Moje ostatnie rozmowy z różnymi znajomymi utwierdzają mnie w przekonaniu, że wszyscy uczestniczymy w zbiorowym kłamstwie, daliśmy się zwyczajnie wydymać. Związek mający dać nam szczęście, spełnienie. Miłość romantyczna, aż po grób, bezwarunkowa, dwie połówki jabłka, i żyli długo i szczęśliwie. Wielkie, trwające aż do śmierci uczucie, lojalność, bezinteresowność, rezygnacja z siebie dla drugiego człowieka. Wierność i uczciwość będące fundamentem relacji. Zakochanie jako wstępna faza miłości. Wszystko do śmieci. No bo w kim tak naprawdę się zakochujemy? W drugim człowieku czy w tym, co on sobą reprezentuje, w pewnym zestawie jego cech? Jeśli to drugie to mając przed sobą dwie osoby o podobnej charakterystyce, moglibyśmy się w zasadzie pokusić o rzut kostką i losowo wybrać obiekt naszego “zakochania”. A może po prostu zakochujemy się w osobie, przy której czujemy się dobrze sami ze sobą, przy której możemy wyrażać w najpełniejszy sposób samych siebie? Zawsze chodzi o nas i pewien nasz wewnętrzny stan, nie o drugiego człowieka - on jest tylko środkiem do celu. Bo czy my faktycznie widzimy tą drugą osobę? My jej przecież kompletnie nie znamy, wiemy o niej tak niewiele, tak wiele sobie dopowiadamy bazując na ideałach, które mamy w głowie. Moim zdaniem bez idealizacji nie ma zakochania, my chcemy kochać kogoś wyjątkowego - i tak też postrzegamy obiekt naszych uczuć, mimo, że to obiektywnie zwyczajna osoba. To utwierdza nas w często nieuświadomionym przekonaniu, że sami jesteśmy wyjątkowi. Sami lubimy być kochani i wyjątkowi w oczach drugiej osoby. No ale jakże wspaniale się przy tej osobie czujemy! To musi być miłość! Problem w tym, że w momencie nieuniknionego osłabienia działania fenyloetyloaminy zaczyna się przed nami “pokazywać” prawdziwy człowiek, dostrzegamy wyraźnie jego wady, jego aktualny obraz nie pokrywa się z obiektem, w którym się zakochaliśmy (ten istniejący jedynie w naszej głowie obiekt “pomoże” nam wytrwać w relacji - będziemy za nim tęsknić, będziemy wymuszać na partnerze, żeby się zmienił, żeby się do tego obrazu dostosował, będziemy go gromić za to, że już nie jest taki jak kiedyś - że jest tylko zwyczajnym sobą, a nie ucieleśnieniem naszych wyobrażeń). Nie będziemy zdawać sobie sprawy z tego, że ten obraz był jedynie mirażem, czymś, co sobie uroiliśmy. I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. Każde ma w głowie swój obraz idealnego partnera, w niczym nieprzypominający osoby, z którą jest w związku. Nic nie wygląda jak hollywódzki film. Nie ma fajerwerków, jest nudno, schematycznie, zero zaskoczenia, przewidywalność. Gdzie to szczęście, gdzie to spełnienie? Biologia zaczyna upominać się o swoje, inne osoby stają się w naszych oczach atrakcyjne, ciągnie nas do nich. Jesteśmy w stanie permanentnej walki między wpojonymi nam zasadami moralnymi a biologią, pociągiem seksualnym. Czujemy się jak w klatce aż do momentu, gdy coś w nas pęknie i kończymy relację w ten czy inny sposób. Tak, to gorzki obrazek. Daliśmy się nabrać. Celem związku nie jest bowiem zapewnienie jednostce szczęścia, spełnienia, stałego dostępu do seksu (jakby nie było to możliwe bez relacji), spokoju, ekscytacji, przyjemności. Celem związku jest wyłącznie spłodzenie i wychowanie potomstwa . Nic więcej. Gwarancją tego są przepisy prawa i zasady “moralne” - osoba porzucająca rodzinę spotyka się z szeregiem nieprzyjemności, społecznym napiętnowaniem. Związek ma być przewidywalny, nudny, im więcej rutyny i mniej dram tym lepiej - bo to najlepsze dla rozwoju dziecka. Masz przedłużyć gatunek. Ktoś może napisać, że są kobiety, które nie chcą mieć dzieci, a pragną związku. Poznałem ich w życiu mnóstwo i nigdy takiej nie spotkałem. NIGDY. Owszem, miałem do czynienia z wieloma kobietami, które MÓWIŁY, wręcz ZARZEKAŁY się, że nigdy dzieci mieć nie będą - były bardzo różne, a to co je łączy obecnie to fakt, że mają dzieci. Kobieta szuka “poważnego” związku w zdecydowanej większości przypadków po to, by spłodzić potomstwo. Jesteśmy egoistami, wszystko co czynimy w odniesieniu do innych ludzi opiera się na jakimś bardziej lub mniej subtelnym oczekiwaniu. Miłość romantyczna nie istnieje - istnieje wyłącznie kalkulacja, decyzja, wybór, nie mające nic wspólnego z przemijającymi, niestałymi uczuciami. Dodam, że jest to wybór wbrew biologii, bo pożądanie się wypala, a w związku z tym, że jesteśmy zwierzętami będziemy to pożądanie odczuwać, tyle, że już do innych osób - tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście. Dlatego też mówi się, że w życiu faceta są trzy fazy: Faza A. Kocham wszystkie kobiety Faza B. Kocham tylko jedną kobietę Faza C. Znów kocham wszystkie kobiety, z wyjątkiem tej jednej Temat założyłem także dla siebie, bo moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Kolejny świetny wpis @Johnny . Rewelacja. 100% racji -a piszę z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie, jak na opisany przez ciebie wzorzec - właśnie z zamiarem spłodzenia i wychowania dziecka w stabilnej relacji. Tak jak napisałeś: Johnny moja podświadomość nie jest wolna od disneyowskich bajek i muszę stale przypominać sobie podstawowe prawdy.

Johnny Jesteśmy egoistami To, w ogólnym i skrótowym przybliżeniu, kwintesencja ludzkości. Dość często to powtarzam w swoim otoczeniu i równie często się spotykam ze zdziwieniem. Gdy mówię, że jestem egoistą ludzie dziwnie na mnie patrzą. A ja uparcie powtarzam, że owszem jestem. I, że każdy z nas jest egoistą. Tu pojawiają się różne głosy odnośnie ideologii i hasła jakiejś ochrony np planety czy życia. Bzdura… Każdy z nas jest egoistą. Każda ideologia jest podparta własnymi pobudkami. Bronimy tego w co wierzymy bo to jest ‘nasza’ wiara. To, że jeszcze ktoś inny wierzy w to samo, tylko potęguje tą wiarę, bo mamy popleczników. A nawet jeśli nie wierzymy w coś a to popieramy to również robimy to z egoistycznych pobudek. Wybacz @Johnny za tak wybiórczy cytat ale temat strasznie obszerny a to coś napisał jest tak ludzkie, że niemal mi obce. 😉

Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami, pozwala to docenić zalety stabilności i przewidywalności w kontrze do w gruncie rzeczy bardziej nudnego uganiania się za kolejnymi dupami - to drugie nic nie wnosi do życia, oprócz może ekscytacji wynikającej z nowości, które się na początku odkrywa, a gdzieś tak po 10 przestaje to jakoś specjalnie jarać. Kurwens, to było długie zdanie.

leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami U mężczyzn brak obruchania się przed poważniejszymi związkami, to główna składowa kryzysu wieku średniego potem

Z perspektywy 38 letniego użycia i dwóch poważniejszych związków, mnóstwa obserwacji, popełnionych błędów, ale i pięknych wspólnych chwil związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat. Nie mam dzieci, nie planuję i nie wyobrażam sobie być z drugą osobą tylko dla zapłodnienia, odstawienia tego całego szajsu dla dobra gatunku i tyle. Zgodzę się, że jest dużo mitów, które wykreowały w ludziach niewłaściwe projekcje odnośnie związków, uczuć, wzajemnego egzystowania na codzień, ale intymna relacja dwojga osób to dla mnie wciąż wartość bardzo ważna. Wielokrotnie mówi się, że budując szczęście w oparciu głównie o drugą osobę, prosisz się o nieszczęście w swoim życiu. To prawda, że trzeba być szczęśliwym przede wszystkim ze sobą, ale nikt mi nie powie, że przeżywanie pięknych chwil życia, ale i tych mniej miłych, tylko ze swoim “ja” jest świętym Graalem życiowego spełnienia. Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji. Chcą jak mieć gotowca - jak żarcie w plastikach, jak samochód na giełdzie, wsiadam i jadę. Jak się będzie sypać albo się znudzi to wymienię. Nikt nie powiedział, że związek to filmowa sielanka, to raczej sztuka kompromisów. Johnny tak jesteśmy zaprogramowani, temu służy zakochanie - wyidealizować kogoś, odpalić hormony, spłodzić z nim dziecko, a potem powtórzyć schemat z kimś innym, kto ma nam zapewnić “szczęście” - permanentny stan błogiej przyjemności, nieznany życiu. Życie nie dba o nasze związki i o nasze szczęście Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. Tak nasz mózg funkcjonuje, że adaptuje się do rzeczywistości i jakkolwiek nie próbujemy jej dostępnymi środkami zaczarować to i tak wyjdzie rutyna. A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci.

Ja od siebie dorzucę jeszcze jedno dość spore kłamstwo, że miłość jest bezwarunkowa, nie nie jest, kochamy za coś. Czasem pojawia się głos, że pomimo czegoś, ale to tylko nasza racjonalizacja, która nam mówi, że ta wada, która nam przeszkadza stoi niżej w hierarchii niż to za co tak naprawdę kochamy. Polecam taką pewną książkę: The Lies We Live By: The Art of Self Deception Nie wiem czy jest wersja Polska

KimUnJest Nikt nie zapewni permanentnego szczęścia, bo my sami sobie, nasze życie nie jest w stanie dać nam dłuższych okresów szczęścia. Życie to głównie rutyna i z tym należy się pogodzić. KimUnJest A my jakimś cudem uwierzyliśmy, że związki posiadają jakąś magiczną moc, które tw rutynę znacząco ubogaci. KimUnJest to kierat Głównie KimUnJest Pomijam kwestie zakochania, bo już nawet 30 letni człowiek powinien mieć tę kwestię wyjaśnioną - hormonalny haj, nie ma co na tym okresie, skądinąd przyjemnym, wyprowadzać jakichś poważniejszych wniosków. Mężczyźni moim zdaniem nie w mniejszym stopniu są zaprogramowani na dążenie do bezwarunkowej, mitycznej, romantycznej miłości po sam grób Sam się na tym kilka lat temu złapałem Jest to wierutna bzdura, podparta programowaniem kulturowym i w dodatku bardzo szkodliwa, szczególnie dla osób mało świadomych platformy związkowej, czyli tych bez doświadczenia i obruchania jak wyżej zaznaczył @leto

O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Tymczasem związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć. Świetny temat @Johnny poruszył, bo w dużej mierze rozprawia się z mitami, a to chyba dla zdrowego związku ważniejsze, być mieć świadomość czym związek nie jest.

KimUnJest O to jest też świetne co @Themotha wrzucił - dla wielu związek jest ucieczką od rzeczywisti, która trudno zaakceptować. Grunt to pozbyć się złudzeń co do życia. Los sukcesywnie to robi, ale My nie akceptujemy tych lekcji, stąd wchodzimy w te same relacje i popełniamy te same błędy Bo dla Nas ważniejsze jest emocja, ta obecna i ta którą mamy doświadczyć w przyszłości, na podstawie wykreowanego przez siebie scenariusza Johnny I tak wygląda zdecydowana większość związków po etapie zakochania - on narzeka na nią, a ona na niego. To nie tylko efekt zejścia hormonów, ale i kłamstwa na którym budowało się siebie i iluzję na samym początku By się oczywiście lepiej sprzedać Potem okazuje się że druga strona udawała, więc się wkurwiasz, bo nikt nie lubi być wyjebany w dupala

JAL z perspektywy mężczyzny, który wchodził w małżeństwo dość cynicznie Nie cynicznie, a “mądrze”. Cortazar I, że każdy z nas jest egoistą Ma to niestety zabarwienie pejoratywne, ludzie są oburzeni, gdy nazywa się ich w taki sposób. My lubimy się okłamywać i mieć o sobie dobre zdanie. leto Dlatego trzeba się obruchać przed poważniejszymi związkami Nie przeceniałbym siły “obruchania się”. Mam kilku znajomych, którzy za młodu ruchali co popadnie, a teraz są w stabilnych relacjach i zdradzają swoje żony - wciąż nie są w stanie docenić stabilności i przewidywalności, które zapewniają im ich związki, szukają “czegoś więcej”, czego oczywiście nigdy nie znajdą. Ja też nie potrafię cieszyć się rutyną i spokojem i osobiście upatruję przyczyny tego we własnym dzieciństwie, które było cholernie niestabilne i nieprzewidywalne - dlatego dbam o to, by córka dorastała w przewidywalnym, nudnym środowisku i miała inaczej niż jej pojebany stary. KimUnJest związek dla samego przedłużenia gatunku to kierat No ale przecież nie wyklucza to tego, żeby swoją partnerkę lubić, mieć z nią o czym rozmawiać, mieć wspólne poglądy na życie i tak dalej. Oczywiście zdarzają się związki typowo “techniczne”, które tworzą zupełnie obcy sobie ludzie, ale chyba zgodzimy się, że nie są to optymalne warunki dla rozwoju dziecka. Z ciekawości - ile lat ma Twoja partnerka? KimUnJest Problem też w tym, że ludzie dzisiaj nie chcą budować wzajemnej relacji Bo kompromis boli, to przecież rezygnacja z części siebie w imię wydawałoby się “wyższego” dobra - udanego związku, który w zamyśle ma nam coś “dać”. I tu moim zdaniem tkwi kluczowy błąd, bo związek nie jest źródłem szczęścia - ono jest w nas, a im mniej “ja” tym mniej szczęścia. Wielu ludzi (w tym ja z przeszłości) potrafi mocno zrezygnować z siebie, by związek funkcjonował dobrze - torpedować własną seksualność, by zrównać się z własnymi potrzebami z partnerem, nienawidzić własnych impulsów, które “zagrażają” relacji. A kluczem jest właśnie ich akceptacja i szczera rozmowa z partnerem - jeśli będzie mądry to postara się nas zrozumieć. Ogólnie to “zrozumienie” jest tu słowem - kluczem, nie kompromis. Z ważnych dla nas rzeczy nie możemy rezygnować dla związku. Reflux miłość jest bezwarunkowa To chyba najbardziej szkodliwy mit. Dorosła miłość to interes, kochamy za “coś”. Nikt nie potrafi kochać bezwarunkowo - to całkowicie normalne. KimUnJest związek może się momentami okazać jeszcze trudniejszą rzeczywiścią, z którą trzeba się mierzyć Związek pokaże Ci o Tobie więcej niż jakakolwiek praca samorozwojowa wykonana w samotności. Uwypukli Twoje schematy, pokaże Ci Twój brak asertywności (bo w związku trzeba być asertywnym, inaczej będzie źle), nieumiejętność wyrażania złości lub wręcz przesadną agresywność. I wiele innych, ważnych rzeczy. Tak jak napisałeś - związek to twarde zderzenie się z rzeczywistością. Themotha By się oczywiście lepiej sprzedać Moim zdaniem nie ma od tego ucieczki, gdy bardzo nam zależy. Choćby człowiek wykonał niewiarygodną pracę nad sobą zawsze na pewnym poziomie będzie się bać odrzucenia ze strony osoby, która z jakichś nieznanych mu powodów stała się dla niego ważna.

Kłamstwa i mity na temat związków i miłości

JAL

Johnny Tyle, że strategia robienia z siebie supermana nigdy w dłuższej perspektywie nie wypali, a przyniesie psychice szkody - bo w konsekwencji bardzo prawdziwych siebie zaczynamy się wstydzić.

Nie mówiąc o stracie czasu i wiecznym taplaniu się w cudzych problemach.

Johnny Trzeba po prostu pozwolić sobie na bycie zwykłym człowiekiem z problemami i zdawać sobie sprawę z tego, że po drugiej stronie też ma się zwyczajnych ludzi, którzy jakoś sobie z własnymi lękami i problemami próbują poradzić.
Nie różnimy się wiele od siebie.

Tutaj się przydaje ta miłość, akceptacja i inne ciepłe i przyjemne uczucia, o których było wyżej. Każda dawka się przyda, nie musi być romantycznie i na 100%. Obędę się bez świec i wyznań miłości bylebym czuł się bezpiecznie i szczęśliwie ze sobą i w swoim otoczeniu. Jeśli opiera się to na lajkach nie widzę problemu, póki pozostajesz szczery sam ze sobą.

Antoniusz

@Johnny jeśli można się wtrącić w wątek … To Pani Dyrektor właśnie mianuje nowych uczniów i użyła takich słów podczas pasowania że aż zapisałem sobie tą złotą myśl - że po to chodzi się do szkoły “ Aby wyrosnąć na mądrego i dobrego człowieka. ”

Więc może to jednak w szkole uczą źle i ludzie tam nie stają się ani mądrzy ani dobrzy ? :>

Imbryk

Antoniusz “ Aby wyrosnąć na mądrego i dobrego człowieka. ”

A co ma mówić: “Aby wyrosnąć na karnego i pracowitego niewolnika na plantacji.”

Mój uniwersytet ma hasło w stylu: “Myśl w sposób wolny, kwestionuj, pytaj, zastanawiaj się.”
I dookoła wpierdalane są wszelkie możliwe jedynie słuszne propagandy: Ukraina, LGBTQ+, co jeszcze trzeba w danym momencie indoktrynować.
To tak kłóci się z hasłem: “Myśl w sposób wolny.”

leto

Antoniusz celem szkoły jest wychowanie mądrego (tzn produktywnego, zdolnego do umacniania systemu swoją pracą) i dobrego (tzn potulnego, konformistycznego) obywatela. Ponieważ każdy współczesny system dąży do totalności, w praktyce blisko się do niej zbliżając, to można powiedzieć, że pani miała rację - człowiek=obywatel.

Johnny

Antoniusz Więc może to jednak w szkole uczą źle i ludzie tam nie stają się ani mądrzy ani dobrzy ?

A daj spokój, właśnie byłem na rozpoczęciu roku szkolnego przez córkę, siedziałem sobie w sali gimnastycznej oglądając akademię i odwiedziło mnie znajome uczucie w klatce piersiowej, takie typowe napięcie, które towarzyszyło mi zawsze w szkole. Szkoła w naszych czasach przede wszystkim traumatyzowała. Nie lubię tego miejsca.
Teraz wygląda na to, że jest inaczej - dzieci dostały balony, kolorowe plany lekcji, miłe i młode panie (będę chętnie chodzić na wywiadówki). No zobaczymy.

KimUnJest

Johnny Jest to głupie, ale człowiek od dopaminki potrafi się uzależnić

Oczywiście, sam skromnie przyznam, że niejednokrotnie temu ulegałem, a i czasem jeszcze się przyłapuję na tym złudnym mechanizmie wartościowania siebie w wirtualu.

JAL

KimUnJest Oczywiście, sam skromnie przyznam, że niejednokrotnie temu ulegałem, a i czasem jeszcze się przyłapuję na tym złudnym mechanizmie wartościowania siebie w wirtualu.

Każdy z nas na nim funkcjonuje. On nie jest jednak moim zdaniem złudny, tylko jak najbardziej realny. Chodziło o płytki/powierzchowny? Ja najbardziej lubię, gdy lajk na forum idzie wraz z odpowiedzią w dyskusji, ale czasem przy braku czasu sam lajkuję posta, bo mi się po prostu podoba.

KimUnJest

JAL Są wyrazy uznania szczere, jak np. wiele tutaj na forum, za wiedzę, za humor. Ale ogólnie system “lajkowania” to narzędzie nie do końca dające właściwy obraz. Dawanie lajków za lajki, dawanie lajków, bo większość daje lajk, dawanie lajków z automatu, bo lubię te osobę itd.

Taki system pochwał to jak słowo kocham wypowiadane 3 razy dziennie, jaka to może mieć wartość? Raczej powinno wzbudzać podejrzliwość niż cieszyć ucho. Do tego właśnie zmierzałem - że to daje złudny obraz wartościowania, trzeba do tego podchodzić z wielkim dystansem.

JAL

KimUnJest . Dawanie lajków za lajki, dawanie lajków, bo większość daje lajk, dawanie lajków z automatu, bo lubię te osobę itd.

Masz rację. Nie pomyślałem o mediach społecznościowych, bo mało w nich uczestniczę. A tam przecież funkcjonują całe farmy lajków i zrobił się z tego biznes. Znajomość internetowa, a realna mają całkowicie inną wagę i swoistość.

KimUnJest Taki system pochwał to jak słowo kocham wypowiadane 3 razy dziennie, jaka to może mieć wartość? Raczej powinno wzbudzać podejrzliwość niż cieszyć ucho.

Dokładnie. Jednak póki traktujesz to odpowiednio do wagi, jest to jakiś wyznacznik, szczególnie jeśli dana osoba z otoczenia daje w ten sposób znać.

KimUnJest Do tego właśnie zmierzałem - że to daje złudny obraz wartościowania, trzeba do tego podchodzić z wielkim dystansem.

Nie bez znaczenia jest, że jesteśmy cyfrowymi imigrantami. Osoba od dziecka wychowana w kulturze lajków nie dostrzega tego z boku, bo zbudowała całkiem inny (zafałszowana waga?) system wartości.

JAL

leto celem szkoły jest wychowanie mądrego (tzn produktywnego) i dobrego (tzn potulnego) obywatela.

Johnny Szkoła w naszych czasach przede wszystkim traumatyzowała. Nie lubię tego miejsca.

A co myślicie o placówkach niepublicznych w Polsce? Fundacja prowadzi sobie tzw" szkołę", ale to rodzice za nią płącą, a jednocześnie sami deklarują Państwu Polskiemu nauczanie domowe. Żona zaproponowała takie coś dla naszej córki i przyznam, że mnie zatkało.

KimUnJest

JAL Masz rację. Nie pomyślałem o mediach społecznościowych, bo mało w nich uczestniczę. A tam przecież funkcjonują całe farmy lajków i zrobił się z tego biznes

Właśnie mi głównie o to chodziło, ponieważ coraz bardziej przenosimy życie do wirtuala.

Zresztą to nie tylko socjal media. Ostatnio już 3 raz na prośbę przyjaciela wystawiałem mu płomienną opinie na stronie internetowej jego działalności gospodarczej. A nigdy nie skorzystałem z usługi 😉

KimUnJest

JAL Nie bez znaczenia jest, że jesteśmy cyfrowymi imigrantami. Osoba od dziecka wychowana w kulturze lajków nie dostrzega tego z boku, bo zbudowała całkiem inny (zafałszowana waga?) system wartości

O właśnie, świetnie dopowiedziałes to co miałem na myśli.

Masz ode mnie 3 lajki 👍👍👍
😂

leto

JAL Osoba od dziecka wychowana w kulturze lajków nie dostrzega tego z boku, bo zbudowała całkiem inny (zafałszowana waga?) system wartości.

Adaptacja do środowiska, nie ma tu żadnego zafałszowania.

JAL

KimUnJest Ostatnio już 3 raz na prośbę przyjaciela wystawiałem mu płomienną opinie na stronie internetowej jego działalności gospodarczej. A nigdy nie skorzystałem z usługi 😉

Również byłem proszony o takie przysługi i zazwyczaj z wyrzutem sumienia uprawiałem wodolejstwo, ale zgodne z prawdą.

leto Adaptacja do środowiska, nie ma tu żadnego zafałszowania.

Jest zafałszowanie w odbiorze, jeśli każde kliknięcie “lubię to” odbierasz jako “lubię cię” od osoby z krwi i kości.

Johnny

Ale zajebista dyskusja się wywiązała Panowie, nie nadążam z przyznawaniem Wam lajków 😅

leto Ty to nazwiesz fałszowaniem, ja nazwę social cue

A ja to nazwę błędem poznawczym.
Większość ludzi utożsamia się z własnymi poglądami, gdyby było inaczej dyskusje między nami nie byłyby tak zażarte.
A jeśli utożsamiasz się z czymś, to siłą rzeczy “lubię to” będzie oznaczać dla Ciebie “lubię Cię”, nie ma zmiłuj.
Trudno jest oddzielać ludzi od wyznawanych przez nich poglądów, natomiast według mnie można ich lubić pomimo tego, że mają od nas inne zdanie w różnych tematach. Pewnie kluczem jest wyznawany system wartości - są pewne rzeczy (dla każdego inne), których zaakceptować się po prostu nie da.

KimUnJest Zresztą i nauka się tu wypowiada co socjal media robią z głową ludziom

Ich twórcy doskonale zdają sobie sprawę z naszej natury, z pierwiastka narcyzmu, który jest w każdym z nas.
Wiedzą jak łatwo nam przychodzi uzależnianie się od własnego wyidealizowanego obrazu.
Social media to też wspaniały haczyk na ludzi z brakami/deficytami (a chyba nie ma człowieka, który by ich nie posiadał) - nie trzeba robić nic specjalnego, a dostaje się nagrodę w postaci lajku, pochwały, aprobaty.

KimUnJest Ostatnio już 3 raz na prośbę przyjaciela wystawiałem mu płomienną opinie na stronie internetowej jego działalności gospodarczej

Też robiłem to wielokrotnie. Paradoksalnie ludzie ich nie czytają - zwracają uwagę głównie na te negatywne.

KimUnJest

leto Adaptacja do środowiska, nie ma tu żadnego zafałszowania

Jest, bo intencje budujących ta wartość są często fałszywe. Zresztą i nauka się tu wypowiada co socjal media robią z głową ludziom. Często depresja, alienacja, pustka wynikająca z powierzchownych kontaktów.

KimUnJest

leto Adaptacja do środowiska, nie ma tu żadnego zafałszowania.

Ale oczywiście zgoda - jest to adaptacja do środowiska. Środowiska powierzchownego zafałszowanego budowania interakcji.

leto

JAL jeśli każde kliknięcie “lubię to” odbierasz jako “lubię cię” od osoby z krwi i kości.

Nie jest to bardziej “zafałszowane”, niż interpretowanie każdego uśmiechu osoby z krwi i kości jako objawu lubienia.

KimUnJest

No przepraszam. Jeśli całkiem przeciętna kobieta dostaje codziennie, kilka razy dziennie (!) pod kolejnym podobnym zdjęciem dziesiątki komentarzy w stylu: cudowna, piękna, gorąca, rakieta, petarda, wyglądasz na 18 lat (a ma 45) to jaki to obraz stwarza i jakie poczucie wartości może ta pani zbudować w oparciu o te śmieciową aprobatę?

JAL

leto Nie jest to bardziej “zafałszowane”, niż interpretowanie każdego uśmiechu osoby z krwi i kości jako objawu lubienia.

To, że jedno fałszerstwo jest równo lub bliskoznaczne z innym nie zmienia faktu fałszerstwa.

leto

JAL Ty to nazwiesz fałszowaniem, ja nazwę social cue

KimUnJest

leto Ty to nazwiesz fałszowaniem, ja nazwę social cue

Jedni nazwa aborcję uśmiercaniem inni prawem matki do decydowania o swoim ciele. Jednak faktem jest, że chodzi o przerwanie życia nienarodzonego dziecka.

JAL

leto Ty to nazwiesz fałszowaniem, ja nazwę social cue

Nazywaj jak chcesz - nie zmieni to faktu, że lajk internetowy, czy uśmiech nie ma takiej wagi jaką ma lubienie w realu, a taką mu się czasem przypisuje. Dla dziecka, którego mózg pompuje radość i szczęście w odpowiedzi na takie bodźce, nazwa jest pomijalna.

Ja nazywam piwo oranżadą, ale nie zmienia to jego cech ani wpływu na mój organizm.

« Poprzednia strona Następna strona »