństwa i akceptacji, które daje taka przestrzeń. Lubię tak rozmawiać z ludzi, obojętnie jakiej płci.
Terapeutom to zdarza się na okrągło, bliskość emocjonalna jest pod tym względem niebezpieczna - dlatego przyjaźń D-M się zazwyczaj nie udaje.

Mężczyźni też nie są od tego wolni, ale rzeczywiście kobiety bardzo sobie cenią takie cechy, szczególnie kiedy nie doświadczały wcześniej takich sytuacji, nagle jawi się to jako coś wyjątkowego, a to tylko okazanie zainteresowania bez oceniania. Przykre, bo pokazuje w jakiej kondycji są relacje międzyludzkie.
W pracy z ludźmi trzeba mieć świadomość takich mechanizmów i pilnować granicy aby żadna dwuznaczność dająca chociaż cień relacji romantycznej nie miała miejsca, zresztą w prywatnym życiu również.
Zastanawiam się, co rozumiesz przez przyjaźń d-m, bo dla każdego ma to inną definicję. Mam kumpla ze studiów, który wpisuje się w moją definicję przyjaciela, nie spotykamy się często, utrzymujemy kontakt wirtualny ze względu na odległość i już to 7 lat sobie trwa, tyle, że wiem, że nie każdemu pasuje taka, jak ja to określam “szorstka, męska przyjaźń”, bo mało między nami rozmów o emocjach czy d-m spraw.

Yolo

Johnny zareagowałeś moralnym oburzeniem

O, grubo. A gdzie dostrzegasz “moralne oburzenie”?

KimUnJest

HelenaK To jest bardzo ważne! Każda gierka, absolutnie każda próba manipulacji swoim wizerunkiem już na początku oddala prawdziwy ogląd sytuacji

Tylko, że trzeba brać poprawkę na to, że przy całym naszym zaawansowaniu intelektualnym w świecie zwierząt, wciąż pozostajemy w jakiejś części zwierzęciem z instynktami. Zatem nas również dotyczy szeroko pojęty taniec godowy, jaki się odstawia przy wchodzeniu w relacje bliższą. Czasem jak się obserwuje z boku dwoje zainteresowanych sobą ludzi, to ich zachowania są aż nadto pierwotne. Chcemy się prezentować jak najlepiej, więc na początku sprzedajemy wersję siebie “pudełkową”, potem następuje unpacking…

Themotha

KimUnJest Czasem jak się obserwuje z boku dwoje zainteresowanych sobą ludzi, to ich zachowania są aż nadto pierwotne. Chcemy się prezentować jak najlepiej, więc na początku sprzedajemy wersję siebie “pudełkową”, potem następuje unpacking…

Ale czasami to sprzedawanie '‘siebie’' jest oparte na fałszywym kreowaniu swojej osoby 🙂

A powinno być budowane na cechach, które posiadamy, ale z jakiś powodów je ukryliśmy, bądź uznaliśmy że są nieistotne, i udajemy kogoś kim nie jesteśmy

W związku z czym tracimy spójność i jak @HelenaK zauważyła, mnóstwo energii na utrzymaniu fałszywego obrazu siebie

« Poprzednia strona Następna strona »